Genialny plan Pani Weasley

Genialny plan Pani Weasley

Beta: Kite Millie

Ginny Weasley miała dość. Nienawidziła, gdy inni traktowali ją jak małą dziewczynkę, a jej bracia właśnie to robili! I to kiedy? Na randce z chłopakiem!

Dean Thomas zaprosił ją na spacer, a jej głupi, wredni, wtrącający się bracia wszystko zepsuli. Po pierwsze, poszli za nimi! Po drugie, wzięli Deana na rozmowę! Po trzecie, w trakcie tej rozmowy Charlie opowiedział Thomasowi, jak zajmuje się smokami sprawiającymi kłopoty… Nie był to zbyt delikatny opis. A po nim powiedział, że z chłopakami, którzy zranią jego małą siostrzyczkę, postąpi gorzej! Po czwarte, Fred i George zrobili mu jeden z kawałów zatytułowany: „Pozbycie się zagrożenia w sposób humanitarny”!

Nic więc dziwnego, że Dean Thomas pożegnał się z Ginny czterema słowami – „Nic z tego nie będzie”.

Rudowłosa weszła wściekła do domu, trzasnęła drzwiami i skierowała się w stronę schodów.

 – Ginewro, co to ma znaczyć? – zapytała Pani Wesley, patrząc na córkę z rękami na biodrach.

 – Musieliście mieć sześciu synów? – zapytała Ginny ze łzami w oczach. – Nie mogliście ich oddać?

 – Ginny, co oni tym razem zrobili? – zapytała troskliwie Pani Weasley.

 – Znów wtrącili się w moje sprawy! – krzyknęła, płacząc. – Znów pogonili chłopaka, który mi się podobał! A teraz on nie chce mieć ze mną nic wspólnego!

 – Spokojnie kochanie – powiedziała Pani Weasley i poprowadziła córkę do salonu.

Usiadły razem na kanapie.

 – Mamo, dlaczego oni mi to robią? – zapytała załamana rudowłosa. – Mam dwadzieścia lat i jestem uzdrowicielką. A traktują mnie jak dziecko!

 – Martwią się o ciebie – odparła z lekkim uśmiechem Pani Weasley.

 – Ale nie mogą martwić się na odległość? – Ginny spojrzała na matkę z niemą prośbą. – Może ich wyślemy gdzieś? Do Chin? Afryki? Kosmosu?!

 – Nawet tam ich nie będą chcieli – powiedziała rozbawiona Molly.

 – Pewnie nie – przyznała Ginny, uśmiechając się lekko. – Ale mamo, oni przesadzają!

 – Wiem, skarbie, ale z tym należy poradzić sobie w inny sposób.

 – Jaki?– Ginny spojrzała na matkę zaciekawiona.

 – Myh, mam plan…

Ginny siedziała z Hermioną w salonie, opowiadając o planie Pani Weasley.

 – To bardzo dobry pomysł – przyznała Hermiona. – A masz już jakiegoś Ślizgona?

 – Jeszcze nie – westchnęła rudowłosa.

 – Witam wiewióreczko – zawołał Zabini, wchodząc z Draco do pomieszczenia.

Malfoy parsknął śmiechem i usiadł obok żony.

 – Nie przeszkadzamy? – zapytał i nie czekając na odpowiedź, pocałował ją namiętnie, na co odpowiedziała z pasją. – To znaczy NIE.

 – Draco – mruknęła Hermiona z lekkim uśmiechem.

 – Tak, wiem KOCHASZ MNIE! – wykrzyknął, przytulając ją.

 – To chyba każdy wie – zaśmiała się Ginny.

 – A wy nie mieliście iść do Hogwartu na mecz Ślizgonów? – zapytała Hermiona.

 – Mieliśmy, ale Zabini ma…

 – Problem mam – dokończył za niego przyjaciel i spojrzał na kobiety z krzywym uśmieszkiem. – A jako kobiety powinniście mi pomóc.

 – A co się stało? – zainteresowała się Ginny.

 – Lisa z nim zerwała – zaśmiał się Draco.

 – Kochanie, byłbyś chociaż trochę taktowny – fuknęła Hermiona.

 – Ale skarbie, ona z nim zerwała pół roku temu, a on dopiero teraz chce ją odzyskać – tłumaczył się blondyn.

 – Ale masz zapłon – skwitowała Ginny, przewracając oczami, natomiast Hermiona pisnęła. – Co się stało?

