Lew z wężem Idealna para? cz.II

Beta: Kite Millie

 – Nie ma o czym opowiadać – prychnęła Hermiona – Ron się mści…

 – Myślałem, że mu przeszło – westchnął Harry.

 – Więc wieprzlej za to, że zerwałeś z wiewiórką, mści się na was? – zapytał Zabini – No ale…. Jak?

 – Co jak? – zdenerwowała się Hermiona – Wie, że oboje cenimy prywatność, więc zapewne donosi prasie, co się dzieje, gdzie nas można spotkać i z kim się spotykamy!

 – Wiemy o tym, Granger – wtrącił się zniecierpliwionym głosem Malfoy – Diabłowi chodzi o to, jak taki kretyn wpadł na taką zemstę?

 – Doznał olśnienia – zakpił Diabeł.

 – Raczej ktoś mu pomógł – powiedziała Pansy i spojrzała na Harrego – A jedyną osobą, która może chcieć się zemścić, jest Ginny.

 – Rozstaliśmy się w przyjaźni – mruknął niezbyt przekonująco Wybraniec.

 – Sam wiesz, że to nieprawda – westchnęła Pansy – Weasley’ówna może i udawała, że ją to nie obeszło, ale prawda jest taka…

 – Że nie mogła się z tym pogodzić – dokończyła Hermiona i spojrzała na przyjaciela ze strachem – Teraz może być moja kolei…

 – Nie zrobi tego – odparł zdecydowanie Harry – Nawet jak na niego to będzie za wiele! Ginny też nie zdradzi twojej tajemnicy!

 – Jakiej tajemnicy? – zainteresował się blondyn – Jakąś pikantną? Masz tatuaż na pośladku Gryfoneczko? Albo gdzie indziej? – poruszył sugestywnie brwiami – Mogę poświęcić się i sprawdzić.

 – Zamknij się Malfoy – warknął Harry i przytulił Hermionę – Nikt się nie dowie. Obiecuję ci to.

 – Jeżeli się dowie – wyszeptała do ucha przyjaciela – Nie przeżyje tego! Już mi ciężko to ukrywać, A gdy…

Malfoy, patrząc na dwójkę przyjaciół, zmarszczył czoło. Nigdy nie widział Granger w takim stanie. Zwrócił wzrok na Pansy i po jej minie wywnioskował, że wie, o co chodzi.

 – Powiecie nam wreszcie? – odezwał się Diabeł – Może nie jesteśmy przyjaciółmi, ale wiewióra nie lubimy wszyscy, więc…

 – To nie wasza sprawa – powiedziała Hermiona i ruszyła do drzwi – Sama się tym zajmę!

 – Jeżeli Ron to zrobi, to pożałuje – warknął Harry – Wie, że to musi pozostać tajemnicą!

Draco spojrzał na niego zaskoczony. Wiele się zmieniło. Potter w czasie pobytu w Hogwarcie nigdy się tak nie zachowywał, A teraz?

 – Muszę iść – mruknął Draco – Zobaczymy się kiedyś tam – zawołał jeszcze i wybiegł z domu. Z ulgą zauważył burzę kasztanowych włosów trzysta metrów od domu. – Czekaj Granger – krzyknął i pobiegł do niej.

 – Czego chcesz? – zapytała, zakładając ramiona na piersi.

 – Wiem, że między nami różnie bywało – zaczął.

 – Nawet nie wiesz, jak różnie – mruknęła, unikając jego wzroku.

 – No właśnie – poparł jej słowa – Więc może zapomnimy i…

 – Dobrze – przerwała mu – Zacznijmy od nowa – powiedziawszy to, ruszyła przed siebie.

 – Łatwo poszło – zdziwił się Malfoy i dogonił Hermionę – Więc może cię odprowadzę, A ty mi powiesz, co może zrobić ta ruda zaraza?

 – To nie powinno cię interesować – odparła stanowczo.

 – Posłuchaj – poprosił, chwytając ją za łokieć – Nie wiem dlaczego, ale od czasu zakończenia wojny mam nieodpartą chęć zabicia tego kretyna, więc zemsta na nim może chociaż trochę mi pomóc.

 – Od zakończenia wojny? – wyszeptała Hermiona – A kiedy to dokładnie się zaczęło?
 – Sam nie wiem – wzruszył ramionami – W pewnym momencie, gdy stałem na błoniach, poczułem się dziwnie…

 – Na błoniach – powtórzyła Hermiona i spojrzała mu w oczy – Czułeś coś jeszcze?

