Wygrany konkurs cz.II

Dziękuję za każdy komentarz!!:)

- Co ślub Draco i Gin ma do rzeczy?- zapytała marszcząc brwi.

- Nasz ślub, nie ich – powiedział i wyszedł.

Hermiona stała przez chwilę zaszokowana, po czy, prychnęła i ruszyła za nim.

Jeśli myśli, że to wystarczy, to chyba jest szalony!, pomyślała.

- Lucjuszu Malfoy! – krzyknęła, wchodząc do biblioteki i drugi raz w ciągu minuty przeżyła szok.

- Zadowolona? – zapytał, patrząc na nią rozbawiony.

Nie mogąc wydusić słowa, rozglądnęła się po pomieszczeniu. Wszędzie było pełno kwiatów, a po środku pokoju stał łuk różany.

- To nie jest na ślub Gin prawda? – zapytała, patrząc na niego z nadzieją.

- Nie, to jest na nasz – powiedział i podszedł do niej.

- Nasz? – wyszeptała z delikatnym uśmiechem.

- Nasz – powtórzył i pocałował ją czule.

- A ja myślałam, że się mną znudziłeś – załkała.

Malfoy przytulił ją do siebie.

- Nie mogę się tobą znudzić – powiedział i pocałował ją w czoło.

- Kocham cię – wyszeptała.

- Ja ciebie też, więc mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko, by powrócić do szkoły jako pani Malfoy – odpowiedział.

- Nie mam nic przeciwko – odparła, uśmiechając się promiennie.

- Naprawdę byłaś na tyle głupia, by myśleć, że dam ci odejść? – zapytał rozbawiony.

- Bałam się – wyznała rumieniąc się.

- Skarbie, nie mam zamiaru cię stracić – powiedział stanowczo.

- To dobrze – odparła z uśmiechem, po czym stanęła na palcach i pocałowała go namiętnie.

Ich ślub odbył się dwa dni później, Ginny pełniła rolę druhny, Draco drużby, obecni byli rodzice Hermiony i Państwo Weasley.

Ceremonia była krótka, lecz według Hermiony bardzo romantyczna.

Po ślubie wszyscy usiedli do wystawnej kolacji, po czym Lucjusz wraz z żoną teleportował się do Malfoy Manor. Gdy znaleźli się w środku, wziął Hermionę na ręce i zaniósł do wielkiej sypialni.

Postawił ją na podłodze, dziewczyna rozejrzała się niepewnie, po czym spojrzał na męża.

- Dasz mi chwilę? – zapytała zażenowana.

- Oczywiście – powiedział.

Hermiona chwyciła małą torebkę i zamknęła się w łazience. Stanęła przed lustrem i odetchnęła głęboko. Powiększyła torebkę i wyciągnęła z niej koronkowy peniuar.

- Jesteś Gryfonką – mruknęła, przebierając się.

Po dłuższej chwili wyszła z łazienki. Stanęła zarumieniona w drzwiach i spojrzała na Lucjusza z lekkim uśmiechem.

- Ja nie wiem, co robić – wyszeptała, spuszczając głowę.

- Za to ja wiem – odpowiedział i podszedł do niej, wziął jej twarz w dłonie i podniósł delikatnie. – Nie bój się, będę delikatny!

- Ale nie tego się boję – wyznała i spojrzała mu w oczy. – Boję się, że cię zawiodę.

- Nie zawiedziesz – powiedział poważnie i zaniósł ją do łóżka.

Położył się obok i pocałował ją czule, zaczął ustami jeździć po jej szyi. Hermiona zamruczała z przyjemności.

Lucjusz delikatnie zdjął z niej peniuar i z zachwytem spojrzał na jej nagie ciało.

- Piękna – wyszeptał całując jej pierś, drugą zaczął pieścić ręką.

Hermiona wiła się pod jego pieszczotami. Blondyn jedną ręką wciąż pieścił jej pierś, drugą rozchylił jej uda.

Włożył jeden palec w jej wnętrze, co spowodowało krzyk przyjemności Hermiony.

Uśmiechnął się i rozebrał szybko. Hermiona zarumieniona patrzyła na nagiego męża, ze strachem patrzyła na jego wielkiego sztywnego penisa.

- Zmieścisz się?- zapytała ze strachem.

