Wymarzony prezent

 Miniaturka niezbetowana!

Dedykowana Meredith ;)

Wszystkiego najlepszego!

Hermiona patrzyła zafascynowana na Severusa Snape’a pochylonego w skupieniu nad parującym kociołkiem.

-Nie gap się Granger- warknął- Jesteś tu po to by się uczyć, a nie wzdychać do mnie!

-Chciałby pan- prychnęła rumieniąc się.

-Nie- odparł stanowczo i spojrzał na nią – Wymień składniki Wywaru Żywej Śmierci!

-Korzeń asfodlusa ,piołun, korzeń waleriany i sopophorus – wymieniła od razu.

-Wiedza książkowa – prychnął.

-To pan ma mnie nauczyć wszystkiego- odpowiedziała zirytowana.

Wiedziała , że Mistrz Eliksirów, zgodził się by z nim współpracowała, tylko i wyłącznie na „prośbę” Dumbledora.  Czarnowłosy nie próbował ukrywać niechęci do niej. Na każdym kroku obrażał ją, wyzywał i kpił z niej. Hermiona na początku przeżywała wszystkie złe rzeczy które jej powiedział, lecz Ginny przekonała ją by nie brała tego do siebie…

-Jeżeli nadal zgadza się byś mu towarzyszyła w pracy, znaczy że nie jest tak źle!- przekonywała rudowłosa- Pamiętaj , że w szkole zawsze na ciebie krzyczał, a potem dostawałaś powyżej oczekiwań!

-Więc sądzisz , że nie…- zaczęła poważnie.

-Hermiono on cię wcale nie ma dość!- podkreśliła- Znając Snape’a na swój sposób cię lubi!
-Lubi- mruknęła Gryfonka.

-Mionka ja wiem o co chodzi- westchnęła Ginny- Od szóstego roku…

-Nie kończ- poprosiła Hermiona zatykając uszy- Ja wiem, że jestem idiotką!

-Nie jesteś!- zaprzeczyła gwałtownie rudowłosa- Po prostu zakochałaś się w kretynie!

- Coś w tym jest- Hermiona lekko się uśmiechnęła- Dam radę!

-Oczywiście , że tak!- Ginny ją przytuliła- Jesteś Hermioną Granger! Zawsze sobie radzisz!

I tak Hermiona kolejny raz w życiu schowała swoje uczucia na dnie serca, by całą sobą skupić się na pracy.

Wiedziała , że uczucie do Snape’a nie wyparuje , podobnie było w przypadku Rona, gdy była nim zauroczona, lecz niestety tym razem to coś więcej… Kocha tego nietoperza.

-Granger do cholery!- do rzeczywistości  przywołał ją słodki głosik profesora „Ja wiem wszystko najlepiej więc zamilcz i słuchaj!”.

-Tak?- zapytała patrząc mu w oczy.

-Rusz się i idź do Hagrida po krew jednorożca! – warknął.

Hermiona z westchnieniem spełniła jego rozkaz.

Pracowali razem od pół roku , a nic się nie zmieniło! Nadal traktował ją jako kogoś gorszego. Uważał , że bez niej radziłby sobie lepiej, gdyż jak to określił, nie musiałby niańczyć wkurzających gryfonek.

 Od rozmowy z Ginny przestała zwracać uwagi na drwiny, ale nadal miała nadzieję, że chociaż raz potraktuje ją poważnie!

-Witam Hermiono!- zawołał Hagrid gdy tylko pojawiła się w zasięgu jego wzroku.

-Cześć – uśmiechnęła się promiennie do pół olbrzyma.

-Co cię do mnie sprowadza o tak wczesnej porze?- zapytał.

-Profesor Snape przysłał mnie po krew jednorożca- odpowiedziała.

-Mam ją dla niego- odparł Hagrid i zniknął w swojej chatce by po chwili wyjść z fiolką płynu.

