Wybranka Malfoy'a

Beta: Kite Millie

– Co ty tutaj robisz? – zapytała zaskoczona Hermiona, otwierając drzwi.

– Miłe powitanie, Granger – prychnął Draco i wszedł do środka.

Hermiona odetchnęła głęboko, by nie zacząć na niego krzyczeć.

– Więc co panicz tutaj robi? – zapytała słodko, gdy usiedli w salonie.

– Tak lepiej – odparł Malfoy z krzywym uśmieszkiem, ale naraz spoważniał – Muszę porozmawiać z wujem.

– Severus ma zajęcia z trzeciorocznymi gryfonami i ślizgonami – powiedziała, wzruszając ramionami.

– Poczekam – westchnął i schował twarz w dłonie.

– Coś się stało? – zainteresowała się Hermiona– Może ja mogę pomóc?

– Ty? – zapytał z niedowierzaniem, po czym zmarszczył czoło – W sumie może byś się nadawała.. jak to się stało, że wyszłaś za Snape'a?

– Zapytał, czy za niego wyjdę, ja się zgodziłam, wspaniałomyślnie oczywiście i ..

– Pytam poważnie – przerwał jej. – Bliznowaty i łasica na pewno nie byli zachwyceni twoim jakże miłym i przyjacielskim wybrankiem.

– To nie oni z nim mieli żyć – odparła spokojnie – Nie pytałam ich o zdanie. Chciałam tylko, żeby mnie wspierali.

– I zrobili to?

– Tak – potwierdziła z uśmiechem – Nie było może tak kolorowo, jak myślałam, ale po jakimś czasie.. i kilku kłótniach wreszcie zaakceptowali Severusa.

– Ale... – zapatrzył się w ogień płonący w kominku – Jak udało ci się...

– Co? – zmarszczyła czoło – Niedosłyszałam.

– Jak udało ci się wybrać kogoś, kogo mogli nie zaakceptować Twoi przyjaciele?! – powtórzył ze złością – Byłaś gotowa ich stracić?

– Byłam ich pewna – odparła – Wiedziałam, że będą ze mną niezależnie od moich decyzji. Draco, co się dzieje?

– Muszę podjąć poważną decyzję – powiedział cicho i spojrzał na nią – Widziałaś ostatnio Weasley'ówne?

– Ginny? Od jej powrotu z Australii, nie – zmarszczyła czoło – Umówiłam się z nią na jutro.

– Gdzie ona jest?

– W Norze – odpowiedziała od razu – Ale...– nie dokończyła, ponieważ przerwał jej płacz – Zaraz wracam – powiedziała i szybko ruszyła do pokoju znajdującego się obok salonu.

Draco wstał, chcąc wyjść, gdy do pomieszczenia wszedł Snape powiewając swoimi nietoperzymi szatami.

– Co tutaj robisz? – zapytał – Stało się coś?

– Chciałem porozmawiać – odparł Draco, chowając ręce do kieszeni.

– Dobrze – zgodził się Snape, rozglądając po salonie – Gdzie Hermiona?

– U Rosaline – wskazał sypialnie.

– Zaraz wrócę – Mistrz Eliksirów wszedł do pokoju, w którym zniknęła Hermiona.

Draco nie mogąc powstrzymać ciekawości, zaglądnął do środka. Widok, który zastał, wprawił go w zdumienie.

Severus Snape, którego znał od dziecka, którego zawsze się bał, ale też darzył ogromnym szacunkiem, człowiek, który zawsze był skryty, poważny i bezkompromisowy teraz klęczał przed Hermioną, karmiącą małą, czarnowłosą dziewczynkę. Na jego twarzy, na której na co dzień nie można nic ujrzeć, teraz widać było zachwyt i miłość.

– Draco chciał z tobą porozmawiać – odezwała się Hermiona, zauważając blondyna.

Snape na nowo przybrał beznamiętny wyraz twarzy.

– Chodźmy do gabinetu – powiedział do Dracona.

