Dwa dni prawdy cz. I

- Krzywołap!- krzyczała brązowowłosa dziewczyna, przedzierając się przez las- Wracaj tu!

Nagle usłyszała jakiś odgłos za plecami, zatrzymała się w miejscu przerażona i wydobyła drżącymi rękami różdżkę.

- Schowaj ten patyk kretynko- warknęła czarna postać, wyłaniająca się z cienia.

Hermiona odwróciła się gwałtownie i stanęła twarzą w twarz z Mistrzem Eliksirów.

- Pan profesor- powiedziała i zdała sobie sprawę, że wpadła w kłopoty.

- Cóż za wspaniała dedukcja Granger- warknął i spojrzał na nią z krzywym uśmieszkiem- Należy ci się dwadzieścia punktów.

- Przyznaje mi Pan punkty?- zapytała zaszokowana.

-Chyba uderzyłaś się w głowę Granger! Ja ci nie przyznaje punktów, tylko odejmuje – prychnął.

- W takim razie, to nic nowego- odparła i wzruszając ramionami ruszyła przed siebie.

- Granger, do cholery gdzie się wybierasz?- zapytał Snape łapiąc ją za łokieć.

- Szukać Krzywołapka- powiedziała rozglądając się wokoło.

- Kogo?- zdziwił się, patrząc na nią jak na wariatkę.

- się Krzywołapka, mojego kota- odpowiedziała patrząc na niego prosząco- Ja muszę go znaleźć, on na pewno się boi.

- Granger a czy ty wiesz, co oznacza Zakaz?- zapytał wysoko unosząc brew.

- Zakaz to kulturowy znak mówiący o tym, by czegoś nie robić. Zakazy często łączą się z tabu i występują bezapelacyjnie w każdym środowisku. Złamanie zakazu skutkuje w większości karą.- odpowiedziała bez zastanowienia.

- Pięć punktów od Gryfindoru za twoje popisy, to raz- powiedział i zaczął ją ciągnąć w stronę polany- Po drugie szlaban, dwa tygodnie na czyszczeniu kociołków powinno ci dobrze zrobić, po trzecie, jeżeli wiesz, co oznacza zakaz, to, dlaczego do jasnej cholery wchodzisz do ZAKAZANEGO LASU?!- warknął, zatrzymując się gwałtownie i patrząc na nią zmrużonymi oczami.

- Muszę znaleźć Krzywołapa – odparła – A widziałam jak wbiegł do lasu… nie mogę go tu zostawić samego, może mu się coś stać..

- Granger ty idiotko – przerwał jej Snape – Twój kot jest bezpieczniejszy tu, bardziej niż ty w Hogwarcie- a widząc jej zaskoczoną minę prychnął- Czyżby Panna – wiem – to – wszystko, czegoś nie wiedziała?

- Niby, czego?- zapytała, wyrywając swoje ramię z jego uścisku i patrząc na niego z rękami założonymi na piersiach.

- A tego, że zwierzęta w Zakazanym lesie  są pod ochroną centaurów, więc nic im nie grozi- warknął i ruszył na przód, z uśmieszkiem triumfu, nie często się zdarzałoby Granger czegoś nie wiedziała, a tu proszę…

- A gdzie to jest napisane?- zapytała idąc za nim.

- W księdze „ Prawa i obowiązki czarodziejskich ras” autorstwa czterech założycieli Hogwartu- powiedział i zerknął za siebie, gdy nie usłyszał za sobą jej kroków. Stała prosto i patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami- Granger, co ci się znowu stało?

- Jest taka książka?- zapytała podniecona i nim się zorientował stała przed nim- Gdzie ona jest? Można ją przeczytać? Jest gruba? Ile jest egzemplarzy? Mogę ją gdzieś kupić?

- Granger zamknij się – warknął, chcąc przerwać lawinę pytań, gdy dziewczyna popatrzyła na niego prosząco, przewrócił oczami- Egzemplarzy jest dwa, jeden ma Ministerstwo a drugi jest w Hogwarcie.

- Gdzie? W bibliotece? Nie, na pewno nie, przecież bym znalazła- powiedziała sama do siebie, a potem znów spojrzała na niego.

- Księgę ma jeden z profesorów- powiedział z uśmieszkiem i ruszył dalej, słysząc jej kroki pomyślał, że zabawa się rozpoczyna.

