Gryfonka Malfoy- co było dalej...

Na wstępie przepraszam, że Wam nie odpisywałam, ale mam remont w domu i odłączyli mi interenet! Tak wiem! Wredni są! Ale ubłagałam brata by na 5 min mi podłączył więc oto jestem :)
Mam nadzieję, że się spodoba! Sami wybraliście kontynuacje! :)

Beta: Kite Millie

Hermiona otworzyła oczy i poczuła, że coś jest nie tak.

Spojrzała na śpiącego Lucjusza i zmarszczyła czoło.

 - Co się dzieje? - mruknął przez sen.

 - Skąd wiesz, że coś jest nie tak? - zapytała zdumiona.

 - Zawsze gdy się denerwujesz, próbujesz wyłamać mi rękę - odparł z lekkim uśmiechem.

Dopiero wtedy Hermiona zdała sobie sprawę, że ściska rękę blondyna.

 - Przepraszam - wyszeptała i pocałowała go czule.

 - Chodź tutaj - powiedział i przytulił ją do siebie - Więc o co chodzi?

 - Gdybym wiedziała, to nie byłoby problemu - westchnęła ciężko - Mam dziwne przeczucie, że dzisiejszy dzień zmieni wszystko!

 - Co niby może się stać? - zakpił Lucjusz - Kolejny dzień, który spędzisz w tej cholernej szkole, więc…

 - Właśnie - spojrzała na niego z uwagą - I dlatego aż się boję tam iść - wtuliła się w niego mocno - Zawsze gdy mam to uczucie, dzieje się coś przełomowego! Ostatnio spotkała ciebie, a wcześniej…

 - A wcześniej? - zmrużył oczy, czekając na ciąg dalszy.

 - W pierwszej klasie, gdy szukaliśmy kamienia filozoficznego, na drugim roku była komnata tajemnic, na trzecim uratowaliśmy Syriusza, na czwartym…

 - Nic się nie stanie - przerwał jej i pocałował w czubek głowy - Nic ci nie zagraża, nie pozwolę na to!

 - Wiem - odparła z promiennym uśmiechem i pogłaskała go po policzku.

 - Zabiję go! - wrzasnął Draco wchodząc do ich sypialni i nie zważając na wściekły wzrok ojca, usiadł w fotelu przy kominku.

 - Kogo? - zapytała Hermiona, przyzwyczajona do odwiedzin blondyna o wczesnych porach.

 - Tego kretyna! - warknął.

 - Dla ciebie każdy to kretyn - prychnęła Hermiona, przewracając oczami i spojrzała na męża z uśmiechem - Ma to po tobie!

 - Przynajmniej w tej kwestii się postarał – mruknął Lucjusz i zwrócił się do Dracona - Możesz synu powiedzieć, co robisz w naszej sypialni o piątej rano?

 - Piąta? - zaskoczony blondyn rozglądnął się po pomieszczeniu - Możliwe… no więc kretyn…

 - Czyli kto?

 - Potter!

 - Nie nazywaj go kretynem Draconie - zakazał Lucjusz poważnym głosem. Hermiona spojrzała na niego z niedowierzaniem, które minęło gdy dokończył zdanie - To ktoś więcej niż kretyn! Kreatura, nieudacznik, tuman, bałwan, idiota, nieporozumienie Matki Natury, wypadek Merlina…

 - Lucjuszu! - zganiła go Hermiona, chichocząc - Mówisz o moim przyjacielu!

 - Nie moja wina, że zadajesz się z … - nie dokończył, widząc jej minę, westchnął - Mów Draconie, co zrobiła ta pomyłka?

 - Harry - poprawiła go Hermiona.

 - Uważa się za wybawcę - prychnął Draco – Przez tego palanta straciłem sto punktów u McGonagall!

 - Za co? - zapytała Hermiona.

 - Za pojedynek na korytarzu - warknął blondyn.

 - Wygrałeś? - Lucjusz spojrzał poważnie na syna.

 - Oczywiście - odparł z dumą - Dlatego to ja mam cholerny szlaban a nie ten nieudacznik!

 - Zaatakowałeś Harrego? - zapytała Hermiona, siadając.

