Misja "Przyjaźń"

Dla Alicji ;) 

Mam nadzieję, że wszystkim się spodoba :)

- Na pewno chcesz to zrobić? - zapytała Hermiona.

 - Muszę - odparł Harry, patrząc na czarnowłosą dziewczynę samotnie spacerującą po błoniach.

 - Parkinson jest sprytna- odezwał się Ron- Musisz na nią uważać…

 - Dam radę - powiedział Potter, przeczesując włosy.

 - Wierzę w ciebie - wyszeptała Hermiona i z uśmiechem go przytuliła, lecz gdy się odsunęła, jej twarz była poważna.

 - Co się stało? - zaniepokoił się wybraniec.

 - Ja wiem, że Dumbledore ma swój plan, i to ważne byś zaprzyjaźnił się z Pansy ale…

 - Ale? - zapytał Ron, marszcząc czoło.

 - Ona się zmieniła… widać to - powiedziała, wzdychając. - Ślizgoni panoszą się teraz po zamku, wierząc że Voldemort wygra, a ona zamiast z nimi być, chodzi na spacery, albo przesiaduje w bibliotece! Zupełnie inna osoba!

 - Może ją podmienili? - zażartował Ron.

 - Jesteś kretynem - mruknęła Hermiona, przewracając oczami.

 - Mionka wiem, o co ci chodzi - odpowiedział Harry. - I uspokoję cię! Nie mam zamiaru jej skrzywdzić! Zrobię to o co prosił mnie Dumbledore , zaprzyjaźnię się z nią i to wszystko!

 - Mam nadzieję - wyszeptała pod nosem, patrząc jak przyjaciel kieruje się na błonie.

 - Ty coś podejrzewasz, prawda?- zapytał Ron gdy zostali sami.

 - To nie skończy się dobrze - odparła Hermiona i pokręciła głową. - Obawiam się, że ktoś może cierpieć!

 - Miona, nie kracz - poprosił rudzielec. - Co się może stać?

 - Pomysły Dumbledora nie zawsze kończą się tak jak on się tego spodziewał - przypomniała Hermiona, machając mu przed oczami zaręczynowym pierścionkiem lśniącym na jej palcu.

Ron na ten widok się skrzywił. Nadal nie mógł przyzwyczaić się, że przez dyrektora, który kazał Hermionie współpracować z Mistrzem Eliksirów, jego przyjaciółka związała się ze Snape’m.

 - Aż tak źle już nie będzie - mruknął, za co został obdarowany ciosem w potylice.

 - Jesteś kretynem Ronald - zaśmiała się Hermiona.

Harry zbliżył się cicho do Pansy, która siedziała samotnie nad jeziorem.

 - Mogę się przysiąść? - zapytał.

Dziewczyna zmarszczyła czoło.

 - Po co? - zapytała ostro.

 - Bo tak? - odparł ze zmieszanym uśmiechem.

 - Rób co chcesz Potter - warknęła, nie przestając wpatrywać się w wielką ośmiornice.

 - Czemu tu siedzisz? - zapytał, chcąc zacząć rozmowę.

 - A co cię to obchodzi?! - zapytała, patrząc na niego podejrzliwie. - O co ci w ogóle chodzi?

 - Chcę pogadać…

 - Dlaczego?

 - A dlaczego nie? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

 - Ponieważ ty jesteś kretynem z Gryfindoru a ja wspaniałą Ślizgonką - odparła, przewracając oczami.

 - Gryfoni są odważni - przypomniał Harry.

 - Chyba coś ci się pomieszało Potter - prychnęła, wstając. - Żegnam!

Harry westchnął, gdy Parkinson odeszła. Myślał, że będzie prościej się z nią zaprzyjaźnić, niestety okazała się nie łatwym celem.

 - Harry ja naprawdę uważam… - zaczęła Hermiona, gdy jej przyjaciel tydzień później po raz kolejny wrócił z nieudanej rozmowy z czarnowłosą.

 - Że to nie jest dobry pomysł - dokończyli za nią Ron i Harry, po czym się roześmieli.

 - Wy się śmiejcie! - prychnęła. - A ja wam mówię, że to nie jest to! Severus… - chłopaki na dźwięk jego imienia skrzywili się zabawnie, na co Hermiona tylko wzniosła oczy do nieba. - Severus powiedział, że Pansy zmieniła się pod wpływem rodziny… albo inaczej! Właśnie ze względu na rodzinę! Ona nie chce już służyć Voldemortowi i dlatego odsunęła się od wszystkich!

 - Nie mogłaś mi tego wcześniej powiedzieć? - zapytał Harry z pretensją, po czym wybiegł z Pokoju Wspólnego.

 - Co ja takiego powiedziałam? - zdziwiła się Hermiona.

 - Nie wiem - mruknął Ron, wpatrując się w szachownice. - Najczęściej się wyłączam kiedy zaczynasz od słów , „ To nie jest dobry pomysł” Ałć! Za co?