 – Ja… – nagle dotarło do niego z kim rozmawia – Granger bawisz się w psychologa?

 – Po prostu mi powiedz – poprosiła cicho.

 – Jakby mi coś cennego zabrano, zadowolona?! – warknął.

 – Niemożliwe – pokręciła z niedowierzaniem głową i biegiem ruszyła z powrotem do domu Potterów.

 – Ona jest nienormalna – mruknął, schował ręce w kieszeni i wolnym krokiem ruszył za Gryfonką.

Gdy wszedł do salonu, wszyscy spojrzeli na niego z niedowierzaniem.

 – Co? – zapytał, nic nie rozumiejąc – O co wam chodzi? Wiem, że jestem przystojny, ale żeby robić z tego taką sensację…

 – Przypominasz sobie coś z bitwy? – przerwał mu Zabini.

Malfoy zmarszczył czoło.

 – Diable, przecież dobrze wiesz, że z bitwy pamiętam tylko koniec – warknął zirytowany – Nie pamiętam początku! Ile razy mam ci to powtarzać?

 – Ale wiesz, że coś straciłeś – powiedziała Hermiona.

 – Głupie uczucie – wzruszył ramionami – Nie wiem, czemu tym się teraz zajmujemy, zamiast mścić się na tym rudym palancie!

 – Ponieważ, gdybyś sobie przypomniał, miałabym gdzieś zemstę – odpowiedziała mu Hermiona ze łzami w oczach i wyszła z pokoju.

 – Ja pójdę – odezwała się Pansy.

Draco spojrzał na Harrego i Blaise.

 – Powiecie mi, o co chodzi? – zapytał, wzdychając – Bo się pogubiłem.

 – Nie możemy – powiedział Zabini i podrapał się po głowie – Musisz sobie sam przypomnieć i to jest najgorsze!

 – Ale co?! – wykrzyknął zirytowany.

 – Malfoy, nie dziwi cię, że nie pamiętasz kilkunastu tygodni przed wojną? – zapytał Harry.

 – Skąd wiesz? – zdziwił się blondyn.

Wybraniec westchnął.

 – To nie nas powinieneś pytać – odpowiedział za Pottera, Zabini.

 – A kogo? – Draco zmarszczył czoło.

 – Swojego ojca – odezwała się Pansy, stając w drzwiach – Zapytaj go, dlaczego nie pamiętasz najszczęśliwszych momentów z trzech miesięcy przed wojną.

 – Do cholery z wami – warknął Malfoy i teleportował się do Malfoy Manor.

Wszedł do wielkiego holu i westchnął.

 – Draco – usłyszał za sobą zaskoczony głos.

 – Witaj mamo – przywitał ją, odwracając się.

 – Jak dobrze, że przyszedłeś – powiedziała przytulając go mocno.

Draco poczuł wyrzuty sumienia. Przez ostatni rok, rzadko odwiedzał rodziców.

Czuł wewnętrzny opór przed pojawianiem się w Malfoy Manor. Nie miało to nic wspólnego z tym, że Voldemort mieszkał tutaj w czasie wojny. Miał wrażenie, że stało się tutaj coś, czego nie chciał….

 – Musicie mi coś wytłumaczyć – odezwał się poważnym głosem. Zmarszczył czoło, zastanawiając się, jakie pytanie jej zadać…

 – Chyba nadeszła pora – z zamyślenia wyrwał go głos matki.

 – To znaczy? – zapytał.

 – Chodź – poprosiła i poprowadziła go do gabinetu Lucjusza.

 – Czyżby syn marnotrawny sobie przypomniał o rodzicach? – zakpił Lucjusz widząc żonę i syna.

 – Przestań – upomniała go Narcyza i wskazała kamienną misę stojącą w rogu pomieszczenia – Blaise przesłał mi patronusa…

 – Diabeł? – zdziwił się Draco – Czemu?

 – Czego chciał Zabini? – zapytał Lucjusz.

 – Nasz syn powinien poznać prawdę – powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu.

 – Powie mi ktoś wreszcie, o co tu chodzi?! – wykrzyknął Draco – Rano odnalazłem Pansy i od tamtej chwili wszyscy zachowują się dziwnie! A Granger…

 – Granger – powtórzył Lucjusz głucho i schował twarz w dłoniach – Podejdź do myślodsiewni!

 – Po co? – warknął Draco.

 – Zrób to – poprosiła Narcyza.

Blondyn westchnął i posłuchał matkę. Lucjusz otworzył jedną z szafek biurka i wyciągnął fiolkę ze wspomnieniem.

