Podróż cz.I

Podróż cz.I

            Beta: Kite Millie

Hermiona chwyciła Snape’a za rękę i teleportowali się do Hogwartu.

Gryfonka powtarzała w myślach tylko jedno zdanie: Niech pamięta, proszę!

Oboje pojawili się w gabinecie dyrektora. Od razu Hermiona została porwana w objęcia Ginny, Harry’ego i Rona.

 – Jak dobrze, że już wróciłaś! – wykrzyknęła rudowłosa.

 – Też się cieszę – odpowiedziała Hermiona, lecz cały czas wpatrywała się w napięciu w Mistrza Eliksirów.

 – Severusie, pamiętasz, co się zdarzyło? – zapytał Dumbledore.

 – Nie – warknął Snape, wyciągając spod płaszcza księgę i wręczając mu ją.

 – Nic nie pamiętasz? – zapytała McGonagall zdumiona.

 – Przecież mówię! – wycedził, przewracając oczami.

 – Obiecałeś – wyszeptała Hermiona ze łzami w oczach.

 – Granger, o co ci chodzi? – zapytał wściekle Snape.

 – O czym wy mówicie? – wtrącił się Harry.

 – Podróż po księgę zostaje we wspomnieniach tylko i wyłącznie osób, które się kochają – wytłumaczył Dumbledore, patrząc ze współczuciem na Hermionę.

 – Więc nie powinno was dziwić, że nic nie pamiętamy – powiedział Snape z szyderczym uśmiechem.

 – Ja pamiętam – wyznała Hermiona i otarła łzy z policzków, po czym spojrzała załamana na Mistrza Eliksirów. – To powinnam Panu oddać – powiedziała, ściągając z palca pierścionek i podała mu go.

 – Skąd masz obrączkę mojej matki? – warknął.

 – Ja… Pan… Dał mi Pan ją do przechowania! – Powiedziawszy to, wybiegła z płaczem z gabinetu, a zaraz za nią ruszyła Ginny wraz z McGonagall.

 – Hermiona, stój! – krzyknęła rudowłosa, przypadając do płaczącej Gryfonki.

 – On nic nie pamięta, a obiecał! – załkała.

 – Opowiedz nam o wszystkim, może znajdziemy jakieś rozwiązanie – powiedziała McGonagall.

Hermiona spojrzała na nią z nadzieją i rozpoczęła historię.

Albus Dumbledore patrzył poważnie na Severusa Snape’a i Hermionę Granger.

 – Chcesz, żebyśmy przenieśli się do puszczy Merlina?! – zapytał wściekły Snape.

 – Severusie, to jest konieczne, sam o tym wiesz najlepiej – odparł dyrektor.

 – Jeżeli to jedyny sposób, by zdobyć tę księgę, to nie mamy wyjścia – odezwała się niepewnie Hermiona.

 – Ma pani rację, panno Granger – powiedział Dumbledore.

 – Po co ona ma ze mną tam iść – warknął Snape.

 – Nie mogę cię tam puścić samego i dobrze o tym wiesz – odparł dyrektor.

 – Są jakieś skutki tej podróży? – zapytała dziewczyna.

 – Możecie nic nie pamiętać – powiedział Dumbledore.

 – Jak to: nic nie pamiętać?

 – Jedynie zakochane osoby zachowują wspomnienia wspólnej podróży do Puszczy Merlina – wytłumaczył dyrektor i spojrzał z uśmiechem na Hermionę, która zarumieniła się.

 – Kiedy mamy ruszyć? – warknął Snape.

 – Od razu – powiedział starzec i położył przed nimi medalion. – Wiesz co robić, Severusie.

 – Wiem – mruknął i chwycił dziewczynę za rękę, po czym dotknął różdżką medalionu i po chwili Dumbledore stał samotnie w gabinecie.

 – Gdzie jesteśmy? – zapytała Hermiona, rozglądając się wokoło.

 – W Puszczy Merlina – warknął Snape. – Ściemnia się, więc musimy rozbić namiot.

Po chwili Hermiona stała przed namiotem podobnym do namiotu, w którym Harry i Ron mieszkali podczas podróży.

 – Czekasz na zaproszenie? – warknął Snape, wchodząc do środka.

 – Tak, na piśmie – odpowiedziała, zanim ugryzła się w język.

 – Granger, minus dwadzieścia punktów od Gryffindoru – usłyszała.

