Koniec... dlaczego?

Hermiona Granger  obudziła się gdy na zewnątrz było jeszcze ciemno, ziewnęła i odwróciła się chcąc wtulić się w swojego chłopka, zdziwiła się gdy napotkała na pustkę.

Zmarszczyła czoło , wstała i wyszła z pokoju. Gdy znalazła się w jego sypialni stanęła rozglądając się dookoła.

-Co tu się dzieje?- zapytała patrząc na wpół zapakowany kufer.

-Pakuje się Granger- odpowiedział Malfoy nie patrząc na nią.

Hermiona zaskoczona podeszła do niego.

-Jak się pakujesz… po co?

-Rzucam szkołę- warknął.

-Nie możesz tego zrobić!- krzyknęła- Jeszcze dwa miesiące! Wiem, że nie chciałeś tu wracać, ale przecież wytrzymasz jeszcze i …

-Odchodzę od ciebie- przerwał jej chłodnym głosem- Znudziłaś mi się, mam zamiar zacząć życie od nowa… bez ciebie, to koniec!

Gryfonka poczuła jak serce zamiera jej w piersi, przypomniała sobie zdarzenie sprzed trzech miesięcy.

-Malfoy co ty wyrabiasz?!- wykrzyknęła patrząc jak Ślizgon zaryglowuje drzwi.

-Nie widzisz? W takim razie kup sobie okulary!- zakpił.

-Wypuść mnie!- rozkazała poprawiając czerwoną sukienkę którą miała na sobie.

-Nie ma takiej opcji Granger- odpowiedział stanowczo- Chyba , że ubierzesz na siebie jakiś stary dres i do tego ma ci wrócić ta cholerna szopa na głowę!

-Że co?- zdziwiła się i przeczesała odruchowo swoje loki- Wiesz ile mi zajęło by one tak wyglądały?!

-Nie interesuje mnie to!- warknął-Nie wyjdziesz tak ubrana!

-Umówiłam się z Wiktorem!- oburzyła się- Będzie tylko dzisiaj w Trzech Miotłach!

-Tym bardziej nigdzie nie pójdziesz!

-Malfoy o co ci chodzi? -zapytała tracąc cierpliwość.

-Masz nie stroić się dla tego kretyna… wogóle masz się nie stroić dla żadnego innego idioty!- powiedział poważnie.

-Niby czemu? – założyła ręce na piersi.

-Bo ci zabraniam!

-Nie masz do tego prawa!

-Mam!

-Niby czemu?!

-Bo cię kocham kretynko!- wykrzyknął i wściekły sam na siebie wszedł do swojego pokoju trzaskając drzwiami.

Hermiona przez chwilę stała zaszokowana, lecz zaraz uśmiechnęła się promiennie i wbiegła za nim.

-Malfoy masz zakaz patrzenia dłużej niż pięć sekund na jakąkolwiek dziewczynę… oprócz mnie- powiedziała.

Chłopak spojrzał na nią niepewne a widząc jej uśmiech w dwóch krokach znalazł się przy niej i uwięził ją w swoich objęciach.

-Jesteś moja Granger- mruknął i pocałował ją namiętnie.

-Obiecaj mi że mnie nie skrzywdzisz- wyszeptała gdy oderwali się od siebie- Kocham cie Draco!

-Obiecuję- przyrzekł uroczyście.

Od tego dnia Draco Malfoy i Hermiona Granger byli parą, w tajemnicy, lecz Gryfonka miała nadzieję, że niedługo powiedzą o sobie wszystkim, a teraz….

- Koniec - powtórzyła cicho.

- Wiedziałaś że to się kiedyś skończy- powiedział zamykając kufer.

- Tak- odpowiedziała- Spodziewałam się tego… ja chciałabym… mh życzę ci szczęścia Draco, mam nadzieję, że … właściwie nie wiem co chce powiedzieć- plątała się, zła na siebie że nie może rozstać się z nim bez scen odetchnęła głęboko- Żegnaj Smoku- powiedziała i szybko wyszła, zamknęła się w swoim pokoju , rzuciła Silenco na drzwi i zaczęła płakać.

- Granger to koniec- powtórzyła z goryczą- Malfoy ty dupku obiecałeś , że mnie nie zranisz!

Otarła łzy z policzków i zamknęła oczy.

