Najpiękniejsza chwila

Dziękuję za ponad 10000 wyświetleń:-)

 - Jak to zrobisz?- zapytał Zabini patrząc na Malfoya, który od dobrych dwóch godzin chodził tam i z powrotem po swoim dormitorium.

- Nie wiem – warknął zirytowany – Ale musi to być, coś co zapamięta na długo!!

- Porwiesz ją?- podsunął Blaise.

- Żeby mi na zawał zeszła? Zapomnij!- powiedział Draco stanowczo.

- To może … na błoniach?

- Nie, to musi być coś innego!

- Ok… eh no to w  Hogsmeade?

- Nie, to takie… zwyczajne – powiedział Draco zrezygnowany.

- Może na meczu?- zawołał Diabeł z uśmiechem samozadowolenia.

- Nie ma takiej opcji- westchnął blondyn.

- Dlaczego?- zdumiał  się Zabini.

- Z prostej przyczyny, nie będzie jej na meczu bo będzie w tym czasie pomagać McGonagall.

- To może zrób to w Wielkiej Sali?

- Nie jest to zły pomysł- powiedział Draco uśmiechając się zadowolony- Ale czekaj a ten kwiat?

- A wiesz jaki?

- Nie!

- To kicha- mruknął Blaise – Smoku,   może kogoś zapytać?

- Niby kogo?

- Mhhh Pansy?- podsunął Zabini.

- Nie mam nic do stracenia- Draco wzruszył ramionami i wyszedł szukać Parkinson.

- Róże- zaproponowała Pansy zrezygnowana.

- Nie, nie one- zaprzeczył Draco.

- Tulipany?

- Nie!

- Fiołki?

- Raczej nie!

- Frezje?-

- A jak wyglądają?

- W sezonie, kwiaty nabywają zielonego odcieniu- powiedział Pansy.

- To nie- westchnął Draco.

- Irysy?

- To takie niebieskie?

- Tak!

- Więc nie!

- Draco!

- No co? Naprawdę nie wiem jak się nazywają!

- Lilia?

- Jest żółta tak?

- Tak!

- Więc nie!! On nie był żółty!

- Super to wszystkie żółte odpadają! Narcyz,   słonecznik,   Gerber są żółte, więc one nie…  Czekaj a ty pamiętasz kolor?

- Tak, był ee no trochę białego i innego…

- Nie wiesz nic więcej?

- No podobno kiedyś był kwiatem żałobnym- powiedział niepewnie.

- Draco kretynie trzeba było tak od razu! To Cantedeskia inaczej zwana Kalla!

- Super!!- wykrzyknął zadowolony blondyn.

- Dobra dasz radę- powiedział Blaise klepiąc go pocieszająco po plecach.

- Masz i idź- Pansy wsadziła   mu w ręce bukiet kwiatów i popchnęła go w stronę wejścia do Wielkiej Sali.

- Jesteś Malfoy- mruknął pod nosem blondyn i ruszył do stołu Gryfonów.

 Wszyscy zwrócili uwagę na Draco Malfoya z bukietem kwiatów, podchodzący  z determinacją wypisaną na twarzy do zdumionej Gryfonki.

- Granger … masz- powiedział i podał jej bukiet.

Pansy westchnęła głośno, nad głupotą ślizgona.

- Miał jej je wręczyć, a nie wcisnąć!- warknęła do Zabiniego.

- Czekaj może będzie lepiej- uspokoił ją Blaise, lecz jedno spojrzenie na przyjaciela, powiedziało mu, że będzie tylko gorzej.

- Dziękuję Draco – Hermiona uśmiechnęła się do Ślizgona.

- Tak…- mruknął Malfoy – Więc ten…. Masz kwiaty, więc powiedz tak!

- Ale na co?- zapytała zdziwiona Hermiona.

- Jak to na co?- krzyknął zdenerwowany Draco, lecz zaraz zamilkł- Fakt nie powiedziałem jeszcze!

- Czego?- zapytała zaniepokojona dziewczyna.

- Dobra słuchaj, bo  nie wiem, czy dam radę to powtórzyć- powiedział poważnie Draco.

- Dobrze!

- No więc…

- Nie zaczyna się zdania od „no więc”- sprostowała cicho.

- Nie przerywaj mi!- krzyknął zły.