- Nie martw się skarbie – powiedział i ułożył się u jej wejścia. Delikatnie wszedł w nią gdy poczuł przeszkodę, spojrzał na nią czule – Teraz cię zaboli.

- Zrób to – poprosiła, gdy wszedł w nią, krzyknęła z bólu, Lucjusz nie poruszył się do chwili w którym Hermiona spojrzała na niego z uśmiechem. – Już nie boli.

Wtedy zaczął się w niej poruszać coraz szybciej, sprawiając, że oboje osiągnęli spełnienie w tym samym czasie.

- Nie zawiodłam? – zapytała niepewnie.

- Kochanie, byłaś wspaniała – powiedział z uśmiechem i pocałował ją namiętnie. Zaskoczona poczuła jak jego penis budzi się do życia.

- Ja myślałam… – wyszeptała zdumiona.

- Naprawdę sądziłaś, że przy tobie ktokolwiek mógłby leżeć spokojnie? – zapytał.

- Kocham cię – powiedziała i z zadziornym uśmiechem spojrzała mu w oczy. – Jeżeli nie możesz spać, to może nauczysz mnie jeszcze kilku rzeczy? Podobno jestem bardzo pojętną uczennicą.

- Z przyjemnością – odparł i zaczął całować jej nagie piersi.

- Ginny, nie denerwuj się – Hermiona spojrzała na przyjaciółkę rozbawiona.

- Miona, on tam będzie prawda? Nie wystawi mnie? – zapytała ze strachem.

- Oszalałaś? – Hermiona poprawiła rudowłosej welon. – Będzie tam stał i denerwował się, czy ty się zjawisz!

- Mam nadzieję – mruknęła i spojrzała na przyjaciółkę. – Z jednej strony szkoda, że nie ma Rona i Harrego, choć z drugiej przynajmniej ominęła nas wielka kłótnia!

- Która czeka nas, gdy pojawimy się w szkole – powiedziała Hermiona. – Ale teraz zajmujemy się czym innym, więc nie myślmy o tym!

- Masz rację! – przyznała Ginny.

Do pokoju weszła Pani Weasley i ze łzami w oczach spojrzała na córkę.

- Ślicznie wyglądasz, Gin – wyszeptała wzruszona.

- Dziękuję mamo – odparła rudowłosa, podchodząc do matki. – Nie płacz, bo zaraz ja do ciebie dołączę!

- Płaczę ze szczęścia – powiedziała Pani Weasley. – Moja mała córeczka wychodzi za mąż.

Ginny uśmiechnęła się promiennie i ten uśmiech towarzyszył jej przez całą ceremonię.

Hermiona wtuliła się w męża i westchnęła.

- Co się stało? – zapytał, całując ją w czubek głowy.

- Jutro powrót do szkoły – mruknęła. – Dobrze, że dyrektor pozwolił mi wracać tu po zajęciach.

- Spróbowałby nie – warknął blondyn, na co Hermiona się roześmiała.

- Kocham cię – wyszeptała, patrząc na niego z uśmiechem.

- Ja ciebie też, kociaku – powiedział i pocałował ją namiętnie.

Hermiona i Ginny weszły do Wielkiej Sali z uśmiechami na twarzy.

Od razu ujrzały Harrego i Rona w towarzystwie Lavender uczepioną rudzielca.

- Tylko nie ona – jęknęła Hermiona.

- Przetrwamy to – wyszeptała Ginny.

Usiadły naprzeciw chłopaków.

- Jak tam wasze ferie i święta? – zapytał Harry.

- Wspaniałe – odpowiedziała Hermiona. – A wasze?

- Zwiedziliśmy całą Europę, było super – odezwał się Ron.

- Beze mnie? – oburzyła się Lavender.

- Eee, to znaczy brakowało mi ciebie – wyjąkał Ron.

- Ja myślę – pisnęła i spojrzała na Hermionę i Ginny z wrednym uśmiechem. – A wy jak zawszę same.

- I tak ma być – odezwał się Draco, podchodząc do stołu Gryfonów.

- Czego chcesz fretko? – warknął Harry.

- Od ciebie nic bliznowaty – powiedział z krzywym uśmieszkiem. – Przyszedłem do ŻONY!

- Żony?! – krzyknął zdumiony Ron.

- A co głuchy jesteś? – warknął blondyn i wziął Ginny za rękę. – Chodź, kochanie, siedzisz przy moim stole!