Nie chciała wierzyć w to że Draco odejdzie, chciała żeby został z nią , stworzył rodzinę, był jej tylko jej.

- Dobrze że nikt nie wiedział o nas- mruknęła przygryzając wargi.

Musiała udawać , że jego wyjazd ją nie poruszył, że nie interesuje się przystojnym prefektem, musi ukrywać swoje uczucia głęboko na dnie swojego serca i rozumu tam gdzie logiczne myślenie gdy była z Draco.

- Dam radę- powiedziała stanowczo. Wstała i podeszła do okna , widok jeziora spowodował nowe łzy. Tam właśnie odbyła się ich pierwsza randka…

Hermiona chichotała gdy Draco prowadząc ją za rękę kierował się ku jeziorze.

-Co cię tak śmieszy Granger?- zapytał przewracając oczami.

-Jak mogłeś wymyślić , żebyśmy skradali się na błonie o trzeciej rano?

- To jest romantyczne- oburzył się.

-Ciekawe kto ci podsunął ten pomysł- mruknęła kręcąc z niedowierzaniem głową.

-Przeczytałem- wzruszył ramionami.

-Gdzie?

-W książce- odpowiedział poruszając sugestywnie brwiami- „ Jak zdobyć soczysty kąsek- poradnik dla Smoków i innych groźnych stworzeń”!

-Ja niby jestem kąskiem?- zawołała zbulwersowana.

-I to jakim- przytaknął i pocałował ją czule.

-Malfoy żebyś ty zaraz nie został zagrożonym gatunkiem- powiedziała przyciągając go bliżej siebie.

-Czy ty mi grozisz?- zapytał.

-Tylko ostrzegam- odpowiedziała rozbawiona.

-Granger nie zaczynaj- mruknął z ustami przy jej ustach.

- A co mi zrobisz?- wyszeptała wpatrzona w jego usta.

-To!- krzyknął i wziąwszy ja na ręce skierował się ku wodzie.

-Malfoy!- pisnęła chwytając go za szyję- Oszalałeś?

-To konsekwencja spędzania z tobą czasu- zakpił.

-No wiesz!- oburzyła się.

-Wiem- zaśmiał się i postawił ją na ziemi , nie wypuszczając jej z objęć- I jak ci się podoba nasza pierwsza randka?

-Jest wspaniale- odpowiedziała- Nigdy tego nie zapomnę!

Po godzinie gdy była pewna że Malfoy zniknął, poszła do jego dormitorium , wszędzie panował porządek, nie zostało nic, tylko koperta z jej imieniem.

Drżącymi rękami wzięła ją i otworzyła.

Hermino

Wiem , że nie wystarczy przepraszam, ale nie mogłem cię dłużej zwodzić.

Byłaś dla mnie kimś ważnym , ale oboje wiemy że ten związek nie miał przyszłości.

Musiałem go zakończyć dla twojego jak i mojego dobra, kiedyś zrozumiesz i będziesz mi wdzięczna.

Zwiąż się z kimś kto na ciebie zasługuje…

Tylko błagam cię, nie z łasicą! Ten kretyn nie ma prawa cię tknąć!

        Wybacz!

        Draco

- Dla mojego dobra- prychnęła i wrzuciła list do komika i patrzyła jak znika w ogniu- Dla mojego dobra powinieneś zostać ze mną!

Następnego dnia zeszła na śniadanie z maską obojętności na twarzy.

Nie mogła pozwolić by ktoś zauważył że załamała się odejściem prefekta Slitherinu.

- Podobno Malfoy odszedł ze szkoły- powiedział Ron gdy usiadła.

- Wiem- mruknęła nalewając sobie soku.

- O jednego śmierciożercę  mniej- mruknął rudzielec.

Hermiona z całych sił powstrzymała się od wybuchu.

- On nie był śmierciożercą Ronald- wysyczała- Jakbyś zapomniał był po naszej stronie!

- Hermiono o co chodzi?- zapytał Harry patrząc na przyjaciółkę uważnie- Odkąd bronisz Malfoy’a?

- Nie mam zamiaru wam się tłumaczyć- powiedziała i zabrała się do jedzenia.

Harry z Ronem wymienili zaniepokojona spojrzenia , ale obaj dobrze wiedzieli że Hermiony w takim stanie lepiej nie denerwować.