 – Stracimy go – powiedział Malfoy do żony.

 – Musi sobie przypomnieć – odparła kobieta i przytuliła syna – Wybacz nam!

Draco nic nie rozumiejąc, spojrzał na rodziców, wziął z ręki ojca wspomnienie i wlał je do misy.

Znalazł się w Malfoy Manor. Siedział wraz z rodzicami w swojej sypialni i patrzył na rodziców ze złością.

 – Nie macie prawa mi rozkazywać! – warknął.

 – Martwimy się o ciebie – załkała Narcyza.

 – Przez ciebie matka płacze! – Lucjusz stanął przed synem – Masz przerwać ten pożal się Merlina związek! On nie ma prawa bytu!

 – Nie obchodzi mnie wasze zdanie! – odpowiedział stanowczo Draco – Nie zostawię Hermiony!

 – Jeżeli Czarny Pan się dowie….

 – Dzisiaj odbędzie się bitwa – przypomniał Draco – Więc raczej ma ważniejsze sprawy niż związek Twojego syna i…

 – Szlamy – dokończył za niego Lucjusz z obrzydzeniem.

 – Nie nazywaj jej tak! – wykrzyknął wściekły.

 – Nie pozwolę, by mój jedyny syn był z takim kimś!

 – Nie masz nic do powiedzenia w tej sprawie! – odparł Draco – Mam nadzieję, że przeżyje bitwę i ożenię się z nią!

 – Ślub? – powtórzyła zaskoczona Narcyza – Chcesz …. Lucjuszu nasz syn chce się ożenić!

 – Nie będzie żadnego ślubu! – warknął Lucjusz.

 – Będzie – Draco był nieugięty – Hermiona jest dla mnie najważniejsza! Jest najlepszą rzeczą, jaka mnie w życiu spotkała! i nie tylko ona!

 – Kto jeszcze? – zapytała Narcyza.

 – Nie będziemy kontynuować tej rozmowy – Lucjusz nie pozwolił dojść do głosu synowi. Wyciągnął różdżkę i skierował ją w stronę swojego pierworodnego – Obliviate!

Wspomnienie się rozmyło. Draco znów stał w gabinecie.

Narcyza wstrzymała oddech. Lucjusz zacisnął ręce w pięści.

 – Zabraliście mi to co najważniejsze – odezwał się cicho Draco.

Wspomnienia zaczęły napływać.

Ich wspólne kłótnie…

Szlaban za jedną z nich…

Wspólne zadanie w Zakazanym Lesie…

Pierwszy uśmiech…

Pocałunek…

Miny Pansy i Zabiniego gdy im powiedział z kim się spotyka…

Ich wspólne noce…

I ten dzień….

 – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał Draco, patrząc na Hermionę z niedowierzaniem.

 – Będziemy mieli dziecko – powtórzyła z nieśmiałym uśmiechem – Jestem w ciąży.

 – Będę ojcem! – wykrzyknął i porwał ją na ręce – Granger kocham cię!

 – Ja ciebie też – powiedziała i pocałowała go namiętnie.

 – Wyjdziesz za mnie, prawda? – postawił ją na podłodze i spoważniał.

 – Ze względu na dziecko? – spojrzała na niego ze strachem.

 – Ze względu na fakt, że nie mogę i nie chcę bez ciebie żyć – poprawił ją – Kocham cię!

 – Wyjdę za ciebie – odpowiedziała z promiennym uśmiechem.

Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku…

 – Dziecko – odezwał się Draco, patrząc z nienawiścią na rodziców.

 – Jakie dziecko? – zapytał Lucjusz.

 – Moje – warknął blondyn – Hermiona była ze mną w ciąży! – wykrzyknął i teleportował się do domu Pansy i Harrego.

 – Gdzie ona jest? – zawołał, patrząc na wybrańca i przyjaciółkę.

 – U siebie – odparł Harry – Pamiętasz?

 – Urodziła? – zapytał Draco, ignorując jego pytanie – Moje dziecko przeżyło bitwę?

Pansy podeszła do niego i wcisnęła mu w rękę kartkę.

 – Tu masz ich adres – powiedziała z uśmiechem.

Draco stał przez chwilę zdezorientowany, po czym szybko przeczytał, gdzie może znaleźć gryfonkę i teleportował się.

Hermiona siedziała w ogrodzie i z uśmiechem patrzyła na córeczkę śpiącą w kołysce obok jej krzesła.

 – Miona – usłyszała.