 - Dobrze zrobił - Lucjusz przyciągnął ją z powrotem do siebie, nie zważając na jej wściekłe spojrzenie.

 - Pozostaje mi się zemścić! - mruknął Draco i przeczesał włosy - Musi to być coś takiego, żeby ten nic nie warty szczeniak pożałował!

 - Szczeniak? - Hermiona zachichotała - Skończyły ci się obelgi?

 - Ojcze naucz ją szacunku - powiedział Draco, wychodząc - Ja właśnie wymyśliłem genialną zemstę!

 - Zaczynam się obawiać tego, co wymyśli - mruknęła Hermiona.

 - Pomartwisz się później - odparł Lucjusz i pocałował wrażliwy punkt na jej szyi - Teraz masz większe zmartwienie.

 - Jakie? - zapytała z uśmiechem, przyciągając go do siebie bliżej i pocałowała namiętnie.

 - Domyśl się – wymruczał jej do ucha.

Hermiona zachichotała.

 - Mam godzinę, by sprawić byś nie chciał wychodzić z tego łóżka albo żebyś przez cały dzień chciał tu wrócić - domyśliła się i pisnęła, gdy znalazła się pod nim.

 - Zgadłaś Gryfonko - warknął i złączył ich usta w gorącym pocałunku.

 - Odczep się ode mnie wstrętna fretko - zawołała Ginny, pojawiając się obok Hermiony siedzącej samotnie przy stole gryfonów.

 - Co się stało? – zapytała - I dlaczego nie jesteście na meczu?

 - Harry wyrzucił mnie z drużyny - prychnęła Ginny.

 - Co zrobił? - Hermiona nie mogła uwierzyć w to co słyszy - Jak on mógł zrobić coś takiego?

 - Zerwał ze mną - mruknęła rudowłosa.

 - Co się dzieje? - krzyknęła Hermiona, rozglądając się po pustej Wielkiej Sali - Czemu ja o niczym nie wiem?!

 - Wczoraj wieczorem się pokłóciliśmy - Ginny wzruszyła ramionami.

 - Nie wyglądasz na załamaną - prychnął Draco, przypominając tym samym o swojej obecności.

 - A ty co tutaj robisz? - zapytała Hermiona.

 - Potem - machnął lekceważąco ręką.

 - Przeczuwałaś to, prawda? - Hermiona spojrzała na przyjaciółkę.

 - Po wojnie wszystko się zmieniło - odparła Ginny, opierając głowę na ręce i westchnęła - To była kwestia czasu, żebyśmy się rozstali. Wczoraj po treningu zwróciłam uwagę Harremu, że jedno z zagrań jest niedopracowane, on się wkurzył, powiedział parę słów za dużo, ja go uderzyłam, on mnie zawiesił, co moim zdaniem jest jednoznaczne z wywaleniem z drużyny, a potem ze mną zerwał.

 - Mówiłem, że to kretyn - warknął Draco.

Hermiona zamknęła czytaną książkę i spojrzała na blondyna.

 - Co ty knujesz?!

 - Wiewióra pomoże mi się zemścić! - powiedział z iście ślizgońskim uśmieszkiem.

 - Ja? - prychnęła Ginny - Niby czemu?!

 - Ponieważ jestem przystojny, wspaniały, wysportowany, inteligentny…

 - I jakże skromny - przerwały mu w tym samym momencie Hermiona i Ginny, na co obie się roześmiały - Jak dzieci - mruknął - Ale przejdźmy do sedna! Będzie udawać moją dziewczynę… w sumie nie musi udawać! Po prostu zaczniemy się spotykać, by mu dokopać!

 - To nie jest taki głupi pomysł – westchnęła Ginny, a widząc niedowierzanie na twarzy przyjaciółki, wytłumaczyła - Harry … oh, po prostu potraktował mnie okropnie, a ja nie byłabym sobą, gdybym nie chciała mu …

 - Dowalić? - dodał Draco z szatańskim uśmieszkiem - Najlepiej zwiążmy go i zrzućmy z wieży Astronomicznej!

 - Twoje genialne pomysły przejdą do historii - prychnęła Hermiona - Zostaw nas samych Malfoy!