Gryfonka wracała sama z eliksirów ponieważ Ron i Harry pobiegli na trening , pisnęła  gdy drogę zablokował jej Blaise Zabini.

- Musisz mnie straszyć?- warknęła z zamiarem przejścia obok, lecz Ślizgon chwycił jej rękę i zmusił do zatrzymania się- O co ci chodzi?

- Malfoy nie chciał odchodzić- powiedział Zabini szybko , a widząc że Hermiona chce coś powiedzieć uciszył ją ruchem ręki- Pozwól mi powiedzieć… Draco jest dla mnie jak brat i naprawdę chcę żeby był szczęśliwy- dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona- No co? Wiedziałem o waszym związku, przede mną nic się nie ukryje!

- Już nie ma co – mruknęła.

- Jest- odpowiedział- Draco zostawił cię , gdy dostał wyniki badań!

- Jakich badań?- zapytała marszcząc czoło- Przecież nie był chory!

- Każdy z nas… byłych sług Czarnego Pana przeszedł podstawowe badania – wytłumaczył Ślizgon- Snape uparł się, że powinniśmy sprawdzić czy czary… inaczej mówiąc tortury które nam nie szczędził Voldemort nie zostawiły jakiegoś trwałego śladu!

- I co było w tych wynikach?- zapytała ze ściśniętym gardłem.

- Smok nie może mieć dzieci – odpowiedział Zabini- Znaczy może, ale to byłby cud!

- I dlatego odszedł?- wyszeptała.

- Tak- przyznał czarnoskóry- Nie chciał niszczyć ci życia.

- Wiesz gdzie on jest?- zapytała przygryzając wargę.

- W Malfoy Manor- odpowiedział Zabini- On cię naprawdę kocha Granger.

- Mam nadzieję, że masz rację, bo inaczej zrobię z siebie kretynkę- powiedziała i szybkim krokiem ruszyła do gabinetu opiekun Gryfonów.

- Dam radę- wyszeptała Hermiona stając przed potężnym dworem Malfoy’ów.

Profesor McGonagall po nieskładnych wyjaśnieniach dziewczyny zezwoliła jej na opuszczenie terenu szkoły.

Odetchnęła głęboko i zapukała kołatką w kształcie węża.

Drzwi prawie natychmiast otworzył skrzat ubrany w białą szatę.

- W czym mogę pomóc?- zapytał kłaniając się nisko.

- Chciałabym spotkać się z Draconem- odpowiedziała z lekkim uśmiechem.

- Proszę chwilę poczekać – poprosił i zamknął drzwi.

Hermiona zaczęła przebierać nogami, nie wiedziała co zrobi , gdy każe jej odejść.                     

Drzwi otworzyły się nagle i Hermiona stanęła oko w oko z Narcyzą Malfoy.

- Proszę wejść Panno Granger- powiedziała poważnie i otworzyła szerzej drzwi.

Hermiona niepewnie przekroczyła próg i spojrzała na kobietę.

- Ja…- zaczęła.

- To przez ciebie mój syn nie chce wychodzić z pokoju, prawda?- przerwała jej.

- Chyba tak- odpowiedziała spuszczając głowę.

- Więc proszę coś zrobić by Dracon  znów był sobą- odezwał się Lucjusz Malfoy wchodząc do holu i spojrzał na nią z beznamiętnym wyrazem twarzy.

- Postaram się- obiecała.

- Zaprowadzę cię do niego- powiedziała Narcyza i obie ruszyły szerokimi schodami na górę- Chcemy jego szczęścia…

- Wiem o tym- odparła Hermiona.

- Jeżeli ty dajesz mu je , nie będziemy się wtrącać- wyznała Narcyza stanowczo.

Hermiona tylko kiwnęła głową, stanęły przed podwójnymi drzwiami.

- Nie wychodzi odkąd wrócił- powiedziała Pani Malfoy – Mam nadzieję , że uda ci się go przekonać.

Gryfonka poczekała aż kobieta odejdzie, dopiero wtedy weszła bez pukania do pokoju, wszędzie panowała ciemność , okna były zasunięte grubymi zasłonami.

- Mówiłem żeby mi nie przeszkadzać!- usłyszała groźny głos Draco.

- Więc masz pecha- powiedziała i jednym machnięciem różdżki rozsunęła zasłony.

Malfoy leżał na łóżku , gdy ją ujrzał skoczył na równe nogi patrząc na nią z uczucie, lecz po chwili jego twarz znów przypominała maskę.