-Dziękuję – powiedziała gdy ją od niego otrzymała- Jak ci się udało ją zdobyć?

-Jeden jednorożec w Zakazanym Lesie się zranił, wiec zebrałem krew- odpowiedział- Se pomyślałem, że jakiś psor będzie jej potrzebował! I miałem rację!

-Jesteś wspaniały Hagridzie – przytuliła go szybko – Muszę wracać zanim Snape się zdenerwuje…

-Teraz będzie bardziej wredny- ostrzegł ją.

-Dlaczego?- zdziwiła się.

-Zbliża się dziewiąty stycznia – wzruszył ramionami.

-Urodziny profesora?- domyśliła się.

-Tak, zawsze wtedy psor chodzi wściekły, profesor McGonagall w każde jego urodziny próbuje mu matkować… wspaniała kobieta, ale Snape tego nie docenia, zamyka się w swoich komnatach i nie chce nikogo widzieć.

-Jego wybór- wyszeptała, szybko pożegnała się z gajowym i  wróciła do laboratorium.

Przez resztę dnia zastanawiała się co mogłaby mu ofiarować?  Książkę? Ognistą Whisky?

Nie miała pomysłu, zawsze wiedziała co kupić najbliższym … Rodzice uwielbiali dostawać nowe książki , Ginny biżuterię , a Harry z Ronem wszystko co miało jakikolwiek związek z quiditchem…

A co kupić Snape’owi?  W dzień jego urodzin miała pomóż mu w uwarzeniu Wywaru Tojadowego , kazał zjawić się  jej o siódmej rano, podejrzewała że później zrobi dokładnie to co powiedział Hagrid. Postanowiła więc, że zapyta go o wymarzony prezent , zrobi to przed … przed czym?

Przed zrobieniem z siebie kretynki…

-Hermiono!- usłyszała za sobą gdy zamyślona szła do lochów.

-Tak?- odwróciła się i posłała wymuszony uśmiech profesor transmutacji.

-Co się stało?- zapytała Minerwa  niepokojem przypatrując się bladym policzkom byłej uczennicy.

-Nic- odpowiedziała szybko.

-Hermiono mnie nie oszukasz- odpowiedziała poważnie- Severus nadal zachowuje się jak rozkapryszony bachor?

-To nic nowego -  wzruszyła ramionami.

-Więc o co chodzi?- zapytała.

-Dzisiaj ma urodziny, a ja nie wiem co mu dać- przyznała cicho.

-Severusowi ciężko kupić prezent- westchnęła McGonagall – Co roku mam ten sam problem… ale znam cię dobrze i wiem , że nie tym się tak bardzo martwisz.

-Wiem , że domyśla się pani że …

-Że kochasz tego uparciuch? – dokończyła ze zmartwioną miną, a gdy przytaknęła dotknęła jej ramienia- On jest wspaniały i naprawdę zasługuje na twoje uczucie, choć nie zdaje sobie z tego sprawy.

-Chyba nadszedł czas, bym wyznała mu wszystko- przyznała zawstydzona.

-Jesteś prawdziwą Gryfonką- powiedziała McGonagall z dumą .

-Dziękuję- odpowiedziała niepewnie i ruszyła do lochów.

Snape otworzył jej drzwi z gradową miną.

-Właź szybko!- warknął – Szybko zrób to co do ciebie należy i wypad!

-Profesorze…- odezwała się gdy kończyła eliksir – Chciałabym o coś pana zapytać…

-Nie mam czasu – warknął poprawiając pracę uczniów.

Hermiona westchnęła, gdy zakończyła pracę stanęła przed jego biurkiem.

-Jaki jest wymarzony prezent jaki chciałby pan ode mnie otrzymać?- zapytała odważnie.

Spojrzał na nią zmrużonymi oczami.

-Od ciebie?- prychnął.

-Ode mnie- powtórzyła.

-Zniknij z mojego życia- warknął.