 - Niby czemu?

 - Bo inaczej nazwę córkę Kaliope! – odparła, patrząc na niego rozbawiona.

 - Nie zgadzam się! - wykrzyknął - I ojciec też nie wyrazi na to zgody!

 - Więc sądzisz, że nie przekonam go do swojego pomysłu? - zapytała z zadziornym uśmieszkiem.

 - Cholera - mruknął blondyn i wyszedł z Wielkiej Sali.

 - Powiedz mi prawdę - poprosiła Hermiona, patrząc na rudowłosą.

 - Harry kogoś ma - odparła Ginny, wpatrując się w swoje ręce.

 - Co?! Niemożliwe!

 - A jednak. W wakacje jak co roku do nas przyjechał, ale pierwszy raz jedynie na tydzień - powiedziała - Resztę czasu spędził nie wiem gdzie i nie wiem z kim.

 - Może chciał pobyć sam? - zgadywała Hermiona - Albo…

 - Ron też coś podejrzewa - przerwała jej rudowłosa.

 - Ron? - Hermiona zmarszczyła czoło.

 - Powiedział mi, żebym nie brała pod uwagę ferii z Harrym, ponieważ chyba ma inne plany. Ron tak powiedział!

 - Naprawdę nie wiem, co się dzieję - wyszeptała zdumiona Hermiona i szybko przytuliła Ginny - Zawsze będę cię wspierać! Nawet jak zwiążesz się z Draco!

 - To będzie udawane - rudowłosa się zarumieniała.

 - Oczywiście - prychnęła Hermiona - Musiałabym nie widzieć, jak na ciebie patrzy… w sumie, jak teraz pomyśle, to ty też nie raz się w niego wgapiałaś! Ginewro Weasley! Czy tobie się podoba fretka?

 - Widocznie mam jakieś skrzywienie genetyczne - zaśmiała się Ginny.

Hermiona chciała porozmawiać z Harrym, ale przyjaciel zbył ją, mówiąc, że nie ma czasu.

Zła na niego wróciła do Malfoy Manor, rzuciła swoją torbę z książkami na ziemię i nie zważając na zdziwionego skrzata, który pierwszy raz widział ją w takim stanie, weszła do gabinetu, w którym pracował Lucjusz.

 - Mówiłam! – wykrzyknęła, trzaskając drzwiami.

 - Też za tobą tęskniłem, kocie - mruknął blondyn, nie odrywając wzroku od dokumentów - Ale nie niszczę zabytkowych drzwi z tego powodu.

 - Jesteś kretynem - prychnęła.

 - Czyżby coś cię zdenerwowało? - zapytał rozbawiony i spojrzał na nią, mrużąc oczy – Więc?

Hermiona przez chwilę stała ze zmarszczonym czołem, po czym podeszła do Lucjusza i usiadła mu na kolanach.

 - Jednak dziś był przełomowy dzień – powiedziała, wtulając się w niego.

 - Co się stało? – zapytał, całując ją w czoło.

 - Harry zerwał z Ginny, wyrzucił ją z drużyny i chyba ją zdradza- wymieniała – To jest chyba – szybko się poprawiła.

 - Zawsze uważałem go za skończonego kretyna - mruknął Lucjusz, gładząc prawą nogę Hermiony.

 - A wspominałam, że Draco od dziś chodzi z Ginny? - zapytała z uśmiechem. Ręka blondyna znieruchomiała.

 - Coś ty powiedziała? - warknął.

 - To właśnie ten genialny plan zemsty Twojego syna - odparła i pogłaskała go po policzku - Odkąd wróciłam, cały czas okazuje się, że nie wrócą już dawne dni…

 - Co masz na myśli? – zapytał, przywołując Ognistą.

 - Nie będę już tak blisko z Harrym i Ronem jak kiedyś - westchnęła.

 - Masz być od nich jak najdalej - warknął Lucjusz.

 - Kocham cię - zaśmiała się i pocałowała jego zaciśniętą szczękę - Ale nie musisz być zazdrosny! Chodzi mi oto, że kiedyś mówiliśmy sobie wszystko, a teraz? Okazuje się, że z Harry’ego miłego faceta, wyszedł Harry mający wszystkich gdzieś!

