Severus Snape...tatą!

Severus Snape wszedł do gabinetu, powiewając swoją czarną szatą.

W pomieszczeniu znajdowali się już wszyscy profesorowie.

Dumbledore na widok Mistrza Eliksirów wstał.

- Jak widzę, jesteśmy wszyscy, zatem zacznijmy - powiedział poważnie. -  Jak wiecie, czarodziejskie prawo dotyczące osieroconych dzieci jest dość surowe… każdemu takiemu dziecku, gdy zostaje ono wysłane do rodziny, a tym bardziej rodziny mugolskie, zostaje przydzielony opiekun z czarodziejskiego świata… - przerwał na chwilę, by spojrzeć na profesor McGonagall, która zachęciła go skinięciem głowy. - Minerwa została opiekunką Harry’ego Pottera!

- Co?! - wszyscy spojrzeli na profesor transmutacji.

- Minister wybrał mnie pięć lat temu, przez ten czas obserwowałam jego wujostwo… to okropni ludzie! - powiedziała z poważnym wyrazem twarzy.

- Więc dlaczego Harry nadal u nich przebywa? - zapytała profesor Sprout.

- Ministerstwo chciało im dać szanse - wziął głos Dumbledore. - Lecz gdy Minerwa przekazała mi warunki w jakim ten chłopiec żyje i jak jest traktowany, porozmawiałem z Knotem…

- I co powiedział? - Pani Hootch spojrzała na niego zaciekawiona.

- Że chłopca można wziąć od rodziny jedynie, gdy zostanie zaadoptowany przez jednego z poważanych ludzi, a najlepiej przez jednego z profesorów Hogwartu!

Nauczyciele wymienili zaskoczone spojrzenia, z wyjątkiem Snape’a który zmarszczył czoło, gdy dyrektor zwrócił na niego wzrok.

- Nie! - warknął, wiedząc o co mu chodzi.

- Ależ Severusie – zaczęła Minerwa, lecz w tej chwili do gabinetu weszła brązowowłosa kobieta w czwartym miesiącu ciąży.

- Nie wierzę, że ją w to wmieszaliście - krzyknął Snape.

- Kochanie nie denerwuj się - poprosiła Emily, podchodząc do niego.

Mężczyzna pokręcił zrezygnowany głową i wstał.

- Mnie w to nie mieszajcie! - powiedział i skierował się do wyjścia.

Emily przewróciła oczami i spojrzała na dyrektora.

- Może mi pan powiedzieć co musimy zrobić, by Harry do nas trafił? - zapytała, a wszyscy w gabinecie uśmiechnęli się do niej z wdzięcznością.

Emily czekała w gabinecie Dumbledora, po chwili z kominka wyszedł dyrektor, trzymając za rękę chudego, czarnowłosego chłopczyka, patrzącego na wszystko zaciekawionym wzrokiem.

- Harry to jest Emily - starzec podszedł do niej z chłopcem.

- Dzień dobry - wymamrotał niepewnie.

- Witaj, skarbie - kucnęła przed nim.

- Pani będzie moją mamą? – zapytał, przygryzając wargę.

- Tak - odpowiedziała z uśmiechem, patrząc na chłopca. - Pokarze ci twój pokój, dobrze?

- Mam swój pokój? - jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

- Oczywiście - wymieniła szybkie spojrzenie z dyrektorem, po czym wyciągnęła do chłopca rękę. - Idziemy?

- A dziadek? - zapytał Harry, przytulając się do Dumbledora.

Emily uśmiechnęła się uspokajająco.

- Dziadek przyjdzie do nas wieczorem - obiecała, a gdy starzec potwierdził, Harry ujął ją za rękę i wyszli.

Chłopiec w ciszy rozglądał się na około, jego oczy świeciły na widok duchów,  posągów i poruszających się obrazów.

Gdy weszli do komnat, spojrzał na Emily.

- Co mam robić? - zapytał.

- Nie rozumiem. - Zmarszczyła czoło.

- Ciocia i wujek kazali mi gotować i sprzątać… tutaj też muszę to robić, prawda?.

- Nie! - zaprzeczyła gwałtownie. - Skarbie, masz sprzątać tylko swój pokój!