- I to byłby najlepszy prezent?- zapytała cicho.

- Tak- warknął , nalewając sobie Ognistej do szklanki- Dzięki temu byłyby to najlepsze urodziny!

- Więc życzę Panu wszystkiego najlepszego- powiedziała z wymuszonym uśmiechem i wyszła chcąc podarować mu to  czego pragnął.

Szybko skierowała się do gabinetu wicedyrektorki.

- Jesteś tego pewna Hermiono?- zapytała poważnie McGonagall.

- Tak- przyznała przygryzając wargę i spuszczając głowę- Ja dłużej już nie mogę udawać…

- On  jest ..- zaczęła McGonagall.

- Proszę nie- przerwała jej Hermiona i otarła łzy które pojawiły się w jej oczach- On nie jest niczemu winny… to ja byłam na tyle głupia by się w nim zakochać, on mnie do tego nie zmuszał, ba on nawet kazał mi się nienawidzić!

- Hermiono może gdy mu powiesz co do niego czujesz …

- Chciałam – powiedziała Hermiona smutnym głosem- Lecz wtedy powiedział, że najlepszym prezentem będzie moje odejście z jego życia , więc to zrobię- powiedziawszy to wstała i wybiegła z płaczem z gabinetu wicedyrektorki, która patrzyła na nią ze współczuciem.

Snape wszedł do gabinetu Dumbledora i spojrzał na niego wściekłym wzrokiem.

- Kazałeś mi pracować z tą idiotką!- warknął – Która nawet nie raczy przyjść do pracy!

- Hermiona odeszła- powiedział dyrektor poważnym głosem.

- Jak to odeszła?- Snape spojrzał na starca zdumiony.

- A tak kretynie- odezwała się McGonagall wchodząc do środka – Że zażyczyłeś sobie prezentu i ona ci go dała!

- Jakiego znowu prezentu?!- wykrzyknął.

- Hermiona przyszła do ciebie wczoraj by ci coś wyznać, gdy dowiedziała się , że masz urodziny chciała dać ci prezent jakiego pragniesz!

-  Co chciała mi wyznać?- zapytał marszcząc brwi.

- Miłość- odpowiedziała McGonagall i z uśmiechem obserwowała zaszokowanego przyjaciela.

-Jak miłość?- spojrzał na Dumbledora poważnie.

- Normalnie – Minerwa podeszła do niego i spojrzała mu w oczy- Ona cię kocha Severusie!

- Nie kpij Minerwo- warknął Snape.

- Ja nie żartuje – powiedziała patrząc na niego uważnie- Hermiona chciała zostać w Hogwarcie tylko i wyłącznie z Twojego powodu.

- Dziewiętnaście lat- mruknął.

- To nie jest ważne- odpowiedziała radośnie Dumbledore – Co by to była za miłość, gdyby wiek jej przeszkodził?

- Cholera- zaklął Snape i wyszedł szybko z gabinetu.

Hermiona po odejściu z Hogwartu , zaszyła się w mieszkaniu Ginny. Rudowłosa wyprowadziła się od rodziców, oraz zapowiedziała stanowczo, że do ślubu nie zamieszka z Harrym, więc mieszkała sama. Właśnie wyjechała na dwutygodniowe wakacje z Potterem, więc Hermiona mogła bez przeszkód płakać i cierpieć.

Niestety właśnie ktoś jej przeszkadzał w tym fascynującym zajęciu!

-Granger otwórz te cholerne drzwi albo..- nie czekała co zrobi, tylko szybko pobiegła i stanęła oko w oko ze wściekłym Severusem Sanpe’em- Jesteś głupią , wkurzającą, irytującą, wszystko wiedzącą kretynką!

-Dziękuję?- odpowiedziała niepewnie.

-Mówiłem , że idiotka- warknął i pocałował ją namiętnie.

