Wymarzony mężczyzna

 Dedykacja dla M. z okazji urodzin! Wszystkiego Najlepszego :D

Ośmioletnia Hermiona Granger patrzyła na swoich rodziców z uśmiechem. Uwielbiała oglądać jak jej mama z tatą tańczą w pokoju wieczorami do swojej ulubionej piosenki.

Tata zawsze patrzył na swoją żonę z miłością, mama śmiała się, że jest beznadziejnym romantykiem i właśnie to ją w nim urzekło.

Chciałaby mieć takiego męża jak jej tata. Szybko pobiegła do swojego pokoju i wyciągnęła gruby czarny notes.

Mój mąż musi być młody, przyjazny, przystojny, uwielbiać dzieci, musi mnie szanować, nie może być wredny, nie powinien ukrywać uczuć.

Nie wiedziała że los postawi jej na drodze kogoś zupełnie innego....

Dziewięć lat później

Hermiona rozejrzała się po pokoju i westchnęła. Harry i Ron komentowali ostatni mecz quiditcha, Ginny śmiała się z dowcipów Freda i Georga,Pani Weasley byli pogrążeni w rozmowie z profesor McGonagall i dyrektorem, jej tata opowiadał zachwyconemu Panu Weasleyowi o wynalazkach mugoli. Otaczali ją przyjaciele i rodzina , lecz brakowało jednej, najważniejszej osoby, która powinna tu być.

- Mionka, skarbie ,co się dzieje?- zapytała zaniepokojona Pani Granger, podchodząc do córki - Są Twoje urodziny, a wydajesz się taka smutna!

- Miał przyjść- wyszeptała spuszczając głowę.

- Kto?- zdziwiła się pani Granger.

- Mamo muszę ci coś wyznać, ale boję się, że możesz nie być zadowolona, a tata tym bardziej- wyznała z niepokojem.

- Chodź porozmawiamy w twoim pokoju- zaproponowała Pani Granger i wraz z Hermioną wyszły pod ostrzałem zdziwionych spojrzeń- A teraz mów!

- No więc , gdy wróciliśmy z Harrym i Ronem do Hogwartu, dokończyć ostatni rok nauki….

Hermiona Granger ze smutnym uśmiechem patrzyła na swojego byłego chłopaka , a obecnie jedynie przyjaciela, który obściskiwał się z Lavender Brown na kanapie w pokoju wspólnym Gryfonów.

- Mionka, nie przeszkadza ci to?- zapytał Harry, siadając obok niej.

- Nie Harry- odpowiedziała, patrząc mu w oczy- Cieszę się, że jest szczęśliwy.

- A ja dalej nie mogę uwierzyć, że nie jesteście już razem- powiedział Harry.

- Wszystko się zmienia – zaśmiała się Hermiona – A co tam u ciebie i Ginny?

- Wspaniale – odparł z uśmiechem Harry- Dzięki temu, że Ginny jest z nami na jednym roku, mogę z nią spędzać całe dnie!

- Aż dziwne że jej tu teraz nie ma!- powiedziała, udając przerażoną Hermiona.

- Poszła wysłać list do rodziców, ale zaraz ma wrócić- odpowiedział, szczerząc się Harry.

- Hermiono, spotkałam McGonagall, kazała mi przekazać, że chce cię widzieć u siebie w gabinecie - powiedziała Ginny, wchodząc do pokoju wspólnego i siadając na kolanach u Harry'ego.

- A mówiła, o co chodzi? – zapytała zaniepokojona.

- Spokojnie, na pewno nic się złego nie stało- zapewnił ją Harry.

Hermiona, mając nadzieję, że jego słowa okażą się prawdziwe , ruszyła do gabinetu opiekun Gryfonów. Zapukała i usłyszawszy zaproszenie , weszła do środka.

- Usiądź Hermiono- poprosiła McGonagall.

- Zrobiłam coś?- zapytała Hermiona zlęknionym głosem.

- Chodzi o profesora Snape’a – powiedziała McGonagall, patrząc na nią poważnie. - Profesor Dumbledore postanowił wyznaczyć cię do pomocy Severusowi.

- A profesor Snape wie o tym?- zapytała, marszcząc brwi.

McGonagall zachichotała.

- Mówiłam Albusowi, że na pewno o to zapytasz. - Pokręciła głową.- Profesor Snape został o tym powiadomiony przed chwilą.

- Jak sądzę, nie jest zbyt zadowolony- domyśliła się Hermiona.