- Który? Profesor Sprout? Profesor McGonagall? Profesor Flitwick? Dyrektor?- wymieniała, a on tylko kiwał przecząco głową – To kto?

- Ja- powiedział z satysfakcją i przystanął patrząc na nią współczująco- I jaka szkoda, że jej nigdy nie zobaczysz.

- Czemu?- zapytała buntowniczo- Przecież jej nie zniszczę, mogę nawet czytać ją w klasie, jeżeli Pan nie chce, by książka opuszczała lochy..

- Granger nie dam ci tej książki- warknął i ruszył na polanę, która była już niedaleko.

- Przecież ja jej nie chcę zabrać, tylko pożyczyć!- wykrzyknęła zdesperowana – Dlaczego nie chce Pan mi pozwolić jej przeczytać?

- Dlatego, głupia dziewucho, … teraz słuchaj, ponieważ ci odpowiadam …NIE LUBIĘ Gryfonów krzyknął i odwrócił się nagle, przez co Hermiona nie miała czasu się zatrzymać i wpadła na Mistrza Eliksirów. Snape złapał dziewczynę, lecz nie mogąc utrzymać równowagi runęli na ziemię. Hermiona wylądowała na Severusie, czym oboje nie byli zachwyceni.

- Złaź ze mnie Granger- warknął Snape.

- Chciałabym profesorze, ale się zaplątałam- odparła, próbując się wydostać z plątaniny jej swetra i jego szat.

- Cholerna Gryfonka- prychnął i chcąc jej pomóc szarpnął jej swetrem, lecz nic to nie dało, szarpali się jeszcze przez chwilę, gdy Hermiona przestała próbować.

- Granger, co ty wyrabiasz? Nie czas na odpoczynek- powiedział zimno Snape, patrząc na dziewczynę groźnie.

- Tak się nie uda panie profesorze, musimy się obrócić na bok, wtedy będzie łatwiej- odpowiedziała, nie mając innego pomysłu, Mistrz Eliksirów, chwycił dziewczynę i przewrócił się z nią na bok, by w następnej chwili usłyszeć jej przerażony krzyk. Gdy próbowali zmienić pozycje, nie zauważyli, że obok nich jest stromy spad, więc gdy Snape odwrócił się w prawo, zaczęli spadać.

Severus objął mocniej dziewczynę, by ochronić ją przed upadkiem, właśnie przypomniał sobie, dokąd to urwisko prowadzi.

Po chwili uderzył plecami w wystający konar drzewa, syknął z bólu, wypuszczając Gryfonkę z ramion.

- Panie profesorze, co się Panu stało?- zapytała przerażona Hermiona, a widząc jego twarz wykrzywioną z bólu, ostrożnie przewróciła go na bok, by uleczyć jego obrażenia. Gdy spojrzała na jego plecy ujrzała kawałek ostrego kawałka drewna wbitego w jego plecy, nie wiele myśląc wyjęła go i wymruczała zaklęcie lecznicze, po którym rana zniknęła- W porządku?

- Tak- warknął i wstał rozglądając się wokoło- Przez twoje wycieczki na ratunek sierściuchowi, jesteśmy uwięzieni tu dwa dni.

- Że co?- zapytała zdumiona, a zarazem przerażona- Jak dwa dni? Dlaczego? Gdzie jesteśmy?

- Powiedzmy, że to jest dodatkowy schron dla dziwadeł – powiedział zimno Mistrz Eliksirów, podszedł do drzewa i zaczął mruczeć jakieś zaklęcie, Hermiona ciekawa stanęła przy nim, nagle w pniu drzewa pojawiły się drzwi, Snape nie zważając na dziewczynę pchnął je i wszedł do środka, Hermiona nie zastanawiając się wiele ruszyła za nim. Znaleźli się w małym pokoju, w którym znajdowało się łóżko stół z krzesłami, półka z książkami, mały aneks kuchenny i po prawej dziewczyna dostrzegła drzwi.

- Dokąd te drzwi pro…- zaczęła lecz przerwał jej Snape siadając przy stole.

- Do łazienki- powiedział i spojrzał na nią groźnie- Siadaj, nie stój, jakby cię przykleili do podłogi.

- Gdzie my jesteśmy?- zapytała siadając i rozglądając się z ciekawością.

- Dumbledore stworzył to miejsce dla Lupina, gdy ten przemieniał się w wilkołaka.