- Czego ty chcesz od mojej siostry?! –  wrzasnął Ron. – Weź od niej te łapy!

- Uspokój się, Ronald – powiedziała Ginny.

- Wyszłaś za niego? – zapytał Harry.

- Tak, tydzień temu – odparła z promiennym uśmiechem.

- Gdy rodzice się dowiedzą… – zaczął groźnie Ron.

- Oni wiedzą, geniuszu- powiedział Draco – Byli na ślubie, tak jak twoi bracia!

- Ty tleniona fretko! – wrzasnął Ron.

- Mamo, on mnie obraża! – krzyknął płaczliwie Draco zwracając się do Hermiony, która zakrztusiła się sokiem który piła.

- Jak mnie nazwałeś? – zapytała, patrząc na niego groźnie.

- Mamą, mamusiu – odpowiedział z wrednym uśmiechem.

- Ginny, zaraz zostaniesz wdową – ostrzegła Hermiona rudowłosą.

- Szkoda – westchnęła Ginny.

- Ej, czemu on do ciebie tak mówi Herm? – zapytał Harry.

- Bo jest samobójcą – odpowiedziała Hermiona.

- Czy ty masz obrączkę na palcu? – zapytała Lavender.

- A co ma mieć? – warknął Draco, kręcąc głową. – Naprawdę, ci Gryfoni to straszne tłuki.

- Ej! – oburzyły się Ginny i Hermiona.

- Dobra, oprócz was, ratuje was to, że wybrałyście Ślizgonów – powiedział Draco i pocałował Ginny w policzek.

Wszyscy w Wielkiej Sali patrzyli na nich w szoku.

- Hermiona za kogo wyszłaś? – zapytał Harry.

- Za… – zaczęła lecz przerwał jej Draco.

- A za kogo mogła wyjść geniuszu, skoro mówię do niej mamo?

- Wyszłaś za jego ojca?! – wykrzyknął Ron.

- Brawo za dedukcję – zawołał Draco i zaczął klaskać.

- Jak mogłaś za niego wyjść?!

- Normalnie – odpowiedziała Hermiona z promiennym uśmiechem. – A teraz wybacz, ale za piętnaście minut zaczyna się transmutacja.

Powiedziawszy to wstała.

- Hermiono, co on ci zrobił?! – zawołał Ron.

- Ale o co ci chodzi? – zapytała zdziwiona.

- A co, z własnej woli za niego wyszłaś? – zapytał Harry.

- Tak! – krzyknęła i spojrzała na nich wściekła. – Wyszłam za niego, bo tak się składa, że go kocham, o czym wiedzielibyście, gdybyście choć raz do mnie napisali! Lub przed wyjazdem znaleźli czas by pogadać!

- Więc to nasza wina, że nam nie powiedziałaś? – zdziwił się Ron.

- Żebyś wiedział!

- I niby kiedy będziesz się widywać z mężusiem? – zakpił Ron.

- Po zajęciach Ronald, bo tak się składa, że mam osiemnaście lat i mam prawo mieszkać poza Hogwartem! – powiedziała i wyszła z Wielkiej Sali.

- Gin, ja nic mu nie zrobiłem – odezwał się Draco.

- Wiem – mruknęła, po czym spojrzała na niego poważnie. –Czekaj, co masz na myśli?.

- To, że gdy ojciec się dowie, że ktoś krzyczał na jego żonę, to nie będzie miły – powiedział wzruszając ramionami.

- Ale kto mu powie? Przecież Hermiona na pewno nie, ja też i ty TEŻ! – odpowiedziała.

- A widziałaś ten wisiorek, który miała na szyi? – zapytał z wysoko podniesioną brwią.

- Ten zielony? – Ginny się zdziwiła. – Powiedziała, że twój ojciec jej go podarował.

- No właśnie, ten naszyjnik działa w taki sposób, że osoba która go podaruje, wie, kiedy osoba obdarowana zostanie obrażona, zdenerwowana czy wyśmiana!

- Więc Lucjusz Malfoy wie, że ktoś krzyczał na Granger, która jest jego żoną? – powiedziała przerażona Pansy Parkinson, po czym się uśmiechnęła. – Już po was!

- Może się niedowidział – odezwała się niepewnie Ginny.