Hermiona w pierwszej chwili stała zaskoczona, lecz gdy poczuła jak przyciąga ją do siebie, zarzuciła mu ramiona na szyję i zaczęła oddawać pocałunki.

-Severusie- wyszeptała zaskoczona gdy oderwali się od siebie.

-Jeszcze raz odejdź bez słowa, to przekonasz się co robię gdy wpadnę we wściekłość- wysyczał przez zaciśnięte zęby.

-Przecież ty zawsze jesteś wściekły- wyparowała , po czym spojrzała na niego przepraszająco –Ja…

-Ty nigdy , powtarzam nigdy nie widziałaś mnie wściekłego- powiedział- To co widziałaś ty i reszta przygłupów, to nawet nie była złość!

-Czy ty właśnie powiedziałeś że jestem przygłupem?- zapytała z wyrzutem.

-Nie bądź taka delikatna Granger – prychnął i znów złączył ich usta w pocałunku.

-Co tutaj robisz?-  odezwała się po chwili.

-Oglądam twoją szopę- warknął przewracając oczami.

-Dlaczego zdenerwowało cię moje odejście?- zapytała zbierając się na odwagę- Przecież tego chciałeś…

-Nie- zaprzeczył gwałtownie wypuszczając ja z objęć.

-Nie?- powtórzyła zaskoczona.

-Nie- warknął- Nie chciałem! Jesteś naprawdę irytująca!

-Ja?!- wykrzyknęła- To ty jesteś niezdecydowany! Wkurzający! Groźny! Niemiły! Wredny!...

-Nie wyliczaj tylu moich zalet podrząd – prychnął- Jeszcze się zarumienię – zadrwił.

 -Chciałabym to zobaczyć- odparowała krzyżując ręce na piersi.

-Marzyć możesz- mruknął i spojrzał na nią poważnie- Nigdy więcej nie znikaj bez podania powodu!

-Powód miałam- spuściła głowę- Powiedziałeś , że mnie nie chcesz.

-Nie powiedziałem tak!- zdenerwował się- Powiedziałem , że chciałbym byś zniknęła z mojego życia!

-To , to samo!

- Nie!- zaprzeczył – Gdyby tak było, już dawno byś zniknęła! I w cholerę mógłby sobie  Albus iść z tą swoją prośbą bym z tobą współpracował!

- Więc dlaczego to powiedziałeś?- chciała wiedzieć.

-Bo mnie wkurzasz Granger!- wykrzyknął- W szkole mnie irytowałaś tą swoją chęcią zdobycia jak największej wiedzy, wałęsaniem się z tymi kretynami w niedozwolone miejsca! Potem w czasie wojny zawsze będąc tam, gdzie mogli cię złapać i zabić! A teraz? Znikasz i myślisz , że to koniec!

-Martwiłeś się ode mnie!- powiedziała z uśmiechem.

-Czy ty mnie słuchasz?!- warknął- Jesteś…

- Kochasz mnie- stwierdziła z uśmiechem.

- Pięć punktów dla Gryfindoru- zakpił i pocałował ją namiętnie.

-Muszę to zapisać – mruknęła gdy się od niej oderwał.

- Co?- zdziwił się.

- Pierwszy raz przyznałeś mi punkty Severusie- powiedziała rozbawiona i przytuliła się do niego mocniej.

- Nie mów o tym nikomu- rozkazał poważnym tonem.

- Dlaczego?

- Zniszczysz moją reputacje – mruknął.

- Czy tak ją zniszczę- zaśmiała się , lecz po chwili spoważniała i spojrzała na niego ze strachem- Severusie jesteśmy parą?

- To takie straszne?- zakpił , chcąc zatuszować strach, bał się że nie będzie chciała związać się z takim sta…

- Nie oczywiście że nie!- zaprzeczyła gwałtownie i pocałowała go czule- Po prostu , boję się że…

- Że co?- warknął Snape.

- Że będziesz się mnie wstydził- wyznała spuszczając głowę.

