Krótka historia

Pansy Parkinson nie miała łatwego dzieciństwa… jej rodzice od zawsze wpajali jej nienawiść do szlam i mieszańców, mówili, że jej życie jest już zaplanowane, w szkole ma być Ślizgonką, potem wyjść za mąż za czarodzieja czystej krwi … nie miała nigdy nic do powiedzenia, po wojnie nie wiele się zmieniło w jej życiu, było jej źle, czuła się samotna… W Hogwarcie przyjaźniła się z niewieloma osobami, najbliżej była z Draco i Blaisem, można było ich uznać za Ślizgońską wersję Wielkiej Trójcy.

Parkinson westchnęła… Draco spotyka się teraz z Hermioną, Zabini z Weasley’ówną, tylko ona jest sama, co nie powinno być dziwne, do najpiękniejszych nie należała, ani do miłych…, więc jaki chłopka spojrzałby na nią?

- Życie jest do bani- mruknęła ze łzami w oczach.

Nagle usłyszała jakiś hałas za sobą, odwróciła się przestraszona i zdumiona zauważyła Harrego Pottera.

- Przepraszam, myślałem, że nie ma tu nikogo- powiedział i odwrócił się z zamiarem odejścia.

- Możesz zostać, ta wieża nie jest moją własnością – warknęła, sama nie wiedziała, dlaczego to powiedziała…

- Eee dzięki – odpowiedział Harry i usiadł obok Pansy- Co tu robisz?

- Siedzę – odpowiedziała z lekceważącym uśmiechem.

- No fakt- Harry zarumienił się lekko.

- A ty?- zapytała patrząc na nią z ukosa.

- Siedzę?- powtórzył rozbawiony.

- Naprawdę?- Pansy udała zdziwioną i oboje wybuchneli śmiechem.

- A tak na serio to nie chcę przeszkadzać Hermionie z Draco, siedzą w naszym pokoju wspólnym i nie mogą się od siebie oderwać.

- U nas siedzi Zabini z Ginny- powiedziała Pansy wzdychając.

- Nigdy bym nie powiedział, że oni będą razem- mruknął Harry.

- Ja też nie- zaśmiała się Pansy- Malfoy i szlama… przepraszam… przyzwyczajenie.

- Hermiona jest wspaniałą czarownicą- warknął Harry.

- Wiem o tym Potter- mruknęła Pansy – Po prostu trudno się odzwyczaić od nienawidzenia kogoś przez sześć lat!

- Wiem coś o tym- przyznał Harry.

- No więc sam widzisz- Pansy wzruszyła ramionami.

- Często tu przesiadujesz?- zapytał po chwili milczenia Harry.

- Nie, ale chyba to zmienię- odpowiedziała – Jest tu tak spokojnie i…

- I?- zapytał gdy zamilkła.

- I nikogo nie muszę udawać- wyszeptała.

- A po co udajesz?- zapytał zdumiony.

- Ponieważ rodzice uważają, że nie powinna splamić nazwiska znajomościami ze szlamami – warknęła.

- Malfoy splamił i Zabini też- mruknął Harry.

- I dlatego dostałam zakaz przyjaźni z nimi- powiedziała z goryczą.

- Żartujesz?- Harry nie mógł uwierzyć, że jej rodzice mogą być tacy okropni.

- A jednak- odpowiedziała – Choć nie mam zamiaru w tym temacie ich posłuchać! Diabeł i Smok to moi przyjaciele, nie mam zamiaru się z nimi rozstać!

-Dobrze się robisz- pocieszył ją Potter- Ja bym też tak postąpił.

- Ależ mnie pocieszył- zakpiła.

- Nie dziękuj- powiedział machając lekceważąco ręką.

- Łaskawca – zaśmiała się.

- Wiem- odpowiedział Harry szczerząc zęby.

