Lew z wężem Idealna para?

Beta: Kite Millie

 – Dowiedziałeś się? – zapytał Zabini, patrząc poważnie na przyjaciela.

 – Mam adres – odparł z dumą Malfoy – Wątpiłeś, że mi się uda?

 – Wątpię w Twoje zdolności od dziecka – prychnął Diabeł.

 – To się nazywa przyjaciel – mruknął Draco i wyciągnął z kieszeni kartkę – Mieszka na południu Szkocji.

 – W Szkocji? – zdziwił się czarnoskóry – Nie miała gdzie się ukryć?

 – Prawdopodobnie nie brała pod uwagę naszego zdania – zaśmiał się blondyn – Więc kiedy ruszamy?

 – Jak kiedy? – Blaise pokręcił zrezygnowany głową nad głupotą przyjaciela – Teraz idioto!

 – Musisz od razu mnie obrażać palancie? – oburzył się Draco.

 – A ty co właśnie zrobiłeś?

 – Poprawiłem ci imię – prychnął Malfoy – Zamiast Blaise rodzice powinni ci dać palant!

 – A tobie cholerna fretka! – warknął Zabini.

 – Lepsze to niż… – kłócili się, idąc do punktu teleportacyjnego.

Po chwili znaleźli się na wzgórzu.

 – Wiesz, który to dom patafianie? – zapytał Zabini, wskazując miasteczko widoczne ze wzgórza.

 – Oczywiście, że tak gryfonie – odparł z godnością Malfoy i ruszył przed siebie.

 – Jak mnie nazwałeś?! – wykrzyknął Blaise, dotrzymując mu kroku – To było poniżej pasa!

 – Oburzyłaś się gryfoneczko? – zakpił Draco, stając na ganku jednego z domów.

 – Jak ja jestem gryfoneczką to ty Weasley’em – odparował Zabini, pukając.

 – Odwołaj to idioto! – zawołał blondyn, patrząc na przyjaciela ze złością.

 – Potter – odparł tamten.

 – Jak?! – Draco nie krył oburzenia – Porównujesz mnie do tego okularnika?

 – Jak zawsze uroczy – usłyszał i spojrzał zdumiony na drzwi.

 – Co tu robisz Potter? – zapytał widząc dawnego wroga.

 – Stoję geniuszu – odparł Harry, zakładając ramiona na piersi – Czego chcecie?

 – Pomyliłeś adresy – warknął Zabini do Malfoy’a.

 – Niemożliwe – prychnął Smok – Ja się nigdy nie mylę!

 – Tu na pewno nie ma Pansy – powiedział z pewnością Diabeł.

 – Jak zawsze się mylicie – wtrącił się Harry i otworzył szerzej drzwi – Właźcie.

Ślizgoni wymienili spojrzenia i niepewnie weszli.

 – W prawo – pokierował ich Harry, zamykając drzwi – Tylko bądźcie cicho! – ostrzegł.

Oni tylko prychnęli i weszli do salonu.

 – Pansy! – zawołali i przypadli do śpiącej na kanapie przyjaciółki.

 – Jeszcze chwila – mruknęła czarnowłosa, przykrywając się szczelniej kocem.

 – Czego nie zrozumieliście w słowie „Cicho?!” – warknął Harry.

 – Coś ty jej zrobił?! – wykrzyknął Diabeł, stając przed wybrańcem.

 – Zginiesz – dodał Draco.

 – Możecie go teraz nie zabijać? – zapytała zaspanym głosem Pansy, siadając – Jeszcze mi się przyda.

 – Do czego? – zdziwił się Draco.

 – Do nocnego wstawania – odparła z uśmiechem i odrzuciła koc.

Draco i Blaise patrzyli przez chwilę na jej zaokrąglony brzuch, po czym odwrócili się w stronę Harrego.

 – Możesz wybrać – powiedział wspaniałomyślnie Zabini.

 – Nie może – oburzył się Draco – Sami wybierzemy.

 – Skazany ma prawo do ostatniego życzenia – przypomniał Blaise.

 – Potter nie ma do niczego prawa – prychnął Draco.

 – Więc ty zdecyduj – zniecierpliwił się Zabini.

 – Czemu ja? – mruknął Draco – Znając ciebie, nie zgodzisz się na moją metodę!

 – Bo zawsze masz durne pomysły!

 – Obedrzyjmy go ze skóry!