Snape przez chwilę stał zaszokowany , by po chwili wybuchnąć śmiechem! Hermiona spojrzała na niego zdumiona, pierwszy raz mogła słyszeć jego prawdziwy śmiech.

- Jak powiem o tym Minerwie , zejdzie na zawał ze śmiechu- powiedział gdy trochę się uspokoił i wziął twarz Hermiony w dłonie- Granger jesteś idiotką, jeżeli myślisz że mógłbym się ciebie wstydzić!

- Naprawdę?- zapytała chcąc się upewnić.

- Naprawdę- mruknął i pocałował ją delikatnie.

- Więc nie będziemy się ukrywać?- zapytała z uśmiechem.

- Dlaczego mielibyśmy?- zdziwił się.

- Żeby nie niszczyć ci reputacji- odpowiedziała wzruszając ramionami.

- Granger moja reputacja… cholera faktycznie, wszyscy pomyślą że mam serce – mruknął.

- Idiota- prychnęła i uśmiechnęła się promienne- A serce masz … moje – wyznała rumieniąc się.

- Wiem cholerna Gryfonko –  uśmiechnął się krzywo.

- To dobrze – wyszeptała i zarzuciła mu ręce na szyje – A wracając do tego żebym wróciła, to wrócę, ale nie będę z tobą pracowała.

- Jak nie będziesz?!- warknął wściekle.

- Pani Prince zaproponowała mi bym jej pomagała w bibliotece- powiedziała radośnie.

- Ty w bibliotece?- zapytał unosząc wysoko brew- Będziesz spędzała tam całe dnie!

- Nie będę, jeżeli ty będziesz na mnie czekał- powiedziała z lekkim uśmiechem.

- Możesz być tego pewna- obiecał i pocałował ją szybko , po czym jednym machnięciem różdżki spakował jej rzeczy do kufra.

- A co pan robi, profesorze?- zapytała zalotnie.

- To się nazywa pakowanie Granger- zakpił.

- A dlaczego mnie pakujesz?

- Nie sądzisz chyba że pozwolę ci mieszkać gdzie indziej niż ja?- zapytał z szyderczym uśmieszkiem.

- Więc mam z panem zamieszkać profesorze?- Hermiona udała zaskoczoną – Czy to nie zagrozi pana reputacji profesorze?

- Chrzanić reputacje Granger- warknął i wbił się w jej usta, Hermiona oddawała pocałunki z pasją.

- A moją ?- wyszeptała z ustami przy jego ustach.

- Twoja reputacja  legnie w gryzach gdy wszyscy się dowiedzą że jesteś ze mną- mruknął patrząc na nią poważnie.

- Jakoś to przeżyje- wyznała ze śmiechem.

- Jesteś tego pewna?- zapytał patrząc jej w oczy- Ja zawsze miałam paskudną opinie i nigdy mi to nie przeszkadzało , ale ty…

- Ale ja cię kocham, i mam w nosie co myślą inni- przerwała mu i pocałowała go w haczykowaty nos.

- Może ty, ale ja nie – warknął , wypuścił ją z objęć i rozejrzał się po salonie.

- Severus?- wyszeptała zaniepokojona- Co się stało?

- Nie pozwolę, żebyś była uważana za moją nałożnicę- warknął.

- Nałożnice?- powtórzyła ze śmiechem- Severusie nie martw się o mnie!

- Tego ode mnie nie możesz żądać – mruknął i pocałował ją szybko- Na pewno nie skaże się na pośmiewisko!
- Severusie o czym ty mówisz?- zapytała marszcząc czoło.

- Wyjdziesz za mnie- powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu.

- By uratować moją reputacje? – zapytała z lękiem.

- Dlatego że tak chcę Granger!- warknął.

- Severusie- wyszeptała proszącym tonem.

- Bo cię kocham, zadowolona?- zapytał patrząc na nią z wściekłością.

