Sevmione

 

Beta: Kite Millie

 

 - Czy ktoś z was tępych uczniów wie cokolwiek o Amortencji ? - zapytał jadowicie Severus Snape, wchodząc do Sali, powiewając swoimi czarnymi szatami. W klasie zapadła cisza, tylko jedna osoba podniosła rękę do góry, co on ze złośliwym uśmieszkiem zignorował - Nikt?
 - Amortencja jest to eliksir miłosny. Wystarczy dodać kilka kropel do napoju danej osoby, a zauroczy się ona silnie w tej innej osobie. Przez wielu bagatelizowany, jednak doświadczeni zielarze ostrzegają przed zgubnym działaniem eliksiru. Znakiem, że wywar się udał, jest bijący z niego perłowy blask i para unosząca się w charakterystycznych spiralach. Każdy człowiek zapach Amortencji odczuwa inaczej. Woń wywaru kojarzy mu się zawsze z zapachami, które są dla niego najprzyjemniejsze. Im eliksir jest starszy, tym jego działanie staje się mocniejsze. - powiedziała na jednym wydechu dziewczyna, siedząca obok Harrego Pottera i Ronalda Weasley’a.
 - Granger!!! Czy ty zawsze musisz się tak wymądrzać? Nie możesz się powstrzymać?– krzyknął profesor Snape, patrząc na Gryfonkę ze złością.
 - Nie, nie mogę – odpowiedziała poważnie, na co cała klasa popatrzyła na nią w szoku.
Hermiona na każdej lekcji wysłuchiwała krytykę Mistrza Eliksirów pod jej adresem, lecz zawsze słuchała go w ciszy, by na koniec przeprosić.
 - Coś ty powiedziała głupia dziewczyno? – warknął, podchodząc do jej stolika.
 - Powiedziałam Panie Profesorze, że nie mogę – odparła, wzruszając ramionami. - Zadał Pan pytanie, ja na nie odpowiedziałam. Proste.
 - Hermiona - szepnął przerażony Harry, patrząc na przyjaciółkę z niepokojem.
 - O co chodzi ? - zapytała głośno, nie zważając na zdumione spojrzenia innych.
 - Granger to jest lekcja, a nie spotkanie towarzyskie!! - krzyknął wściekły Mistrz Eliksirów.
 - Przecież wiem - powiedziała spokojnie, przewracając oczami. - Na spotkaniu towarzyskim na pewno podawaliby coś lepszego niż śluz ślimaka i pokruszone żuki.
 - Granger w tej chwili marsz do dyrektora!!! - krzyknął Snape, tracąc panowanie nad sobą.
 - Z przyjemnością odwiedzę profesora Dumbledore’a. – odparła z uśmiechem, wstała od stolika i ruszyła do drzwi. – Do wiedzenia Panie Profesorze.
Wszyscy patrzyli w szoku na uśmiechniętą Gryfonkę opuszczającą klasę, po chwili odezwał się Ron.
 - Malfoy, coś ty na nią rzucił? - zapytał ze złością, patrząc na blondyna.
 - Tym razem to nie ja. - odparł Draco, który wraz z resztą, był zdziwiony zachowaniem brązowowłosej.
 - Cisza. - warknął Mistrz Eliksirów. - Nie mam czasu zajmować się jakąś gówniarą, dziś uwarzycie Amortencję, macie godzinę.

Hermiona wyszła z klasy z uśmiechem, lecz gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, oparła się o ścianę i ukryła twarz w dłoniach. Trzęsła się tak ze śmiechu jakieś kilka minut, po czym ruszyła ze zwieszoną głową do gabinetu dyrektora.
 - Och Panno Granger, jak się cieszę, że panią widzę. – powiedział radośnie. – Cytrynowego dropsa?
 - Nie, dziękuję. – odparła, próbując się uśmiechnąć.
 - Proszę usiąść Panno Granger - powiedział Dumbledore, patrząc uważnie na dziewczynę, a gdy ta zajęła wskazane miejsce, zaczął. - Co się stało drogie dziecko?
 - Profesor Snape wysłał mnie do Pana. - odezwała się cicho.
 - Mh… Dziwna sprawa, rzadko kiedy Severus wysyła do mnie kogokolwiek. - powiedział dyrektor z ognikami w oczach. - Najczęściej rozdaje szlabany.
 - Widać, że nie chce przebywać dłużej w moim towarzystwie. - odpowiedziała smutno Hermiona.
 - Ale od czego jest dyrektor moja droga? - zapytał Albus radośnie. - Należy go postawić przed faktem dokonanym.
 - To znaczy? - dziewczyna z nadzieją spojrzała na dyrektora.
 - Ma Pani szlaban Panno Granger, dziś o osiemnastej w lochach. - powiedział udając powagę.
Hermiona uśmiechnęła się promiennie i po chwili rozmowy wyszła z gabinetu.