Harry szedł przez Hogwarckie korytarze i uśmiechał się do siebie. Od tygodnia starał się nawiązać nić porozumienia ze Ślizgonką, ale ona wciąż nie dawała wciągnąć się w rozmowę, teraz wymyślił wspaniały plan! Znalazł ją na boisku od quidditcha, siedziała na trybunach i czytała książkę.

 - Znowu ty?! - powiedziała ze złością, gdy go zauważyła.

 - Też cieszę się, że cię widzę Parkinson - odparł z nutką złośliwości.

 - Czego tym razem chcesz?

 - Porozmawiać - odparł, siadając obok niej.

 - Potter o co ci tak  naprawdę chodzi?! – zapytała zirytowana. - Od tygodnia mnie śledzisz! Jeżeli myślisz, że mam jakieś informacje co do Czarnego Pana, to się mylisz!

 - Voldemort jest już martwy - powiedział swobodnie Harry, nie zważając na zdumione spojrzenie dziewczyny kontynuował. - Po prostu ty siedzisz sama, a ja musze trochę odpocząć od Rona i Hermiony…

 - Nie dziwię ci się - zaśmiała się Pansy. - Rudzielec jest irytujący, a Granger…

 - Są wspaniali - sprostował. – Ale nie możemy spędzać ze sobą każdej minuty…

 - No cóż, znajdź łasicy dziewczynę - zaproponowała. - A Granger wysyłaj częściej do Snape’a to będziesz miał spokój.

 - Do Snape’a? - zapytał kaszląc. - O co ci chodzi?!

 - Jeżeli myślisz, że nie wiem o Hermionie i profesorze, to się mylisz - powiedziała z dumnym uśmieszkiem, a widząc jego pobladłą twarz spoważniała. - Nie powiedziałam o tym nikomu Potter!

 - Skąd wiesz? – nie mógł powstrzymać ciekawości.

 - Umiem obserwować - odparła. - Snape dobrze ukrywa uczucia, czego nie można powiedzieć o twojej przyjaciółeczce , gdy tylko Snape się pojawi , jej oczy się świecą i patrzy na niego jak na jakieś bóstwo i…

 - To ohydne - oburzył się Harry.

 - Takie życie - zaśmiała się Pansy.  – Jeżeli cię to pocieszy, to musze powiedzieć, że Snape’owi, zależy na niej.

 - Skąd to wiesz?

 - Po pierwsze nie spotykał by się z nią gdyby mu nie zależało, ona jest strasznie wkurzająca! Po drugie widać, że zwraca na nią co chwilę uwagę, skąd wiem? W czasie eliksirów, nadal jest dla niej wredny, ale nigdy nie obraził jej jak innych, no wiesz , niw wrzeszczy na nią, ani nie porównuje do bezmózgiego stworzenia… a po trzecie i najważniejsze , gdy tylko Granger się pojawia , to Snape jakby się uspakajał - skończyła i wzruszyła ramionami.

 - I ty to wszystko zauważyłaś?! - zdziwił się Harry. On dowiedział się o związku przyjaciółki ze Snape’em gdy ta im to zakomunikowała pokazując pierścionek! Okazało się , że ich związek trwa od miesięcy a on z Ronem niczego nie podejrzewali!

 - Wszystko poukładało się w całość, gdy pewnej nocy gdy wymknęłam się na Wierzę Astronomiczną, widziałam tych dwoje na błoniach!

 - No to miałaś dowody - zaśmiał się Harry.

 - To chyba jedyny raz gdy widziałam profesora uśmiechniętego - przyznała Pansy. – Przez pewien czas nawet myślałam , że mi się to przyśniło, ale gdy zaczęłam im się przyglądać, okazało się, że miałam rację!

 - Ja bym tam wolał żeby ci się przyśniło - mruknął.

 - Takie straszne , że Granger z nim jest?

 - Jeżeli ją zrani…

 - To nic mu nie zrobisz - dopowiedziała z drwiną. - Snape jest potężnym czarodziejem, może i jesteś wybrańcem ale do jego umiejętności wiele ci brakuje.

 - Dzięki - prychnął z goryczą.

 - Proszę bardzo – odparła z uśmiechem.

 - Dlaczego tu sama siedzisz? - spytał po chwili.

 - Nie twój interes - warknęła.

 - Tak zapytałem - wzruszył ramionami. - Zawsze byłaś w towarzystwie Malfoy’a i Zabniego…

 - Draco i Blaise mają teraz inne problemy - wyjaśniła wpatrując się w przestrzeń.

 - Często znikają…

 - Jeżeli masz ode mnie wyciągnąć co robią moi przyjaciele to ci się nie uda! - wykrzyknęła wstając. - Nie wiem  czego chcesz, ale ja nie zdradzam przyjaciół!

 - Nie chciałem…

 - Nie powiem! - krzyknęła i nagle zalała się łzami. - Widzisz coś zrobił?!