 – Nowość – mruknęła i weszła do środka.

Dopiero teraz zauważyła, jak różnił się ten namiot.

 – Ale tu jest tylko jedno łóżko! – zawołała zdumiona.

 – Spostrzegawcza jesteś – powiedział z szyderczym uśmieszkiem.

 – Gdzie Pan będzie spać? – zapytała z niewinnym uśmiechem.

 – W łóżku – odparł, patrząc na nią wyzywająco.

 – A ja?

 – Możesz ze mną, a sądząc po twojej przerażonej minie, marzysz o tym – zakpił. – Albo na fotelu!

 – A nie może Pan zachować się jak gentleman? – zapytała poważnie.

 – Nie w moim stylu – odparł, wzruszając ramionami.

 – Zauważyłam – powiedziała, rozglądając się wokoło.

 – Minus dziesięć!

 – Jesteśmy z dala od Hogwartu, więc dlaczego odejmuje mi pan punkty?

 – Bo to lubię – odparł, po czym spojrzał na nią rozbawiony. – Mam zamiar się rozebrać, więc radzę ci iść do łazienki, przygotować się do snu, chyba że… – przerwał i uniósł jedną brew w górę – chcesz popatrzeć.

 – Jest pan zboczony! – zawołała i zatrzasnęła za sobą drzwi łazienki.

Spojrzała w lustro i jęknęła na widok swoich zaczerwienionych policzków.

 – No pięknie – westchnęła i obmyła twarz zimną wodą. – Musiałam się rumienić jak jakaś cnotka? Kogo chcę oszukać? Ja jestem cholerną cnotką!

Wyciągnęła z torebki swoją koszulkę nocną, żałując, że nie wzięła flanelowej koszuli, ale nie sądziła, że wyląduje ze Snape’em w łóżku i to pierwszego dnia!

Po chwili wyszła z łazienki i niepewnie zbliżyła się do łóżka, w której Mistrz Eliksirów leżał, czytając książkę. Gdy ją zobaczył, uśmiechnął się przebiegle.

 – Czyżbyś się dla mnie tak wystroiła? – zapytał wrednie.

 – Oczywiście – odpowiedziała i spojrzała na niego z wysoko uniesioną głową. – Podoba się Panu?

Uśmiechnęła się na widok szoku, w jakim się znalazł po usłyszeniu jej odpowiedzi.

 – Wolałbym, by była zielona – mruknął i jednym machnięciem różdżki zmienił kolor jej koszulki.

 – Nie miał Pan prawa! – wykrzyknęła oburzona.

 – Pozwij mnie – odparł z szyderczy uśmiechem.

 – Jest Pan wredny!

 – Dziękuję – mruknął, wracając do czytania.

Hermiona położyła się obok. Nie wiedząc, co robić, spojrzała na niego z ukosa.

 – Od czego zaczniemy poszukiwania? – zapytała cicho.

 – Od wstania z łóżka – odparł.

 – Zabawne – odpowiedziała i westchnęła. – Czytałam, że w tej puszczy Merlin znalazł najpiękniejsze miejsce na świecie i tam właśnie ukrył księgę.

 – Wiem o tym, Granger – warknął Snape.

 – Więc niech Pan ze mną na ten temat porozmawia – powiedziała prosząco.

 – Nie mam ochoty – mruknął.

 – Świetnie – warknęła i odwróciwszy się do niego plecami, zamknęła oczy, próbując zasnąć.

Nagle usiadła i jednym machnięciem różdżki zgasiła światło.

 – Granger, co ty, do cholery, robisz?! – wrzasnął Snape.

 – Chcę spać!

 – A co mnie to obchodzi? – warknął, zapalając światło.

 – Lepiej niech zacznie Pana obchodzić! – odpowiedziała i zgasiła światło.

 – Minus dwadzieścia! – włączył światło.

 – Świetnie! – włączyła światło.

 – Minus pięćdziesiąt! – włączył.

 – Mam to w nosie! – wyłączyła.

 – Zabiję cię! – włączył.

 – A proszę bardzo! – warknęła. – Przynajmniej będę miała spokój! – wyłączyła.

 – Chyba ja! – włączył.

 – Marzenia! – odpowiedziała i wyłączyła światło.

 – Rano się tobą zajmę! – warknął.

 – A nie teraz? – zapytała zuchwale.