- Ale przecież, Remus przemieniał się w Wrzeszczącej Chacie i…

- Granger, że się tam przemieniał, nie oznacza, że siedział tam przez cały czas – warknął- Łaził po Zakazanym lesie, do czasu zakończenia się pełni księżyca.

- Więc dyrektor, stworzył mu miejsce gdzie może przeczekać, gdy po przemianie będzie zbyt wyczerpany by wrócić przez tunel pod Bijącą Wierzbą – powiedziała ze zrozumieniem.

- Tak –przytaknął.

- Ale dlaczego jesteśmy uwięzieniu tu dwa dni?- zapytała przypominając sobie jego słowa.

- Dlatego, że nasz szanowny dyrektor, w napadzie geniuszu- powiedział z sarkazmem- rzucił na ten pokój czar, który powoduje iż nie da się wydostać z urwiska, w czasie pełni i dwa dni po niej, a …

- A pełnia była wczoraj, więc musimy tu siedzieć do piątku- dokończyła za niego i schowała twarz w dłoniach- Nie wierzę, że musiało mnie to spotkać.

- Podzielam twoje odczucia – prychnął Snape, po czym wstał i zdjąwszy pelerynę położył się na łóżku- Dobranoc.

- Dobranoc? – zawołała zbulwersowana Hermiona wstając- Co Pan wyrabia?

- Chcę spać, więc bądź tak miła i się zamknij!- warknął i zamknął oczy przykrywając się kocem.

Dziewczyna podeszła do łóżka i wyrwała mu spod głowy poduszkę i zerwała z niego koc.

- Granger, co ty wyrabiasz?!- krzyknął wściekły siadając.

- Tu jest jedno łóżko- powiedziała patrząc na niego zmrużonymi oczami.

- Genialna jesteś – powiedział z ironią – Chcesz mnie jeszcze jakoś oświecić? Może chcesz mi oznajmić że jest noc?

- To nie jest śmieszne- warknęła i spojrzała na niego groźnie- Jeżeli Pan zajmie łóżko, to gdzie ja mam spać?

- Na podłodze – warknął i próbował odebrać jej pościel, lecz zrobiła krok w tył uniemożliwiając mu to.

- Ja mam spać na podłodze? Dlaczego?- zapytała.

- A dlaczego nie? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Ponieważ jestem kobietą – a słysząc jego chichot, spojrzała na niego jak bazyliszek na ofiarę- Z czego się Pan śmieje?

- Z ciebie- odparł i położył się z powrotem na łóżku biorąc drugą poduszkę.

- Niby czemu?

- Nie jesteś żadną kobietą smarkulo – warknął i zamknął znowu oczy.

- A pan nie jest gentelmanem!- odwarknęła i tupnęła nogą.

- Cieszy mnie, że to wyjaśniliśmy – odparł i otworzył jedno oko, by zobaczyć jej wściekłą minę.

- Nie będę spała na podłodze!- warknęła i nie zważając na nic ściągnęła buty i przekroczywszy Mistrza Eliksirów ułożyła się na łóżku od strony ściany.

- Granger co ty wyrabiasz?- wykrzyknął zdumiony jej zachowaniem Snape.

- Śpię –warknęła i ułożyła się na poduszce, po czym przykryła się szczelnie kocem- Dobranoc.

- Ty kpisz, czy o drogę pytasz?- zapytał wściekły i nie zważając na jej protesty wyszarpał koc.

- Niech mi pan go odda- zawołała oburzona, on tylko uśmiechnął się krzywo i okrył się kocem – Jak pan chce- warknęła i pociągnęła za róg i wsunęła się obok Severusa pod przykrycie.

- Granger..-zaczął zaszokowany.

- Niech Pan nie zaczyna- warknęła zirytowana- Jeżeli mamy spędzić tu dwa dni, jakoś musimy przełknąć swoje towarzystwo, dobranoc.

Snape chciał na nią nawrzeszczeć, lecz zdał sobie sprawę, że dziewczyna już spała.

- Jak ona tak szybko, mogła zasnąć?- zdziwił się, po czym nie mając innego wyjścia, zamknął oczy i pogrążył się w objęciach Morfeusza.

- Nie, nie powiem, zabij mnie, ale nie powiem- jęczała Hermiona przez sen, Snape obudził się gwałtownie i spojrzał na dziewczynę, która rzucała się na łóżku, płacząc przez sen.