- Severusie Snape jestem bardzo, ale to bardzo zadowolona – powiedziała  zarzuciła mu ramiona na szyje i pocałowała głęboko.

*****

- Że co?- Minerwa wpatrywała się w szoku w Severusa Snape który powiedział jej i Dumbledorowi , że się żeni!

- W Twoim wieku nic dziwnego , że głuchota cię dopadła- mruknął Snape.

McGonagall prychnęła tylko, natomiast Dumbledore zachichotał.

- Nie wierzę, że dożyłem dnia w którym ogłaszasz że jednak Gryfoni nie są tacy źli!

- Nie powiedziałem tego- warknął Snape.

- Przecież żenisz się z Gryfonką!- przypomniała mu Minerwa.

- I co z tego?- prychnął- Hermiona była, jest i będzie cholerną Gryfonką , ale to nie znaczy że zmienię o nich zdania!

- Oj zmienisz- odezwała się Hermiona stając w drzwiach gabinetu z uśmiechem na twarzy.

- Hermiono on naprawdę ci się oświadczył?- Minerwa podeszła szybkim krokiem do Gryfonki.

- Myślałby kto, że w jej wieku może tak pędzić- zakpił Snape.

- Zamilcz – rozkazała i spojrzała na Hermionę z uśmiechem- Jak to zrobił ? Uklęknął?

- Tak i wiersz jej strzeliłem opisujący szopę na głowie – mruknął Snape.

- Severusie radzę ci nie zaczynać z tymi kobietami- ostrzegł go ze śmiechem Dumbledore.

Mistrz Eliksirów tylko prychnął , rozsiadł się na fotelu i przywołał z barku dyrektora Ognistą Whisky.

- Snape nie pij o tej porze!- odezwała się oburzonym głosem Minerwa.

- Nie mam zamiaru słuchać waszej paplaniny na trzeźwo!- warknął.

- Znów narzeka- prychnęła McGonagall.

- Nic nowego- Hermiona zaśmiała się i spojrzał na Mistrza Eliksirów- Sev musimy już iść.

- Po pierwsze nie mów do mnie Sev!- warknął- A po drugie ja się nigdzie nie wybieram!

- Wybierasz się!- powiedziała stanowczo, podeszła do niego i chwyciła go za rękę- Idziemy do Weasley’ów, by im powiedzieć o naszych zaręczynach!

- Nie mam zamiaru spowiadać się jakimś k…- zaczął groźnie.

- Nie obrażaj ich Severusie- upomniała go Minerwa.

Snape tylko prychnął.

- Severusie- Hermiona odezwała się słodkim głosem i spojrzała na niego niewinnym wzrokiem- Pójdziesz?

- To na mnie nie działa- warknął.

- Oczywiście że nie- przyznała z uśmiechem, gdy Snape wstał z kanapy i ruszył ku drzwiom.

- Granger idziesz, czy z tego szczęścia wrosłaś w podłogę?- zapytał unosząc wysoko brew.

- Wrosłam- powiedziała i spojrzała na niego z wyzywającym uśmiechem- I co pan zrobi profesorze?

- Sama tego chciałaś- odparł i podszedł do niej , przerzucił sobie ją przez plecy i wyszedł ze śmiejącą się Hermioną, pozostawiając Minerwę i Albusa w wyśmienitych humorach.

- Severusie postaw mnie- zaśmiała się Hermiona, gdy Snape zszedł po schodach z gabinetu Dumbledora i kierował się w stronę korytarza z którego dobiegał harmider rozmów uczniów.

- Nie mam zamiaru- warknął. Hermiona nie mogła uwierzyć, że Mistrz Eliksirów, postrach Hogwartu ma zamiar wnieść ją w miejsce gdzie znajduje się prawie cała szkoła.

- Severusie – pisnęła , lecz po chwili zamilkła , jak i wszyscy uczniowie którzy patrzyli w szoku na ich profesora niosącego Hermionę Granger.

