Utracone wspomnienia

Przerażona Hermiona wpadła do Skrzydła Szpitalnego.

- Panno Granger, co to ma znaczyć? - zapytała surowo Pani Pomfrey.

- Draco… - zaczęła, próbując złapać oddech. - Gdzie jest?

- Hermiono? - usłyszała  i podniosła wzrok na Narcyzę Malfoy, która wyszła zza jednego z parawanów.

- Co mu jest? – zapytała, podbiegając do Pani Malfoy.

- Weasley zaatakował go, gdy Draco miał trening…

- Tchórz, który zapłaci za to co zrobił mojemu synowi. - odezwał się groźnie Lucjusz Malfoy, wchodząc do Skrzydła Szpitalnego.

- Czego się dowiedziałeś? - zapytała zmartwiona Narcyza, patrząc na nieprzytomnego syna i pochylającą się nad nim dziewczynę.

- Weasley nie mógł pogodzić się z porażką w ostatnim meczu, więc gdy Draco z Blaisem poszli polatać na miotłach, zaatakował od tyłu Dracona. Dobrze, że Zabini zachował zimną krew i rozbroił rudzielca!

- Czy już wiadomo kiedy Draco się obudzi? - zapytała cicho Hermiona, odgarniając śpiącemu blondynowi włosy z czoła.

- Za kilka godzin. - odpowiedziała  Narcyza i podeszła do dziewczyny ze współczującą miną. – Hermiono, muszę ci coś powiedzieć…

- Co się stało? - zaniepokoiła się Gryfonka.

- Madame Pomfrey powiedziała, że Draco w skutek zaklęcia stracił pamięć… Nie pamięta niczego z ostatniej połowy roku. – powiedziała załamana.

- Nie pamięta mnie? - wyszeptała ze łzami w oczach.

- Możliwe, że odzyska pamięć, ale my nie możemy mu w tym pomagać. - odpowiedziała Narcyza.

- Jak nie możemy? - zdenerwowała się Hermiona i wytarła łzy spływające po jej policzkach. - Więc mam udawać, że nadal się nienawidzimy?

- Chyba tak. - odparła niepewnie Pani Malfoy.

Hermiona spojrzała na blondyna przez łzy. Nagle spojrzała na jego rękę.

- Nie ma jej… - powiedziała z niedowierzaniem.

- Ściągnęłam ją, Hermino – przyznała Narcyza, wyciągając z torebki złoty krążek. - Tak będzie lepiej. N Nikt o tym nie wie, oprócz nas, Zabiniego, Ginny, Pottera, Weasley’a oraz nauczycieli, więc nikt mu nie powie.

- Tak będzie lepiej. - powiedział nieprzekonująco Lucjusz.

- Masz rację. - odparła Hermiona, ściągając pierścionek z palca i chowając do kieszeni.

- Hermiono, on sobie przypomni. - pocieszyła ją Narcyza.

- A jeżeli nie? – zapytała, płacząc.

- Zatrudnimy najlepszych uzdrowicieli. – obiecał Malfoy stanowczo. - Draco musi sobie przypomnieć.

- Za dwa miesiące wszystko się wyda. - powiedziała Hermiona płaczliwie.

- Poradzimy sobie. – odpowiedziała Narcyza, przytulając ją. – Zawsze możesz na mnie liczyć.

Hermiona spojrzała na nią z wdzięcznością, pocałowała szybko Dracona w usta i wybiegła ze Skrzydła Szpitalnego odprowadzona współczującymi spojrzeniami Malfoyów.

Dwa miesiące później.

Hermiona weszła do Wielkiej Sali z Ginny przy boku, próbując nie zwracać uwagi na blondyna siedzącego przy stole Ślizgonów.

- O, Granger. Może powiesz kto ci zrobił dzieciaka, żebym wysłał mu kwiaty z kondolencjami. - zawołał Malfoy z szyderczym uśmiechem.

Hermiona skuliła się w sobie i próbując powstrzymać płacz, usiadła przy stole Gryfonów. Otworzyła książkę i skryła się za nią.

- Zamknij się, Fretko. - krzyknęła w jego kierunku wściekła Ginny, siadając obok przyjaciółki i chwytając ją uspokajająco za rękę.

Hermiona spojrzała na nią z wdzięcznością. Odkąd Draco odzyskał przytomność, rudowłosa wspierała  ją, gdy blondyn znów zaczął ją obrażać, śmiać się z niej i wyzywać od szlam. To ostatnie było dla niej najbardziej bolesne, ponieważ jak za dawnych czasów musiała wysłuchiwać, że jest nic nie wartą szlamą, którą taki wspaniały arystokrata nie zaszczyci nawet spojrzeniem.

Codziennie przeżywała katusze, gdy widziała go w otoczeniu wianuszka dziewczyn. Musiała powstrzymywać się od wykrzyczenia całemu światu, że on należy do niej, że ją przecież kocha… kochał… Że będą mieli dziecko, które tak bardzo pragnął… Był szczęśliwy, gdy się dowiedział o jej ciąży, a teraz?