Od tego dnia co dzień spotykali się na wieży, rozmawiali i żartowali…

Pansy zmieniła spojrzenie na Gryfonów… Z Hermioną i Ginny od dawna zaczęła się przyjaźnić, ale wpływa miała na to chęć uszczęśliwienia Draco i Blaise, którzy cieszyli się że ich dziewczyny i przyjaciółka się dogadują… z Ronem… się znosiła, a Harry…  Harrego zaczęła traktować jako przyjaciela, choć zbyt często zastanawiała się jak smakują usta tego czarnowłosego Gryfona.

- Jutro jest wyjście do Hogsmeade- powiedział Harry pewnego dnia.

- Wiem- mruknęła.

- Może pójdziemy do Trzech Mioteł?- zaproponował.

- Zapraszasz mnie na randkę?- zapytała zdumiona.

- Ja… znaczy jak chcesz… może… znaczy tak!- plątał się.

- A może lepiej zostańmy w Hogwarcie?- zapytała z niepewnym uśmiechem.

Bardzo chciała z nim iść, ale bała się że w publicznym miejscu może zacząć się jej wstydzić…

- Jak chcesz- odpowiedział wzruszając ramionami- Tak tylko zaproponowałem.

Pansy zrobiło się trochę przykro, w głębi duszy miała nadzieję, że będzie ją namawiał, widocznie nie zależało mu na niej.

- Rób co chcesz- warknęła i wstała szybko.

- Pansy?- Harry spojrzał na nią zaskoczony- O co chodzi?

- O nic- mruknęła i skierowała się do wyjścia.

- Pansy!- Harry pobiegł za nią i złapał za rękę – Powiedz co się stało!

- Widać że nie bardzo chcesz iść ze mną!- powiedziała próbując się wyszarpać.

- Oczywiście że chcę!- wykrzyknął i przyciągnął ją do siebie.

Pansy zdumiona spojrzała na Harrego, by chwilę później całować go namiętnie.

- Harry czy ty mnie pocałowałeś?- zapytała zaskoczona, gdy oderwali się od siebie.

- To ty mnie pocałowałaś- powiedział z uśmiechem.

- Nie prawda!- zaprzeczyła gwałtownie.

- Nie kłóć się ze mną- odpowiedział Harry i znowu ją pocałował.

- Teraz o na pewno byłeś ty- mruknęła.

- Jeszcze kilka razy mam zamiar to powtórzyć- powiedział.

- Oj ja biedna- zaśmiała się Pansy.

- Co wy tu robicie?- zawołał Draco wchodząc wraz z Hermioną na wieżę- Potter weź łapy z mojej przyjaciółki!

- Książkę czytamy- prychnęła Pansy przewracając oczami.

- To przestańcie!- wykrzyknął.

- Draco ochłoń trochę – zaśmiała się Hermiona i pociągnąwszy Pansy za rękę odeszła z nią w kąt i zaczęły rozmawiać szeptem.

- Jesteście razem?- zapytała Gryfonka podekscytowana.

- Nie wiem- mruknęła rumieniąc się Pansy.

- Ale się całowaliście!

- No wiem- zaśmiała się Ślizgonka.

- Zaraz to załatwię!- powiedziała Hermiona stanowczo- Draco idziemy!- zarządziła i skierowała się do drzwi po drodze szepnęła coś Harremu na ucho i już jej nie było.

- Ona mi rozkazuje!- poskarżył się Draco z uśmiechem- Moja kobieta!- powiedziawszy to wyszedł pozostawiając Pansy i Harrego samych.

- Pansy może wybierzemy się jutro na spacer?- zaproponował Harry.

- Z przyjemnością – odpowiedziała Ślizgonka, pocałowała Pottera w policzek i uciekła.

Dlaczego to zrobiła? Bo bała się, że chłopak może zmienić zdanie, a tego nie chciała.

Następnego dnia była sobota, wszyscy od rana biegali i szykowali się do wyjścia.

Pansy ubrała się i spojrzała w lustro zrezygnowanym wzrokiem.