Snape nic nie robiąc sobie z tej ciszy szedł przed siebie, natomiast Hermiona zaczęła chichotać, gdy uczniowie zaczęli między sobą szepty:

- On jej coś zrobił!

- Trzeba lecieć do dyrektora!

- Biedna!

- Po co mu ona?

- Co chce z nią zrobić?

- Podobno do jakiegoś eliksiru , należy dodać szczątki dziewicy!

- Mógł wybrać lepiej!

- Ale innych dziewczyn nie będzie łapał?

Hermiona podniosła głowę i spojrzała na przerażonych uczniów.

- Spokojnie, tego nietoperza biorę pod ochronę – powiedziała i puściła do zdumionych uczniów oczko.

Gdy znaleźli się w jego komnatach postawił ją na podłodze i spojrzał na nią groźnie.

- Bierzesz pod ochronę?- zakpił unosząc wysoko brew.

- Biorę- powiedziała i pocałowała go czule – Na całą wieczność… i jeszcze dłużej! A co mi tam!

- Granger grabisz sobie- warknął.

- Da mi pan szlaban profesorze?- zamruczała gładząc go po ramieniu.

- Granger na tym szlabanie…- mruknął przyciągając ją blisko siebie – Będziesz czyściła kociołki!- powiedziawszy to uśmiechnął się szyderczo i odsunął się.

- Kretyn- zaśmiała się i pocałowała go namiętnie- Gdybym miała mieć z tobą szlaban, wierz mi ostatnim zadaniem jaki byś mi dał byłoby czyszczenie jakiś głupich kociołków!

- Granger dziesięć punktów dla  Gryfindoru – mruknął i pochylił się nas nią by ją pocałować.

- Nie ma teraz czasu na czułości Snape- powiedziała ze śmiechem odsuwając się od niego.

- Granger- warknął Snape, lecz Hermiona tylko posłała mu pocałunek, po czym podeszła do kominka.

- Choć idziemy- powiedziała biorąc do ręki proszek fiu.

- Nie wierzę, ze muszę tam iść- mruknął.

- Idziesz tam, bo mnie kochasz- powiedziała gdy stanął obok niej w kominku i przenieśli się do Nory.

- I gdzie popełniłem błąd?- mruknął Snape gdy stał w salonie rodziny Weasley’ów i patrzył z wysoko uniesioną brwią na czerwonego Rona- Wyduś to wreszcie Weasley!- warknął tracąc cierpliwość.

- Jak wychodzisz za mąż?- wyrzucił z siebie Ron.

Hermiona westchnęła i spojrzała z uśmiechem na rudzielca.

- No wiesz Ronald , Severus i ja…- zaczęła.

- Jak Severus i ty?!- wykrzyknął wzburzony.

- Po pierwsze gówniarzu- wysyczał Snape patrząc na niego mrużąc oczy- Dla ciebie profesor Snape , po drugie podnieś na Granger jeszcze raz głos to Twoja głowa posłuży mi  jako tarcza strzelnicza!

- Severusie,  Ron jest po prostu zaskoczony- Molly Weasley próbowała bronić syna po czym spojrzała z uśmiechem na Hermionę – Bardzo się cieszę że jesteś Hermionko szczęśliwa!

- Dziękuję Pani Weasley- powiedziała Hermiona z ulgą. Reszta rodzina w tym Ron, który został zmuszony przez matkę, złożyli im życzenia.

Snape nie byłby sobą , gdyby nie skomentował życzeń głośnym prychnięciem, po czym złapał Hermionę za ręką i pociągnął ją w stronę kominka.

- Severusie zostańcie jeszcze!- zawołała Pani Weasley.

- Nie – warknął.

Gdy znaleźli się w jego komnatach Hermiona spojrzała na niego groźnie.

- Jak mogłeś się tak zachować?- warknęła.