- Zgadłaś – potwierdziła nauczycielka. - Ale niestety, nikt nie może przeciwstawić się dyrektorowi.

- Ale profesor Snape na pewno próbował- odpowiedziała z lekkim uśmiechem Hermiona.

- Sądzę, że nadal to robi- przyznała McGonagall- Ale nic nie wskóra, więc jutro po zajęciach, ostatnie masz eliksiry, zostań w klasie i ustal z profesorem Snapem, w które dni i o której godzinie masz przychodzić mu pomagać.

- Dobrze Pani profesor- powiedziała Hermiona.

- Możesz już iść- odpowiedziała McGonagall, gdy dziewczyna wyszła, kobieta spojrzała na drzwi z uśmiechem – Powodzenia Hermiono, będzie ci potrzebne.

Hermiona po lekcji eliksirów, jako jedyna nie ruszyła się z miejsca. Harry z Ronem ,życząc jej powodzenia, szybko opuścili lochy.

- Granger, dlaczego jeszcze tu jesteś?- zapytał groźnym głosem Snape.

- Pan dobrze wie, dlaczego- odpowiedziała cicho przesłodzonym głosem.

- Nie tym tonem- warknął i uśmiechnął się chytrze- Minus dziesięć dla Gryfindoru!

- Będzie mi Pan odejmował punkty, za każdym razem , gdy będzie miał Pan zły humor, prawda?- domyśliła się przewracając oczami.

- Masz rację- odparł i spojrzał na nią z wyższością- Ten stary głupiec wymyślił sobie , że potrzebuje pomocy!

- A nie potrzebuje pan?- zapytała zdziwiona Hermiona.

- Oczywiście, że nie!- warknął Snape- Ale tego kretyna nie można przegadać! Więc jestem na ciebie skazany do końca roku!

-Co mam robić?- zapytała, chcąc przejść do rzeczy.

- Będziesz przychodziła codziennie o osiemnastej – powiedział, patrząc na nią z wrednym uśmiechem- A co będziesz robić? Sądzę , że czyszczenie kociołków powinno być odpowiednim zadaniem dla panny - wiem - to – wszystko.

- A nie miałam pomagać panu w warzeniu eliksirów?- zapytała i spojrzała na niego z niewinnym uśmiechem.

- Nie mam zamiaru pilnować cię, żebyś nie rozwaliła całego laboratorium!- warknął.

- Sam pan dobrze wie, że umiem warzyć eliksiry- powiedziała trochę zła- A nie chce pan tego przyznać tylko i wyłącznie dlatego, że jestem Gryfonką!

- I co z tego wynika?- zakpił.

- To, że jeżeli nie pozwoli mi pan sobie pomóc w warzeniu, pójdę do profesora Dumbledora! – powiedziała stanowczym głosem.

- Czy ty mnie szantażujesz?- warknął, podchodząc do niej.

Hermiona zacisnęła dłonie w pięść, by nie uciec z krzykiem, i zebrawszy całą swoją odwagę spojrzała mu w oczy.

- Tak, to właśnie robię- odpowiedziała odważnie.

- Jutro widzę cię tu o osiemnastej- warknął i odsunął się- Spóźnisz się minutę, będziesz czyściła kociołki!

- Dobrze – powiedziała i wyszła z Sali. Gdy była za drzwiami , odetchnęła głęboko i z uśmiechem na ustach ruszyła do dormitorium.

- Hermiono, na pewno chcesz tam iść?- zapytała z niepokojem Ginny.

- Oj przecież mnie nie zabije- zaśmiała się starsza Gryfonka.

- Po nim się można wszystkiego spodziewać- odezwał się Ron, siadając obok siostry.

- Nie będzie tak źle – odpowiedziała i wyszła z pokoju wspólnego.

Szła wolnym krokiem w stronię lochów, nie wiedziała, czemu przeczuwała, że dzisiejszy dzień nie skończy się dobrze….

- Granger ,spóźnił…- zaczął Snape, gdy weszła do jego gabinetu.

- Nie spóźniłam się, panie Profesorze- przerwała mu z wymuszonym uśmiechem- Mam jeszcze dokładnie pół minuty!

- Pięć punktów od Gryfindoru- warknął.

- Za co?- oburzyła się.

- Za żywota, Granger- odpowiedział zimno i spojrzał na nią, mrużąc oczy- Uwarzysz dzisiaj dwa kociołki Eliksiru Słodkiego Snu!