- A gdzie on jest?

- Chodź! - poprowadziła go do jednych z drzwi, gdy je otworzyła ich oczom ukazał się marzenie każdego dziecka… masa zabawek, duże łóżko, półka z książkami dla dzieci.

- To moje? - zapytał z niedowierzaniem.

- Tak – odpowiedziała poważnie. - Tylko twoje, skarbie!

- Nigdy nie miałem tylu zabawek - wyszeptał.

Emily spędziła z Harrym cały dzień, opowiedziała mu o sobie i Severusie.

Wieczorem przeczytała mu bajkę i położyła spać, gdy chłopiec zasnął, usłyszała trzaśnięcie drzwi, co oznaczało powrót Mistrza Eliksirów. Chwilę później Snape wszedł do pokoju i zastygł bezruchu na widok chłopca.

- Emily Snape do salonu, już! - wycedził przez zaciśnięte zęby.

Kobieta westchnęła, pocałowała chłopca w czoło i wyszła za mężem.

- Emily, co on tu robi?! - warknął Snape.

- Nie mogłam go zostawić, Severusie! - powiedziała poważnie Emily.

- Mam opiekować się dzieckiem mojego wroga? - zapytał z niedowierzaniem.

- Masz zaopiekować się skrzywdzonym i zaniedbanym dzieckiem swojej przyjaciółki - poprawiła go.

- Em, za kilka miesięcy urodzisz. - Wskazał na jej brzuch. - A chcesz mieć jeszcze sześciolatka na głowie?

- Ten chłopiec nie sprawia kłopotów, Severusie. - Spojrzała na niego marszcząc czoło. - On jest najbardziej grzecznym dzieckiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam! On chciał nam sprzątać w domu! Jakie dziecko chce to robić?

 - Może lubi – powiedział, wzruszając ramionami.

- Ci przebrzydli mugole zmuszali do służenia im! Sprzątał w domu i nawet gotował! - odparła oburzona. - Sześcioletnie dziecko, Severusie!

- I to niby moja wina? - warknął.

- Oczywiście, że nie – zaprzeczyła gwałtownie. - Ale możemy się nim zaopiekować!

- Emily… - zaczął, lecz przewrócił oczami, gdy spojrzała na niego smutnym wzrokiem. - To na mnie nie działa!

- Severusie – wyszeptała, przytulając się do niego mocno.

- To jest duża odpowiedzialność – mruknął.

- Poradzimy sobie - przyrzekła.

- Dobrze - westchnął zrezygnowany.

- Dziękuję - pisnęła zachwycona i pocałowała go namiętnie.

Harry obudził się i przerażony rozglądnął się na około, przytulił do siebie pluszowego lwa i wstał niepewnie. Gdy jego stópki dotknęły podłogi w pokoju zaświeciło się światło.

Krzyknął ze strachu i szybko wybiegł, gdy znalazł się w korytarzu, usiadł pod drzwiami, w którym wiedział, że śpią jego nowi rodzice, nie chciał ich budzić, mogli by być źli i go odesłać, a tego nie chciał.

Jego nowa mama była ładna i miła, a tata? Widział go na zdjęciu, trochę się go bał, ale mama powiedziała, że on tylko groźnie wygląda, a tak naprawdę jest łagodny jak baranek.

Chłopiec położył się na podłodze, wtulając się w maskotkę i zamknął oczy.

Severus po cichu wyszedł z łóżka, by nie zbudzić żony, gdy otworzył drzwi, stanął jak wryty na widok śpiącego chłopca.

Nie wiedząc jak się zachować, spojrzał na Emily, westchnął i ją obudził.

- Kochanie, jest wcześnie – wymruczała, zarzucając mu ramiona na szyję.

- Mamy problem - powiedział tylko grobowym głosem.

Kobieta otworzyła szeroko oczy, jej mąż nigdy tak się do niej nie zwracał, rano zawsze budził ją pocałunkiem.

- Jaki? - zapytała siadając.

Mężczyzna wskazał na drzwi, Emily szybko wstała, gdy zobaczyła Harry’ego, zasłoniła dłonią usta i spojrzała zaniepokojona na Severusa.

- Co on tu robi?