 – Zabini będzie udawał twojego chłopaka! – krzyknęła podekscytowana.

 – Że co? – zdziwili się byli Ślizgoni.

 – Bo jest taki problem… – zaczęła rudowłosa i opowiedziała o zachowaniu swoich braci. – Moja mama wymyśliła, żebym zaczęła spotykać się z jakimś Ślizgonem. Gdy się z nim rozstanę, oni będą tacy szczęśliwi, że pozwolą mi wreszcie spotykać się z kim zechcę.

 – Więc będziemy udawać parę, by twoi bracia dostali nauczkę, a Lisa była zazdrosna? – zapytał Zabini z poważną miną.

 – Tak – mruknęła Ginny.

 – Świetny pomysł! – wykrzyknął Diabeł z uśmiechem. – Lisa na pewno będzie zazdrosna!

 – Pamiętaj, że moi bracia będą cię straszyć, musisz to wytrzymać – przypomniała mu.

 – Nie boję się – prychnął i spojrzał na nią z wrednym uśmieszkiem. – No więc, kochanie, co dzisiaj robimy?

 – Przychodzisz do mnie na kolację – powiedziała Ginny, pokazując mu język. – Widzę cię o osiemnastej w Norze

 – Mam się ubezpieczyć? – zapytał rozbawiony.

 – To nie byłby taki zły pomysł – skwitowała ze śmiechem i wyszła z domu państwa Malfoy.

 – Na pewno przyjdzie? – zapytała Molly, patrząc z niepokojem przez okna.

 – Na pewno – zapewniła ją rudowłosa.

Po chwili usłyszeli trzask teleportacji w ogródku. Ginny pobiegła otworzyć drzwi.

 – Jesteś nareszcie – powiedziała z uśmiechem i wciągnęła czarnoskórego do środka. – Wszyscy są, więc bądź dzielny.

 – Pocieszyłaś mnie – mruknął.

Gdy weszli do jadalni, cała szóstka rudzielców spojrzała z nienawiścią na Zabiniego. Przez całą kolacje mu dogryzali, lecz Ginny musiała przyznać, że Ślizgon radził sobie znakomicie. Był czarujący, nie dawał się prowokować i bardzo dobrze udawał wielką miłość do niej.

Ginny przeczuwała, że jej bracia nie poddadzą się tak łatwo, lecz miała nadzieję, że Zabini da radę.

 – Od kiedy się spotykacie? – zapytał Bill, wbijając widelec w ziemniaka.

 – Od dwóch miesięcy – odpowiedział od razu Blaise. – Prawda, wiewióreczko?

 – Tak – mruknęła zarumieniona.

 – A dlaczego my o tym nie wiemy? – warknął Ron.

 – A dlaczego mieliście wiedzieć? – odwarknęła Ginny.

 – Wiewióreczko, twoi bracia się martwią – powiedział z szerokim uśmiechem Blaise.

 – To niech przestaną – mruknęła pod nosem.

 – Wspaniała kolacja, Pani Weasley – Zabini uśmiechnął się do pani domu.

 – Och, dziękuję. – Kobieta zarumieniła się zachwycona.

 – Jak praca w ministerstwie, Panie Weasley? – zapytał Zabini.

Artur Weasley zaczął z radością opowieści o swojej, jego zdaniem, wspaniałej pracy, chwaląc się także swoją kolekcją baterii, którą Ślizgon bardzo chciał zobaczyć.

Ginny w duchu zastanawiała się, w jaki sposób nigdy nie zwróciła uwagi na Zabiniego? Był przystojny, czarujący… Ginny, tylko się nie zakochaj!, ostrzegła się w myślach.

Udawali parę od prawie dwóch miesięcy. Młodzi Wesleyowie jak na razie nie przekonali się do Ślizgona, lecz wszystko było na dobrej drodze. Co innego działo się w sercu Ginny. Zaczynała cieszyć się z towarzystwa Ślizgona, z jego pocałunków, z jego uścisków. Uwielbiała z nim spacerować, trzymając się za ręce. Niebezpiecznie zauroczyła się Ślizgonem…

Ginny wyszła z Munga i zobaczyła Zabiniego stojącego pod drzewem.

 – Zarezerwowałeś sobie to miejsce czy co? – zaśmiała się, gdyż co dzień od dwóch tygodni Diabeł czekał na nią pod tym samym drzewem.

