Idealne święta

 Miniaturkę skończyłam kilka minut temu, więc przepraszam za błędy :)

Z czym wam się kojarzą święta?

Z radością, śmiechem, bliskością, bezpieczeństwem…

Hermiona od zawsze kochała święta, spędzanie czasu z najbliższymi, poranek świąteczny z mamą i tatą, przyrządzanie wspólnie śniadania…

Lecz dziś to nie te wspomnienia zaprzątały jej głowę, tylko zdarzenia z roku poprzedniego.

Nie dano jej spędzić ich z rodziną, choć nie do końca… była z Harrym i Ronem, a oni przecież są jej rodziną.

Siedzieli w namiocie każde zatopione w swoich myślach, co jakiś czas napotkali swoje spojrzenia, po czym szybko odwracali wzrok.

Każde z nich inaczej wyobrażało sobie spędzić ten magiczny czas.

Ron zastanawiał się, co robi Luna, czy przyozdobiła cały dom jemiołą?

Harry wyobrażał sobie Ginny , roześmianą z rozwianymi włosami w ogrodzie ubierającą choinkę przed domem.

A Hermiona? Hermiona marzyłaby wtulić się w ramiona mężczyzny, który był jej całym światem.

Chciałaby ta koszmarna wojna się już skończyła…

-Nie tak wyobrażałam sobie te święta- wyszeptała Hermiona spuszczając głowę.

-Przepraszam- powiedział Harry siadając obok niej- To wszystko moja wina..

-Nie Twoja- westchnęła Ron wstając i oparł się o ścianę- Wojna.

-Kiedy tak wydoroślałeś?- zapytała Hermiona z lekkim uśmiechem.

-Sam nie wiem- zaśmiał się się- To trochę przerażające.

-Nam to mówisz?- zakpił Harry i cała trójka się roześmiała, lecz za chwilę znów byli zatopieni w myślach- Jutro wigilia…- zaczął i wymienił spojrzenie z Ronem.

-Miona powiesz nam?- rudzielec odetchnął i na jego twarzy pojawił się grymas- My wiemy.

-O czym?- zmarszczyła czoło.

-O kim- poprawił ją harry.

-Niemożliwe!- zawołała wstając gwałtownie.

-A jednak – mruknął Ron wzruszając ramionami- Trochę to…

-Musieliśmy to przetrawić- dokończył za przyjaciela Harry- Ale będziemy cię wspierać.

-Nie gniewacie się?- zapytała ze strachem.

-Nie – odparł Ron – Ale … no wiesz… nie zmusza cię?

-Nie- Hermiona usiadła i zaczęła wpatrywać się w płomienie, by po chwili kontynuować- Jest dobrze… trochę strasznie, ponieważ rzadko mam od niego wieści, martwię się, ale przecież kiedyś to się skończy, prawda?- Przy ostatnim słowie jej głos się załamał.

-Jasne, że tak!- powiedział szybko Ron- Harry go pokona i będzie dobrze.

-Właśnie- potwierdził Harry niepewnie- Przecież innego zakończenia nie może być.

-Będziemy z tobą- powiedziała nagle Hermiona patrząc na wybrańca uważnie.

-Będziemy- Ron usiadł naprzeciwko nich- Wiemy, co knujesz.

-Nie możesz nas zostawić- głos Hermiony był stanowczy.

Harry opuścił wzrok.

-Myślałem…

-Będziemy walczyć z nim w trójkę- rudzielec zaśmiał się cicho- Nie możesz przecież wziąć na siebie całej chwały!

-Ronald!- Oburzyła się, Hermiona, lecz widząc uśmiech na twarzy wybrańca objęła ich – Jesteście dla mnie jak bracia, nigdy nie wątpcie, że stanę przy was w walce.

-Zawsze będę, gdy będziecie mnie potrzebować- powiedział Ron poważnie.

-Nie pozwolę wam zginąć- Harry zacisnął szczękę – Pokonamy Voldemorta.

-I przeżyjemy wymarzone święta- obiecał Ron ścierając łzy z policzków Hermiony.

-Z choinką – powiedziała – I żeby wszyscy byli razem, Severus, Luna, Ginny… , żebyśmy mogli, choć przez jedne rok …

-Uczyć się bez przeszkód?- zapytał przerażony Ron.

-Żebyśmy mieli, choć jeden rok prawdziwych dni wypełnione tym, co normalny nastolatek- odparł Harry- Ciekawe jak to jest…

-Nudno- zaśmiał się Ron.

W wigilię usiedli przy skromnie zestawionym stolę i wymienili smutne spojrzenia.

-Wiecie…- Hermiona odchrząknęła- Jako, że dziś jest wyjątkowy dzień, chciałabym wam życzyć…

-Będzie beczeć- westchnął Ron.

-Musowo- mruknął Harry i oboje się zaśmiali.

-Jesteście okropni- oburzyła się Hermiona.

Rudzielec z wybrańcem wstali i podeszli do niej.

-Ale nas kochasz- powiedzieli jednocześnie i ją przytulili.

-To prawda- przyznała i uśmiechnęła się wzruszona.

Byli w trójkę… złota trójca, wspaniałe trio.

Hermiona uśmiechnęła się do wspomnień.

Trwała wtedy wojna, nic nie było pewne, lecz w tamtym namiocie, obok swoich przyjaciół czuła się bezpieczna i szczęśliwa.