W tym momencie do Wielkiej Sali wbiegła Hermiona i spojrzała przerażona na Rona i Harry'ego

- Lucjusz jest wściekły! – powiedziała. – Wysłał patronusa, że pożałujecie ponieważ zaraz tu będzie!

- Przed nim nie da się uciec – odparł Draco z wrednym uśmiechem.

- Co mi zrobi? – warknął Ron, próbując udawać, że go to nie obchodzi, choć był bledszy niż zawsze. – Jesteśmy w szkole!

- Tak się składa, Weasley – odezwał się Snape ze swoim cynicznym uśmieszkiem – że prawo zezwala mężowi na bronienie żony, niezależnie od miejsca.

- To znaczy, że on może tu wpaść i nas zaatakować? – zapytał Harry.

- Tak – przyznał Draco. – Może was nawet zabić!

- I mam zamiar to zrobić – usłyszeli zimny głos.

Wszyscy spojrzeli w stronę drzwi i zadrżeli ze strachu gdy ujrzeli wściekłe oblicze Lucjusza Malfoya.

- Nikt mnie nie zdenerwował – powiedziała Hermiona, podchodząc do niego.

- Naprawdę? – zapytał z krzywym uśmieszkiem. – Medalion na twojej szyi sądzi inaczej!

- Czekaj, chcesz powiedzieć, że to medalion uczuć?! – krzyknęła przerażona.

- Oczywiście – odpowiedział, wzruszając ramionami.

- Ale jest tylko jeden! – powiedziała patrząc na niego poważnie.

- Wiem o tym – odparł.

- Ale on jest wart majątek! – wyszeptała i próbowała go zdjąć.

- Co ty robisz?- warknął Malfoy i przytrzymał jej ręce.

- A jak go zgubię? – zapytała z szeroko otwartymi oczami.

- A ty wiesz, ile jest warta Twoja obrączka? – zaśmiał się Draco.

- Zamknij się – warknął Lucjusz.

- O Merlinie! Lucjuszu, jak mogłeś mi dać tak drogie rzeczy! – wykrzyknęła.

- Jesteś moją żoną, nigdy nie dostaniesz nic taniego! – odpowiedział stanowczo.

- Ale… –zaczęła, lecz westchnęła gdy ujrzała jego groźne spojrzenie. – Świetnie, jak ja mam to nosić, ty zostawiasz moich przyjaciół w spokoju!

- Nie – warknął.

- Tak – odpowiedziała z uśmiechem.

- Nie! – powiedział stanowczo.

- Tak – odparła i podeszła do niego, po czym stanęła na palcach i wyszeptała mu coś do ucha.

Malfoy uśmiechnął się krzywo po czym westchnął.

- Dobrze, idioci dzisiaj przeżyją – warknął i pocałował ją czule, po czym spojrzał na wszystkich groźnym wzrokiem- Jeżeli jeszcze raz ktoś zdenerwuje moją żonę, dowiecie się dlaczego moja rodzina ma opinię morderców bez serca!

Wszyscy patrzyli na niego przerażonym wzrokiem.

Lucjusz uśmiechnął się zimno i wyszedł.

- I po sprawie – powiedziała Hermiona. – Gin, idziesz?

- Idę – odpowiedziała Ginny i ruszyły obie do wyjścia. Wszyscy usłyszeli tylko ostatnie pytanie rudowłosej. – Coś ty mu wyszeptała do ucha?

- Co mu obiecała?- zapytał zaszokowany Draco.

- Przecież mówię – powiedziała Ginny, przewracając oczami. – Obiecała, że nie będzie od niego wymagać, żeby był miły dla nich!

- I tylko to?

- No, nie – odparła z lekkim uśmiechem. – Jeszcze, że przez cały weekend nie wyjdą z sypialni.

- W to już bardziej uwierzę – powiedział ze śmiechem Draco.

- No, prawda – Ginny uśmiechnęła się i spojrzała na niego z iskierkami w oczach.

- Co się stało? – zapytał, wiedząc, że ten wzrok nie wróży mu nic dobrego.

- A nic – mruknęła Ginny. – Zastanawiam się tylko, czy nasz syn też będzie kradł ci różdżkę w wieku trzech lat i zamieni się w fretkę!

- Skąd…?! Hermiona! – krzyknął.

- Oj, skarbie, nie przejmuj się – powiedziała chichocząc i przytuliła go mocno. – Ja tak czy tak cię kocham!