 – Oczywiście, że tak! – odparł Zabini. – To miejsce dla VIP – ów!

 – Jak ci minął dzień? – zapytała, gdy szli, trzymając się za ręce.

 – Twój brat Bill odwiedził mnie w ministerstwie i powiedzmy, że nie użył miłych słów – mruknął.

 – Przepraszam – powiedziała poważnie.

 – Nie masz za co, wiedziałem, że tak będzie – zaśmiał się. – Śmiesznie wyglądał, gdy mu powiedziałem, że może mnie straszyć, ale jak chce, bym się naprawdę bał, niech przejdzie do czynów.

 – Naprawdę? – zapytała z niedowierzaniem.

 – Oczywiście, przecież jestem Blaise Zabini! Najodważniejszy rycerz i książę z bajki panny Weasley! – wykrzyknął, kłaniając się nisko. Ginny wybuchnęła śmiechem. – Masz dziś wieczorem czas?

 – Mam – odparła z uśmiechem. – A co?

 – Przejdziemy się wieczorem na kolację do Srebrnego Węża– powiedział z krzywym uśmieszkiem. – Podobno Lisa tam będzie.

 – Lisa – wyszeptała Ginny, boleśnie przypominając sobie powód ich „związku”. – Oczywiście, że pójdziemy.

Ginny przejrzała się w lustrze ze smutnym uśmiechem. Wyglądała pięknie w zielonej sukience do kolan. Ubrała się tak, ponieważ wiedziała, że spodoba się Diabełkowi, szkoda tylko, że on bardziej przejmuje się blondwłosą Lisą.

Gdy weszli do restauracji, Ginny od razu zauważyła wybrankę Zabiniego. Siedziała z jakimś młodym mężczyzną. Zdaniem rudowłosej, nie mógł się równać z byłym Ślizgonem!

 – To jej były chłopak – mruknął Blaise, gdy usiedli przy swoim stoliku.

 – Moim zdaniem masz większe szanse – wyszeptała, rozglądając się po restauracji.

Było tu bardzo romantycznie i przytulnie. Właśnie tu chciałaby iść na romantyczną kolację z mężczyzną swojego życia… i przyszła, ale on o tym nie wiedział.

 – Cały czas tu zerka – powiedział z uśmiechem Zabini. – Mówiłem, że będzie o ciebie zazdrosna.

Ginny uśmiechnęła się do niego z czułością, gdy ten chwycił ją za rękę, którą położyła na stole.

 – Na co masz ochotę? – zapytał Zabini, gdy kelner przyniósł im menu.

Gdy złożyli zamówienie, orkiestra zaczęła grać wspaniałe ballady. Rudowłosa zauważyła, że Lisa wraz z partnerem kierują się na parkiet.

 – Chodź zatańczyć – powiedziała szybko.

Blaise pojął, o co jej chodzi, więc podniósł się i podał jej rękę. Na parkiecie wziął ją w ramiona. Ginny, wykorzystując sytuację, wtuliła się w niego mocno.

 – Sądzisz, że da się nabrać? – wyszeptał jej w ucho Blaise.

Ginny przygryzła wargę, po czym spojrzała mu w oczy i pocałowała czule.

 – Na pewno – zapewniła z lekkim uśmiechem. – Zdobędziesz dziewczynę swojego życia.

„A ja jakoś się pozbieram” – dodała w myślach.

Wieczór, jak dla Ginny, za szybko się skończył. Gdy wróciła do domu, usiadła na łóżku i westchnęła.

Od zawsze, gdy czegoś pragnęła, osiągała to… Chciała być z Harrym i była. Choć im nie wyszło, pozostali przyjaciółmi. Chciała zacząć pracować jako uzdrowicielka i osiągnęła to… A teraz chce zdobyć Blaise'a Zabiniego, lecz tego nie zrobi. Jeżeli jego serce należy do Lisy, ona mu pomoże, on ją zdobędzie i będzie szczęśliwy.

Na drugi dzień rudowłosa zjawiła się w mieszkaniu Zabiniego. Gdy weszła do środka, zrozumiała, że musi mu powiedzieć o swoich uczuciach, nawet jeżeli on nic nie czuje.

 – Blaise, ja mam ci coś do powiedzenia – mruknęła, siadając na kanapie.

