Pszczółki, kapusta czy bocian?

Pszczółki, kapusta czy bocian?

beta: Kite Millie

 – Że co?! – krzyknął Severus Snape, patrząc zdumiony na swoją żonę.

 – Jestem w ciąży – powtórzyła, wywracając oczami.

 – Ale jak to możliwe? – wykrzyknął, spacerując po salonie.

 – No wiesz, jak… – zaczęła Hermiona, ale przerwała i spojrzała na niego uważnie – A na jakim poziomie jesteś?

 – Poziomie? O czym ty do cholery gadasz? – warknął wściekle.

 – No co? – zdziwiła się – Jak wierzysz w pszczółki i kwiatki, to pszczółka zapyliła kwiatuszek i …

 – Hermiona!

 – Jeśli natomiast wierzysz w Kapustę, to mamusia wychodzi na pole i znajduje..

 – Miona!

 – A jak wierzysz w bociany, to bocian przyniesie nam dziecko…

 – Granger, nie denerwuj mnie!

 – Nie Granger tylko Snape i to od półtora roku – prychnęła i położyła ręce na biodrach – Powinieneś już się do tego przyzwyczaić Severusie.

 – Ja przez ciebie zwariuje – powiedział, siadając i chowając twarz w dłoniach – Jak to się mogło stać?

 – Jak kobieta i mężczyzna się kochają, to.. – zaczęła, a widząc jego wściekłe spojrzenie, westchnęła – Severusie, będziemy mieli dziecko, nie cieszysz się?

 – Cieszę – mruknął i pociągnął ją na swoje kolana – Ale nie mogę w to uwierzyć.

 – No cóż, powinieneś się spodziewać, że to się kiedyś zdarzy – powiedziała z uśmiechem.

 – Niby czemu?

 – Temu, że dobrze wiesz, skąd się biorą dzieci – odparła z chytrym uśmieszkiem – A my wiele razy robiliśmy TO!

 – To? – zaśmiał się i pocałował ją w czoło – Hermiono, ja nie nadaję się na ojca..

 – Tak samo mówiłeś, jak prosiłeś mnie o rękę, jak to szło? – udała, że się zastanawia – „Granger zastanów się, czy na pewno chcesz się związać ze starym, wrednym, byłym Śmierciożercą. Nie będzie odwrotu!”

 – Nic nie mówiłem o wrednym – mruknął, udając obrażonego.

 – A powinieneś był – powiedziała z uśmiechem i pocałowała go czule – Severusie, uważałeś, że będziesz okropnym mężem, a jesteś wspaniały!

 – Ale ty umiesz o siebie zadbać, a to – wskazał na jej brzuch – nie!

 – Od tego będzie mieć ciebie i mnie – odpowiedziała, przytulając się do niego mocno – Będziesz wspaniałym ojcem.

 – Wątpię – wymruczał jej do ucha – Nasze dziecko będzie strasznie przemądrzałe, mając nas za rodziców.

 – Pewnie tak – zgodziła się, wzruszając ramionami – Ale dzięki temu nie będziemy musieli się o nie martwić!

 – Mam nadzieję, że to będzie syn – powiedział, wpatrując się w jej brzuch.

 – Dlaczego? – zdziwiła się Hermiona.

 – Bo, gdy pomyślę, że będziemy mieć córkę, wiem, że na moje nieszczęście, będzie podobna do ciebie – odpowiedział i uśmiechnął się krzywo.

 – A to by było takie straszne? – zapytała, marszcząc brwi i krzyżując ręce na piersi.

 – Straszne to za mało powiedziane, przez ciebie stałem się cholernym mięczakiem – mruknął.

 – Taaak, na pewno – przytaknęła, chichocząc – I dlatego wszyscy uczniowie drżą ze strachu, gdy cię widzą, a gdy mają iść na eliksiry, próbują wszystkiego, by tego uniknąć?

 – Może jednak nie jest ze mną tak źle – powiedział, całując ją w policzek.

 – Będziemy mieli córkę – odpowiedziała pewnie – I to na moje nieszczęście będzie uwielbiała eliksiry i będzie zachowywała się jak ty!

 – Mam nadzieję – uśmiechnął się chytrze – Wtedy ty się będziesz martwić, nie ja!

 – Jesteś wrednym nietoperzem! – mruknęła i pocałowała do namiętnie – Ale powiedz szczerze, cieszysz się, że będziemy mieć dziecko?

 – Tak – odparł stanowczo – I przysięgam ci, że będę starał się być dobrym ojcem.

 – Nie będziesz dobrym ojcem – powiedziała poważnie – Będziesz najwspanialszym tatusiem na świecie.

 – Pewna jesteś – zaśmiał się – Skąd możesz to wiedzieć?

 – Ja wiem wszystko – oburzyła się – Przecież przez siedem lat nazywałeś mnie Panna – wiem – to – wszystko!

 – Masz rację, wiesz wszystko – przyznał jej rację, po czym spojrzał na nią spod przymrużonych oczu – Więc pewnie wiesz, co teraz zrobię?

 – Kupisz książki o dzieciach? – zapytała, udając, że nie wie, o co mu chodzi.

 – Raczej ty to zrobisz – mruknął, wstając z nią w ramionach i kierując się w stronę sypialni.

 – Nieprawda! – zaprzeczyła, po czym uśmiechnęła się lekko – Już to zrobiłam!

 – Coś nowego – prychnął – Ale dalej nie zgadłaś!

 – Przygotujesz pokój dla dziecka?

 – Tak, za kilka miesięcy – odparł i zatrzymał się przed łóżkiem – A tak w ogóle to który to miesiąc?

 – Trzeci – powiedziała z uśmiechem, po czym pisnęła, gdy upuścił ją na łóżko.

 – Trzeci – mruknął i położył się obok niej – To musiało się stać w walentynki.

 – Tak, albo dzień wcześniej w klasie, lub w bibliotece – odpowiedziała, przytulając się do niego – lub dzień po czternastym na błoniach, albo na wieży astronomicznej, a jak w walentynki to nie wiemy czy rankiem, czy popołudniu, czy może wieczorem? A…

Snape przerwał jej, najlepszym sposobem, jaki zna, czyli pocałował ją namiętnie, kobieta zarzuciła mu ramiona na szyje.

 – Zamilcz kobieto – wymruczał i zaczął ją rozbierać, nagle przerwał i spojrzał na nią niepewnie.

 – Nie zrobię ci lub dziecku krzywdy? – zapytał poważnie.

 – Ja ci zrobię krzywdę, jeśli przestaniesz! – powiedziała i ściągnęła mu koszule.

 – Z ciężarnymi się nie kłóci – mruknął Snape.

 – Zapamiętaj to sobie – odparła z czułym uśmiechem.