 - Przepraszam - wybąknął zmieszany i niezdarnie ją do siebie przytulił. - Nie chciałem cię zdenerwować.

 - Draco i Blaise nie są źli - wyszeptała. – Oni przeżywają wszystko o wiele bardziej niż wy… Dumbledore im zaufał… ty też powinieneś.

Harry westchnął odsuwając się od dziewczyny. To prawda, że Dumbledore wprowadził dwójkę Ślizgonów do Zakonu, lecz Harry jak i większość nadal im nie ufała.

 - To trudne - wyznał.

 - Życie jest trudne - prychnęła. - Oni narażają życie dla ciebie!
 - Dla mnie?! - oburzył się.

 - A dla kogo? - warknęła. - To ciebie chroni Dumbledore! To wszystko po to byś przeżył i pokonał Czarnego Pana!

 - I pokonam go!

 - Mam nadzieję Potter - powiedziała odchodząc. - Przynajmniej raz zrób to co należy!

 - Parkinson… - krzyknął, gdy nie zareagowała, zaklął.

 - Po co Dumbledore każe mi się z nią zaprzyjaźnić? - zapytał Harry Hermiony.

 - Na pewno ma w tym swój cel - odpowiedziała, wzruszając ramionami.

 - A jaki?!

 - Nikt tego nie wie - odezwał się Ron - Nawet on sam!

Cała trójka się roześmiała.

Harry się nie poddał. Codziennie zagadywał Pansy, dzięki czemu odnaleźli wspólny język…

 - A wtedy Draco obudził się na środku jeziora… - skończyła opowieść Pansy.

 - Zabini nie zginął za ten kawał? - zdziwił się Harry.

 - Zemścił się - zaśmiała się czarnowłosa. - Następnego dnia obudził się obok drzwi pokoju McGonagall… ale się wtedy działo!... Wtedy jeszcze nie musieliśmy się przejmować Czarnym Panem - dokończyła z nutką smutku w głosie.

 - Za niedługo to się skończy - przyrzekł.

 - Może ci się uda - uśmiechnęła się z przymusem.

 - Wszystkim nam się uda! - odparł z pewnością, która spowodowała poprawę humoru ślizgońki.

Od tej pory ich wspólne relacje uległy zmianie. Pansy nie wzbraniała się już, gdy Harry przy niej siadał, rozmawiali o wszystkim i o niczym. Potter lubił przekomarzać się z czarnowłosą, dzięki temu przez chwilę nie myślał o wojnie. Mógł poczuć się jak zwykły nastolatek, który ma czas na przyziemne sprawy…

 - Malfoy to dureń - prychnął, gdy Pansy wspomniała o przyjacielu.

 - Sam jesteś durniem Potter - warknęła. - Draco jest … oryginalny!

 - Oryginalny? - zadrwił. - Hmm w sumie to normalne,  że zamiast nazwania go palantem , określasz jego charakter jako oryginalny…

 - Zamilcz, albo wspomnę o twoim głupim, rudym przyjacielu…

 - Ron nie jest głupi! Jest…

 - Oryginalny - zaśmiała się.

Harry pokręcił zrezygnowany głową. Z tą dziewczyną uwielbiał się kłócić!

 - Co robisz jutro? - zapytał nagle.

 - Mmm … nie wiem, a co? - zapytała zmieszana.

 - Może poszłabyś ze mną na spacer - wzruszył ramionami.

 - Na spacer? - powtórzyła i uśmiechnęła się szeroko. - Dobrze!

 - To bądź o osiemnastej przy wyjściu! - powiedział i szybko odszedł.

Gdy znalazł się w swoim dormitorium, padł na łóżko i zamknął oczy.

Nie wiedział dlaczego zaproponował ten spacer… miał się z nią zaprzyjaźnić- podpowiedział mu wewnętrzny głos - Nie musi się z nią aż tak spoufalać … ale chce! I…

 - Harry za pięć minut jest zebranie Zakonu - odezwał się Ron, wchodząc do pokoju.

Wybraniec szybko wstał.

 - Zapomniałem - wyjaśnił i oboje ruszyli do gabinetu dyrektora.

Obecni już byli wszyscy, włącznie z Draconem i Zabinim.

 - Czas zacząć spotkanie - oznajmił dyrektor poważnie. - Voldemort nie spodziewał się ostatniego ataku, dzięki czemu udało nam się uratować wielu mugoli…

 - Przez co tylko go rozwścieczyliśmy – prychnął Snape, siedząc z założonymi rękami na kanapie.

 - Ale uratowaliśmy… - zaczęła Hermiona.

 - Nie interesuje mnie kogo uratowaliśmy Granger - warknął Snape. - Ważniejsze jest jak to wpłynęło na Czarnego Pana!

-Nie prawda! - oburzyła się Gryfonka. - A jakbym to ja była jedną z tych mugo…

 - Ty nie byłabyś jedną z więźniów - przerwał jej. - Ciebie by torturował od razu , by wydobyć wszystko o Potterze!