Gdy znaleźli się w gabinecie, Malfoy spojrzał na swojego ojca chrzestnego.

– Wiele się zmieniło – powiedział, chowając ręce do kieszeni.

– Do czego zmierzasz? – Zapytał Snape, nalewając do szklanek Ognistej.

– Gdy chodziłem do Hogwartu, ostatnią rzeczą której się spodziewałem to, to że ożenisz się z panną – wiem – to – wszystko – wzruszył ramionami.

– Nie tylko ty byłeś zaskoczony – Snape uśmiechnął sie krzywo.

– Każdy kto cię znał, uznał, że oszalałeś – zaśmiał sie Draco – Albo że Granger poi cię jakimś eliksirem miłosnym.

– Kretyni, których uważa za przyjaciół, uważają, że rzuciłem na nią urok – prychnął Snape, po czym spoważniał – A teraz mów, o co tak naprawdę chodzi!

– Zacząłem się z kimś spotykać – przyznał cicho.

– Mniemam, że Twój ojciec nie będzie zachwycony wybranką – domyślił się Snape.

– Podejrzewam, że karze mi wybierać między nią a majątkiem – odparł Draco.

– I co wybierzesz? – zapytał Mistrz Eliksirów, siadając przy biurku.

– Nie zapytasz mnie, kto to taki?– zdziwił się blondyn, opierając ręce o biurko– Dlaczego ona?

– Domyślam się, że musi być to gryfonka– prychnął Snape, widząc rumieniec na twarzy chrześniaka – Więc zgadłem. Co więcej, musi to być zdrajczyni krwi, co oznacza, że to Ginewra Weasley.

– Ginny? – odezwała się Hermiona, stając w drzwiach, oboje spojrzeli na nią – Nie podsłuchiwałam – oburzyła się – Chciałam tylko... – machnęła lekceważąco ręką i spojrzała na blondyna z powagą – Kochasz ją? To ty jesteś tym mężczyzną, z którym zaczęła się spotykać na zgrupowaniu swojej drużyny?

– Ojciec postanowił zostać sponsorem drużyny quiditcha kobiet– powiedział, zakładając ramiona na piersi– Pojechałem do Australii, by porozmawiać z ich trenerką... zostałem tam trochę dłużej, żeby poobserwować ich treningi.

– Czyli nic wartościowego – prychnął Snape.

– Ginny jak i jej koleżanki są mistrzyniami – przypomniała mu Hermiona.

– Wybacz, że zapomniałem o tym mało istotnym fakcie – odparł, patrząc na nią z wysoko uniesioną brwią.

– Kretyn – mruknęła i znów spojrzała na blondyna – Więc?

– Kocham ją Granger – warknął – I tak! Mam zamiar przeciwstawić się ojcu! Ale najpierw muszę udowodnić wiewiórce, że myślę o niej poważnie.

– Nie wystarczy, że się z nią związałeś? – zapytał Snape – Te gryfonki są strasznie wymagające.

– Och, ty biedny – zakpiła Hermiona – Ty musiałeś się aż ze mną ożenić!

– Wiem, że jestem wspaniały i umiem się poświęcać.

– Poświęcać? – powtórzył Draco.

– Dzięki temu, że się ożeniłem z tą oto niewiastą– wskazał na Hermionę – Inni mężczyźni nie muszą się z nią męczyć.

– Żądam rozwodu! – prychnęła i podeszła do niego.

Snape uśmiechnął sie chytrze i pociągnął ją na swoje kolana.

– Żądać sobie możesz – warknął i pocałował ją w czoło.

Była gryfonka roześmiała się i wtuliła w niego.

– Ja wciąż tu jestem – przypomniał o sobie Draco.

– Niestety – mruknął Snape i westchnął – Nie wiesz, jak pokazać, że ci zależy?

– Inaczej mnie by tu nie było!

– Ale powiedziałeś jej, że ją kochasz? – upewniła się Hermiona.

– Tak! Ale nie uwierzyła!

– Idź do Nory – zasugerowała z uśmiechem – Dzisiaj są urodziny Percy’ego, więc wszyscy jej bracia będą na miejscu!