- No ja myślę – mruknął i pocałował ją namiętnie.

- Herm, na pewno cię nie zmusił? – zapytał Harry, gdy następnego dni siedzieli w Wielkiej Sali na obiedzie.

- Nie – odparła przewracając oczami. – Dalibyście spokój!

- Nie możemy uwierzyć, że jesteś macochą fretki – mruknął Ron, patrząc na blondyna siedzącego przy stole Ślizgonów z Ginny.

- Och, przesadzacie – powiedziała i wyciągnęła z torby książkę, by po chwili zacząć ją czytać.

- Jak sądzę, rozmowę uważasz za zakończoną – warknął Ron i wyszedł.

- Hermiono, on chciałby z tobą porozmawiać – powiedział niepewnie Harry.

- O czym? – zapytała, nie odrywając wzroku od książki.

- O was – mruknął.

- Jak nas? O mnie i Lucjuszu?

- O tobie i Ronie – poprawił ją Harry.

- Że co proszę? – krzyknęła, zatrzasnęła książkę i spojrzała na przyjaciela zaszokowana.

- No, o tym, że może byście spróbowali jeszcze raz i może byś to przemyślała … – powiedział cicho.

- Harry ja mam męża! – odparła wstając i kładąc ręce na biodrach. – Czy wam w tej Europie nie wycięli szarych komórek? Ronald stracił swoją szansę! Zachował się jak palant, a ty w tej chwili się tak zachowujesz! Jak możesz insynuować nawet, że mogłabym to nawet przemyśleć!

- Hermiona, naszyjnik! – krzyknęła Ginny.

- Lucjusz! – wyszeptała Hermiona i wyleciała z Wielkiej Sali.

- Harry Potterze, czy ty naprawdę sądziłeś, że Mionka wróci do Rona? – zapytała wściekła Ginny, podchodząc do niego.

- Może – mruknął.

- Jesteście idiotami – warknęła i wyszła za Hermioną.

Draco natomiast wyczarował sobie na środku Wielkiej Sali fotel i usiadł, patrząc na Harrego z wrednym uśmieszkiem.

- Co się gapisz? – zapytał Harry marszcząc brwi.

- Chcę zapamiętać jak wyglądałeś przed śmiercią – odparł i zaczął bawić się różdżką.

- O co ci chodzi?- zdenerwował się Potter.

- Ojciec tym razem nie ulegnie prośbom Hermiony i po prostu cię zaavaduje – powiedział Draco. – A ja stąd będę mieć wspaniały widok!

- Nic nie zrobiłem – warknął Harry.

- Ta blizna uciska ci chyba mózg, Potter – odparł Draco z ironicznym uśmiechem. – To znaczy, uciskałaby, gdybyś posiadał coś takiego jak mózg… Ale wróćmy do sedna sprawy, ojciec ostatnim razem zgodził się wam nic nie robić, gdy Hermiona obiecała, że następnym razem nie będzie go powstrzymywać, a Granger… to znaczy Malfoy, nadal się do tego przyzwyczajam… była na tyle naiwna, że wierzyła w swoich pseudo przyjaciół.

Nagle do Wielkiej Sali wpadła przerażona Ginny.

- Profesorze Dumbledore, Hermiona zemdlała w moim pokoju, nie mogę jej ocucić! A Pani Pomfrey nie ma w skrzydle szpitalnym! – krzyknęła.

Dyrektor wraz z McGonagall, Draco i Harry’m ruszyli za nią. Ginny mieszkała wraz z Draco w jego pokoju prefekta naczelnego. Gdy weszli do środka ujrzeli bladą Hermionę, leżącą bezwładnie na łóżku.

Dumbledore podszedł szybko ku dziewczynie i różdżką wykonał skomplikowane ruchy nad Hermioną, po czym spojrzał na wszystkich.

- Nic jej nie będzie – powiedział poważnie.

- Muszę zawiadomić ojca – odezwał się Draco. – Mrużko!

Nagle obok nich pojawiła się skrzatka, ukłoniła się nisko i pisnęła na widok nieprzytomnej Hermiony.

- Sprowadź tu mojego ojca! – rozkazał Draco, Mrużka ukłoniła się szybko i zniknęła.

- Co jej jest? – zapytała przerażona Ginny.

- Musimy poczekać na Poppy – powiedział Dumbledore.