 – A ja tobie też – powiedział, siadając obok.

 – Mogę zacząć? – zapytała.

Wyglądał, jakby się zastanawiał, lecz po chwili przytaknął. Ginny spojrzała na Zabiniego z poważną miną. Musiała mieć to za sobą, by w najgorszym wypadku zacząć leczyć złamane serce.

 – Diable, ja…

 – Albo ja zacznę! Nie mogę wytrzymać! Wiewióreczko, nie uwierzysz! – przerwał jej Zabini z szerokim uśmiechem.

 – Co się stało? – zapytała, marszcząc brwi. Nie przeczuwała niczego dobrego.

 – Lisa napisała, że chce się ze mną spotkać – powiedział z zadowoleniem.

 – Udało ci się – odpowiedziała, próbując nie wybuchnąć płaczem.

 – Nawet nie wiem, jak mam ci dziękować! – powiedział, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Lisa była zazdrosna o ciebie!

 – Naprawdę? – udała zdziwioną.

 – Tak – przytaknął rozbawiony. – Napisała, że jesteś we mnie beznadziejnie zakochana. Nie wierzyłem, że w to uwierzy. Ale widać jesteś wspaniałą aktorką – powiedział z dumą.

 – Bardzo się cieszę, że Lisa zrozumiała, jaki jesteś wspaniały i dzięki temu będziesz szczęśliwy – powiedziała na jednym tchu, po czym szybko chwyciła kurtkę i skierowała się do drzwi.

 – Wiewiórko, gdzie idziesz? – zdziwił się Zabini. – Przecież dopiero przyszłaś i miałaś mi coś powiedzieć.

 – To już raczej nie ważne – powiedziała i uśmiechnęła się smutno. –Blaise'ie Zabini powiem ci tylko, że ja jestem beznadziejną aktorką! – wyszeptała, patrząc mu w oczy, po czym szybko teleportowała się, pozostawiając zszokowanego Diabła samego.

Rudowłosa wylądowała pod drzwiami Malfoy Manor i szybko zapukała. Już po chwili wypłakiwała się Hermionie.

 – Ale z niego kretyn – przyjaciółka od godziny wieszała psy na byłym Ślizgonie. – Żeby wybrać jakąś lalunię zamiast ciebie! No kretyn!

 – Hermiono, on nie miał obowiązku mnie pokochać – przypomniała jej Ginny.

 – Może i nie miał, ale powinien! – prychnęła starsza z kobiet.

 – Może i powinien – zaśmiała się przez łzy Ginny. – Ale tego nie zrobił. A ja oczywiście musiałam na sam koniec przyznać się jak głupia, że wcale nie udawałam.

 – Dobrze zrobiłaś – pocieszyła ją Hermiona. – Przynajmniej nie będziesz miała wątpliwości, co by było gdyby…

 – Tak, pocieszające – mruknęła rudowłosa. – Teraz on wie, że go kocham. Jak mam się zachować, gdy kiedyś na niego wpadnę?!

 – Możesz wtedy powiedzieć, że mnie kochasz i wysłuchać, co ja mam ci do powiedzenia! – usłyszały wściekły głos Zabiniego.

Szybko spojrzały na drzwi, w których stał Diabeł, a za nim rozbawiony Draco, który wyminął przyjaciela, podszedł do Hermiony i wyprowadził ją z pokoju, pozostawiając dwójkę przyjaciół sam na sam.

 – Ja… – zaczęła Ginny, lecz nie wiedząc, co powiedzieć, spuściła głowę i wpatrywała się w swoje ręce.

 – Jeżeli ty nic nie mówisz, to może ja – powiedział Zabini i usiadł naprzeciwko niej. – Ucieszyłem się, gdy Lisa do mnie napisała… – Ginny poczuła łzy pod powiekami, nie chciała tego słuchać, ale nie miała siły, by wyjść. – Ale gdybyś poczekała chwilę, powiedziałbym ci, że nie mam zamiaru się z nią spotkać i to z prostej przyczyny!

 – Jakiej? – zapytała z nadzieją.

 – Spójrz na mnie – rozkazał, kucając przed nią. Ginny niepewnie uniosła głowę, by chwilę później poczuć jego usta na swoich. Całował ją z czułością. Rudowłosa chcąc pogłębić pocałunek, zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła mocno, przez co wylądowali na podłodze. – Wiewióreczko, jeżeli sądzisz, że przeżyłem ten miesiąc, narażając się twoim braciom tylko dlatego, że chciałem odzyskać Lisę, to musisz się źle czuć!