- Nie wiem. - Wzruszył ramionami.

- Harry, kochanie… - Emily kucnęła obok chłopczyka.

Harry otworzył oczka i usiadł szybko.

- Przepraszam, ja nie chciałem was obudzić! – powiedział szybko, patrząc na Severusa ze strachem.

- Nie zrobiłeś nic złego - uspokoiła go Emily. - Co tu robisz, skarbie?

- Bałem się – wyznał, spuszczając głowę zawstydzony.

- Czego? - zapytał Snape poważnym głosem.

- Ciemności - usłyszeli cichą odpowiedź.

- Och - Emily przytuliła chłopca. - A dlaczego nas nie obudziłeś?

- Bo nie mogłem budzić cioci i wujka – odpowiedział, wzruszając ramionkami i przytulił mocniej zabawkę.

- A jeżeli obudziłeś, to co się działo? - zapytał Snape i prychnął na widok nagany w oczach żony.

- Dostawałem karę - wyszeptał ze łzami w oczach. - Teraz też dostanę?

- Nie - odparł Snape , podszedł do niego szybko i wziął dziecko na ręce.

Harry na początku spojrzał na niego przerażonym wzrokiem, lecz zaraz nieśmiało przytulił się do niego.

- Jest wcześnie więc idziesz spać - zdecydował i ruszył do pokoju chłopca, gdy znaleźli się w środku, położył go do łóżka.

Emily patrzyła na męża z uśmiechem, gdy ten wyciągnął różdżkę i  wyczarował świetlistą kule.

- Będzie się świecić do rana – powiedział. - Śpij!

- Dziękuję - Harry uśmiechnął się do niego z wdzięcznością.

- Skarbie, możesz nas obudzić w każdym momencie - powiedziała Emily, podchodząc do chłopca i pocałowała go w czoło. - Nie będziemy źli!
- Naprawdę? - zapytał z niedowierzaniem.

- Oczywiście - przytaknęła z uśmiechem. - Dobranoc.

- Dobranoc - odparł chłopiec sennym głosem.

Emily patrzyła na Severusa, który nerwowo krążył po salonie.

- To za duża odpowiedzialność – mruczał. - Ten dzieciak potrzebuje kogoś kto zapewni mu…

- Bezpieczeństwo i miłość - dokończyła za niego Emily, siadając na kanapie – Usiądź przy mnie - poprosiła. Niechętnie spełnił jej prośbę.

- My mu tego nie damy - warknął.

- Damy - zapewniła i przytuliła się do niego - Ty kochasz mnie i nasze dziecko więc nie powiesz mi że nie będziesz w stanie pokochać tego biednego chłopca!

- To nie to samo! - zdenerwował się. - Ty i nasze dziecko to…

- To to samo! – odpowiedziała. - Ja kocham ciebie i naszą kruszynkę , ale już pokochałam Harry’ego! To taki słodki chłopiec!

- Potter - mruknął.

- Nie waż się go karać za grzechy jego ojca! – ostrzegła. - Harry nie może cierpieć przez to, że James był żartownisiem i się nad tobą znęcał!  Notabene ty nie pozostawałeś mu dłużny!

- Ale…

- Severusie Tobiasie Snape! - wykrzyknęła zirytowana, wstając. - Przypominam ci, że ci okropni mugole się nad Harrym znęcali! Ich durny syn miał pozwolenie od rodziców, żeby bił Harrego! Pozwolenie! Jacy ludzie tak postępują?! Biedny chłopiec nigdy nie obchodził urodzin! Nie dostawał prezentów…

- Nie on jedyny -  prychnął.

Emily spojrzała na niego łagodnie i usiadła mu na kolanach.

- Skarbie, wiem, że miałeś podobne dzieciństwo… ale pomyśl – poprosiła. - Gdyby ktoś zabrał cię od ojca, gdy twoja mama zmarła, może nie cierpiałbyś tak… Nie możesz zrozumieć, że dzięki nam Harry może mieć normalne dzieciństwo?

- To jest chwyt poniżej pasa - warknął.

- Wiem – uśmiechnęła się słodko. - Ale działa!

- Masz na mnie za duży wpływ - powiedział poważnie.