- Świetnie, jeszcze mi tego brakowało- mruknął i nie wiele myśląc wziął ją w objęcia i mówił do niej kojącym głosem- Granger już jesteś bezpieczna, nie rycz…

Po chwili zauważył, że dziewczyna się uspokoiła, chciał się odsunąć, ale Hermiona oplotła go mocno ramionami i wtuliła się w niego, nie pozwalając mu się ruszyć.

- No świetnie, jak rano się obudzi, to gotowa mnie oskarżyć o molestowanie – mruknął i schowawszy twarz w jej włosy zasnął.

Hermiona obudziła się leżąc na czymś wygodnym, czuła się wspaniale i bezpiecznie, po chwili zdecydowała się otworzyć oczy i aż krzyknęła z przerażenia.

- Nie krzycz idiotko- warknął Snape i wypuścił ją z objęć i odwrócił się do niej plecami.

- Jak…co…no- jąkała się nie wiedząc co powiedzieć.

- Elokwencja, godna Pottera- prychnął.

- Proszę nie obrażać Harrego!- Krzyknęła zła, siadając na łóżku i oparła się o ścianę.

- Prędzej świnie zaczną latać, nią ja nie będę obrażać Pottera- warknął.

- No to od początku roku powinien Pan być dla Harrego miły- odparła słodko, Mistrz Eliksirów, odwrócił głowę w jej stronę.

- O czym ty do cholery mówisz Granger? Jak spadaliśmy uderzyłaś się w głowę?- zapytał patrząc na nią jak na wariatkę.

- Powiedział Pan, że jak świnie zaczną latać, będzie Pan miły dla Harrego, a ja widziałam siedem latających świń wczoraj i to nie pierwszy raz- odparła trzepocząc rzęsami.

- Gdzie?

- Na boisku do quidditcha, wczoraj … mieli trening- powiedziała i spojrzała na niego zmrożonymi oczami?

- Wczoraj trening mieli Ślizgoni Granger- odparł patrząc na nią groźnie.

- No przecież mówię, że świnie – powiedziała kręcąc głową- Pan mnie w ogóle nie słucha.

- Idiotka- mruknął i znów był odwrócony do niej plecami.

- Niech Pan mnie nie obraża- warknęła.

- Bo co?

- Bo to- powiedziała i nogami zepchnęła go z łóżka. Snape z łoskotem uderzył o podłogę. Hermiona zdając dobie sprawę co zrobiła szybko podniosła się z łóżka i uciekła do łazienki.

- Zasłużył Pan- krzyknęła jeszcze i zatrzasnęła drzwi.

Severus leżał koło łóżka i zastanawiał się jakimi klątwami ją przekląć.

- Może Albus się nie zorientuje, że Granger zniknęła i będę mógł ją gdzie tu zakopać, albo użyć jej ciało jako składniki eliksirów- mruczał pod nosem, wstając i doprowadzając się do porządku- Szkoła by zaoszczędziła na kupnie składników z Nokturna i ja bym był zadowolony…

Hermiona otworzyła cicho drzwi i ostrożnie wychyliła głowę, chcąc się przekonać czy może wyjść, bez narażania życia.

- Kogoś szukasz?- usłyszała i z przerażenia podskoczyła uderzając kolanem o framugę drzwi.

- Ała, musi mnie Pan tak straszyć?- spojrzała na stojącego obok drzwi Snape’a.

- Straszyć, krzyczeć, przedrzeźniać, denerwować, poprawiać- wymieniał, patrząc na nią z wysoko uniesioną brwią- to są moje cele życiowe Granger.

- Pogratulować- mruknęła, po czym pisnęła gdy chwycił ją za rękę i wyciągnął z łazienki.

- Radzę ci się przygotować psychicznie, ponieważ jak wyjdę to mam zamiar wcielić w życie połowę wymienionych przeze mnie celów- warknął i wszedł do łazienki trzaskając drzwiami.

- To mam przerąbane – wyszeptała i rozglądnęła się po pomieszczeniu, zaburczało jej w brzuchu więc postanowiła poszukać czegoś do jedzenia, z radością odkryła, że pułki są pełne składników, więc chcąc zając czymś ręce czekając na Armagedon w wykonaniu Mistrza Eliksirów zaczęła przygotowywać śniadanie.