 - Hermiona, co cię dzisiaj opętało? - zawołał Ron, gdy wraz z Harry’m wrócili do Pokoju wspólnego i zastali przyjaciółkę, siedzącą przed komikiem. Jakże by inaczej - czytającą.
 - Nie wiem, o co ci chodzi. - odparła wzruszając ramionami, nie odrywając wzroku od książki.
 - Jak to nie wiesz? - zdumiał się Harry. - Przecież Snape dostał szału, co ci powiedział dyrektor?
 - Mam szlaban o osiemnastej ze Snape’m. – powiedziała wesoło, po czym nie zwracając uwagi na przyjaciół, zamknęła książkę i wyszła.
 - Z nią się dzieje coś niedobrego. - odezwał się Ron po krótkiej chwili.
 - Mam nadzieję, że się mylisz. - powiedział Harry.
 - Może się zakochała. - powiedział Neville Longbottom, który stanął obok nich.
 - Ale… - zaczął Harry, lecz zaraz z przerażeniem spojrzał na Rona i dostrzegł taki sam wzrok.
 - Ty chyba nie myślisz… że … no… wiesz… w … - zacinając się, powiedział Weasley ze strachem.
 - Obawiam się, że jednak w nim. - powiedział Potter i opadł na kanapę z głośnym jękiem.

Hermiona z mocno bijącym sercem zapukała do drzwi gabinetu Snape’a, otworzył natychmiast i spojrzał na nią groźnie.
 - Właź - warknął i wpuścił ją do środka. Gryfonka weszła i stanęła na środku gabinetu, nie wiedząc, co ma zrobić.
 - Nie stój jak słup soli Granger – warknął Mistrz Eliksirów i usiadł przy biurku - Siadaj!
Gdy zajęła miejsce naprzeciwko niego, podał jej gruby plik teczek.
 - Przejrzyj to, jeżeli jakiś dokument będzie miał ponad dziesięć lat, wyrzuć - powiedział tylko i nie zwracając na nią uwagi, zaczął sprawdzać Eseje trzeciego roku.
Hermiona westchnęła tylko i zabrała się do pracy.
 - Czy on nie zauważył, że wojna skończyła się prawie rok temu? - myślała, wyrzucając kartkę z datą 14.06.1979. - Jest upartym, nadętym, obślizgłym Ślizgonem, który był szpiegiem przez lata, a nie umie zauważyć najważniejszego!!! Mam tego dość, może mnie nie zabije, ale dłużej tak nie mogę, zakończenie roku jest za miesiąc, jakoś sobie poradzę, gdy mnie już wyśmieje. - Rzuciła teczki na biurko i wstała.

Snape uniósł na nią wzrok.
 - Co ty wyprawiasz, Granger? – zapytał zimno, patrząc na dziewczynę, która okrążyła biurko i stanęła przed nim z wysoko uniesioną głową.
 - Co by Pan zrobił, gdyby ktoś powiedział, że Pana kocha i chce, żeby Pan odwzajemnił to uczucie? - zapytała, patrząc mu w oczy.
 - Zawiadomiłbym św. Munga - warknął, patrząc na nią zmrużonymi oczami.
 - Świetnie, to niech Pan już tam dzwoni - powiedziała i nie wiele myśląc, pocałowała go namiętnie.