 - Severusie! - wykrzyknęła zbulwersowana Pani Weasley.

 - Nie wtrącaj się Molly! - warknął. - Granger musi zdać sobie sprawę, że nie każdego można uratować!

 - Lepiej mieć złudzenia, niż być cholernym kretynem! - wykrzyknęła Hermiona ze łzami w oczach i wybiegła z gabinetu.

 - Herm! - krzyknęła Ginny i chciała za nią wybiec.

 - Siedź Weasley! - powiedział Snape tonem nie znoszącym sprzeciwu i wyszedł za Gryfonką.

 - Oni się pozabijają - mruknął Draco.

 - Przynajmniej będzie śmiesznie - Zabini wzruszył ramionami. - Może będzie nam dane przy tym być i…

 - Zamknij się Zabini - warknął Ron.

 - Bo co?! - zakpił Ślizgon.

 - Cisza! - profesor McGonagall wstała i spotkanie trwało dalej. Hermiona z Severusem wrócili po pięciu minutach, widać było zarumienione policzki Gryfonki i jej słaby uśmiech. Harry wiedział, że jego przyjaciółka nie jest już zdenerwowana, więc skupił się na słuchaniu dyrektora. Gdy wszyscy się zaczęli rozchodzić podszedł do Dumbledora.

 - Dlaczego? - spytał bez wstępu.

 - Mam swoje powody Harry - odpowiedział starzec poważnie. - Zaufaj mi!

Wybraniec  westchnął i odszedł. Wiedział że więcej się od niego nie dowie.

 - Potter! - Harry nagle poczuł jak ktoś łapie go za tył bluzy i chwilę później zobaczył dwoje wściekłych Ślizgonów.
 - Weź te łapy Malfoy - warknął. - Nie wiem jak ty, ale ja wolę dziewczyny!

Zabini zaśmiał się na jego słowa, za co został obdarowany wściekłym spojrzeniem blondyna.

 - Dobra nie wściekaj się – powiedział Blaise.  – Do rzeczy! Potter potraktuj to jak… hmm przyjacielskie ostrzeżenie …

 - Przyjacielskie? - zakpił. - Czyżbym o czymś nie wiedział?

 - Potter słuchaj a nie błaznuj - warknął Malfoy.

Zabini spoważniał.

 - Nie wiem, co knujesz - wysyczał przez zaciśnięte zęby. - Ale uważaj! Jeżeli Pansy będzie cierpieć , przez takiego gnojka jak ty…

 - To zginiesz – dokończył Malfoy, wyciągając różdżkę.

 - Nic jej nie zrobię - warknął, odpychając Ślizgonów.

 - Lepiej , żebyś mówił prawdę - powiedział Zabini i wraz z blondynem odeszli.

Harry na spotkaniu z Parkinson próbował poskładać w całość swoje uczucia… dlaczego miałby ją zranić?  Przecież tylko się przyjaźnią! Prawda?

 - Potter słuchasz mnie w ogóle? - zdenerwowała się Pansy.

Harry nie wiedział co nim kierowało, ale po prostu przyciągnął ją do siebie i pocałował.

 - Co ja robię? - pomyślał, lecz chwilę później stracił zdolność myślenia, gdy Pansy oddała pocałunek.

 - Możemy to kiedyś powtórzyć? – zapytał, gdy oderwali się od siebie.

 - Możemy - wyjąknęła wpatrując się w jego ustach. - W sumie … już jest kiedyś Potter - powiedziała i znowu złączyła ich usta w pocałunku.

Harry nie mógł uwierzyć, że przez dyrektora i jego „misję” związał się z Pansy Parkinson!

Nikt nie wiedział, że są dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi…. Dlaczego? To mogło być niebezpieczne dla czarnowłosej. Voldemort mógł ją wykorzystać przeciwko Harremu a tego nie chcieli.

Więc spotykali się pod osłoną nocy! Pansy uważała że to romantyczne, natomiast Harry… on sam nie wiedział czy chce ją pocałować czy skręcić ten jej cudowny kark.

Dalej się ze sobą kłócili, ale godzenie się było przyjemne… w pewnych chwilach chciałby żeby wszyscy wiedzieli że Pansy jest jego, lecz po jej zachowaniu nie był pewny czy ona chce tego samego…

 - Oj Potter jest dobrze! - mówiła, gdy wspominał, że dziwnie się czuje ukrywając ich związek.

Nie brał pod uwagę, że Pansy boi się że może gdyby jego przyjaciele się o nich dowiedzieli, mogli by przekonać go , że nie jest ona dla niego i skończyłoby się to dla niej źle…

Wojna się zbliżała. Zakon się mobilizował… Minął dzień, tydzień , miesiąc, potem dwa, trzy…. Na wiosnę gdy natura budziła się do życia, Harry szykował się do walki z potężnym czarodziejem…

Nie chciał żeby ktokolwiek brał na siebie jego brzemię... presja czarodziejskiego świata była ogromna, tylko dzięki Pansy , Hermionie i Ronowi nie zwariował. Dumbledore znów zmusił go by brał lekcje u Snape’a , co nie było przyjemne, sam dyrektor dawał mu lekcje pojedynków… trenował całe dnie, noce spędzał z Pansy, rano zaczynał od nowa… tak nadszedł dzień poprzedzający bitwę.