- Mionka, nie przejmuj się. - wyszeptała jej do ucha Ginny.

- A ty byś się nie przejmowała, gdyby na miejscu Dracona byłby Blaise? - zapytała smutno.

Rudowłosa spojrzała na swojego chłopaka siedzącego obok Malfoya. Gdy zauważył jej wzrok uśmiechnął się do niej szybko. Oboje ukrywali  swój związek, ponieważ gdyby Draco się o tym dowiedział, musieliby wytłumaczyć mu w jaki sposób zaczęli się spotykać, a jakby zareagował, gdyby dowiedział się, że on sam ze znienawidzoną szlamą zeswatał ich na podwójnej randce?

- Nie wiem jakbym sobie z tym poradziła. – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- Właśnie – mruknęła Hermiona i wstała od stołu, zderzając się z kimś.

- Granger, uważaj jak chodzisz. - warknął Ron.

- Sam uważaj. - odwarknęła i ruszyła do wyjścia.

- Jesteś idiotką. – zawołał za nią, Hermiona odwróciła się i spojrzała na niego zdumiona.

Jak to się stało, że jej przyjaciel traktuje ją jak wroga? Kiedy ich relacje się zmieniły?

Wiedziała… gdy zakochała się w pewnym blondynie, który nic nie pamięta.

Ron wiedział o ich związku, lecz w odróżnieniu do Harrego nie wspierał jej, lecz na każdym kroku próbował ją obrażać,

- Ron! - krzyknęła Ginny i stanęła przed bratem z wściekłą miną. - Jesteś największym kretynem na świecie!

- Gin, zostaw go. – powiedziała Hermiona smutnym głosem. – Niech mówi co chce, dla mnie to nieistotne.

- Jasne, najważniejsze, że masz bachora. - zawołał szyderczo rudzielec.

- Ron, zamknij się. – warknął Harry, stając obok przyjaciółki.

- Panie Weasley, minus sto punktów. - powiedział poważnie Dumbledore.

- Oraz szlaban do końca roku. – dopowiedziała surowo profesor McGonagall.

- Świetnie. - mruknął rudzielec, czerwieniąc się i ruszając do wyjścia. Po drodze trącił ramieniem Hermionę, przez co upadła.

- Mionka! - krzyknęła przerażona Ginny, dopadając do przyjaciółki.

Blondyn ze stołu Ślizgonów wstał gwałtownie i podbiegł do siedzącej na podłodze Gryfonki.

- Mini, nic ci nie jest? - zapytał przerażony.

Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem, natomiast Hermiona z nadzieją.

- Nazwałeś mnie Mini? - zapytała cicho ze łzami w oczach.

- A jak mam cię nazywać, skarbie? - Draco uśmiechnął się czule i pomógł jej wstać.

- Pamiętasz wszystko? - zapytała Ginny, patrząc na niego uważnie.

- O czym wy mówicie? - zdumiał się blondyn, tuląc do siebie łkającą Hermionę.

- Dwa miesiące temu straciłeś pamięć.  – odpowiedział Zabini, podchodząc do niego. - Nie pamiętałeś nic, co zdarzyło się w przeciągu pół roku.

- Nic? - zapytał zdumiony i spojrzał z niepokojem na Hermionę, przypominając sobie ostatnie dwa miesiące. – Mini, przepraszam.

- Już pamiętasz, to najważniejsze. – wyszeptała, całując go czule.

- Pamiętam. – powiedział poważnie i pogładził ją po zaokrąglonym brzuchu. - Pamiętam ciebie i naszego synka.

- Draco … - zaczęła, patrząc na niego niepewnie. – To będzie dziewczynka.

- Dziewczynka? - powtórzył z promiennym uśmiechem i zakręcił nią w około. - Będę miał córkę!!

Hermiona zaśmiała się szczęśliwa, Draco postawił ją na podłodze i pocałował namiętnie.

- Gdzie jest moja obrączka? – zapytał, marszcząc czoło.

- Twoi rodzice ją mają.  – powiedziała Hermiona i wytłumaczyła dlaczego musieli ściągnąć mu ją z palca. - Nie mogliśmy…

- Mini, gdzie jest Twoja? - przerwał jej.

-Tu. – odparła, wyciągając z pod bluzki łańcuszek na którym wisiała obrączka.

Draco z uśmiechem ściągnął ją i włożył jej na palec.

- Masz jej już nigdy nie zdejmować. - powiedział stanowczo i przytulił ją do siebie. – Kocham cię, skarbie.

- Ja ciebie też – odparła ze łzami w oczach.

- No, nareszcie. – westchnął z ulgą Zabini i przyciągnął Ginny do siebie, by pocałować ją namiętnie.

- A tobie Diable o co chodzi? - zapytał rozbawiony Draco, gdy para oderwała się od siebie.