Ginny pisnęła patrząc na Hermionę, która otworzyła powoli oczy i spojrzała naokoło zdumiona.

- Co się stało? –  zapytała cicho.

- Zemdlałaś – odpowiedział Harry, chciał jeszcze coś dodać, lecz przerwało mu pojawienie się Lucjusza Malfoya, który wyszedł z kominka i od razu podszedł do Hermiony.

- Co się stało skarbie? – zapytał, siadając przy niej.

- Nie wiem – odpowiedziała z lekkim uśmiechem- Nie martw się!

- Gdzie jest Pomfrey? – warknął Lucjusz, patrząc na Dumbledora.

- Jest w jednej ze szklarni, chłopiec z pierwszego roku został ugryziony przez którąś z roślin – odpowiedziała za dyrektora McGonagall.

- Zabieram cię do Munga – zdecydował Lucjusz, biorąc Hermionę na ręce.

- Nic mi nie jest – zaprotestowała słabo. – Lucjuszu, naprawdę!

- Nie będę ryzykować! – powiedział stanowczo i wszedł z nią do kominka.

Draco rzucił garść proszku fiu i krzyknął „ Mung!”. Gdy para zniknęła Ginny spojrzała na wszystkich ze strachem.

- A jeżeli to coś poważnego? – zapytała cicho.

- Na pewno nie – pocieszył ją Draco.

- Sądzę, że powodem mogą być wakacje na wyspie – powiedział Dumbledore.

- Dlaczego? – zdziwił się Harry.

- Zmiana strefy czasowej – wyjaśnił.

- Ale przecież minęło już kilka dni! – zdziwił się Draco.

- To może objawić się nawet po miesiącu – powiedziała McGonagall.

- Idziemy! – zarządził Draco, ciągnąc Ginny w stronę kominka.

- Gdzie? – zdziwiła się rudowłosa.

- Mają cię zbadać! Nie mam zamiaru się zamartwiać! – powiedział stanowczo.

Dumbledore, McGonagall i Harry z uśmiechem zauważyli jak Ginny przewraca oczami i znika.

- Mówiłam, że to nic poważnego – mruknęła Hermiona, gdy Lucjusz położył się obok niej w ich łóżku.

Po przeniesieniu się do Munga, zażądał zbadania żony natychmiast. Wszyscy bali mu się sprzeciwić, więc zajęli się Hermioną od razu. Okazało się, że przypuszczenia dyrektora sprawdziły się i było to spowodowane zmianą klimatu, przed powrotem do domu, spotkali się jeszcze z Ginny i Draco. Rudowłosa nie mając siły kłócić się z Draco poddała się badaniom, ale okazało się, że nic jej nie dolega.

- Lepiej mieć pewność – powiedział Lucjusz biorąc ją w objęcia.

- Powiedzieć ci coś? – zapytała cicho, wtulając się w niego mocniej.

- Hmm – mruknął.

- Miałam nadzieję, że jednak mi coś jest – przyznała.

- Jak to? – zapytał zdumiony i spojrzał jej w oczy.

- Chciałam… miałam nadzieję, że może spodziewam się dziecka – wyznała ze smutnym uśmiechem.

- Hermiono – zaczął Lucjusz patrząc na nią w szoku - ja…

- Wiem, przepraszam, przecież nawet nie rozmawialiśmy o tym, po prostu… Właściwie ja… Zapomnijmy o tym – poprosiła, odwracając się do niego plecami.

- Hermiono – powiedział i chwycił ją za ramię obracając delikatnie na plecy i pochylił się nad nią z uśmiechem. – Zawsze możemy postarać się o dziecko!

- Chcesz mieć ze mną dziecko? – zapytała z promiennym uśmiechem.

- Oczywiście – powiedział i pocałował ją czule. – Po prostu nie wiedziałem, że chcesz mieć je tak szybko. Myślałem że chcesz najpierw zająć się karierą, z takimi wynikami…

- Kochanie – przerwała mu ze słodkim uśmiechem. – Kiedyś faktycznie wiązałam swoją przyszłość z karierą w Ministerstwie, ale odkąd wiem, że mnie kochasz i zostałam twoją żoną, moje priorytety się zmieniły. Chciałabym mieć z tobą dzieci, a jak podrosną to może otworzę księgarnię?