Snape gdy wszedł do pokoju ze zdziwieniem zauważył Granger nakrywającą do stołu.

- Niech Pan siada profesorze- powiedziała z niepewnym uśmiechem, gdy zajął miejsce nałożyła mu na talerz omlet – Smacznego.

Severus popatrzył podejrzliwie na dziewczynę siedzącą naprzeciwko i z zapałem zabierającą się za jedzenie, gdy wyczuła jego wzrok na sobie, spojrzała mu w oczy.

- No niech Pan je, przecież Pana nie otruje- powiedziała przewracając oczami, gdy wziął pierwszy kęs, uśmiechnęła się figlarnie i dodała- Chyba…

- Granger twoje poczucie humoru, jest powalające – mruknął.

Hermiona już miała mu odpyskować, gdy zobaczyła jego gniewny wzrok, nie chcąc sobie bardziej zaszkodzić, nie odezwała się do końca posiłku.

- Co teraz będziemy robić?- zapytała podpierając głowę jedną ręką i patrząc na niego.

- Ja będę krzyczeć, ty będziesz słuchać, a na koniec mnie przeprosisz – warknął.

- To ja może od razu Pana przeproszę i może my ominąć krzyki?- zapytała, a widząc jego zdumione spojrzenie, wzruszyła ramionami- Nie wolałby Pan porozmawiać?

- O czym?- zapytał krzyżując na piersiach ręce.

- O czym Pan chce… możemy zagrać w dwadzieścia jeden pytań- zaproponowała z uśmiechem.

-O co w tym chodzi do cholery?- zapytał, patrząc na nią podejrzliwie.

- Zadajemy sobie na zmianę pytanie i tylko raz możemy odmówić odpowiedzi, a i oczywiście wszystko musi być mówione zgodnie z prawdą- odpowiedziała.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł…- zaczął.

- Tchórzy Pan?- zapytała patrząc na niego wyzywająco.

- Nie tchórzę głupia dziewucho- warknął, po chwili ciszy powiedział – Dobrze, zagramy.

- Wspaniale- ucieszyła się Hermiona- Kto zaczyna?

- Ty- mruknął.

- Dobrze, więc na początek coś prostego…- myślała na głos- Jak brzmi Pana drugie imię?

- Po co ci to wiedzieć?- zapytał patrząc na nią podejrzliwie.

- To jest moje pytanie Panie profesorze, niech się Pan nie obawia, wszystko co dziś tu usłyszymy zostanie pomiędzy nami.

- Dobrze- odparł – Tobiasz.

- Tobiasz- powtórzyła z uśmiechem – Ładne imię, teraz Pana kolei.

- Dlaczego zawsze musisz być najlepsza?- zapytał po chwili.

Spojrzała na niego poważnie.

- Ponieważ chcę sobie udowodnić, że pasuję do tego świata – odparła wzruszając ramionami- Teraz ja… dlaczego jest Pan taki nie miły na lekcjach?

- Eliksiry to nie zabawa, jeden zły ruch i można wysadzić pół zamku- warknął- Dlaczego do Zakazanego Lasu przyszłaś sama, a nie z Potter’em i Weasley’em?

Hermiona spojrzała na niego smutno.

- Dowiedzieli się czegoś i nie są tym zachwyceni, chcąc abym zmieniła zdanie, postanowili się do mnie nie odzywać.

- się Idioci- warknął, na co ona się lekko uśmiechnęła

– Co Pan robi w wolnym czasie?

- Wolnym czasie? Przygotowuje eliksiry i…- zaczął.

- Nie Panie profesorze, chodzi mi o to, co Pan robie gdy nie zajmuje się pan eliksirami.

- Czytam lub latam na miotle- odparł a widząc jak zadrżała spojrzał na nią mrużąc oczy- Co się stało?

- Nic po prostu nienawidzę mioteł- powiedziała.

-Dlaczego?

- To kolejne pytanie profesorze?

- Tak

- Mam lęk wysokości- odparła wzruszając ramionami- Jak mieli na imię Pańscy rodzice?

- Eileen i Tobiasz- odpowiedział – Jak to się stało, że zaprzyjaźniłaś się z tymi kretynami?