– Mam.. – zaczął i westchnął głęboko – Gdybym nie przeżył, testament został napisany!

– Mam nadzieję, że zapisałeś mi cały barek Ognistej – powiedział Snape.

– Możliwe – blondyn się uśmiechnął i korzystając z kominka, znajdującego się w gabinecie, przeniósł się do Nory.

– Draco? – Ginny wstała od stołu, przy którym siedziała cała rodzina Weasley'ów – Co ty tutaj robisz?

– Prawdopodobnie kończę swój marny żywot – odparł i spojrzał wyzywająco na braci Ginny – Spodziewam się, że zaraz dojdzie do rękoczynów, więc będę mówił szybko! Witam państwa – zwrócił się do Państwa Weasley, po czym na nowo spojrzał na sześciu rudzielców – Wasza siostra i ja jesteśmy razem! I tak nie miałem zamiaru się wam tłumaczyć! Ale Granger ma głupie pomysły, więc tutaj jestem! Więc – przerwał, by zaczerpnąć oddech – ruda zostanie moją żoną, czy wam się to podoba czy nie! To ja będę się z nią użerać do końca życia, więc powinniście być mi wdzięczni! Nie sądzę, żeby wraz z wiekiem się uspokoiła, wręcz obawiam się, że będzie bardziej zadziorna, wkurzająca i irytująca, ale jak wiadomo Ślizgoni są odważni, więc sobie z nią poradzę! Co więcej mam zamiar zrobić jej dziecko albo i dzieci! Zależy... Co do tego gdzie będziemy mieszkać? Daleko od was! Dlaczego? Ponieważ ma zamiar żyć spokojnie, co z tą jedną wiewiórką będzie trudne! – zakończył i zaskoczony zauważył, że wszyscy są rozbawieni.

– Ślizgoni wcale nie są odważni – parsknęła Ginny i z uśmiechem się do niego przytuliła – Powiedziałam im.

– Powiedziałaś? – powtórzył zaskoczony.

– Ale to nie znaczy, że damy ci tak łatwo zgodę na ślub z naszą małą Ginny – odezwał się stanowczo Bill.

– Czeka cię – zaczął Fred.

– Męska rozmowa!– dokończył George.

– Z nami wszystkimi – powiedział poważnie Percy.

– Całą szóstką – dodał Ron.

– Czyżbyś nauczył się liczyć ? – prychnął Draco.

– Wy nigdy się nie pogodzicie? – zaśmiała się Ginny.

– Nie – odpowiedzieli oboje jednocześnie.

Draco nie mógł uwierzyć, że rodziną Ginny poszło mu tak łatwo.

– Więc wierzysz, że cię kocham? – zapytał gdy po kolacji, na którą zaprosiła go Pani Weasley, udali się na spacer we dwoje po ogrodzie.

– Od początku wiedziałam – przyznała i pocałowała go namiętnie – Chciałam po prostu się upewnić!

– Moja sprytna wiewiórka – zaśmiał się.

– Powiedziałeś swoim rodzicom? – zapytała po chwili Ginny.

– To zostawiłem na koniec – mruknął, przeczesując swoją blond czuprynę.

– Chcesz, żebym szła z tobą? – przytuliła się do niego mocno.

– Wolałabym załatwić to sam – odparł.

– Boisz się?

– Nie – pocałował ją w czoło – Jesteś najważniejsza. Mój ojciec musi to przeżyć.

Draco wszedł do Malfoy Manor i od razu skierował się do okazałej jadalni. O tej porze co dzień jego rodzice spożywali obiad.

– Nareszcie jesteś – Narcyza spojrzała na niego z naganą – Przebierz się!

– Nie będę jadł – odparł, siadając na przeciwko matki.

– Więc o co chodzi? – zapytał Lucjusz ze szczytu stołu.

– Muszę wam coś powiedzieć...

– Nie podoba mi sie ten ton – Narcyza odsunęła od siebie talerz – Przeczuwam, że nie spodoba mi się to, co masz nam do przekazania.