- Dobry pomysł – odpowiedział i pocałował ją namiętnie. – Pomogę ci to zrealizować z przyjemnością.

- Kocham cię – wyszeptała z ustami przy jego ustach.

- Ja ciebie też – powiedział uśmiechając się tym swoim seksownym uśmiechem. – Może zabierzemy się za tworzenie naszej córeczki?

- Córeczki? – zaśmiała się Hermiona. – A jak będzie to synek?

- Będę szczęśliwy – powiedział i pocałował ją namiętnie.

- Myślałem, że może jest w ciąży – powiedział Draco leżąc na łóżku i patrząc na wychodzącą z łazienki Ginny.

- Tak szybko by nie mogłaby wiedzieć – zaprotestowała Ginny. – Przynajmniej trzy tygodnie, przynajmniej mama kiedyś mi mówiła.

- A dlaczego trzy? – zapytał Draco po czy spojrzał na nią zdumiony. – Chcesz powiedzieć, że oni dopiero po ślubie?!

- I co z tego? – warknęła rudowłosa. – Twój ojciec widać szanuję Herm!

- Znaczy, że ona była dziewicą?

- Ja też byłam, zanim zaczęłam się spotykać z tlenioną fretką! – powiedziała i położyła się obok niego.

- Przepraszam skarbie – zamruczał przytulając ją do siebie. – Po prostu się zdziwiłem.

- Draco, gdy szkoła się skończy, przewiduję, że będziesz spodziewać się rodzeństwa – zaśmiała się Ginny.

- Tego jestem pewien – mruknął Draco i pocałował ją w czoło.

- Będziesz mieć siostrę – powiedziała Ginny sennie.

- Brata! – odparł stanowczo Draco.

- Zakład?

- Stoi, przegrany robi to co zażąda wygrany – powiedział blondyn.

- Dobrze – wyszeptała jeszcze Ginny, po czym zasnęła.

- To dziewczynka – powiedziała zachwycona Hermiona patrząc na męża z uśmiechem.

- Śliczna, po mamusi – odparł patrząc z czułością na żonę i córeczkę. – Jesteś zmęczona?

- Troszeczkę – mruknęła i pocałowała główkę córeczki. – Ale nasza maleńka kruszynka była tego warta!

- Kocham cię – powiedział Lucjusz pochylając się nad nimi i pocałował Hermionę namiętnie.

- Ja ciebie też – wyszeptała patrząc mu radośnie w oczy.

- Masz siostrę – powiedziała zachwycona Ginny.

- Muszę spotkać się z Fredem i Georgiem – mruknął wzdychając.

- Z moimi braćmi? Po co? – zdziwiła się rudowłosa.

- Jak to po co? – oburzył się blondyn. – Muszą mi podać jakieś sposoby na odstraszenie chłopaków od mojej małej siostrzyczki!

- Ona ma dopiero jeden dzień! – zaśmiała się Ginny.

- Nieważne! – powiedział Draco. – Lepiej przygotować się zawczasu.

- Wariat – mruknęła Ginny i skierowała się do kuchni, lecz zaraz przybiegła z powrotem i spojrzała na męża z chytrym uśmiechem.

- Co się stało? – zapytał Draco.

-Przypomniałam sobie! – wykrzyknęła szczęśliwa rudowłosa.

- Co?

- Nasz zakład, który zawarliśmy rok temu – powiedziała podchodząc do niego z promiennym uśmiechem.

- Cholera, myślałem, że zapomnisz – mruknął.

- A jednak nie – zaśmiała się, po czym spoważniała. – Chcę…

- Czego? – zapytał biorąc łyka ognistej.

- Dziecka – powiedziała i rozbawiona obserwowała jak Draco zastyga ze szklanką w drodze do ust.

- Dziecko? – powtórzył.

- Tak- wyszeptała i usiadła mu na kolanach- No wiesz, taka mała istotka, cząstka mnie i ciebie!

- Córeczka? – zapytał Draco z rozmarzonym uśmiechem.

- No wiesz, może być córka, albo syn, niewiadomo – odpowiedziała Ginny wzruszając ramionami.

- Jednak muszę skontaktować się z twoimi braćmi – mruknął. – Siostra i córka do pilnowania!

- Nie wymyślaj, tylko bierz się do roboty! – powiedziała.

Draco z uśmiechem wziął żonę na ręce i skierował się do sypialni.