Cały Zakon miał tego dnia odpocząć, była to sobota, więc uczniowie mogli spędzać czas jak chcieli.

Harry wykorzystał go na spotkanie z Pansy. Zaszyli się we Wrzeszczącej Chacie.

 - Nie wierzę, że mnie tu wyciągnąłeś - oburzyła się Parkinson, gdy szli przez zniszczone korytarze.

 - Nie jest tak źle - odpowiedział bez przekonania.

 - Właśnie że jest - powiedziała, potykając się o wystającą deskę.

Harry zwolnił kroku i chwycił ją za rękę.

 - Zaufaj mi - poprosił patrząc jej w oczy.

 - Ufam ci - wyszeptała i pocałowała go szybko.

 - No to chodź - powiedział.

Po chwili znaleźli się w pomieszczeniu, gdzie kilka lat wcześniej Harry zobaczył Syriusza…

 - Jak to zrobiłeś? - zapytała zachwycona Pansy patrząc na otaczające ją rzeczy…

Harry uśmiechnął się dumnie. Cały wczorajszy wieczór spędził na doprowadzeniu tego pokoju do porządku. Teraz znajdowali się w pięknym salonie … w duchu dziękował Hermionie za to, że zmuszała go do nauki zaklęć.

 - Harry tu jest cudownie! - wykrzyknęła czarnowłosa, zarzucając mu ramiona na szyję.

 - Wiem - odparł z nutką samozadowolenia w głosie.

 - Skromny jak zawsze - zaśmiała się, lecz zaraz spoważniała. - Harry… jutro…

 - Jutro masz stąd nie wychodzić - powiedział poważnie.

 - Nie mogę się ukrywać - oburzyła się.

 - Pansy obiecaj mi, że stąd nie wyjdziesz! Tu jesteś bezpieczna! Właśnie tu ukryjemy uczniów, więc błagam zostań tu!

 - Ale…

 - Proszę!

 - Będziesz na siebie uważał? - zapytała ze łzami w oczach.

 - Pansy jeszcze będziesz miała mnie dość - zażartował. - Po walce chce z tobą o czymś porozmawiać… więc musze przeżyć!

 - Harry - wyszeptała z ustami przy jego ustach.

 - Pansy - wypowiedział cicho jej imię i pocałował namiętnie.

Harry wpatrywał się w śpiącą dziewczynę. Nie chciał odchodzić, ale wiedział , że gdy ją obudzi, będzie chciała być obecna w Hogwarcie podczas walki, a do tego nie mógł dopuścić!  Miała być bezpieczna. Więc pocałował ją delikatnie w czoło i wstał, ubrał się szybko i spojrzał na nią ostatni raz, po czym wyszedł.

W Hogwarcie panowało zamieszanie. Odbywała się ewakuacja młodszych uczniów.

Harry szybko odnalazł całą rodzinę Weasley’ów.

 - Uważaj na siebie Harry! - poprosiła Pani Weasley, przytulając go mocniej. Wszystkie jej dzieci przewróciły oczami, co oznaczało, że każdego prosi o to samo.

 - Gdzie Hermiona? - zapytał, rozglądając się po Wielkiej Sali.

 - Jest ze Snape’em - wyszeptała mu Ginny do ucha.

 - Czemu szepczesz? - zdziwił się Harry.

 - Ponieważ, mama gdy tylko słyszy o Hermionie i Snape’ie zaczyna beczeć - wyjaśnił Ron.

 - Dlaczego?

 - Uważa, że Snape raczej nie przeżyje tej wojny - odpowiedział za brata Bill. - Jako szpieg, może zginąć z ręki samego Sami –Wiecie- Kogo , gdy ten dowie się o zdradzie…

 - A Hermiona wtedy będzie cierpieć - dokończyła Ginny z poważnym wyrazem twarzy, po czym się uśmiechnęła z przymusem. - Ale wierzyć trzeba, że wszyscy szczęśliwie będziemy świętować zakończenie wojny!

 - Kiedy ona zrobiła się taka… dorosła? - zapytał zdumiony Ron, gdy rudowłosa odeszła.

 - Odkąd spotyka się z sami- wiecie- jakim- cholernym- kretynem - powiedział Charlie ze zmarszczonym czołem.

 - To wy już wiecie? - zapytał zdumiony Harry.

 - Powiedziała wszystkim wczoraj - zaśmiał się Ron.

 - To ty wiedziałeś? - Fred wyglądał na zaskoczonego.

 - I nam nie powiedziałeś, że ona spotyka się z Lupinem?! -  zapytał George.

 - Przecież lubicie Remusa - odparł Harry.