- Profesorze, karze mi pan ważyć eliksiry, które umiałam już na pierwszym roku, tylko dlatego, że jestem Gryfonką , prawda?- zapytała, zakładając ramiona na piersi- Gdyby stał tu ktokolwiek inny, kazałby mu pan robić co innego!

- Granger, do cholery, nie mam czasu na twoje fochy- warknął, wstając od biurka- Warz ten cholerny eliksir i spieprzaj stąd!

- Dlaczego pan zawsze musi krzyczeć- zapytała, przewracając oczami.

- Nie krzyczę, kretynko- wysyczał, zbliżając się do niej – Ale zaraz zacznę, jeżeli nie się zamkniesz i nie weźmiesz do roboty!

Hermiona prychnęła i zabrała się do pracy.

Nie lubiła być traktowana jak ktoś gorszy, a Mistrz Eliksirów zawsze i o każdej porze traktował ją jak jakąś gówniarę, która tylko przeszkadza, a ona tak się stara, by choć zdobyć trochę jego uwagi i … moment! Stop!

Jak stara się zwrócić jego uwagę? Hermiona, warząc eliksir, zastanawiała się właśnie nad swoim odkryciem… Jak ma to interpretować? Zawsze go nienawidziła… nienawidziła? A może właśnie dlatego zgodziła się mu pomagać, bo chciała przy nim być? Dlatego tak przeżywała każdą obelgę z jego ust pod jej adresem, bo go … kochała? O Merlinie!

- Granger, mówię do ciebie od dziesięciu minut! - Podskoczyła, słysząc krzyk Snape’a.

- Coś się stało?- zapytała zdezorientowana, spojrzała szybko na eliksir, na szczęście wszystko było z nim w porządku.

- Jaka jest pierwsza zasada w warzeniu eliksirów?- zapytał, stając przy niej z założonymi na piersi rękami.

- Skupienie - odpowiedziała cicho.

- Gryfindor traci dziesięć punktów - warknął.

- Za co?! - zawołała zdumiona.

- Zamiast o mnie marzyć, zajęłabyś się eliksirem - powiedział z wrednym uśmiechem.

Hermiona poczuła, jakby wymierzył jej policzek, nagle coś sobie uświadomiła.

- Użył pan legimencji- spojrzała na niego z wyrzutem, marszcząc czoło- To jest zabronione!

- Już się boje!- zaśmiał się zimno i usiadł za biurkiem.

- Co pan chciał się dowiedzieć?- zapytała stając przed nim.

- Czy jesteś tak głupia na jaką wyglądasz- warknął.

- I do jakich pan doszedł wniosków?- zapytała.

- Ze jesteś na tyle głupia, by zauroczyć się swoim profesorem- powiedział, patrząc na nią z drwiną.

- Sam pan jest głupi- odpowiedziała. – Eliksir gotowy PROFEOSORZE , przyjdę jutro- powiedziawszy to skierowała się do drzwi, gdy już miała wychodzić, odwróciła się i spojrzała mu w oczy - Postaram się do jutra pozbyć tego… jak pan nazwał … zauroczenia - prychnęła i już jej nie było.

Snape patrzył na zamknięte drzwi i uśmiechnął się krzywo.

- Inaczej nie mogło być, Snape- mruknął.

Po tygodniu pomocy w lochach , Hermiona była na skraju załamania.

Gdy zrozumiała , że pokochała tego denerwującego, wrednego nietoperza, on postanowił uprzykrzać jej życie.

Miała dość i postanowiła coś z tym zrobić. Właśnie zaczynały się ferie, Harry, Ginny i Ron wyjeżdżają do Nory, ona postanowiła zostać, gdy przyjaciele chcieli poznać powód, okłamała ich… pierwszy raz nie powiedziała im prawdy… no ale co miała zrobić? Powiedzieć, że ma zamiar uwieść Snape’a? Zamknęliby ją w Mungu! Dlatego powiedziała, że jedzie z rodzicami do dziadków. Nikt nie zorientuje się, że została, a po ich powrocie, znów ich okłamie… ale tym będzie przejmować się kiedy indziej.

Hogwart był opustoszały, Hermiona szła z uśmiechem do lochów. Miała plan i wiedziała że sobie poradzi.

- Granger, spóźniłaś się!- warknął jak zawsze Snape.

- Przepraszam profesorze- powiedziała przesłodzonym głosem. – Ale szykowałam się!