- Mam - przyznała i pocałowała go w czoło. - Więc, może z nami zostać?

- Może - zgodził się z głębokim westchnieniem.

- Kocham cię - wyszeptała zachwycona.

- Ja ciebie niestety też - zadrwił.

- Niestety? - zapytała oburzona.

- Niestety - powtórzył, posadził ją obok i wstając posłał jej ślizgoński uśmieszek - Niestety – powtórzył i wyszedł.

- Kłamiesz! - krzyknęła za nim.

- Kłamię – mruknął, zamykając drzwi.

Od chwili w której Snape zgodził się by Harry z nimi zamieszkał, minęły dwa tygodnie.

Chłopiec powoli przyzwyczajał się do swojego nowego życia.

Hogwart go zafascynował, co dzień odkrywał z Dumbledorem nowe miejsca w szkole magii.

Każdego wieczora opowiadał z podnieceniem Emily o zdarzeniach dnia. Coraz częściej przy tych rozmowach obecny był Mistrz Eliksirów.

Emily z radością obserwowała, jak jej mąż traktuje Harry’ego coraz lepiej.   Zauważyła że coraz częściej uśmiech przeznaczony tylko dla niej, dostaje Harry. Severus pomału zapominał, że to syn jego wroga, teraz myślał jedynie że to syn jego zmarłej przyjaciółki. Jego zielone oczy przypominały mu to za każdym razem oczy Lily.

- Gdzie idziesz? - zapytała Emily, gdy Snape po sobotnim śniadaniu wstał i zaczął ubierać płaszcz.

- Muszę iść po ingrediencje – mruknął.

- Tatusiu? - wyszeptał niepewnie Harry.

Snape zastygł w bezruchu, spojrzał zdumiony na uśmiechniętą żonę po czym przykucnął przed chłopcem.

- O co chodzi?

- Mogę iść z tobą? - zapytał z nadzieją.

- To jest… - zaczął, nie wiedząc jak nie zgodzić się by go nie urazić.

- To znakomity pomysł! - odpowiedziała za niego Emily.

- Więc mogę? - dopytywał się chłopiec.

- Leć po kurtkę - westchnął Snape i posłał żonie wściekłe spojrzenie.

- Będzie dobrze - wyszeptała i dała mu szybkiego całusa.

- A dlaczego on nazywa się Zakazanym Lasem? - zapytał Harry, idąc z Mistrzem Eliksirów przez błonie.

- Uczniowie nie mają tam wstępu - odparł Snape i spojrzał na niego poważnie. - Ty też nie możesz tam wchodzić beze mnie!

- A z mamusią?

- Mama też tam nie wchodzi.

- A dlaczego?

- Boi się pająków - odpowiedział z kpiącym uśmieszkiem.

- Ja tam je lubię. - Chłopiec wzruszył ramionami. - W komórce było ich pełno!

Mężczyzna poczuł wściekłość na Dursley’ów.

- Podoba ci się twój pokój? – zapytał, chcąc zmienić temat.

- Aha – przytaknął z uśmiechem. - A najbardziej zabawki!

- Dbaj o nie - mruknął.

- Będę - przyrzekł poważnie.

Gdy znaleźli się w lesie, Harry mocno chwycił Severusa za rękę.

- Boisz się? - zapytał Snape.

- Niieee - wyjąknął chłopiec, spuszczając głowę.

Mistrz Eliksirów westchnął i wziął go na ręce , Harry od razu wtulił się w niego mocno.

- Przepraszam - wyszeptał.

- Za co? - zdziwił się Snape.

- Nie jestem odważny - przyznał ze łzami w oczach.

- Jesteś chłopcem, chłopcy nie muszą być odważni - powiedział mężczyzna, przytulając go mocniej.

- I nie jesteś na mnie zły? - zapytał poważnie.

- Nie - odparł.

- Tatusiu?

- Tak - odezwał się Snape, oddychając głęboko, nigdy nie wyobrażał sobie, że ten zwrot będzie dla niego tak miły.

- Fajnie być twoim synem - wyznał.

- Tak jak twoim ojcem - odpowiedział Snape.

Właśnie od tej chwili Harry otworzył się do końca, cały czas się uśmiechał.