 - Lubiliśmy! - zaznaczył Bill. - Dopóki nie okazało się, że związał się z naszą siostrzyczką!

 - Która nie ważne, co będziecie mówić, to i tak z nim zostanie - odezwała się Hermiona podchodząc do nich.

 - Co wy widzicie w tych starszych facetach? - zapytał Fred.

 - Tajemnica - odparła zarumieniona Hermiona.

 - Z tego wynika , że moja wybranka się jeszcze nie urodziła - westchnął teatralnie George, wywołując tym salwę śmiechu, która umilkła gdy tylko w Wielkiej Sali pojawił się Dumbleodre w asyście Zakonu Feniksa.

Stanął na podwyższeniu i spojrzał poważny wzrokiem na zebranych.

 - Moi drodzy… - zaczął, po chwili milczenia kontynuował. - Każdy z was wie, jaka odpowiedzialność i ryzyko na nas wszystkich dzisiaj spoczywa… każdy z nas stanie dziś do walki z własnej i nieprzymusowej woli, pamiętajcie , że to nie chodzi o zdobycie sławy! Musicie być pewni , że jesteście gotowi ponieść jakże wielką stratę jaką jest życie… Nikt nie będzie was osądzał! Nikt nie będzie was przekonywał! Więc jeżeli zmieniliście zdanie, to ostatnia szansa by stąd wyjść… - nikt się nie poruszył, Dumbledore uśmiechnął się wzruszony. - To jest dzień ostateczny! Pokonajmy Toma!

 - Za wolność! - wykrzyknęli wszyscy, po czym ruszyli na wyznaczone stanowiska.

Harry wraz z Hermioną i Ronem zniszczyli prawie wszystkie horokruksy, został jeden… wąż Nagini!

 - Tylko miecz Godryka może nam pomóc - powiedziała Hermiona, podając Harremu ostrze. - Zadziała w taki sam sposób jak na medalion.

 - Musimy ją dopaść - odparł Ron.

 - Nagini zawsze jest przy Voldemorcie - odparł Harry. - Musimy znaleźć moment i ją zabić!

 - Damy radę - wyszeptała z nadzieją Hermiona, dotykając pierścionka na palcu. - A potem będziemy szczęśliwi!

 - Będziemy - przyznali Harry z Ronem.

Walka się zaczęła….

Siły Voldemorta były ogromne, lecz Zakon dobrze przygotowany, dzięki czemu szybko zaczął mieć przewagę.

W czasie zamieszania i walk, Hermiona i Ron zniknęli Harremu z pola widzenia, potem poczuł jak ostatni horokruksy zostaje zniszczony.

Minutę później ujrzał przyjaciół biegnących w jego stronę.

 - Dumbledore zabił  tego węża! - krzyczał Ron. - Udało się!

 - Skąd miał miecz? - zapytał Harry.

 -Zabrał go Hermionie - wyjaśnił Ron. - Byliśmy na piętrze gdy Voldemort się tam pojawił…

 - Profesor zaczął z nim walczyć, lecz po chwili Voldemort się teleportował, ale Dumbledore za pomocą  czaru zmusił Nagini do pozostania i ją zabił!

 - Teraz został sam! - powiedziała podekscytowana Hermiona.

 - Czas stanąć z nim twarzą w twarz - zdecydował Harry i cała trójka ruszyła w stronę Wielkiej Sali, gdzie był Voldemort.

Już po chwili  stał twarzą w twarz z Czarnym Panem.

 - Wielki Pan Potter – wysyczał. - Tylko ty i ja! Jak się czujesz chwilę przed śmiercią?

 - Lepiej sam sobie odpowiedz na to pytanie - odparł poważnie. - To ty zginiesz!

 - Taki sam jak jego ojciec - zaśmiał się Voldemort. - Zginą, mając nadzieję, że mnie pokona! A twoja matka? Głupia kobieta! Zginęła chcąc cię chronić! Zamiast żyć…

 - Moi rodzice byli odważnymi ludźmi!

 - Byli naiwni - zadrwił i wycelował w niego różdżką. - Zaraz będziesz razem z nimi! Cruc…

 -Avada Kedavra! - krzyknął Harry i nie wiedział kiedy otoczyli go szczęśliwi czarodzieje. Nie było już Czarnego Pana! Świat Czarodziei był znowu wolny!

 - Pokonałeś go Harry! - pisnęła Ginny, rzucając mu się na szyję.

Harry z niedowierzaniem się uśmiechnął.

 - Koniec – wyszeptał i rozglądnął się wokół siebie. Nagle zmarszczył czoło widząc Pansy w drzwiach, gdy tylko ich oczy się spotkały czarnowłosa odwróciła się na pięcie i wybiegła.

Harry w momencie, w którym Ginny go puściła by przytulić się do Remusa, wybiegł z Wielkiej Sali, lecz nigdzie nie mógł znaleźć Ślizgonki. Wokół ruiny, Aurorzy aresztujący ostatnich Śmierciożerców… a Pansy? Zniknęła….