- Na co?- zapytał, patrząc na nią mrużąc oczy.

- Na randkę – odpowiedziała z promiennym uśmiechem.

- Ciekawe z kim- zakpił.

- Z tobą- odparła, wzruszając ramionami.

- Piłaś coś? Wąchałaś? – warknął.

- Piłam herbatę, wąchałam… mh chyba swoje perfumy- powiedziała i spojrzała na niego, zagryzając wargę- Wiem, że też do mnie coś czujesz!

- Ciekawe, skąd ten głupi pomysł- prychnął.

- Ponieważ w innym wypadku wyrzuciłbyś mnie stąd od razu- powiedziawszy to, podeszła do niego i wpiła się w jego usta.

Snape na moment znieruchomiał, by po chwili przyciągnąć ją do siebie i całować ją namiętnie.

- Żebyś później nie żałowała – warknął, biorąc ja na ręce i kierując się do sypialni.

Hermiona była szczęśliwa, choć nie wiedziała, jak nazwać relację łączącą ją ze Snapem… Tak naprawdę to mieszkała u niego, przez ferie, gdy nikt nie przejmował się nimi, spędzali całe dnie i noce w jego komnatach, więc jej rzeczy były w jego sypialni, a gdy uczniowie wrócili do Hogwartu, Hermiona nocami przemykała się do Mistrza Eliksirów, także Severus często odwiedzał ją w jej prywatnym dormitorium.

Ich związek trwał … Do zakończenia szkoły został tydzień, Hermiona chciała wiedzieć na czym stoi, więc postanowiła przeprowadzić poważną rozmowę ze swoim … kochankiem, chłopakiem? Swoim mężczyzną!

Wieczorem, gdy znalazła się w jego kwaterach, od razu postanowiła przejść do rzeczy.

- Severusie – wyszeptała, patrząc na niego z niepokojem.

- O co chodzi?- warknął, nie odrywając wzroku od książki.

- Kochasz mnie?- zapytała cicho.

Snape podniósł na nią wzrok. Zadrżała, gdy nie zobaczyła w jego spojrzeniu żadnych uczuć.

- Skąd ten głupi pomysł?- zapytał z wrednym uśmiechem.

- Ja…- zaczęła odetchnęła głęboko i kontynuowała – Odpowiedz mi!

- Nie mam zamiaru- mruknął i powrócił do czytania.

- Chcesz, żebym się wyprowadziła? - zapytała ze łzami w oczach.

- Rób, co chcesz - odpowiedział zimno.

Hermiona spojrzała ostatni raz na mężczyznę, po czym szybko udała się do sypialni i zaczęła się pakować.

Nie chciała odchodzić, lecz nie mogła pozwolić, by historia się powtórzyła. Straciła na Rona pół roku, po czym powiedział jej, że nie chce poważnego związku, Severus nic jej nie obiecywał, dlatego też, że kochała go tak mocno, bała się chwili, w której znudzi się nią i każe jej odejść. Wolała rozstać się teraz, gdy ma jeszcze na tyle siły, by spróbować żyć bez niego.

- Coś wolno ci to idzie - zakpił Snape, stając w drzwiach.

- Zaraz mnie nie będzie – warknęła.

- Im szybciej, tym lepiej – odpowiedział.

- Możesz mnie zostawić samą?- zapytała, nie patrząc na niego. – Nic nie ukradnę!

- Dlaczego odchodzisz? - zapytał zimnym głosem.

- Ponieważ … - zaczęła, lecz gdy spojrzała na niego, zamilkła.

-Wyczerpująca odpowiedź, Granger - zadrwił.

- Co chcesz usłyszeć? - krzyknęła i spojrzała na niego załamana - Że cię kocham? Że nie mogę dłużej mieszkać z tobą, bo za każdym razem, gdy się budzę w twoich ramionach, wyobrażam sobie, że mnie kochasz i chcesz, bym była z tobą na zawsze, a potem przychodzi rzeczywistość, przypominając mi, że to tylko romans!

- Granger, nie zapraszam kochanek do wspólnego mieszkania- powiedział zirytowany.

- Dla mnie zrobiłeś wyjątek, co?!- zapytała ze gorzkim uśmiechem- Powinnam ci podziękować?!

- Cholera kobieto to nie był romans!- krzyknął, Hermiona spojrzała na niego z nadzieją.

- Więc co?!- zapytała cicho.