- Czego chcesz?- warknął.

- Ciebie- odpowiedziała wzruszając ramionami.

- Znudziłaś mi się- powiedział z szyderczym uśmieszkiem- Więc sorry , ale nie przyjmę cię spowrotem.

- Kłamiesz- odparła i podeszła do niego- Zabini mi powiedział o badaniach.

- Cholerny papla- warknął Draco siadając na łóżku i chowając twarz w dłoniach. Hermiona usiadła obok i dotknęła delikatnie jego ramienia.

- Powiesz mi prawdę?- poprosiła cicho.

- Kocham cię- prychnął- To prawda, ale nie mogę zmuszać cię do bycia moją żoną bez dzieci!

- Żoną?- wyszeptała ze łzami w oczach- Chciałbyś się ze mną ożenić?

- Tak- powiedział i się zaśmiał smutno- Ale wychodzi na to , że nie nadaję się na męża.

- A mogę ja o tym zdecydować?- zapytała poważnie.

Draco spojrzał na nią zaskoczony.

- Hermiono ja nie mogę mieć prawdopodobnie dzieci , a ty cały czas mówiłaś o rodzinie i …

- Zamilcz- przerwała mu i pocałowała namiętnie- Kocham cię, nie ważnie że nie możemy mieć dzieci, zawsze ,można adoptować, tyle maluchów zostało po wojnie same!

- Ale ty ich nie urodzisz!- powiedział jakby to przesądzało sprawę.

- Ale będę je kochać- odpowiedziała z uśmiechem- A jeżeli nie chciałbyś wychowywać dziecka które nie jest twoje, byłabym czy tak szczęśliwa mając ciebie!

- Naprawdę?- zapytał głaszcząc ją delikatnie po policzku.

- Tak- odparła poważnie.

- Kocham cię- powiedział i wbił się w jej usta z uczuciem, gdy oderwali się od siebie spojrzał w jej oczy- Wyjdziesz za mnie?

- Z wielką przyjemnością- odparła zarzucając mu ramiona na szyję- Draco wrócisz do szkoły?

- Przecież muszę pilnować swojej narzeczonej- zaśmiał się.

- Idiota- mruknęła wtulając się w niego mocno.

-Ale twój- odpowiedział rozbawiony.

-Ale mój- potwierdziła zachwycona.

Hermiona wróciła z Draco do Hogwartu wieczorem. Dziewczyna nadal nie mogła uwierzyć, że jego rodzice pochwalając jego wybór i zgadzają się na ich ślub.

- Wiesz że jutro zacznie się burza?- zapytał Draco kładąc się obok niej.

- Wiem – odparła i położyła głowę na jego torsie- Poradzimy sobie z tym, prawda?

- Oczywiście że tak- obiecał jej blondyn.

Hermiona chodziła z niepokojem po ich wspólnym salonie, natomiast Draco siedział rozluźniony na fotelu i patrzył na nią rozbawiony.

- Siadaj!- powiedział w końcu.

- Nie mogę- odpowiedziała- Za bardzo się denerwuje!

- Czym?- prychnął- Tymi kretynami?

-Draco!- krzyknęła oburzona.

- Nie mam zamiaru być dla nich miły- warknął.

- Ja..- zaczęła lecz przerwało jej pukanie do drzwi, szybko wpuściła Harrego i Rona.

Gdy zobaczyli blondyna spojrzeli na niego z nienawiścią.

- Co tu robisz?- zapytał Ron.

- Siedzę- odparł Draco wzruszając ramionami.

- Hermiono o co chodzi?- Harry zwrócił się do przyjaciółki która wydawała się zagubiona.

- Muszę wam o czymś powiedzieć…- powiedziała poważnie- No więc, kocham Dracona o on mnie i …

- Jak go kochasz?!- wykrzyknął zbulwersowany rudzielec.

- Nie mogła oprzeć się mojemu wspaniałemu ciału – odezwał się Draco.

- Jesteś kretynem Malfoy- warknął Harry i spojrzał na przyjaciółkę- Jeżeli cię skrzywdzi , będzie miał ze mną do czynienia.

- I ze mną- dodał groźnie Ron.

-Już się boję- zakpił blondyn.

- Draco!- Hermiona spojrzała na niego mrużąc oczy.