Dwa miesiące później

 - Severus wie, gdzie jest Pansy - krzyknęła Hermiona, wbiegając do mieszkania Harrego.

 - Gdzie?! - zapytał, patrząc na przyjaciółkę z nadzieją.

 - Podobno wróciła do rodzinnego domu - wyjaśniła przyszła Pani Snape.

 - Gdzie to jest?!

 - Dwa kilometry od domu Severusa i… - Harry już jej nie słuchał, szybko teleportował się we wskazaną okolice. Niestety w domu nikogo nie zastał.

Wrócił załamany do domu, a tam na kanapie siedzi…. Pansy!

 - Hej - powiedziała cicho na jego widok. - Hermiona mnie wpuściła, ale musiała iść, bo Snape po nią przyszedł i….

 - Odeszłaś - wyszeptał otrząsnąwszy się z zdumienia.

 - Myślałam, że tak będzie lepiej – wyznała, spuszczając głowę.

 - Dla kogo?- zapytał z wyrzutem.

Pansy zacisnęła usta ze zdenerwowania.

 - Dla kogo? - powtórzył.

 - Dla ciebie Potter! - wykrzyknęła, tracąc cierpliwość. - Wiem, że byłeś ze mną tylko i wyłącznie z powodu tej cholernej misji! Więc powinieneś mi być wdzięczny, że nie rzuciłam ci się w ramiona po bitwie! Ciekawe co wtedy powiedziałaby Weasley’ówna!

 - A co Ginny ma do tego? - zmarszczył czoło.

 - Zgadnij kretynie! - zawołała, płacząc.

Harry szybko do niej podszedł i mocno do siebie przytulił.

 - Puść mnie Potter! - warknęła próbując się odsunąć.

 - Nie! - odparł stanowczo. - Nie wiem , co sobie ubzdurałaś z Ginny Parkinson, ale powiem ci , że ostatnie dwa miesiące były najgorsze w moim życiu!

 - Czemu? - przestała się wyrywać i spojrzała na niego zaskoczona. - Przecież wygrałeś, nie ma Czarnego Pana i…

Harry nie pozwolił jej dokończyć, zamykając jej usta pocałunkiem. Zawarł w nim całe swoje uczucie.

 - Nie myślę o Voldemorcie – wyszeptał, opierając czoło o jej czoło. - Nie cieszyłem się końcem wojny…

 - Potter czy ty za bardzo oberwałeś w głowę?! - zapytała oburzona. - Jak możesz nie cieszyć się, że …

 - Bo ode mnie odeszłaś kretynko! - odparł, zmuszając by na niego spojrzała. - Nie spotykałem się z tobą dlatego, że ktoś tego chciał! Dumbledore kazał mi tylko się z tobą zaprzyjaźnić!

 - To coś cie poniosło - mruknęła.

 - Zakochałem się w tobie - wyszeptał jej z uśmiechem do ucha.

 - Co?! - wykrzyknęła i  uderzyła go w twarz. - Ty kretynie!

 - Za co?!

 - Za to, że przez ciebie straciliśmy dwa miesiące!

 - Przeze mnie? To ty odeszłaś! - przypomniał jej.

 - Bo nie powiedziałeś, że mnie  kochasz! Ta blizna ci mózg uciska?! - zapytała, wzdychając. - Ja naprawdę nie wiem, jak mogli powierzyć ci tak ważne zadanie jak uratowanie świata, jak ty tak oczywistej rzeczy nie wiesz!

 - Jakiej?! - nic nie rozumiał.

 - Że jak się przespałeś ze mną i ci na mnie zależało, trzeba było mi o tym powiedzieć! A nie zostawiać mnie samą!

 - Poszedłem walczyć!

 - Mogłeś mnie obudzić!

 - Nie chciałem cię narażać!

 - Przez ciebie cierpiałam przez dwa miesiące!

 - A ja co? - warknął, przeczesując włosy, przez co były jeszcze bardziej rozczochrane. - Myślisz , że …

 - Że zaręczyłeś się z Weasley’ówną - wyszeptała ze łzami w oczach.

Harry prychnął.

 - Kocham cię idiotko! Choć nie wiem czemu! Nazywasz mnie kretynem! Odchodzisz, potem jeszcze mnie bijesz, a teraz mówisz, że uwierzyłaś co ta wiedźma napisała o mnie i o Ginny…

 - Kochasz mnie? - zapytała a na jej ustach pojawił się nieśmiały uśmiech.

 - Przecie już to powiedziałem!

 - Ale ja cię nie słuchałam! - odpowiedziała i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Też cię kocham Potter!

 - Pansy – wymruczał, gdy oderwali się od siebie. - Nie odchodź już nigdy!

 - Naprawdę myślałam, że bez nas będziesz szczęśliwszy  – powiedziała cicho.

 - Jak mogłaś tak … - dopiero po chwili dotarł do niego sens jej słów. - Jak nas?