 - Można się go pozbyć - zaproponował Lucjusz, bawiąc się jej włosami.

 - Ten pomysł nie zostanie zrealizowany Panie Malfoy - odparła z uśmiechem i pogładziła go po wysportowanej piersi - A właściwie to mam lepszy pomysł, który możesz wprowadzić w życie.

 - Jakiż to pomysł, Pani Malfoy - zapytał z uniesioną brwią.

 - Możemy powtórzyć poranek - wymruczała mu do ucha.

 - Chcesz, by Draco nas odwiedził?

 - Lucjuszu! - fuknęła Hermiona i uderzyła go w pierś.

Lucjusz roześmiał się, pocałował ją w dłoń i wziął na ręce.

 - Idziemy realizować twój jakże interesujący pomysł - powiedział.

 - Nareszcie - wyszeptała i objęła go za szyję - Pośpiesz się Malfoy! Nie ma na co czekać!

 - Rozkazuje mi Gryfonka - powiedział z niedowierzaniem, kładąc ją na łóżku.

 - Takie to straszne? - zapytała cicho.

Lucjusz nachylił się nad nią i spojrzał jej w oczy.

 - Ani trochę – wymruczał i pocałował ją namiętnie.

Następne dni przyniosły wiele zmian…

 - Ty wiedziałaś, że Ginny spotyka się z tą obrzydliwą fretką? - krzyknął Harry.

 - Powiedziała mi - odparła spokojnie – Przecież z nią zerwałeś.

 - To nie zmienia faktu, że długo nie czekała - warknął.

Hermiona stanęła przed przyjacielem i spojrzała mu prosto w oczy.

 - Zmieniasz się na gorsze - zaczęła - Nie masz czasu dla przyjaciół, traktujesz Ginny gorzej niż najgorszego wroga, obrażasz się wszystkich i wszystko, uważasz, że każdy powinien się z tobą zgadzać…

 - Nie masz prawa czynić mi wyrzutów - przerwał jej - Odeszłaś!

 - I tego nie żałuje - odparła poważnie - Odeszłam, ponieważ nie rozumieliście, że chcę żyć tak, jak mi się podoba, a nie tak jak chcecie! Ja nie zostawiłam Rona, ponieważ z nim nie byłam! A ty? Przecież zaręczyłeś się przed wojną z Ginny! A teraz?

 - Stwierdziłem, że to nie to - warknął.

 - Dlaczego? - zapytała cicho.

Harry westchnął i pierwszy raz od dawna spojrzał na nią jak za dawnych lat.

 - Wszystko się zmieniło - mruknął - Ja też… zakochałem się Herm… i nie wiedziałem jak powiedzieć o tym Ginny, więc zachowałem się jak szczeniak…

 - W kim?

 - W Pansy - odparł i zarumienił się.

 - Parkinson?! - z niedowierzania Hermiona usiadła.

 - Tak – przytaknął, siadając obok niej - Wszystko zaczęło się w czasie wojny, Dumbledore chciał, żebym pomógł jej w misji, gdy przyłączyła się do Zakonu, pamiętasz?

 - Wyruszyliście na poszukiwania księgi - przypomniała sobie.

 - Wróciłem już zakochany - wzruszył ramionami - Ona mnie też pokochała, ale nie chciała obiecywać mi nic, dopóki wojna się nie skończy… stchórzyłem Mionka … nie wiedziałem, jak o tym powiedzieć Ginny, więc milczałem, ale dłużej nie mogłem, oświadczyłem się Pansy..

 - Pragnę twojego szczęścia Harry - odezwała się po chwili ciszy - Ale nie pochwalam twojego zachowania. Moim zdaniem jesteś winien wyjaśnienia Ginny i przeprosiny!

 - Wiem - przyznał pokonanym głosem Wybraniec.

 - Cieszę się, że mi powiedziałeś - powiedziała Hermiona i przytuliła przyjaciela.

 - Ja też - odparł z uśmiechem, po czym spoważniał - Widziałem Gin z tą fretką na błoniach… chyba pójdę z nią porozmawiać.