- Dziwi cie to?- zakpił kierując się do sypialni.

- Kretyn- powiedziała przewracając oczami i uśmiechnęła się promiennie- Ale za to mój!

Poszła za nim. Snape rozpinał swoje nietoperze szaty , Hermiona podeszła do niego i położyła mu ręce na piersi.

- Severusie- zamruczała całując go w szyję.

- Granger idę na kolację- warknął, lecz nie odsunął się nawet na milimetr, za to położył dłonie na jej zgrabnych pośladkach.

- Więc idź- powiedziała patrząc mu w oczy, rozpinając przy tym do końca jego szaty, gdy stał już przed nią jedynie w spodniach , Hermiona uśmiechnęła się figlarnie i wziąwszy go za rękę zaprowadziła do łóżka.

- Granger myślisz że będziesz się rządziła?- warknął.

- A nie?- zapytała z niewinnym uśmiechem.

- Nie – odpowiedział i poprowadził ją do swojego gabinetu.

- Co my tu robimy?- zapytała zdziwiona.

- Na razie nic- wymruczał jej do ucha po czym pchnął ją tak że oparła się rękami o biurko. Podszedł do niej i położył jej ręce na piersiach i zaczął masować przez sweter- Od dawna chciałem cię tutaj wziąć.

- Mh- zamruczała zachwycona. Snape nie czekając na nic włożył ręce pod jej sweter zamykając dłonie na jej piersiach ukrytych w koronkowym staniku- A co robiłam w tych fantazjach?

- Wszystko co ci kazałem- powiedział ściągając z niej sweter. Hermiona jęknęła gdy pozbył się jej stanika i zaczął pieścić jej piersi, chciała się odwrócić ale jej nie pozwolił- Nie ruszaj się Granger.

- Dobrze profesorze- wymruczała  z uśmiechem.

- Mhh- mruknął całując ją w szyję- Teraz panno Granger się zabawimy.

- Och – powiedziała tylko gdy jednym machnięciem różdżki zniknął jej spodnie , została tylko w zielonych figach.

Potem… potem było cudownie.

Ponad dwa lata później

Hermiona patrzyła na Severusa z promiennym uśmiechem. Czekała z niepokojem na jego reakcję…

-Tak , tak… dziecko- mruknął nie patrząc na nią.

-Tak dziecko- powiedziała zirytowana jego zachowaniem- Mam nadzieję, że chociaż pojawisz się w Mungu gdy będę wydawać na świat NASZE dziecko! Może ci to wpiszę do kalendarza? Żebyś czasami nie zaplanował sobie warzenia jakiegoś wielce ważnego eliksiru!

-Mhy- przytaknął Snape nadal pochylając się nad kociołkiem.

-Kiedy do ciebie dojdzie to co ci powiedziałam, będę czekać w sypialni- powiedziała kręcąc z niedowierzaniem głową.

Od ich ślubu minęły dwa lata, więc zdążyła się przyzwyczaić do tego, że cokolwiek ma mu do powiedzenia, nie jest w stanie od razu przyciągnąć jego uwagi, zawsze po chwili reaguje… tak było i tym razem.

Usiadła właśnie na łóżku wpatrując się w drzwi, które po chwili otworzyły się z hukiem i ukazały Severusa Snape’a.

-Jak dziecko?!- wykrzyknął zaskoczony.

-Gdy dwoje osób się kocha to…- zaczęła rozbawiona, lecz przerwała gdy podszedł do niej i zmusił do powstania.

-Dziecko-wyszeptał i spojrzał na jej płaski brzuch- Granger do cholery … będę…

-Ojcem Severusie- dokończyła za niego delikatnie gładząc go po policzku- I to wspaniałym!

-Kocham cię – wymruczał i pocałował ją namiętnie.

-Ja ciebie też nietoperzu- odparła przytulając go mocno.

 

Mam nadzieję, że się podobało ;)