- No piękności czy tak się nie spodziewa- mruknęła cicho – Więc nie powinien być zawiedziony…

Gdy wszyscy ruszyli do miasteczka, Pansy stanęła przy wyjściu i czekała na Harrego który zjawił się po chwili.

- Przeprasza- powiedział i wręczył jej bukiet róż- Nie jestem dobry z transmutacji, więc trochę mi to zajęło!

- Dziękuję – wyszeptała zachwycona. Oprócz Draco i Blaise żaden chłopak nie dał jej kwiatów!

To był najwspanialszy dzień w życiu Pansy! Spędziła z Harry cudowny dzień!

Na drugi dzień Pansy z radością wstała z łóżka.

Od razu skierowała się do biblioteki gdzie umówiła się z Harrym.

O tej porze biblioteka była pusta, więc mogli się sobą nacieszyć.

Na powitanie została obdarowana słodkim pocałunkiem.

- Wyspałaś się?- zapytał Harry.

- Bardzo- odpowiedziała z uśmiechem.

- Ej to nie  sprawiedliwe!- mruknął udając oburzanie.

- A dlaczego?- zaśmiała się.

- Ja nie mogłem spać, bo Ronowi śniły się pająki…- powiedział wzdychając.

- Czemu nie rzuciłeś Silenco?- zapytała rozbawiona.

- Bo nie pomyślałem- odpowiedział rumieniąc się.

Pansy zachichotała i pocałowała go czule.

- Muszę iść mam trening po śniadaniu- westchnął.

- Jasne idź – odpowiedziała odsuwając się od niego szybko.

- Nie chce, ale…- zaczął.

- Wiem trening- przerwała mu, po czym westchnęła i spojrzała mu w oczy- Może pójdę ci pokibicować?

- Co?- spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami- Chcesz siedzieć na trybunach gdy ja będę mieć trening, to…

- Nie kończ- powiedziała spuszczając głowę- To był durny pomysł, jeszcze by ktoś zgadł że przyszłam tobie kibicować i by się z ciebie śmiali i …

- Gadasz głupoty Pansy – odezwał się Harry i wziął delikatnie jej twarz w dłonie i uniósłby spojrzała mu w oczy- Bardzo chcę żebyś poszła ze mną na trening!

- Naprawdę?- zapytała chcąc się upewnić.

- Tak- przytaknął i pocałował ją czule.

- I bardzo dobrze Potter- usłyszeli stanowczy głos Malfoya.

- Draco jak mogłeś im przeszkodzić w takim momencie?!- zapytała oburzona Hermiona.

- Ja im przerwałem?- udał zdziwienie blondyn.

- A co ja?- warknęła.

- No jakby ci to powiedzieć?- zaczął Draco z kpiącym uśmieszkiem- TAK!

- Idiota!- parsknęła.

- A powiecie co tu robicie?- zapytała Pansy kładąc ręce na biodrach.

- Yyyy Hermiono skarbie co tu robimy?- Draco spojrzał na swoją dziewczynę.

- Szukamy książki „ Jak wychowywać niewychowane Fretki”- odparła Hermiona z niewinnym uśmiechem.

Harry wraz z Pansy parsknęli śmiechem, gdy Draco spojrzał na Gryfonkę oburzony.

- No wiesz?- zawołał i zmarszczył czoło- Jak ja z tobą wytrzymuje?

- A ja z tobą?- zapytała pokazując mu język.

- Granger zamilcz- warknął i pocałował śmiejącą się Hermionę.

- Chodźmy- zaproponował Harry biorąc Pansy za rękę i kierując się w stronę drzwi.

- Harry na pewno chcesz iść ze mną?- zapytała cicho.

- Parkinson nie wstydzę się ciebie!- powiedział stanowczo gdy stanęli przed wejściem do Wielkiej Sali.

- Och no dobrze – mruknęła zawstydzona.