 – Znaczy, że nie chcesz wrócić do Lisy? – zapytała, patrząc mu w oczy.

 – Po co mam do niej wracać, jeżeli kobietę, którą kocham, trzymam w ramionach? – zapytał z niedowierzaniem.

 – Kochasz mnie? – spojrzała na niego z radością.

 – Nawet nie wiesz, jak bardzo – mruknął, całując ją namiętnie.

 – Patrz Herm, mówiłem, że ten dywan zachęca do zabawy? – usłyszeli rozbawiony głos Draco.

Spojrzeli na niego i Hermionę stojących w objęciach w drzwiach.

 – Ty myślisz tylko o jednym – prychnęła Hermiona.

 – Maleńka, z tobą to tylko o jednym – powiedział i pocałował ją czule.

 – Może zmienicie pokój? – zaproponował Zabini, wstając wraz z Ginny z podłogi.

 – A po co? – Draco udał zdziwionego.

 – Smoczku, my wiemy, że ty byś chciał zostać sam na sam z żonką! – zaśmiał się Diabeł. – Ale może byście poszli do sypialni?

 – My nie potrzebujemy do tego sypialni – odpowiedział Malfoy, sugestywnie poruszając brwiami.

 – Draco! – krzyknęła zarumieniona Hermiona. – Zamknij się już!

 – Oj, dobrze, kociaku – Draco zaśmiał się i spojrzał na przyjaciela i rudowłosą przytuloną do niego mocno. – A czy my czasami nie przeszkadzamy?

 – Może trochę.

Zabini westchnął teatralnie.

 – Teraz muszę znaleźć jakąś jaskinię, w której dobiorę się do tej tu wiewióreczki!

 – Zabini! – warknęła Ginny, lecz więcej niedane było jej powiedzieć, ponieważ Blaise miał inne plany względem ust panny Weasley.

 – Może zamkniemy je w pokojach? – zapytał Zabini poważnie.

 – To raczej nie wystarczy – mruknął Malfoy. – Jeszcze musimy zrobić fosę, włożyć do niej krokodyle…

 – Kraty w oknach by nie zaszkodziły – podsunął Blaise.

 – I oczywiście jakaś lawa….

 – Broń na widoku…

 – Myh, ciekawe czy można wynająć olbrzymy… – zastanawiał się głośno Draco.

 – Lepiej trolla – powiedział Zabini.

 – Czy wy jesteście normalni? – zapytała Hermiona, patrząc na nich szeroko otwartymi oczami.

 – A dlaczego w to wątpisz?! – oburzył się Diabeł.

 – Ponieważ nasza córeczka ma dopiero dwa miesiące, a Herm i Draco pięć, a wy już chcecie odstraszać od nich chłopaków – odpowiedziała Ginny.

 – Nie nasza wina, że nasze córki są pięknościami – powiedział Malfoy, wzruszając ramionami i spojrzał na córeczkę w swoich ramionach z uśmiechem.

 – Oczywiście, że nie wasza – Hermiona się roześmiała. – Na szczęście urodę odziedziczyły po nas.

 – I tak ma być. – Draco pocałował żonę czule.

Ginny spojrzała na męża i córeczkę ze wzruszonym uśmiechem. Wyglądali tak słodko razem.

 – Co się stało, wiewióreczko? – zapytał Blaise, patrząc na nią rozbawiony.

 – Nic – mruknęła i pocałowała go szybko. – Kocham was.

 – No, ja myślę – odpowiedział Zabini i pocałował córeczkę w czoło. – Inaczej byś ze mną nie wytrzymała!

 – Och, jestem bardzo, ale to bardzo wyrozumiała – zaśmiała się rudowłosa i przytuliła do ramienia męża.

 – I tak ma być – odparł Diabeł, całując ją w nosek. – Kocham cię wiewióreczko!

 – Ja ciebie też – wyszeptała mu z czułością do ucha.

Ginny uśmiechnęła się. Pierwszy raz w życiu była wdzięczna braciom za wtrącanie się w jej życie. Dzięki temu jej mama wymyśliła plan, w którym rudowłosa udawała dziewczynę Zabiniego… Udawała, by teraz być jego prawdziwą żoną i matką jego córeczki!