Emily nie mogła wyjść z podziwu, że jeden dzień spędzony z jej mężem sprawił taką zmianę w chłopcu, ale czemu się dziwiła? Przecież ona pokochała tego niedostępnego mężczyznę po godzinie rozmowy.

Snape wpatrywał się w żonę śpiącą na kanapie i chłopca w nią wtulonego.

Gdy wrócił z zebrania u dyrektora, zastał ich śpiących. Musiał sam przed sobą przyznać, że ten mały zapadł mu w serce.

Prychnął pod nosem.

- Serce? – pomyślał. - Odkąd posiada ten organ? - spojrzał na Emily. - Wszystko jej wina! Musiała pojawić się w jego życiu i wszystko przestawić! To przez nią nadal tu pracuje! Nie pozwoliła mu zaszyć się w samotności w domu na odludziu. To przez nią spędza niedziele na obiadach z Minerwą i Albusem. To przez tą małą cholerę został ojcem kilka miesięcy przed narodzeniem jego dziecka! I to w końcu przez nią jest szczęśliwy - musiał to przyznać. Choć tylko w myślach! Nikt tego z niego nie wyciągnie! - poprzysiągł i sam nad sobą się ulitował. - Ta denerwująca czerwono włosa zmusi go do wyjawienia tego, nie raz, nie dwa… takie jego ciężkie życie!

- Severusie, co robisz? - Emily weszła do gabinetu męża.

- Układam plan na zatrucie życia smarkaczom, gdy wrócą do Hogwartu - odpowiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

- Wierzę ci - zaśmiała się i usiadła na jego kolanach. - A możesz na moment przerwać?

- Przekonasz mnie? - zapytał z błyskiem w oczach.

- Może - wymruczała z ustami przy jego ustach, pocałowała go delikatnie, po czym zeszła z jego kolan i spojrzała na  niego zadowolona. - To dopiero zaliczka! A teraz chodź!

- Gdzie - zdziwił się.

- Do Poppy! – przypomniała, przewracając oczami. - Dzisiaj mieliśmy się zgłosić!

- Pamiętam - mruknął nieprzekonująco.

- Dziś dowiemy się czy będziemy mieli córeczkę czy synka! - mówiła nadal podekscytowana.

- Mamo - usłyszeli za sobą niepewny głosik.

- Co się stało? - zapytał Snape, wstając od biurka.

- Mam się pakować? - Harry spuścił główkę.

- Po co? - zaskoczona Emily spojrzała na męża.

Snape westchnął.

- Harry, o czym ty mówisz?

- Nie oddacie mnie? - zapytał cicho Harry.

- Oczywiście, że nie, kochanie - odpowiedziała mu Emily poważnie.

- Skąd ten głupi pomysł? - Snape spojrzał na niego, mrużąc oczy.

- Będziecie mieć teraz swoje prawdziwe dziecko. - Wzruszył ramionami. - Więc ja nie będę wam już potrzebny.

- Och, skarbie - załkała Emily i przytuliła go mocno. - Nigdy cię nie oddamy, Harry!

- Naprawdę? - podniósł wzrok pełen nadziei na Snape’a.

- Naprawdę - odpowiedział i przytulił żonę i syna. - Jesteś nasz i musisz się z tym pogodzić.

- Więc dalej będziesz moim tatą?

- To chyba oczywiste - powiedział Mistrz Eliksirów.

- I będziemy chodzili w niedziele na lody?

- Tak, kochanie - zaśmiała się Emily.

- A teraz idź się ubrać - odezwał się Snape. - Idziemy do madame Pomfrey dowiedzieć się o płci dziecka.

Gdy Harry wybiegł z salonu, Emily spojrzała z czułością na męża.

- Wiesz, że jesteś wspaniałym ojcem? – zapytała, obejmując go mocno.

- Nie psuj mi opinii - mruknął z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- To będzie takie straszne, jeżeli ludzie będą cię uważać za kochającego męża i ojca? - zmarszczyła czoło.

- Wiesz ile pracowałem na swoją opinie zimnego drania? - zakpił.

- Wiem ile ja się musiałam napracować, żebyś przestał być tym zimnym draniem - pocałowała go szybko w usta.