 – Mówiłem, że głupie! – prychnął Zabini – Wiesz, ile to krwi? Jeszcze poplamimy sobie ubrania!

 – Fakt – Draco strzepał niewidzialny kurz ze swojej marynarki – Możemy go żywcem zakopać.

 – Przestarzałe – machnął ręką Blaise.

 – Możecie po prostu się ze mną przywitać – wtrąciła się Pansy, wstając – A nie zastanawiać się, jak zabić mojego męża.

 – Mę…. – zaczął przerażonym głosem Draco, po czym zwrócił się do przyjaciela – Czy ona powiedziała to, co słyszałem, że powiedziała?!

 – Nie wiem – mruknął Zabini – Ale mam nadzieję, że to, co słyszałem, to nie było to, co powiedziała i to, co ty słyszałeś!

 – Nic się nie zmieniliście – zawołała ze śmiechem Pansy i przytuliła ich mocno – Ale się za wami stęskniłam!
 – Widzimy – warknął Draco, patrząc spod przymrużonych powiek na Pottera – Czemu on?

 – Poje ją eliksirem miłosnym – odpowiedział poważnie Harry.

 – To jedyne logiczne wytłumaczenie – prychnął Zabini, wyciągając różdżkę – PO prostu cię zabiję i…

 – Usiądźcie –poprosiła Pansy, wskazując kanapę, a sama podeszła do Harrego i uderzyła go w ramię – Możesz być miły?

 – A muszę? – jęknął, udając załamanego.

 – Tak, jeżeli chcesz mojego szczęścia – odpowiedziała, całując go czule.

 – Strasznie dużo wymagasz – mruknął, przyciągając ją do siebie – Ale dla ciebie wszystko – wyszeptał jej do ucha.

 – Odsuń się od niej Potti – warknął Draco.

 – Jak najdalej! – nie mógł się powstrzymać Zabini.

 – Zostawisz nas samych? – zapytała Pansy męża.

 – TY w ciąży sama z tymi głąbami? – Harry nie wyglądał na przekonanego.

 – Kogo nazywasz głąbami?! – wykrzyknął Draco, wstając.

 – Mam wskazać palcem?

 – Harry – upomniała o Pansy. – Potter westchnął, pocałował ją w czoło i wyszedł.  – Siadaj Smoku – powiedziała Pansy i przysiadła na fotelu naprzeciw kanapy – Co tutaj robicie?

 – Widocznie śnimy koszmar – mruknął Zabini, szczypiąc Malfoy’a.

 – Co robisz kretynie! – oburzył się blondyn.

 – Nie śpimy – westchnął Diabeł.

 – Trzeba było siebie uszczypnąć!

 – Żeby mnie bolało? – Diabeł spojrzał na niego rozbawiony – Oszalałeś!

 – Jesteś…

 – Spoważniejecie kiedyś? – zapytała zrezygnowanym tonem Pansy.

 – Marne szanse – odparli oboje.

 – Tak myślałam – zaśmiała się.

 – Jak to się stało? – zapytał Zabini, rozglądając się po pokoju.

 – Pamiętacie, jak przeszliśmy na stronę Zakonu? – gdy przytaknęli, zarumieniła się – Wtedy zbliżyłam się do Harrego.

 – I nam nie powiedziałaś? – zawołał z pretensją Diabeł.

 – Miałam wam powiedzieć po bitwie – powiedziała cicho – Ale nie chciałam wtedy kłótni. Byłam już pewna, że kocham Pottera, więc…

 – Więc sobie zniknęliście – prychnął Draco.

 – Harry musiał się pozbierać – odparła, wstając i zaczęła maszerować po pokoju – Sami musieliście przez kilka miesięcy pobyć sami!

 – Martwiliśmy się o ciebie! – przypomniał Diabeł.

 – Napisałam wam, że nic mi nie jest – odpowiedziała.

 – A Wieprzlej i Granger wiedzą o tym – Draco wskazał na jej brzuch.

 – Hermiona wie – Pansy usiadła – Weasley nie utrzymuje z Harrym kontaktu po tym, jak ten rozstał się z Ginny.

 – Nie ma już kretyńskiej trójcy? – zdziwił się Zabini.

 – Nie ma – Pansy wzruszyła ramionami – Tylko Hermiona wie o nas.

 – Potter się ciebie wstydzi?! – zawołał oburzony Draco.

 – Ja sobie już z nim pogadam – zagroził Zabini, wstając.

 – A ja ci pomogę!