 – Chciałabyś!

 – Może – wyszeptała.

 – Coś powiedziała?

 – Dobranoc!

 – Dla kogo dobra dla tego dobra! – warknął.

Hermiona przewróciła oczami i oddała się objęciom Morfeusza.

Rano obudziła się i z uśmiechem zauważyła, że wtuliła się w… Snape’a! Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na śpiącego profesora. Widocznie w nocy przytulili się do siebie. Leżała na jego ramieniu, drugą rękę miał pod głową.

 – Mogłabym się tak budzić codziennie – wyszeptała, po czym cicho wyślizgnęła się z łóżka i weszła do łazienki.

Gdy wróciła do pokoju, Snape już ubrany siedział przy stole i jadł śniadanie.

 – A dla mnie? – zapytała, zajmując miejsce obok.

 – Upoluj sobie – warknął.

 – Dobrze – odpowiedziała z uśmiechem i odebrała mu talerz z jajecznicą.

 – Co ty wyprawiasz?! – zapytał wściekły.

 – Upolowałam – mruknęła, zabierając się za jedzenie. – Narażałam życie!

 – Nadal narażasz! – warknął, pijąc herbatę.

 – Nic nowego – powiedziała, chwytając jego kubek.

 – Cholera, Granger! – mruknął, gdy napiła się i skrzywiła.

 – Co to za świństwo? – zapytała.

 – Czarna herbata – powiedział, wzruszając ramionami.

 – Ohyda!

 – Nie znasz się!

 – Ja sądzę inaczej – odparła, ale widząc jego złość, postanowiła zmienić temat. – Gdzie rozpoczniemy poszukiwania?

 – U Akramantul.

 – Musimy tam? – zapytała poważnie.

 – Boisz się? – zakpił.

 – Nie, ale to raczej nie będzie najpiękniejsze miejsce, a Merlin…

 – Merlin nałożył na to miejsce wiele starożytnych czarów, mających na celu zniechęcenie czarodziejów do poszukiwania księgi! – powiedział.

 – Ale Akromantule są takie… pająkowate – mruknęła.

 – A jakie mają być? – zapytał rozbawiony. – To są pająki!

 – No przecież wiem! – fuknęła. – Tylko po prostu nie podzielam miłości Hagrida do tych stworów!

 – Nie wiedziałem, że jesteś taka bojaźliwa – powiedział z wrednym uśmieszkiem. – Ale widać taka natura Gryfonów!

 – Wcale nie jestem strachliwa! – krzyknęła, krzyżując ramiona na piersi. – Po prostu…

 – Po prostu jesteś strasznie bojaźliwym dzieciakiem – dokończył za nią.

 – Ja… – zająknęła się i spojrzała na niego wściekle. – Nie jestem dzieckiem! Jestem kobietą!

 – Oczywiście – przytaknął z szyderczym uśmiechem. – A teraz chodź, kobieto!

 – Wredny Nietoperz i do tego ślepy – mruknęła, idąc za nim przez las.

 – Musimy zachowywać się cicho – warknął do niej. – Więc nie mrucz pod nosem!

 – Ja nie mruczę – odpowiedziała obrażona.

 – Potem strzelaj focha! Teraz nie ma na to czasu – powiedział i wyciągnął różdżkę.

 – Zapamiętam – mruknęła, wyciągając swoją różdżkę.

Gdy zbliżali się do miejsca gniazda pająków, zauważyli dziwną barierę na niebie.

 – Co to może być? – zapytała szeptem.

 – Albo znaleźliśmy to miejsce tak szybko, albo to pułapka – odpowiedział Snape.

Nagle przed nimi pojawiły się dwa wielkie pająki.

 – Confringo! – krzyknął Snape, celując w jedną z Akramantul.

 – Reducto! – krzyknęła Hermiona, celując w drugą.

 – Salvio Hexia – wyszeptał Snape, a gdy nic się nie stało, chwycił Hermionę za rękę i pociągnął ją z powrotem.

 – Dlaczego wracamy? – zapytała zdezorientowana.

 – Nie ma tu księgi – warknął.

 – Skąd Pan wie? – zdziwiła się.

 – Księgi pilnuje Sfinks – odpowiedział od niechcenia Snape, wchodząc do namiotu.

 – A gdyby tam był, zaklęcie by go wykryło – wyszeptała ze zrozumieniem.