- Niech Pan ich tak nie nazy… a zresztą nieważne, w pierwszej klasie gdy troll wdarł się do zamku, jak się później okazało to Quirrell go wpuścił, Harry i Ron uratowali mi życie, od tamtej pory zostaliśmy przyjaciółmi- powiedział i uśmiechnęła się na to wspomnienie- Dlaczego Pan mnie nie lubi?

Snape spojrzał na nią i zauważył, że bardzo chcę usłyszeć odpowiedź na to pytanie.

- Granger to nie prawda, że cię nie lubię – odparł, a widząc jej wątpiącą minę mówił dalej- Nie jestem miłym człowiekiem, co oznacza, że nie zachowuje się jak Lockhart, ale mogę ci przysiąc, że nie czuje do ciebie nienawiści.

- Dziękuję – powiedziała z uśmiechem- Teraz pan zadaję pytanie.

- Co zrobiłaś w drugiej klasie, że przemieniłaś się w kota?- zapytał.

- No ja.. eee..

- Granger, mówiłem żebyś się nie zachowywała jak Potter- warknął, na co odpowiedziała mu słabym uśmiechem- Nie będę wyciągał żadnych konsekwencji.

- Naprawdę?- zapytała z nadzieją.

- Naprawdę, więc mów.

- Uwarzyłam Eliksir Wielosokowy, dzięki któremu Harry i Ron zmienili się w Crabbe’a i Goyle’a, by potem dostać się do pokoju wspólnego Ślizgonów i wypytać Malfoy’a o komnatę tajemnic, ja zamiast zdobyłam włos Milicenty Bulstrode, ale niestety okazało się, że należał do jej kota..resztę już Pan zna.

Snape patrzył na nią przez chwilę w szoku, by po chwili wybuchnąć śmiechem.

Hermiona patrzyła jak urzeczona na śmiejącego się profesora, pierwszy raz widziała go szczęśliwego.

- Na Merlina, wy to naprawdę macie bujną wyobraźnie, myśleliście że Draco jest dziedzicem Slitherinu?

- Tak- odparła wzruszając ramionami, po czym nie zważając na jego chichoty zadała pytanie- Dlaczego chodzi Pan zawsze na czarno?

- Bo lubię – powiedział – Co cię łączy z Wesleyem?

- Jesteśmy przyjaciółmi- odpowiedziała, a widząc jego sceptyczną minę kontynuowała- Przyznaje że na szóstym roku się w nim podkochiwałam, ale mi przeszło.

Teraz moje kolej, sądzi pan że mogłabym zostać nauczycielką w Hogwarcie?

- Tak – odparł stanowczo- Co ci się w nocy, śniło?

- Co?- zapytała patrząc na niego z niepokojem.

- Miałaś koszmar, chcę wiedzieć czego dotyczył.

- Bellatriks gdy mnie torturowała w domu Malfoyów- wyszeptała cicho, po czym chcąc zmienić temat zapytała- Dlaczego Pan nosi surdut?

- Zakrywa blizny- odpowiedział i spojrzał na nią z błyskiem w oczach- Czego się dowiedzieli Potter i Weasley, że przestali się do ciebie odzywać?

Hermiona spojrzała na niego zmieszana.

- Ja…oni…ja odmawiam odpowiedzi na to pytanie- powiedziała cała czerwona na twarzy- Jaki kształt przybiera Pana patronus?

-Łania- odparł – To ty na drugim roku wykradłaś mi składniki prawda?

- Tak- odpowiedziała – Czy ma Pan kogoś?

- O co ci chodzi Granger?- zapytał ostro.

- Chodzi mi o to… czy ma pan dziewczynę – zapytała cicho.

- Nie, nie mam- odparł – Jak udało wam się w trzeciej klasie uwolnić Blacka i tego gryfa?

- Dzięki zmieniaczowi czasu- powiedziała z uśmiechem- Co łączyło pana z Lili Potter?

- Byliśmy przyjaciółmi – odpowiedział- Nie wydajesz się przygnębiona faktem, że kretyni się do ciebie nie odzywają, dlaczego?

- Ponieważ wiem, że za miesiąc są egzaminy końcowe, więc zaczną ze mną rozmawiać, bym im pomogła, a poza tym mam jeszcze Ginny która mnie wspiera? Teraz moje pytanie.

- Dlaczego przestał się pan przyjaźnić z Lili?

- Nazwałem ją szlamą i się obraziła – warknął- Czy Weasley’ówna wie co spowodowało spór między tobą a przyjaciółmi?