– Zapewne...

– Więc mów – ponaglił go Lucjusz, popijając wino.

– Zaręczyłem się – powiedział i przygotował się na najgorsze.

– Kim ona jest? – po chwili ciszy odezwała się Narcyza.

– To...

– Odpowiedz matce – warknął Lucjusz.

– Ginewra Weasley – odpowiedział szybko.

– Nie zgadzam się! – wykrzyknął Lucjusz, wstając gwałtownie od stołu.

– Ja natomiast się cieszę – odezwała się Narcyza, czym zaskoczyła obu blondynów.

– Coś ty powiedziała?! – zapytał groźnie Lucjusz.

– A nie słyszałeś? – zapytała słodko – Cieszę się, że nasz syn się zakochał i żeni się z miłości! A ty zgodzisz się na ślub! Zrozumiałeś?

– Niby czemu mam się na to zgodzić?

– Ponieważ ja tak mówię – odparła stanowczo i spojrzała na syna – Przyprowadź Ginny na obiad jutro. Widzę was dwoje o czternastej! – powiedziawszy to, wstała i z gracją wyszła z pokoju.

– Nie spóźnij się – warknął Lucjusz i ruszył za żoną.

Draco oparł łokieć na stole i zaczął zastanawiać się, co się właśnie zdarzyło.

Jego rodzice oszaleli! Nie ma innego wytłumaczenia!

Dwa lata później

– Jak się czujesz? – zapytał Draco, obejmując Ginny.

– Zmęczona – wyszeptała, wtulając się w niego.

– Nie wątpię – mruknął – Na szczęście wszyscy już poszli. Nie sądziłem, że chrzciny Scora będą tak … okazałe.

– Twoja mama tego pragnęła – odpowiedziała rudowłosa, ziewając – Więc się zgodziłam.

– Wspaniała z ciebie synowa – prychnął, biorąc ją na ręce – Nasz szkrab śpi, więc teraz pora na nas.

– Masz rację – przyznała z uśmiechem, zarzucając mu ramiona na szyję.

Gdy weszli do sypialni, Ginny z uśmiechem popatrzyła na kołyskę obok łóżka.

– Popatrzmy na niego przez chwilę – poprosiła.

– Jestem za – zaśmiał się i postawił ją przy łóżeczku.

– Jest wspaniały – zachwycała się, spoglądając na śpiącego synka.

– Ma to po tacie – odparł dumnie Draco.

– Mam nadzieję, że skromność odziedziczy po mnie – prychnęła.

– Marne szanse – pocałował ją w czoło.

– To był ciężki dzień – westchnęła.

– Dobrze, że się już skończył – mruknął.

Gdy już leżeli w łóżku, Draco zmarszczył czoło.

– O co chodziło ciotce Heldze? – zapytał.

– Och – zachichotała – Dawała mi rady, jak owinąć sobie męża wokół palca w czterech krokach.

– Żebyś tego potrzebowała – zakpił.

– A Twój wujek powiedział, że jestem wspaniałą dziewczyną i gdyby był młodszy o pięćdziesiąt lat, to by ci mnie sprzątnął sprzed nosa – ciągnęła rozbawiona.

– Nie wierzę! Własna rodzina… – spojrzał na nią poważnie – Od teraz gdy zobaczę, że jakikolwiek osobnik płci męskiej się do ciebie zbliża…

– To co? – zapytała, całując go w kącik ust.

– Zamknę cię w pokoju – ostrzegł.

– Zachowujesz się jak Snape w stosunku do Hermiony – zaśmiała się.

– To nie spotykane, by mój wuj był taki opiekuńczy – mruknął – A dzisiaj gdy Ron się zbliżył do Granger, by z nią o czymś porozmawiać, Snape bardzo szybko znalazł się obok.

– Dba o Mione i Rosaline – odparła Ginny, całując go czule – A ty dbasz o mnie i Scora!

– Teraz i zawsze – obiecał i pocałował ją namiętnie.