- Nie jestem dobry w związkach – powiedział. – Mówiłem ci o tym! Przez pół roku prawie tu mieszkałaś i ty naprawdę brałaś to za romans?!

- A jak miałam o tym myśleć?!- zapytała z pretensjami.

- Jak o związku idiotko!- odpowiedział, biorąc ją w objęcia i pocałował namiętnie.

- Kochasz mnie?- zapytała z nadzieją.

- Tak Granger, kocham!- warknął.

- I nie mogłeś mi tego powiedzieć?! – zawołała zarzucając mu ramiona na szyji.

- Ciekawe dlaczego ja miałem to mówić, jeżeli nie usłyszałem od ciebie tych słów- warknął.

- Więc słuchaj uważnie – powiedziała stanowczo. – Kocham cię i to naprawdę!

- Granger jesteś ….- zaczął lecz Hermiona przerwała mu czułym pocałunkiem.

- Jestem Twoja- powiedziała za niego i uśmiechnęła się promiennie- A ty mój!

- Twój – mruknął i pocałował ją namiętnie- Wyjdź za mnie!

- Co?!- zdziwiła się i spojrzała na niego z nadzieją w oczach- Chcesz się ze mną ożenić?

- A co, nie wyraziłem się jasno?- warknął.

- Kocham cię – powiedziała. – I wyjdę za ciebie!

- Innej odpowiedzi i tak nie brałbym pod uwagę – odpowiedział z krzywym uśmieszkiem.

- Jesteś bardzo pewny siebie – zaśmiała się, przytulając się do niego.

- Teraz się zorientowałaś?- zakpił.

******

- Hermiono, chcesz mi powiedzieć, że zaręczyłaś się ze swoim nauczycielem?- zapytała pani Granger, patrząc na córkę poważnie.

- Tak – przyznała Hermiona z uśmiechem- Mamo, ja wiem, że Severus nie jest wcale miły, wręcz przeciwnie jest wrednym, sarkastycznym człowiekiem, ale go kocham! Naprawdę kocham, a on mnie!

- Cieszę się skarbie, że jesteś szczęśliwa, ale dlaczego go tu nie ma?- zapytała z ciekawości Jane.

- Nie wiem – Hermiona przygryzła wargę. - Obiecał, że będzie!

- Więc na pewno dotrzyma słowa - pocieszyła ją matka i w tym momencie dał się słyszeć dzwonek do drzwi. Hermiona pisnęła i szybko zbiegła na dół, wyprzedziła ojca, który szedł otworzyć i sama wpuściła Severusa Snape’a.

- Witam pana profesora- powiedziała z uśmiechem Hermiona i w następnej chwili zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go namiętnie.

- Jane, dlaczego nasza córka całuje swojego profesora?!- krzyknął Dan Granger, patrząc na Hermionę w objęciach czarnowłosego mężczyzny.

- Kogo?

- Jak profesora?

- Snape’a?

- Hermiono, jak możesz?

- Co to ma znaczyć?

- Och jacy oni zakochani!- powiedziała rozmarzonym głosem Luna, przerywając tym samym potok skarg i zażaleń reszty gości.

Hermiona oderwała się od narzeczonego i dopiero wtedy zauważyła, że wszyscy goście wpatrują się w nich w szoku.

- Widzisz Severusie, miałeś prawdziwie nietoperze wejście- zaśmiała się, wtulając się w mężczyznę.

- Moja reputacja została ocalona- mruknął patrząc na wszystkich z niechęcią.

- Co tu się dzieje?- wykrzyknął Ron.

- Mam ci to wytłumaczyć, Weasley?- zakpił Snape.

- Proszę wejść, profesorze Snape – zaprosiła go Jane Granger z uśmiechem.

- Ona wie- wyszeptała mu do ucha Hermiona, prowadząc go do salonu.

Gdy wszyscy zajęli miejsce, Hermiona stanęła na środku i uśmiechnęła się niepewnie.

- Dziękuję, że przyszliście świętować moje urodziny- powiedziała, a zachęcona uśmiechem matki, kontynuowała- Korzystając z okazji, że zebraliśmy się wszyscy, chciałabym ogłosić, że ja i Severus…my …

- Wyduś to z siebie –warknął Snape.

- Chociaż raz byś mi nie przerywał!- oburzyła się.

- Jak mam ci nie przerywać, skoro elokwencją dorównujesz Potterowi?- zapytał z kpiną w głosie.