- Głuptasek- wyszeptał Harry i pocałował ją szybko w usta, następnie weszli do środka, wszyscy patrzyli w szoku na wybrańca i Ślizgonkę.

- Harry chodź tutaj!- zawołał Ron machając do niego… udkiem kurczaka.

Pansy skierowała się w stronę stołu Ślizgonów, lecz Potter zaśmiał się i pociągnął ją do stołu Gryfonów. Po chwili wszyscy przyzwyczajali się do widoku Harrego i Pansy, Potter objął ją ramieniem i wyszeptał do ucha.

- Mówiłem że się  ciebie nie wstydzę!

-Ja ciebie też nie Potter- odpowiedziała z zadziornym uśmiechem.

Harry uśmiechnął się lekko i pocałował ją szybko.

- Zachowuj się Potti- zakpił Malfoy siadając wraz z Hermioną obok.

- A ty niby co robiłeś z Hermioną w bibliotece?- zapytała Pansy z iście ślizgońskim uśmieszkiem.

- Czytałem książki- odparł bez zająknięcia.

- Już ci uwierzymy- parsknął Ron.

- A mówiłem o czym były te książki?- zapytał Draco poruszając sugestywnie brwiami.

- Kretyn- mruknęła Hermiona chowając twarz w dłoniach.

- Oj Kotek nie przesadzaj- zaśmiał się Malfoy i pocałował ją w czubek głowy.

- Ciesz się, że cię kocham, inaczej już byś był zamieniony w nową zabawkę Krzywołapka!- powiedziała z uśmiechem.

- I ona tak zawsze mnie straszy!- powiedział oburzonym głosem Malfoy.

- Mamy ci współczuć?- zapytała Ginny z rozbawieniem.

- TAK!- odpowiedział poważnie blondyn.

- Więc- Ginny wstała i spojrzała na niego ze współczuciem- Draco Malfoy’u my ci…. ANI TROCHĘ NIE WSPÓŁCZUJEMY! ZA TO HERM TOBIE BARDZO WSPÓŁCZUJEMY ŻE MUSISZ WYTRZYMYWAĆ Z TYM…

- I to się nazywa sprawiedliwość- mruknął blondyn- Diable pilnuj swojej wiewiórki!

Zabini tylko się uśmiechnął i pocałował rudowłosą.

- Oj nie przejmuj się nimi- zaśmiała się Hermiona i pocałowała Draco w policzek.

- Pansy idziesz?- zapytał Harry gdy skończyli śniadanie.

- Gdzie?- zapytała zaciekawiona rudowłosa.

- Dopingować mnie- odpowiedział Potter chwytając dziewczynę za rękę.

-Pans nie zapominaj że jesteś ślizgonką!- przypomniał Draco.

- I co z tego?- zdziwiła się Hermiona.

-A to że musi kibicować swojemu domowi!

- A ja niby co?- parsknęła Hermiona- Dałeś mi szalik Ślizgonów i kazałeś wam kibicować!

- Gryfoni nie są…- zaczął ale widząc zmarszczone czoło panny Granger powiedział- Po prostu Ślizgoni kibicują Ślizgoną, a ty jesteś moja i kibicujesz mi!

- Twoja?!-zapytała unosząc wysoko jedną z brwi.

- Cholera żadna odpowiedź nie jest dobra prawda?- domyślił się Draco.

- Masz rację- zaśmiała się Pansy wychodząc z Harrym z Wielkiej Sali.

- Harry co robisz w święta?- zapytała nieśmiało Pansy gdy Harry siedział wraz z nią na trybunach czekając na resztę drużyny.

- Pewnie pojadę jak co roku do Rona – odpowiedział wzruszając ramionami.

- A może byś … znaczy jakbyś chciał… ja pomyślałam…- mieszała się Pansy.

- O czym pomyślałaś?- zapytał patrząc na nią uważnie.