-Tak ,wiem- mruknął zakładając ręce na piersi- Mam z nimi nie zaczynać, bo są tak delikatni że…

- Malfoy…- zaczął Harry wyciągając różdżki.

- Tak będzie się nazywała wasza przyjaciółka za dwa miesiące- powiedział z dumnym uśmieszkiem.

- Wychodzisz za niego?- zapytał zaszokowany Ron.

- Tak- odpowiedziała z promiennym uśmiechem.

- Jesteś tego pewna?- Harry podszedł do niej i spojrzał w oczy- Nie zmusił cię?

- Na pewno ją zmusił- mruknął Ron.

- Macie rację – wtrącił się Draco z kpiącym uśmieszkiem- Powiedziałem, że nie będzie seksu dopóki za mnie nie wyjdzie!

- Draco!- oburzyła się Hermiona rumieniąc się.

- I ty chcesz z nim wytrzymać do końca życia?- zdziwił się Harry.

- Sama się sobie dziwnie- powiedziała Gryfonka kręcąc z niedowierzaniem głową.

- I jak jej tu nie kochać- zaśmiał się Draco, Hermiona nie mogła się powstrzymać, podeszła do niego , pochyliła się i pocałowała go czule.

- Jesteś wredny ale i tak cię kocham- mruknęła.

- Wiem- powiedział poruszając sugestywnie brwiami.

- Nie mogłaś wybrać kogoś innego?- zapytał załamanym głosem Ron.

- Mogłam , ale postanowiłam zrobić przysługę światu i zaopiekować się tą fretką- uśmiechnęła się do przyjaciół szeroko.

-Granger!- krzyknął Draco, Hermiona pisnęła i zaczęła uciekać , blondyn przez chwilę gonił ją po całym pokoju.

Harry i Ron wymienili zrezygnowane spojrzenia i wyszli, pozostawiając zakochaną parę razem.

Kilka lat później

- Ała! Uważaj- wysyczał siedmioletni blondyn , patrząc na siostrę ze zmarszczonymi brwiami.

- Przecież nie zrobiłam tego na złość!- powiedziała cicho z anielskim uśmiechem.

- Musiałbym cię nie znać!- warknął.

- Oj dobra, przepraszam! Zadowolony?- zapytała wzdychając.

- Tak , tylko na następny raz zachowuj się mała!

- Mała?? Wcale nie jestem mała! Jestem tylko proporcjonalnie zbudowana!

- Taa, jak inni stali po wzrost, ty stałaś po cięty język!- odparł chłopiec z wrednym uśmieszkiem.

- Cięty język, odziedziczyłam po tatusiu, a gdy ty stałeś po wzrost, ja stałam po coś takiego , co zwie się inteligencja!- powiedziała ze słodkim uśmieszkiem.

- Taa, na pewno- prychnął.

- Dobra Scor, zabierajmy się do pracy- zadecydowała dziewczynka.

- Nie rozkazuj mi! Jestem starszy!

- O dwie minuty! I tylko dlatego, że chciałam pobyć chwilę sama! Dlatego wypchnęłam cię na świat pierwszego!

- Mili nadal mam nadzieję, że w szpitalu cię podmienili- westchnął teatralnie Scorpius.

- Merlinie daj mi siłę!- mruknęła i podeszła do lodówki- Ja robię jajecznice , a ty kawę!

- Czemu ty rob… a nie czekaj, rób jak chcesz- powiedział z uśmiechem-  Męcz się z jajecznicą!

- Łaskawca – wyszeptała przewracając oczami.

- Myślisz , że się ucieszą?- zapytał Scor włączając expres.

- Oczywiście , że tak!- powiedziała pewnie Mili- Będą zachwyceni!

- Mam nadzieję- mruknął – A wiesz…  nadal nie mogę uwierzyć w to co powiedział wujek Blaise.

- O tym , że mama i tata się w szkole nienawidzili?

- Noo..

- Też mi się wydaje , że wujek nas oszukał, przecież jakby się nienawidzili to czemu by się żenili i mieli nas? – zapytała przekładając gotową jajecznice na talerze, spojrzała na nią uważnie- Ona ma tak wyglądać?

- Mama robi inną- powiedział wzruszając ramionami i nalewając kawę do kubków- A kawa miała być taka przeźroczysta?