Przez chwilę myślała, że ją odepchnie, lecz on pociągnął ją na swoje kolana i oddał pocałunek. Po dłuższej chwili oderwali się od siebie i spojrzeli sobie w oczy. Hermiona chciała coś powiedzieć, lecz Mistrz Eliksirów zrzucił ją ze swoich kolan i jak gdyby nigdy nic wrócił do Esejów.
Gryfonka patrzyła na niego w szoku, wstała z podłogi i oparła ręce na biodrach.
 - Co to miało być? - zapytała wzburzona.
 - Panno Granger, proszę wrócić do pracy – powiedział, nie patrząc na nią.
 - Nie - odparła stanowczo, po czym, nie zważając na jego groźne spojrzenie, zrzuciła wszystko z biurka i usiadła na nim tak, że siedziała przed Severusem.
 - Co ty wyprawiasz? – warknął, wstając.
 - A co nie widać? – zapytała, udając zaskoczoną - Siedzę!!!
 - Granger - krzyknął.
 - Hermiona – odparła spokojnie i chwyciwszy go za przód szaty, przyciągnęła do siebie, po czym oplotła go nogami w pasie.
 - Co ty… - zaczął, lecz przerwała mu, całując go czule.

- Teraz mnie posłuchaj Severusie Tobiasie Snape - powiedziała stanowczo, gdy oderwali się od siebie – Kocham cię od ponad dwóch lat i naprawdę nie interesuję mnie, jak sobie z tym poradzisz, ale ostrzegam, że za miesiąc mam zamiar za ciebie wyjść, więc radzę ci, zacznij się przyzwyczajać do mojej obecności!!!.
 - Że co?! – warknął, patrząc na nią w szoku - Jak masz zamiar za mnie wyjść??
 - Normalnie - odparła radośnie i zarzuciła mu ręce na szyje – Dumbledore poprowadzi ceremonie, może ona odbyć się na błoniach, mój tata poprowadzi mnie ku ołtarzowi, gdzie będziesz na mnie czekał, moja mama będzie płakać ze wzruszenia…
 - Czy ty jesteś normalna? – zapytał, unosząc wysoko lewą brew.
 - Tak, jak najbardziej. - powiedziała z uśmiechem, po czym spoważniała. - Severusie, kocham cię i wiem też na pewno, że ty kochasz mnie, tylko uważasz, że jesteś dla mnie za stary.
 - Dziewiętnaście lat Granger. - wychrypiał. - Twoi rodzice zamkną cię w pokoju, a mnie zabiją.
 - Moi rodzice są szczęśliwi, ponieważ powiedziałam im, że zakochałam się w odważnym, wspaniałym, choć strasznie wrednym mężczyźnie i nie interesuje ich, ile masz lat, bylebyś też mnie kochał. – odparła, patrząc na niego z nadzieją.
 - Jestem zaborczym człowiekiem, zobaczę jakiegoś faceta, który się do ciebie zbliży, dostanę szału i mogę zrobić mu krzywdę. – warknął, patrząc na nią poważnie.
 - Jeżeli jakiś facet się do mnie zbliży, to sama mu zrobię krzywdę – powiedziała z promiennym uśmiechem, patrząc w jego czarne oczy. - Kocham cię.
 - Dobrze Granger, wygrałaś – odparł i pocałował ją namiętnie. - Od tej chwili jesteś na mnie skazana.
 - Nareszcie. - wyszeptała z ustami przy jego ustach - Powiedz to…
 - Pragnę cię. – odezwał się z krzywym uśmieszkiem.
 - Severusie…
 - Mam zamiar się z tobą kochać. – powiedział.
 - Tobiasie…
 - Nie wypuszczę cię z mojego łóżka. - wyszeptał jej do ucha.
 - Snape….
 - Kocham cię Granger. – odparł, patrząc jej w oczy.
 - Ja ciebie też, ty mój wredny Nietoperzu. – powiedziała z uśmiechem.
 - Wredny nietoperz? Za taką zniewagę należy ci się kara Granger. - warknął i pocałował ją namiętnie.
Hermiona oddawała mu pocałunki z pasją i obiecała sobie, że częściej będzie go prowokować dla takiej kary.