- To jest dla mnie ważne, więc sieć cicho!- powiedziała kładąc ręce na biodrach.

- Że co?- warknął wściekły, wstając z fotela- Ty wiesz, do kogo się zwracasz?

- Oczywiście, że wiem- prychnęła – A ty wiesz, do kogo ty się tak zwracasz?!

- Do wkurzającej dziewuchy! - powiedział, unosząc prawą brew w górę.

- Do wkurzającej dziewuchy, z którą będziesz do końca życia, więc jeżeli nie chcesz od początku naszego małżeństwa spać na kanapie, to daj mi spokojnie ogłosić nasze zaręczyny!

- A co przeszkadzam ci?- warknął.

- A co, ja sama sobie przeszkadzam?- zapytała z niedowierzaniem.

- Znając ciebie, nie zdziwiłbym się! – odpowiedział z szyderczym uśmiechem.

- Severusie Snape, nie denerwuj mnie!- wykrzyknęła, podchodząc do niego- Nie możesz chociaż raz być miły?!

- Nie – warknął.

- A jak cię ładnie poproszę?- zapytała przymilnie, zarzucając mu ramiona na szyję.

- Ciekawe, co zrobi…- nie dokończył, ponieważ Hermiona pocałowała go namiętnie, gdy oderwali się od siebie Gryfonka była uroczo zarumieniona.

- Więc pozwolisz mi powiedzieć?- zapytała z uśmiechem.

- Granger, ty już się wygadałaś- powiedział z lekkim uśmiechem.

Spojrzała na niego, nic nie rozumiejąc, dopiero gdy rozejrzała się wokoło i ujrzała zaszokowane miny przyjaciół, dotarło do niej że w kłótni wszystko powiedziała.

- I widzisz, co zrobiłeś?!- powiedziała, patrząc na niego oskarżycielsko.

- Nie dziękuj- zakpił.

Hermiona tylko westchnęła, po czym odwróciła się do wszystkich.

- No więc, jak już wiecie, ja i Severus pobieramy się- powiedziała z uśmiechem.

- Och gratuluję kochanie – pierwsza odezwała się pani Granger, za nią poszła pani Weasley i reszta.

- Moja córeczka wychodzi za mąż - mruknął pan Granger z niedowierzaniem.

Hermiona Granger w wieku ośmiu lat wpisała do swojego czarnego notesu swój ideał mężczyzny…. Po latach, patrząc na męża czytającego ich małej Rose bajkę na dobranoc, uczącego latać na miotle sześcioletniego Hugo, uśmiecha się i przyznaje , że mężczyzna sporo starszy od niej, wredny, niemiły, nienawidzący dzieci ( oprócz własnych) ukrywający uczucia, nie należących do najprzystojniejszych (Choć dla niej jest piękny - Severus nie może się o tym dowiedzieć!) jest o wiele lepszy niż jej wyobrażenie sprzed lat!

- Granger, co się tak szczerzysz? – warknął Snape, wchodząc do salonu, gdzie Hermiona wpatrywała się z uśmiechem w ich ślubne zdjęcie.

- Bo jestem szczęśliwa- odpowiedziała, zarzucając mu ramiona na szyję. – Powinieneś się do tego przyzwyczaić! Jesteśmy małżeństwem od dziesięciu lat!

- Jak ja to wytrzymałem?- mruknął z krzywym uśmieszkiem.

- Snape- prychnęła. – Zamilcz - powiedziała i pocałowała go namiętnie.

- Nie rozkazuj mi, Granger- warknął, gdy oderwali się od siebie.

- A co mi pan zrobi, profesorze?- zapytała z figlarnym uśmiechem.

- Będziesz…- zaczął zmysłowym głosem, a Hermiona poczuła dreszcz podniecenia – Czyścić kociołki! - dokończył rozbawiony.

- Idiota- mruknęła.

- Kogo nazywasz idiotą?- warknął, chwytając ją na ręce.

- Faceta, który po dziesięciu latach nie może zapamiętać , że jego żona także nazywa się Snape- powiedziała i wtuliła się w niego mocno.

- Zapłacisz za to- zagroził i ruszył po schodach do sypialni- Gdzie Rose i Hugo?

- U moich rodziców- odpowiedziała , całując go lekko.

- Więc kara będzie długa- powiedział zadowolonym głosem.

- Nie mogę się doczekać- wyznała i zachichotała, gdy kopniakiem zamknął za nimi drzwi sypialni.