- Mhh.. nie wiem- Mili podeszła do niego z poważną miną – Ale przecież, robiliśmy to co oni… no nie?

- Oczywiście , że tak! Tata zawsze rano podchodzi do expresu i wciska ten guzik, a mama podchodzi do lodówki i wyciąga jajka, z których robi tę pyszną jajecznice!

- Masz rację – Mili się uśmiechnęła , poukładała wszystko na tacy i spojrzała na brata- Coś jeszcze?

- Może kwiatka?

- Dobry pomysł- powiedziała dziewczynka z uśmiechem i wybiegła z kuchni , po chwili wróciła z bukietem polnych kwiatów- Tatuś dał je mamusi wczoraj!

- Nie wszystko Mil! – warknął Scor i z westchnieniem wziął od niej kwiaty i zrobił z niego malutki bukiecik- Do czego go damy?

- Może do szklanki?- podsunęła Mili i wyciągnęła z szafki szklankę do której wlała wodę , blondyn wsadził do nich kwiaty i postawił ją na tacy.

- No to idziemy- postanowił i chwycił tacę do rąk.

- Dlaczego ty masz ją nieść?- oburzyła się Mili.

- Jestem silniejszy- powiedział  , a widząc jej smutną minę dodał- Może w ręce poniesiesz te kwiaty?

- Tak- ucieszyła się i z uśmiechem ruszyli po schodach, przed sypialnią rodziców przystanęli i spojrzeli na siebie.

- Pukamy?

- Nie! To ma być niespodzianka!- powiedziała Mili tonem wszystkowiedzącym i otworzyła po cichu drzwi.

Ich rodzice spali wtuleni w siebie , Scor położył tacę na szafce obok łóżka i wraz z siostrą wskoczyli na łóżko , budząc przy tym mamę i tatę.

- Co się dzieję – mruknął Draco otwierając powoli oczy.

- Małe diabełki nas odwiedziły- szepnęła Hermiona ze śmiechem, przyciągając do siebie synka i całując go w czoło- Witaj Scor, wyspałeś się?

- Nie , bo chcieliśmy wam zrobić niespodziankę!- zawołał zadowolony i spojrzał na ojca który znów miał zamknięte oczy i próbował nadal spać z przytuloną do niego Mili- Tato wstawaj!

- Nie śpię  synku – mruknął Draco i pocałował córkę na dzień dobry- Co tam księżniczko?

-  Zrobiliśmy wam śniadanie!- wykrzyknęła siadając i wskazując na tace.

- Och dziękujemy! – powiedziała Hermiona szczęśliwa- A z jakiej to okazji?

- No z okazji rocznicy ślubu!- odparł Scor z uśmiechem.

- Ale..- zaczął Draco, lecz nie dokończył ponieważ Hermiona mu przerwała.

- Bardzo wam dziękujemy- powiedziała z promiennym uśmiechem i pocałowała swoje bliźniaki.

- Tak, jesteście kochani- dodał Draco.

- To my idziemy spać- powiedziała Mili.

- Tak, zmęczyliśmy się-  Scor ziewnął i wraz z siostrą wyszli  z pokoju , zostawiając uśmiechających się rodziców samych.

- No więc kochanie , jak się  czujesz w dniu rocznicy?- zapytał Draco przyciągając Hermionę do siebie i całując czule.

- Mogę odpowiedzieć ci za tydzień?- zapytała z uśmiechem.

- Postarali się- powiedział Draco patrząc zmrużonymi oczami na tacę – Szkoda, że tydzień za wcześnie!

- Ale liczą się chęci- odparła Hermiona i pocałowała go namiętnie.

-Masz rację – odpowiedział i spojrzał jej w oczy- Za tydzień Pani Malfoy, będziemy świętować dziesiątą rocznicę ślubu!

- Bardzo się cieszę –powiedziała ze śmiechem Hermiona- Kocham cię fretko.

- Ja ciebie też, panno- wiem - to- wszystko – odpowiedział z czułym uśmiechem.

- Wiesz nieraz nie mogę uwierzyć w nasze szczęście- wyszeptała.

-Ja też- zaśmiał się- Cudem było że urodziły nam się te diabełki, a co dopiero, że…

-Wytrzymałam z tobą dziesięć lat- dokończyła za niego.

-Pożałujesz- mruknął i zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem.

-Takie kary to ja lubię- mruknęła tylko.