- Przepraszam- wyjęknęła.

- Cholera Granger jak ja mam ci się oświadczyć, jeżeli ty mi będziesz przeszkadzać?- warknął Draco.

- Po ludzku!- krzyknęła Hermiona.

- No jasne bo ty myślisz, że to takie łatwe!

- A nie?

- Właśnie!!To jest najtrudniejsze zadanie, jakie każdy facet musi wykonać!

- Oj jak mi przykro- warknęła odkładając kwiaty na stół i kładąc ręce na biodrach- A wiesz, że kobieta też musi podjąć trudną decyzje?!

- Niby jaką?- zapytał z wrednym uśmieszkiem- Czy powiedzieć tak, czy nie … no naprawdę trudna decyzja!

- Czy ty zawszę musisz być wredny?

- Oczywiście! Dlatego mnie kochasz!

- Na głowę chyba upadłam!

- W to nie wątpię! Przecież musi być jakieś wytłumaczenie, dlaczego nie chciałaś się ze mną umówić przez dwa miesiące!

- Warknąłeś, że mam zjawić się na błoniach o szóstej, żebyś spełnił dobry uczynek i poszedł  ze mną  na spacer!

- A co miałem powiedzieć? Nie wiem o co ci chodzi?! Przecież się zgodziłaś!

-  Bo miałam dzień dobroci!

- No wspaniała dziewczyna!- warknął Draco – To po co się zgadzałaś?

- Bo myślałam, że się zmieniłeś!

- Niby kiedyś byłem gorszy?!

- Oczywiście! Pamiętasz pierwszy rok?!

- Byłem wspaniały!

- Ty je..- zaczęła, lecz przerwała wpatrując się w niego w szoku- Czy ty mi się właśnie oświadczyłeś?!

- Ja… tak – powiedział poważnie – Ale chyba źle się za to zabrałem – westchnął, po czym ukląkł – Hermiono wyjdziesz za mnie?

- Tak – wyszeptała wzruszona, Draco wyciągnął pierścionek z kieszeni i wsunął jej na palec, po czym pocałował ją w dłoń.

- Kocham cię – powiedział, gdy wstał i wziął ją w ramiona.

- Ja ciebie też- odparła i pocałowała go czule.

- Oj gratuluje – krzyknęła Ginny i podeszła by złożyć im gratulację, za nią ruszyli inni.

- Myślałam, że nie będziesz pamiętał jakie kwiaty lubię – powiedziała Hermiona do Draco, gdy wszyscy już złożyli im życzenia.

- Nie pamiętałem jak się nazywały, Pansy mi pomogła – przyznał wzruszając ramionami.

- Tak wymieniłam chyba wszystkie kwiaty, dopiero wtedy przypomniał sobie parę informacji – mruknęła Parkinson ze śmiechem.

- Cały Smok – powiedział Zabini.

- A kiedy ślub?- zapytał Harry.

- Za miesiąc- powiedział Draco.

- Za pół roku- odpowiedziała w tym samym momencie Hermiona.

Spojrzeli na siebie zdumieni.

- Za miesiąc? Oszalałeś?

- Za pół roku? Oszalałaś?

- Tak jak się zgodziłam na pierwszą randkę!

- Zabawne, bo mi się zdaję, że wtedy właśnie postąpiłaś najmądrzej!

- Draco czy ty musisz mnie denerwować! Przecież przez miesiąc nie uda się wszystkiego zorganizować!

- Nie będę czekać pół roku!

- Niby czemu?

- A czemu, nie chcesz wyjść za mnie za miesiąc?

- Bo… -spojrzała na niego zamyślona- W sumie to nie wiem… to znaczy chcę za ciebie wyjść, więc dobrze!

- Naprawdę?! Zgadzasz się?- zapytał z nadzieją Draco.

- Tak!- odparła z uśmiechem, blondyn pocałował ją namiętnie.

- Wspaniale – ucieszyła się Pansy.

- Też tak sądzę – powiedział Draco przytulając narzeczoną, po czym wyszeptał jej do ucha- Przepraszam, że nie były to  takie oświadczyny, jakie sobie wymarzyłaś.

- Draco one były lepsze od moich marzeń – odpowiedziała mu z czułym uśmiechem – To była najpiękniejsza chwila w moim życiu!