- Że mógłbyś spędzić święta ze mną i z moją rodziną- powiedziała i kontynuowała bojąc się że stchórzy- Moi rodzice bardzo chcą cię poznać, sami zaproponowali być do nas przyjechał! Zmienili się… napisałam im o tobie i chcą żebyś przyjechał!

- Jesteś pewna?- zapytał Harry zdumiony.

- Tak- przytaknęła z nieśmiałym uśmiechem.

- Z przyjemnością- odpowiedział i pocałował ją namiętnie.

- Nie czas na czułości!- krzyknął Fred wlatując na boisko.

- Tylko na … właściwie czemu nie?- zaśmiał się George- Jesteśmy najlepsi!

- Nie potrzebujemy treningu!- zakrzyknął Ron.

- Lecę do tych bęcwałów- powiedział Harry i pocałował Pansy po czym wskoczył na miotłę i trening się rozpoczął.

Pansy oglądała wyczyny Harrego z uśmiechem, była szczęśliwa… ona Ślizgonka z Gryfonem! Kto by pomyślał że spotkanie na wieży Astronomicznej będzie miało takie zakończenie?

- Jak to w Slitherinie ?- Harry patrzył na żonę z niedowierzaniem.

- Nasz syn jest Ślizgonem Harry – zaśmiała się Pansy pokazując mu list od Jamesa.

- Ale jak  to?- mruknął i opadł na kanapę.

- Nie przesadzaj – Pansy usiadła mu na kolanach-Pomyśl o tym, że Draco przeżywa też to samo!

- Rose trafiła do Slitherinu?- zapytał nie wiele rozumiejąc.

- Jest Gryfonką-wyszeptała konspiracyjnym szeptem.

- Żartujesz?- Harry spojrzał na żonę z szerokim uśmiechem- Malfoy się załamię!

- Otóż to- Pansy zachichotała- Jego mała księżniczka jako Gryfonka? Biedna Herm będzie musiała znosić jego humorki.

- Ma na niego swoje sposoby- zaśmiał się, Pansy pocałowała go czule- Tak jak ty na mnie.

- W rzeczy samej- przyznała i wtuliła się w niego mocno- James jest Ślizgonem, i jesteśmy z niego dumni, prawda?

- Oczywiście- odpowiedział stanowczo Harry – Zaraz do niego napiszę!

- To dobrze- Pansy odetchnęła z ulgą- Bał się że nie będziesz zadowolony.

- To mój syn Pan, zawsze będę z niego dumny- powiedział i pocałował ją w czoło.

- Tato choć polatać- dziesięcioletni Albus wbiegł do salonu.

- Ja też chcę!- zawołała Lily wbiegając za bratem.

- I będziesz latać kochanie- Harry wstał i wziął córkę na ręce- Albus idź po miotłę dla Lily!

- Dobrze tato- powiedział i zniknął.

- Tato James jest wężem?- zapytała poważnie Lily.

- Tak- odparł Harry.

- Nie martw się! Ja będę Gryfonem!- zawołał  Albus wracając z dziecięcą miotłą do salonu.

- Nie możesz tego wiedzieć- odezwała się poważnie Pansy – I masz nie dogadywać bratu!

- Oj mamo- Albus mruknął.

- Nie będę na ten temat dyskutować- powiedziała stanowczo.

- Dobra- obiecał Albus i pobiegł na dwór- Pośpiesz się tato!

- Będzie dobrze- pocieszyła Lily rodziców z promiennym uśmiechem.

- Jak zawsze- zaśmiał się Harry pocałował żonę i wraz z córką wyszedł do Albusa.

Pansy uśmiechnęła się, była szczęśliwa… Była Panią Potter… jak to brzmi? Pięknie, wspaniale, doskonale! Mieli wspaniałe dzieci, dom … wszystko o czym Pansy marzyła gdy była mała, a czego nigdy nie miała posiadać… Tak oto Ślizgonka Pansy Parkinson, została żoną Chłopca który przeżył! Ot taka krótka historia ich miłości…