 - Właśnie dlatego dzisiaj przyszłam - wyznała cicho, bojąc się jego reakcji. - Choć sądziłam, że układasz sobie życie z Weasley’ówną, musiałam ci powiedzieć , że …

 - Będę ojcem? - dokończył za nią, gdy pokiwała głową, opadł na kanapę. - Będę ojcem…

 - Harry ja wiem,  że to szybko i nic od ciebie nie oczekuje… - przerwała by nabrać powietrza i kontynuowała dalej. - Przyszłam tu dzisiaj, ponieważ jako ojciec… nie chciałam żeby moje dziecko cię nie znało…

 - Nic ode mnie nie oczekujesz – prychnął. - A powinnaś! Będziemy mieli dziecko!

 - Wiem… ale … - pokręciła głową i ukryła twarz w dłoniach.

 - Pansy domyślasz się o co chciałem zapytać tej nocy gdy odeszłaś? - odezwał się po chwili.

 - Nie - usłyszał stłumioną odpowiedź.

 - Chciałem zapytać czy zostaniesz moją żoną – powiedział, podchodząc do niej, gdy spojrzała na niego zdumiona, padł na kolana. - I co ty na to Parkinson?

 - Chcesz się ze mną ożenić?!

 - A po co cię szukałem po całej Anglii? – udał zdziwionego.

 - Żeby mnie ukarać?

 - Będę cię karał przez resztę naszego życia – odparł ze śmiechem. - A teraz odpowiedz na moje pytanie… Wyjdziesz za mnie?

 - Tak - pisnęła.

 - Innej odpowiedzi nie brałem pod uwagę – przyznał, gdy wstał i pocałował ją namiętnie.

Trzy lata później

 - Dlaczego nie możemy tam iść? - zapytała zdziwiona Pansy, patrząc na męża.

 - Bo nie - odparł Harry głosem pięciolatka.

 - A nie ma to czasami nic wspólnego z tym, że Snape i Hermiona…

 - Nie kończ! - wykrzyknął, zatykając uszy.

 - Harry - Pansy zaczęła się śmiać. - Nie wierzę, że z powodu ciąży Hermiony…

 - Ona jest … - westchnął. - Snape cały czas koło niej jest! Nawet chwili nie można z nią spędzić sam na sam…

 - Dba o nią – odparła, wzruszając ramionami. - Robiłeś dokładnie to samo gdy byłam w ciąży z Lily!

 - To nie to samo! - oburzył się.

 - To samo - odpowiedziała rozbawiona. - Zadziwiające jest to, że troska Snape’a ci przeszkadza, a związek Lupina i Ginny …

 - Remus nie jest Snape’em - przerwał jej Harry stanowczym głosem.

 - A oboje tak samo się zachowują - przypomniała Pansy. - Remus dba o Ginny, Snape o Hermionę, a ty o mnie… to wszystko jest normalne gdy dwoje ludzi się kocha!

 - Nie porównuj mnie do Snape’a - poprosił obrażony Harry.

 - Jesteś śmieszny! - powiedziała Pansy, kręcąc z niedowierzaniem głową. - A teraz wstawaj , bo idziemy do Hogwartu na bal! Nie widziałam Dracona i Blaise od dwóch miesięcy!

 - I był spokój - mruknął Harry.

 - Potter moi przyjaciele są wspaniali – prychnęła. - Pamiętaj o tym! Draco przyjedzie z Astorią ,a  Zabini ma mi przedstawić nową dziewczynę.

 - Dziesiątą w ciągu trzech miesięcy - przypomniał Harry.

 - Nieważne – odparła, odrzucając swoje czarne włosy do tyłu. - Chodź!

 - Pójdę! - wstał niechętnie z łóżka. – Ale tylko dlatego , że cię kocham i się poświecę!

 - Poświęcisz?

 - Oczywiście! - odpowiedział z dumą. - Mam wolny dzień, w pracy spokój, więc miałem zamiar spędzić miły wieczór z żoną i córeczką, ale spełnię twoje życzenie Parkinson i pójdę na ten bal!

 - Idiota - zaśmiała się i popchnęła go spowrotem na łóżku i położyła się obok. - Możemy spędzić miły wieczór w domu, jeżeli tego chcesz cholerny wybrańcu…

 - Twoja wdzięczność dla moich bohaterskich czynów mnie poraża - zażartował.

 - Wiem… jestem wspaniała - powiedziała i pocałowała go czule.

 - Wspaniała – przyznał, przytulając ją mocno. - Kocham cię Parkinson.

 - Ja ciebie też Potter – odpowiedziała, gładząc go po policzku- I pomyśleć , że to wszystko dzięki temu, że Dumbledore kazał ci się ze mną zaprzyjaźnić!

-Zrobił to specjalnie- odparł Potter z uśmiechem- Wiedział jak to się skończy…

-Powinieneś być mu za to wdzięczny!

-Jestem- odpowiedział poważnie przytulając ją- Jestem wdzięczny za to każdego dnia…