Gdy Harry wrócił, wyszli z lochów i skierowali się do skrzydła szpitalnego.

- Ciekawe czy to będzie chłopiec czy dziewczynka -zastanawiał się na głos Harry i złapał Snape’a za rękę.

- Nie ważne kto to będzie - powiedział i spojrzał na Emily. - Ważne, żeby było zdrowe.

- Coś mi się zdaje że to będzie dziewczynka - odezwała się Emily z uśmiechem.

- Eeee… lepiej żeby był chłopiec! - zawołał Harry.

- Dlaczego?

- Bo chłopca mogę nauczyć latać na miotle i grać  w szachy! - odpowiedział poważnie.

- Dziewczynkę też - mruknął Snape.

- Naprawdę? - zdziwił się chłopiec.

- Oczywiście - poparła męża Emily. - Ja umiem grać szachy!

- Więc może to być dziewczynka - zgodził się wspaniałomyślnie Harry.

Emily i Snape wymienili rozbawione spojrzenia.

Madame Pomfrey uśmiechnęła się na ich widok. Snape tylko prychnął. Nie miał zamiaru być miłym i czułym dla i przy innych!

- Kochanie - Emily miała w nosie jego postanowienie i zmusiła go by chwycił ją za rękę, gdy położyła się na łóżku. Harry także zaczął brać przykład z matki… niestety i właśnie w tej chwili niszczył jego reputacje zimnego drania, siadając mu na kolanach.

- To chłopiec? – zapytał, patrząc na pielęgniarkę zafascynowany.

- Zaraz sprawdzimy - zaśmiała się i różdżką zaczęła wykonywać skomplikowane ruchy nad brzuchem Emily. - Dziewczynka! - oznajmiła i zostawiła małą rodzinę samą.

- Dziewczynka? - powtórzył Harry. - Nauczę ją latać!

- Dziewczynka - tym razem to Snape wymówił, spojrzał na brzuch żony potem w okno.

- Severusie? - zapytała cicho. - Nad czym myślisz?

-Myślisz, że Albus zgodzi się by w lochach wyczarować fosę i kilka krokodylów?

- Po co ci fosa? - Zaskoczona uniosła brwi.

- Moja córka, Em! - powiedział jakby to była oczywista odpowiedź. - Nich tylko ktoś się do niej zbliży!

- Będziemy ją tato pilnować! - obiecał Harry, gładząc Emily po zaokrąglonym brzuchu.

- Będziemy - przyznał Snape i pocałował żonę.

Emily spojrzała na nich z radością. Jej mężczyźni.

Kilka miesięcy później

- Czemu ona jest taka mała? - zapytał Harry, siedząc na łóżku rodziców, patrząc na dziewczynkę śpiącą w ramionach Severusa.

- Ty też byłeś taki malutki, gdy się urodziłeś - odpowiedziała Emily z uśmiechem.

- Naprawdę? - spojrzała na nią z niedowierzaniem.

- Tak, skarbie - zaśmiała się.

- Tato, a kiedy weźmiemy Kati na boisko i nauczymy latać? – zapytał, patrząc na ojca.

Snape pocałował dziewczynkę w czoło po czym podał ją Emily.

- Za jakieś trzy lata – odpowiedział, kładąc się obok żony i syna.

- Trzy lata?! - krzyknął Harry, co spowodowało płacz Kati. – Przepraszam - wyszeptał.

- Nic się nie stało - odparła Emily, uspokoiwszy kilkoma spokojnymi ruchami córeczkę.

- Za trzy lata ja będę miał dziewięć lat! - powiedział z zadumą.

- I będziesz mógł uczyć siostrę jak się lata - Snape przytulił go do siebie.

- Będę najlepszym starszym bratem! - przyrzekł chłopiec.

- Już jesteś - Emily spojrzała na męża i dzieci z uśmiechem.

Severus Snape leżał na łóżku w czarnej koszuli i spodniach, jego nietoperze szaty leżały na kanapie w salonie, przytulał do siebie chłopca którego najpierw nie chciał widzieć, a teraz kocha jak swojego syna, gładzi dłonią stópkę swojej małej córeczki i uśmiecha się do swojej żony… do mnie - pomyślała z czułością Emily.

---