 - Powodzenia - zawołała za nim i w dobrym nastroju ruszyła do biblioteki, by dokończyć esej na eliksiry.

Dwa lata później

 - Nie wierzę – mruknęła Hermiona, wchodząc do Malfoy Manor - Nie wierzę – mruczała, idąc po schodach - to niemożliwe - opadła na łóżko, po czym zaczęła się śmiać.

 - A tobie co? - zapytał Draco, stając w drzwiach.

 - Nie twój interes – warknęła, siadając - Co tutaj robisz?

 - Ginny wysłała mnie do ciebie po jakąś sukienkę – odparł, wzruszając ramionami - Chciałem jej kupić nową, ale tylko prychnęła i wskazała mi drzwi!
 - Jak się czują? - zapytała Hermiona, wchodząc do garderoby i szukając zielonej sukienki, gdy ją znalazła podała blondynowi.

 - Dobrze - powiedział z czułym uśmiechem Draco - Maluchy spały całą noc, więc i my mogliśmy pospać, a Ginny dzisiaj cały dzień chodzi uśmiechnięta.

 - Pierwszy raz od porodu wychodzicie – zaśmiała się Hermiona.

 - Pierwszy raz zostawimy bliźniaki z jej matką - mruknął.

 - Wszystko będzie dobrze - zapewniła go Hermiona.

 - Innej opcji nie ma - odparł stanowczo - Chciałbym z nimi być przez cały czas, ale też pobyć z Gin sam na sam.

 - I ten dzień właśnie nadszedł!

 - Nareszcie - podsumował Draco - Wracam do nich, na razie!

 - Ucałuj ode mnie Gin i dzieci! - zawołała za nim i uśmiechnęła się promiennie - To jednak możliwe!

Czekała dwie godziny… nie chciała niczego przyśpieszać, ale o czwartej popołudniu miała dość. Szybko wstała i przeniosła się do Malfoy Corporation. Nie zważając na sekretarkę, ani innych pracowników, weszła do gabinetu Lucjusza.

 - Kto nie rozumie słowa NIE PRZESZKADZAĆ?! - warknął pochylony nad dokumentami.

 - Kobieta zdesperowana - odparła z uśmiechem.

Gdy spojrzał na nią, jego twarz złagodniała.

 - Coś się stało? - zapytał.

 - Tak - przytaknęła i wyciągnęła do niego rękę - Chodź!

 - Gdzie? - zdziwił się, ale wstał i wziął ją za rękę.

 - Do domu - odparła i pociągnęła go w stronę kominka.

 - Panie Malfoy…. - zaczęła sekretarka.

 - Wychodzę – warknął, nie zaszczyciwszy jej nawet spojrzeniem.

 - Ale spotkanie - próbowała dokończyć.

 - Przełóż na jutro - powiedział ostro.

 - Najlepiej na poniedziałek - wtrąciła się Hermiona, wchodząc do kominka - Pana Malfoy’a nie będzie jutro ani w weekend w pracy! - powiedziawszy to przeniosła ich do Malfoy Manor.

 - Co się dzieje? - zapytał Lucjusz, gdy znaleźli się w salonie - Dlaczego mam jutro nie iść do pracy?

 - Ponieważ spędzisz cały dzień jak i weekend ze mną w łóżku – odparła, popychając go na fotel. Gdy zajął miejsce, usiadła na nim okrakiem.

 - Nie widzę przeszkód – odparł, chwytając ją za pośladki - A czemu, to moja żona chce przez trzy dni nie wychodzić z łóżka?

 - Ponieważ chce uczcić nowe życie - wymruczała mu do ucha i pocałowała namiętnie.

 - Nowe życie? – powtórzył, gdy się od siebie oderwali - O czym ty mówisz?

 - Pamiętasz jak wczoraj wieczorem, mówiłam, że znowu mam te przeczucie? – zapytała, bawiąc się guzikiem od jego szaty.

 - Tak - odparł marszcząc czoło.

 - Więc znowu się ono sprawdziło – powiedziała, zarzucając mu ramiona na szyję i oparła swoje czoło o jego czoło.