-Choinka jest krzywo- warknął Snape wchodząc do salonu i krytycznym wzrokiem ocenił zielone drzewko.

-Wydaje ci się- Hermiona machnęła lekceważąco ręką i zawiesiła czerwoną bombkę.

-Czerwień?!- oburzył się mężczyzna i machnięciem różdżki zmienił kolor ozdób na… czarny!

-Oszalałeś?!- wykrzyknęła Hermiona i stanęła przed nim z rękami na biodrach- To będą wyjątkowe święta i wszystko ma być idealnie! Co za tym idzie, mają być piękne ozdoby, więc mnie nie irytuj nietoperzu! Nie mam czasu na kłótnie – zaznaczyła, gdy otwierał usta by coś powiedzieć- Muszę jeszcze przygotować potrawy, posprzątać i oczywiście…

-Jeżeli tego nie zrobisz święta się nie odbędą- zakpił Snape.

-Co?- Hermiona zmarszczyła czoło.

-Granger…

-Snape- poprawiła go odruchowo.

-Snape- westchnął – Chcesz mieć idealne święta?

-Oczywiście!

-A idealne święta to czysta podłoga, dwanaście potraw, których we dwójkę nie zjemy, sprzątanie cały dzień i nie pozwalanie na oddychanie w okolicy choinki by żadna ozdoba nie daj Merlina się przekrzywiła.

-Ja…- zająknęła się dziewczyna i spojrzała zdumiona na męża- To, co mam zrobić?

-Iść na górę, wziąć tą cholerną kąpiel, która zawsze cię odpręża, ubierz tą czerwoną sukienkę, na którą się uparłaś i zasiądźmy do tego stołu, na którym będzie to, co lubimy, a nie to, co powinno być- powiedział zakładając ramiona na piersi.

Hermiona przekrzywiła głowę i wpatrywała się w mężczyznę. Snape nienawidził, gdy ktoś się na niego gapił, nawet jego żona nie była wyjątkiem!

-Spadaj stąd!- warknął.

-Kocham cię- powiedziała i pocałowała go czulę, po czym poszła do łazienki.

Po kąpieli, założyła swoją ulubioną sukienkę, właśnie ją miała w chwili, gdy Serverus poprosił ją o rękę…

Severus… właśnie on był najważniejszym elementem jej życia, co oznaczało, że też świąt.

Miał rację, święta to nie idealny porządek, ale bliskość ludzi, których kochała.

Dziś spędzi wieczór jedynie z Severusem, to ich pierwsze święta, jako małżeństwo, jutro spotkają się wszyscy w domu Państwa Weasley, nawet jej rodzice będą….

Stół był przystrojony, potrawy parowały, choinka wyglądała pięknie w świetle świec.

Hermiona patrzyła na to wszystko zachwycona, nagle poczuła ramiona, które objęły ją w tali.

-Tak to sobie wyobrażałaś?- zapytał Snape.

-Jest lepiej- przyznała i wtuliła się w niego.

Były życzenia, kolacja, następie usiedli przy choince i wymienili się prezentami.

Mało osób wiedziało, że Severus Snape uwielbia obdarowywać prezentami żonę.

Nie kwiatami, pierścionkami, kolczykami, lecz książkami, eliksirami i przedmiotami związanymi z eliksirami, które fascynowały Hermionę.

Natomiast Hermiona zawsze stawiała na prostotę, kupowała Severusowi rzeczy, które były mu potrzebne, za co był jej wdzięczny, ale w tym roku nie dostanie nowego kociołka, czy ingerenci…

Uśmiechnęła się i podziękowała za książki, po czym wręczyła mu małą paczuszkę.

-Wszystkiego Najlepszego- powiedziała i wpatrywała się w niego wyczekująco.

Snape otworzył prezent i zdumiony wpatrywał się w małe buciki.

-Nietoperz będzie miał dziecko?- mruknął w szoku- Pierwsze zmusił Hermionę Granger do ślubu, a teraz zrobił jej dziecko? Prorok codzienny będzie miał używanie na mnie czarownico- przyciągnął ją do siebie i oparł jej czoło o swoje- Będziemy mieli dziecko…

-Będziemy- przytaknęła- Cieszysz się?

-Idealne święta- odpowiedział i pocałował ją namiętnie.

-Żebyś wiedział- roześmiała się.

Hermiona kochała magię świąt, uwielbiała zapach piernika, ubieranie choinki…

Severus nauczył ją, że nie ważne są święta jak z obrazka, lecz czas, który spędzimy z bliskimi.

Hermiona przez wszystkie następne święta już nigdy nie starała się by wszystko było na tip top.

Wolała spędzić czas na zabawie z dziećmi, na czytaniu książki leżąc na łóżku i opierając się o męża, leżąc z córką pod choinką i wpatrując się w gałęzie drzewka opowiadać historię. Kochała budzić się wyspana wtulona w Severusa,  nigdy nie przejmowała się, że dzieci pozawieszały ozdoby tylko na jednej stronie choinki.

W święta nie zapominajmy o najważniejszym! Nie są ważne prezenty, ani wytrawna kolacja złożona z dwunastu dań, lecz rodzina, i czas z nią spędzony.

Właśnie to ceniła najbardziej Hermiona Snape.

I tego wszystkim życzy, tak jak i ja!

Wesołych świąt kochani!