 – Wreszcie pomyślałaś, Granger – warknął, siadając w fotelu.

Hermiona spojrzała na niego uważnie, po czym usiadła naprzeciw i zaczęła się w niego wpatrywać.

 – Co się gapisz? – warknął.

 – Strzelam focha – odpowiedziała z uśmiechem. – Ale w moim wypadku, wygląda to w ten sposób, że obserwuje osobę, która mi podpadła, dopóki nie usłyszę przeprosin!

 – Radzę ci zostawić mnie w spokoju – ostrzegł.

 – Phi – prychnęła i założyła nogę na nogę. – Nie boję się!

 – Więc zacznij – warknął, wstając.

 – A co mi pan zrobi? – zapytała, tracąc pewność siebie.

 – Coś, co sprawi, że przez najbliższe dni będziesz się budzić z koszmarami – wymruczał, pochylając się nad nią i opierając ręce po obu jej stronach.

 – To znaczy? – wyszeptała.

 – Co powiesz na zmienienie cię w kota? – zapytał z krzywym uśmieszkiem.

 – Nie za dobry pomysł – mruknęła. – Mogłabym pana podrapać, a tego byśmy nie chcieli!

 – Naprawdę? – zdziwił się.

 – Dobrze, Pan by nie chciał! – powiedziała z lekkim uśmiechem.

 – No to może zamienię cię w fretkę?

 – Żebym była podobna do Draco?! – oburzyła się. – A wie Pan co?

 – Nie wiem, ale się pewnie dowiem – mruknął i odsunął się.

 – Jakby chciał mnie Pan w coś zmienić, to by pan już to zrobił – powiedziała, wzruszając ramionami.

 – Wkurzasz mnie – warknął.

 – A to już jakieś uczucie – odpowiedziała z uśmiechem. – Jak tak dalej pójdzie, oświadczy się mi Pan pod koniec pobytu tutaj!

 – Chciałabyś – powiedział, wychodząc z namiotu.

 – Żebyś wiedział – wyszeptała.

 – Gdzie dzisiaj pójdziemy? – zapytała Hermiona, gdy tydzień później siedzieli przy śniadaniu.

 – Do jednorożców – warknął Snape. – Przygotuj się!

Od tygodni nic nie zdziałali. Byli u krasnali, węży, hipogryfów i centaurów, ale nic nie znaleźli.

 – Zaraz się przebiorę – mruknęła i ze spuszczoną głową weszła do łazienki.

Od siedmiu dni budziła się w jego ramionach. Lecz za każdym razem, dziwnym przypadkiem to ona wstawała wcześniej, nigdy on. Wczoraj specjalnie nie wstawała do dziewiątej, ale on nadal spał… lub udawał. Nie wiedziała, o co tak naprawdę mu chodzi. Przez cały dzień jest dla niej okropny, a nocą przytula ją jak najcenniejszy skarb! Próbowała go sprowokować, zasiadając do śniadania w kusej koszulce, ale nic to nie dało.

Ubrała się szybko i wyszła z łazienki.

 – Nigdzie nie idziemy! – usłyszała.

 – Dlaczego? – zdziwiła się.

 – Na zewnątrz panuje zamieć – mruknął, siadając w fotelu.

 – Zamieć? Na wiosnę? – zdziwiła się.

 – To jest Puszcza Merlina, Granger – warknął. – Tu zjawiska dla nas zaskakujące zdarzają się na co dzień.

 – Więc co robimy? – zapytała zrezygnowana.

 – Ja czytam, ty mnie wkurzasz – powiedział, wzruszając ramionami.

Hermiona spojrzała na niego wściekle, po czym podeszła do niego i tak, jak on ostatnio, pochyliła się nad nim.

 – Mam lepszy pomysł – wymruczała.

 – Jaki? – warknął z beznamiętnym wyrazem twarzy.

 – Taki – mruknęła i wbiła się w jego usta.

Snape przyciągnął ją na swoje kolana i oddał pocałunek.

 – Granger, co ty wyprawiasz?! – zapytał, gdy oderwali się od siebie.

 – Całuję cię – odpowiedziała z uśmiechem. – I wiesz? Mam zamiar zrobić to znowu!

Powiedziawszy to znów, pocałowała go namiętnie.

 – Potem się na ciebie powydzieram! – mruknął, przyciągając ją do siebie.