- Tak, jest moją najlepszą przyjaciółką i mnie wspiera- przytaknęła – Mogę coś Panu powiedzieć? Coś co nie będzie miłe?

- Jeśli musisz- zgodził się.

- Moim zdaniem Lili Evans nie była Pana przyjaciółką- zaczęła a widząc jego gniewne spojrzenie, uniosła rękę by dał jej nie przerywał- Niech mi Pan powie jedną rzecz, przeprosił Pan ją?

- Tak- warknął, patrząc na nią wzrokiem którego każdy uczeń się boi.

- Więc nie zachowała się jak przyjaciółka- powiedziała, a widząc jego zdumione spojrzenie, dodała- Gdyby Harry albo Ron nazwali mnie szlamą, byłabym załamana, to prawda, ale gdyby przyszli mnie przeprosić, a zna ich Pan i wie że ich przeprosiny wyglądałyby raczej niezgrabnie, to bym im wybaczyła, ponieważ od tego są przyjaciele, wspierają się i wybaczają sobie.

Snape siedział wyprostowany i patrzył martwym wzrokiem przed siebie. Hermiona chcąc dać mu chwilę, wstała i zaczęła szykować herbatę.

- Jak wyobrażasz sobie przyszłość?- usłyszała nagle, odwróciła się w stronę Mistrza Eliksirów, który przywdział maskę opanowania i jak widać wrócił do gry. Uśmiechnęła się i postawiwszy kubek z herbata przed nim usiadła przy stole.

- Mam nadzieję, że wyjdę za mąż, będę mieć dzieci i zostanę nauczycielką w Hogwarcie- odpowiedziała z rozmarzoną miną, po czym spojrzała na niego poważnie- Gniewa się Pan na mnie?

- To twoje pytanie?- zapytał, a gdy potaknęła odparł- Nie Granger, nie gniewam się. A teraz ja.. Jak pozbyłaś się Rity Skeeter?

- Okazało się, że jest animagiem i zmienia się w żuka, więc gdy kiedyś zauważyłam ją gdy się przemieniła, złapałam ją i zamknęłam w słoiku, wypuściłam ja dopiero gdy złożyła przysięgę, że zostawi mnie i moich przyjaciół w spokoju- odpowiedziała zarumieniona- Dlaczego podpisywał się Pan w szkole Książę Półkrwi?

- Nazwa ta pochodzi od nazwiska mojej matki, czarownicy Eileen Prince, a także faktu, iż mój ojciec był mugolem.- powiedział – W jaki sposób ochroniłaś rodziców, w czasie wojny? Słyszałem tylko, że wysłałaś ich do Australii.

- Wymazałam im pamięć, lecz wprowadziłam pewne zmiany w zaklęciu, dzięki temu mogłam im przywrócić wspomnienia- odpowiedziała- Kiedy przystąpił pan do śmiercożerców?

- Po ukończeniu szkoły- odparł – Czego chciałabyś uczyć w Hogwarcie?

- Zaklęć, profesor Flitwick, chce odejść na emeryturę, więc profesor Dumbledore zaproponował mi to stanowisko- powiedziała z promiennym uśmiechem- Dlaczego przez te wszystkie lata pomagał pan Draconowi?

- Jest moim chrześniakiem- odparł – Jak wygląda twój bogin?

- Ostatnio widziałam bogina w domu Syriusza dwa lata temu i była to Profesor McGonagall mówiąca, że oblałam egzaminy. A pana?

- Widzę jak ktoś umiera- powiedział, patrząc na nią uważnie- Czym zajmują się twoi rodzice?

- Są dentystami- odparła, a widząc jego z zdumioną minę wyjaśniła- zajmują się naprawą zębów, bez czarów. Chciałby pan mieć dzieci?

- Tak- warknął – Dlaczego Weasley’ówna nie poszła z tobą szukać kota?

- Wyszła na randkę z Draco i nie chciałam im przeszkadzać- powiedziała wzruszając ramionami- Co spowodowało, że został Pan szpiegiem?

- Przepowiednia- powiedział tylko – Spotykasz się z kimś?

- Nie- odparła ze śmiechem- Teraz moja kolej, jeśli dobrze policzyłam, jest to ostatnie pytanie…- Zaczęła lecz nie dokończyła, ponieważ przerwał jej huk na zewnątrz.