 - W jaki sposób?

 - Będziemy mieli dziecko – wyszeptała, patrząc mu w oczy.

 - Dziecko? - spojrzał na jej płaski brzuch - Hermiono…

 - Tak? – zapytała, przygryzając dolną wargę. A jeżeli się nie ucieszy?

 - Nie pojawię się w pracy przez następny tydzień - warknął i wbił się w jej malinowe usta z pasją, którą tak w nim kochała.

Gdy później leżeli w ich wielkim małżeńskim łożu, przytuliła się do niego mocno.

 - Cieszysz się? - zapytała cicho.

 - To chyba jasne Granger - wciągnął ją na swoje ciało - Mam ciebie, a za niedługo będę mieć jeszcze następne dziecko… kilka lat temu myślałem, że nie przeżyje wojny, a nie dość że ją przeżyłem, to jeszcze zdobyłem ciebie.

 - Ja cię zdobyłam kochanie - poprawiła go z czułością i pocałowała namiętnie - Będziemy mieć dziecko - pisnęła i uśmiechnęła się promiennie - Takie szczęście jest niemożliwe!

 - A jednak - odparł i pocałował ją w czoło - Jednak jest to możliwe.

Trzy lata później

 - Nie wierzę - mruczała Hermiona wchodząc do Malfoy Manor - To niemożliwe!

Była Gryfonka przeżywała Deja Vu.

Gdy znalazła się w salonie, na jej ustach pojawił się uśmiech na widok córeczki, bawiącej się na podłodze.

 - Mamusia! - krzyknęła i szybko podbiegła do Hermiony.

 - Witaj skarbie - ucałowała Lorleen i przytuliła mocno - Co robisz?

 - Urządzam misiom przyjęcie - odpowiedziała i wskazała maskotki rozłożone po całym salonie.

 - Bardzo duże przyjęcie - zaśmiała się Hermiona - Gdzie tata?
 - Posedł po coś do picia - odparła i wróciła do zabawy.

 - Któż to wrócił - usłyszała i poczuła, jak czyjeś ramiona obejmują ją od tyłu.

 - Hermiona Malfoy - przedstawiła się i odwróciła nadal w jego ramionach - Tęskniłam za wami - powiedziała i zarzuciła mu ramiona na szyję.

 - Nie wątpię - odparł z dumnym uśmieszkiem i pocałował ją namiętnie.

 - Tatuś pić! - zawołała Lorleen.

 - Zgredek! – gdy skrzat pojawił się obok, Lucjusz wskazał na córkę - Sok dla Lori.

 - Tak panie! - Zgredek się ukłonił i zniknął, by po chwili wrócić ze szklanką soku.

 - A Pan, panie Malfoy przypadkiem nie poszedł po picie? - zapytała rozbawiona.

 - Wymówka jak każda inna, kocie - odparł i pogładził jej plecy.

 - Przyjęcia twojej córki są wyjątkowe - zaśmiała się.

 - I dość długie - dopowiedział i spojrzał na córeczkę - Ale warto na nie przybyć.

 - A teraz jak urodzi się córeczka albo synek to następne przyjęcia dojdą - powiedziała i czekała na jego reakcję.

 - Chcesz powiedzieć… - spojrzał na nią zdumiony.

 - Będziemy mieli dziecko - powiedziała i w następnej chwili była całowana namiętnie.

 - Tym razem nie wypuszczę cię z łóżka przez dwa tygodnie - ostrzegł.

 - Trzymam cię za słowo – wymruczała, wtulając się w niego.

 - Tato! Mamo! Teraz herbatka - zawołała Lori.

 - Tego nie możemy przegapić - zaśmiała się Hermiona i pociągnęła Lucjusza do salonu.

 - Tatuś może pić to niedobre coś - powiedziała wspaniałomyślnie Lori, wskazując na karafkę, w której znajdowała się Ognista.

 - Z przyjemnością się poczęstuję - odpowiedział rozbawiony Lucjusz.

Hermiona patrzyła na męża i córeczkę. Niemożliwe… a jednak! Szczęście jest możliwe i jej właśnie ono się przytrafiło!