Z szeroko otwartymi oczami spojrzał na Malfoy’a stojącego przed schodami na taras.

 – Pamiętasz? – zapytała z nadzieją.

 – Wszystko – odparł i podbiegł do niej szybko, przykląkł przed krzesłem. Po czym oparł głowę o jej kolana – Powiedz, że jeszcze mnie kochasz.

 – Nigdy nie przestałam – załkała, zarzucając mu ramiona na szyję.

 – Dlaczego nie próbowałaś mi przypomnieć? – zapytał, przytulając ją mocno.

 – Nie mogłam – załkała – Sam musiałeś sobie przypomnieć.

 – Przez moich rodziców  byłaś sama z tym wszystkim! – zawołał wściekły.

 – To już minęło – pocieszyła go, gładząc po policzku – Pansy i Harry mnie wspierali.

 – Kocham cię – szeptał Draco, patrząc jej w oczy.

 – Ja ciebie też – odparła z uśmiechem – Chcesz kogoś poznać?

Draco szybko wstał i spojrzał niepewnie do kołyski.

 – Mam córeczkę? – zapytał zachwycony.

 – Mamy – poprawiła go.

 – Mamy – powtórzył i pocałował ją namiętnie – Jak ma na imię?

 – Izolda – odparła, rumieniąc się.

 – Z tej twojej ulubionej książki? – domyślił się.

 – Możemy zmienić…

 – Nie – przerwał jej – Izolda Malfoy brzmi idealnie.

 – Też tak sądzę – przyznała mu rację Hermiona.

 – A Hermiona Malfoy brzmi jeszcze lepiej – odparł.

 – Podoba mi się – uśmiechnęła się nieśmiało.

 – Mi tym bardziej – wyszeptał do jej ust i pocałował namiętnie.

Cały dzień spędzili w trójkę. Draco nie chciał wypuszczać córeczki z ramion ani nie pozwolił oddalić się Hermionię nawet na centymetr.

Wieczorem w domu Hermiony zjawił się Harry z Pansy i Diabłem.

 – Masz dziecko – zdziwił się Diabeł – A ja o tym nie wiedziałem!

 – Ja też nie kretynie – przypomniał mu blondyn – Nie zdążyłem ci powiedzieć…

 – Teraz Ron może zdradzić twoją tajemnice – odezwał się Harry.

 – To była ta tajemnica? – Blaise zmarszczył czoło – Ten kretyn chciał się mścić kosztem dziecka?!

 – Nawet Ślizgoni tak nie postępują – warknął Draco.

 – Ważne, że Hermiona nie musi już ukrywać Izoldy i ty wszystko pamiętasz – wtrąciła się Pansy.

 – Zemścić się trzeba – nie ustępował Zabini – i ja to zrobię!

 – Masz wolną rękę – odparł wspaniałomyślnie blondyn, nie odrywając wzroku od córeczki – Ja mam ważniejsze sprawy.

 – Nie wątpię – prychnął Zabini.

Nagle usłyszeli pukanie.

Hermiona uśmiechnęła się i poszła otworzyć. Po chwili wróciła, prowadząc za sobą Narcyzę i Lucjusza.

 – To my już pójdziemy – zdecydowała Pansy, widząc spojrzenie Pani Malfoy skierowane na wnuczkę, w jej oczach widać było łzy.

 – Tak – zgodził się Harry i chwycił ją za rękę – Do zobaczenia!

Zabini tylko kiwnął głową i też wyszedł, pozostawiając Malfoy’ów i Hermionę samych.

 – Czego chcecie? – warknął Draco, patrząc na rodziców wzrokiem pozbawionym wszelakich uczuć.

 – Przepraszamy – Narcyza zalała się łzami – Myśleliśmy, że tak będzie lepiej.

 – Dla kogo? – prychnął Draco – Mówiłem wam, że Hermiona jest dla mnie wszystkim, A wy? Wyczyściliście mi pamięć!

 – Wybacz nam – poprosiła Narcyza i spojrzała na Hermionę – Oboje nam wybaczcie….

Gdy Diabeł znalazł się przed domem, spojrzał na Harrego.

 – Co najbardziej zaboli tego kretyna? – zapytał poważnie – Na czym mu najbardziej zależy?

 

 Wybaczcie że tak późno, ale teraz w moim życiu tyle się dzieje, że czasu mam coraz mniej, a i do domu wracam coraz później ;( 

Ale oto druga część :) Została ostatnia :) Pojawi się prawdopodobnie 28 czerwca ;)