 – On się mnie nie wstydzi! – zawołała Pansy.

 – Oczywiście, że nie –odezwał się Harry, stając w drzwiach.

 – Więc dlaczego nikt w Anglii nie wie o was? – zapytał Zabini.

 – A jak wszyscy zareagują, gdy dowiedzą się o nas? – odpowiedziała Pansy za męża.

 – Trochę pogadają i przestaną – zbagatelizował Draco.

 – Sam wiesz, że to nieprawda – westchnęła Pansy – Zaraz znajdzie się wiele miłych osób, które podzielą się swoją jakże ważną opinią na temat mnie albo Harrego.

 – Nie pozwolimy na to – obiecał Zabini.

 – Nie macie nic do gadania – wtrącił się Harry – Wszyscy się o nas dowiedzą, gdy tylko James się urodzi. Do tego czasu, nie mam zamiaru narażać Pansy na stres.

 – Nie mogłaś wyjść za kogoś innego? – jęknął Draco – Longbottoma?

 – Byłby lepszy – poparł przyjaciela Diabeł.

 – Wybaczcie, że mój wybór wam nie spasował – zaśmiała się Pansy – Ale niestety wybrałam tego okularnika i zdania nie zmienię.

 – Twoje opisy mojej osoby są coraz wspanialsze – prychnął Harry, podchodząc do żony i objął ją mocno.

 – Harry! – wykrzyknęła Hermiona, wypadając z kominka – Nie uwierzysz! – zamilkła na widok dwójki ślizgonów.

 – Słów ci zabrakło Granger? – zakpił Draco.

 – Na twój widok zbiera mi się na wymioty – odparła i spojrzała na Pottera – Ktoś się o was dowiedział!

 – Jak? – zapytała zaskoczona Pansy.

 – Nie wiem – Hermiona pokazała im gazetę trzymaną w ręku – Jesteście na pierwszej stronie Proroka Codziennego!

 – To zdjęcie z naszej randki – wyszeptała Pansy.

 – Co piszą? – zapytał Zabini.

Bohater   wojenny   Harry   Potter   widziany   był   trzy   miesiące temu   na   obrzeżach   Londynu, w   jednej z ekskluzywnych   mugolskich   restauracji!   A   kim   była tajemnicza   Towarzyszka?

Pansy   Parkinson!   Ślizgonka.   Córka   śmierciożercy….

Harry przestał czytać i spojrzał na żonę.

 – Zabiję ich – warknął, widząc w jej oczach łzy. Rzucił gazetę na stół i przytulił Pansy – Kupię tą cholerną gazetę i pierwsze co zrobię, to zwolnię tego, kto to napisał!

 – Wiesz, ile to kosztuje – prychnął Malfoy – Pansy, kupię ci tą gazetę.

 – Oczywiście wielki Pan Malfoy musi chwalić się swoim bogactwem – powiedziała z przekąsem Hermiona.

 – O co… – zaczął Malfoy.

 – Uspokójcie się – warknął Harry, wskazując na Pansy – Nie chce tu żadnych kłótni!

 – Odkąd on się stał taki…. – zaczął Zabini i zamyślił się – Stanowczy?

 – Przebywanie z Pansy dobrze na niego działa – odparła z uśmiechem Hermiona.

 – Co zrobicie z tym szmatławcem? – zapytał Zabini, wskazując gazetę.

 – Spalimy – zachichotała Pansy i pocałowała Harrego – W sumie dobrze, że już każda wie, że jesteś mój!

 – A ty moja Parkinson – przypomniał i pocałował ją namiętnie.

 – Musicie to robić przy nas? – zawołał Draco, robiąc zniesmaczoną minę.

 – Tak – wymruczała Pansy, gdy oderwali się od siebie.

 – A teraz dojdźmy do tego, kto wie o was – powiedział Zabini.

 – Nikt nie mógł wiedzieć – wzruszył ramionami Harry – Tylko…

 – Ron mógł się domyślić – dokończyła za niego Hermiona i zacisnęła ręce w pięść – Zaczyna się mścić…

 – Za co? – zdumiał się Draco – Coście mu zrobili? – usiadł na kanapie i uśmiechnął się szeroko – No, to kto zacznie opowiadać?

                 

           

 

To pierwsza część miniaturki :) Będą jeszcze dwie :)

Następna pojawi się 18 czerwca ;) 

Pozdrawiam :D
P.S Wybaczcie , że tak późno ale dopiero do domu wróciłam ;)