- Musieliśmy się spotykać w tajemnicy przez twoją amnezję.  – wytłumaczył Zabini - Smoku, nigdy więcej nie rób nam tego!

- Postaram się – obiecał, patrząc na Hermionę z czułością.

- Panie Malfoy, proszę usiąść – powiedziała madame Pomfrey, podchodząc do nich wraz z dyrektorem.

- Po co? - zapytał Draco, nie chcąc wypuszczać Gryfonki z objęć.

- Muszę sprawdzić, czy wszystko w porządku. – wytłumaczyła ze śmiechem pielęgniarka.

- Panna Granger… to znaczy Pani Malfoy nigdzie panu nie ucieknie- powiedział Dumbledore radośnie.

- Ja myślę – mruknął Draco i usiadł, lecz wciąż trzymał Hermionę za rękę.

Madame Pomfrey wykonała kilka skomplikowanych ruchów różdżką, by po chwili spojrzeć na blondyna z uśmiechem.

- Wszystko w porządku. – powiedziała po chwili.

Draco przyciągnął Hermionę na swoje kolana.

- Żonko, twojemu mężowi nic nie jest. - oznajmił jej z seksownym uśmiechem.

- Czy wy jesteście małżeństwem? - zapytała zdumiona Pansy.

- Tak – odparł niedbale Draco, całując Hermionę w policzek.

W całej Wielkiej Sali nastąpiła cisza.

- Jeżeli pozwolicie, wszystko im wytłumaczę. – powiedział ze śmiechem Dumbledore.

- Jeżeli Pan chce… - mruknął Draco i wstał z Hermioną w ramionach, ruszając w stronę wyjścia, lecz zatrzymał się, gdy zobaczył Rona stojącego przy drzwiach. Postawił żonę i ruszył na rudzielca, a gdy do niego doszedł, bez ostrzeżenia uderzył go prosto w nos.

- Jeszcze raz zbliżysz się do mojej żony, to zginiesz.  – warknął wściekle i wrócił do Hermiony, by znowu wziąć ją w ramionach i przy oklaskach wyjść z Wielkiej Sali.

- Cieszę się, synku, że wszystko pamiętasz. – powiedziała Narcyza, patrząc na Draco i Hermionę siedzących w objęciach na kanapie w Malfoy Manor.

- Ja też. - mruknął Draco, całując żonę w czubek głowy.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że odzyskałeś tak nagle wszystkie wspomnienia. - odezwał się Lucjusz.

- Zobaczyłem jak Hermiona upada i wszystko wróciło. – powiedział Draco, przytulając żonę mocniej.

- Bałam się, że już sobie nigdy nie przypomnisz. – wyszeptała cicho Hermiona.

- Mini, ciebie nie da się zapomnieć. – powiedział poważnie Draco. – Nawet, gdy nie pamiętałem, że jesteśmy małżeństwem, nie mogłem patrzeć na inne dziewczyny.

- Naprawdę? - zapytała z nadzieją, patrząc mu w oczy.

- Naprawdę, skarbie. – wyznał, całując ją szybko w zgrabny nosek. - Kocham cię.

- Ja ciebie też. – odpowiedziała z promiennym uśmiechem.

- A jak się czuje moja wnuczka? - zapytał po chwili Lucjusz.

- Nasza. – poprawiła go Narcyza.

- Nasza wnuczka. – poprawił się z krzywym uśmiechem.

- Bardzo dobrze. – odparła Hermiona.

- Jest bardzo ruchliwa. - zaśmiał się Draco, kładąc rękę na zaokrąglonym brzuchu żony.

- Czuje, że tatuś z nami jest. – powiedziała z czułym uśmiechem Hermiona.

- I już zawsze będzie. –obiecał Draco.

Draco patrzył z czułym uśmiechem na żonę i córeczkę, które spały na wielkim łożu w ich sypialni. Malfoy nie mógł oderwać od nich wzroku. Były jego, dwie najpiękniejsze kobiety należały właśnie do niego.

Pogłaskał czule policzek córeczki.

- Jak ja mogłem nie pamiętać o tobie i twojej mamusi? - zapytał cicho.

- Mam nadzieję, że już nigdy nie zapomnisz. - usłyszał zaspany głos żony. Spojrzał na nią z czułym uśmiechem i pochylając się nad córeczką, pocałował Hermionę delikatnie.

- Wierz mi, już nigdy nie pozwolę, żebyś przeze mnie cierpiała. – powiedział, przypominając sobie dwa miesiące amnezji. - Obiecuję!

- Wierzę ci, Smoku. - wyszeptała z uśmiechem.

Draco wziął jej dłoń i pocałował.

- Nikt cię nie skrzywdzi. – powiedział poważnie. - Ani ciebie, ani Jean!

- Wiem – odparła. – Ponieważ mam cudownego męża, a Jean wspaniałego tatusia.

- Prawda. - powiedział z dumnym uśmiechem, patrząc na dwie kobiety jego życia.