Niewyobrażalnie szczęśliwi...

Niewyobrażalnie szczęśliwi...

Beta: Kite Millie

Rudowłosa siedziała na łóżku, patrząc na leżącą na stole kopertę. Wiedziała, co ona zawiera… Od dwóch dni czytała te same zdania..

Z wielką przyjemnością zawiadamiamy, iż została Pani przyjęta do drużyny Harpii!

Oczekujemy Pani przybycia, jutro o piętnastej.

Niepojawienie się jest równoznaczne, ze skreśleniem Pani z listy zawodniczek…

Jej marzenie się spełniło… Ale nie najważniejsze – poprawiła się w myślach. Jej najważniejszym marzeniem był Wybraniec, Zbawca czarodziejskiego świata….

 – Oj Ginny dorośnij – mruknęła, opierając się plecami o ścianę.

Od lat kocha Harry'ego, a on? Traktuje ją jak siostrę Rona, nikogo więcej!

 – Ginny, zejdź na chwilę – usłyszała wołanie Pani Weasley.

Ginny Weasley stanęła w drzwiach salonu, nie mogąc zrobić następnego kroku. Dlaczego? Z powodu Harry'ego Pottera siedzącego na kanapie.

 – Witaj Gin – przywitał się z nieśmiałym uśmiechem.

 – Ginny – upomniała ją matka, gdy rudowłosa w milczeniu wpatrywała się w Wybrańca.

Ginny otrząsnęła się i rozglądnęła po pomieszczeniu. Była obecna cała rodzina, a ona…

Ona musiała uciec!

 – Muszę… – zaczęła i zmarszczyła czoło, szukając odpowiedniej wymówki. – Spotkać się z Hermioną!

Powiedziawszy to, szybko wbiegła do kominka, i, nie zważając na zdumione miny Weasley’ów, przeniosła się do Malfoy Manor.

Gdy stanęła w przestronnym i bogato urządzonym salonie, westchnęła zagubiona. Stanąwszy w korytarzu, spojrzała w stronę schodów.

 – Hermiona? – zawołała nieśmiało Ginny.

 – W sypialni Weasley – usłyszała za sobą i podskoczyła przestraszona. Gdy odwróciła się, ujrzała Lucjusza Malfoy’a z drwiącym uśmieszkiem.

 – Ja… – zaczęła.

 – Czyżbyś nie umiała sformułować normalnego zdania? – zakpił.

 – Oczywiście, że potrafię – prychnęła. – Po prostu mnie pan przestraszył! Nie słyszał pan, że zachodzenie kogoś od tyłu jest zabronione?

 – Nie – odparł, unosząc w górę brew. – A na pewno nie w moim własnym domu.

 – Ginny! – Po schodach zbiegła Hermiona, kończąc ich 'miłą' konwersację. – Ale się za tobą stęskniłam!

 – Ja za tobą też – przyznała rudowłosa, ściskając przyjaciółkę.

 – Mam nadzieję, że Lucjusz był dla ciebie miły – powiedziała Hermiona, patrząc zmrużonymi oczami na mężczyznę.

 – Jak zwykle – warknął.

 – Czyli należą ci się przeprosiny Ginny – zaśmiała się Hermiona.

 – Twoja wiara w moje dobre wychowanie jest porażająca – wycedził Lucjusz przez zaciśnięte zęby.

Ginny miała wrażenie, że blondyn zaraz przeklnie Hermionę. Jakie więc było jej zdumienie, kiedy przyciągnął ją do siebie i pocałował czule.

 – Wrócę wieczorem – mruknął.

 – Miłej pracy – powiedziała Hermiona z uśmiechem.

 – Miłej pracy – powtórzyła Ginny machinalnie.

Lucjusz teleportował się, zostawiając Gryfonki same.

 – Nadal nie wierzę – mruknęła Ginny.

 – W co? – zdziwiła się Hermiona, prowadząc rudowłosą do salonu.

 – W to, że jesteś jego żoną – odparła i rozejrzała się dookoła. – Nie przyzwyczaję się do tego nigdy!

 – Ja też – przyznała ze śmiechem Hermiona, po chwili spoważniała. – Gin… co się dzieje? Oczywiście cieszę się, że mnie odwiedziłaś, ale zawsze chcesz spotkać się gdzieś na Pokątnej, więc jeżeli zjawiłaś się w Malfoy Monor, to…

 – Harry wrócił – przerwała jej, spuszczając głowę.

 – Harry… – Hermiona usiadła gwałtownie. – Dlaczego ja o tym nie wiem?

 – Ponieważ wrócił kilka minut temu – odparła Ginny, wzruszając ramionami.

 – Jak kilka… moment! – wykrzyknęła. – On dopiero wrócił i pojawił się w Norze, a ty znalazłaś się tutaj?!

Dlaczego? Przecież tak za nim tęskniłaś i…

 – A jak kogoś poznał? – Ginny wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu. – Jak się zakochał i chce nam to oznajmić?

 – Harry by tego nie zrobił – odparła z przekonaniem Hermiona. – Napisałby mi o tym! A ani słowem nie zająknął się o kobiecie w swoim życiu!

 – A jeżeli? – zapytała rudowłosa. – Nie przeżyję tego!

 – Gin – Hermiona przytuliła przyjaciółkę. – Jesteś odważną i …

 – Nie – zaprzeczyła ze łzami w oczach. – Nie wtedy gdy chodzi o Harry'ego.

 – Więc jest tylko jedno wyjście – powiedziała poważnie Hermiona.

 – Jakie? – Ginny spojrzała na nią z ciekawością.

 – Powiedz mu. – Wzruszyła ramionami.

 – Ja? – oburzyła się Ginny. – A potem spalę się ze wstydu, gdy powie, że jestem tylko siostrą Rona i…

 – I wyjedziesz – przypomniała jej Hermiona.

Ginny w ciszy wpatrywała się w przyjaciółkę.

 – Wyjadę – powtórzyła i szybko korzystając z kominka, znalazła się spowrotem w Norze.

Cała rodzina spojrzała na nią zdziwiona.

 – Ginny, co się stało? – zapytała zaniepokojona Pani Weasley.

 – Nic – odparła i spojrzała na Harry'ego. – Potter musimy porozmawiać – powiedziała i nie czekając na nic, wyszła z domu.

Po chwili w ogrodzie zalazł się Harry.

 – Mogę ci w czymś pomóc? – zapytał. Ginny nie odpowiedziała, tylko podeszła do niego, zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała namiętnie.

Gdy oderwali się od siebie, oboje z trudem łapali powietrze.

 – To było… łał – powiedział Harry.

 – Łał – powtórzyła cicho Ginny – Tak właśnie to sobie wyobrażałam…

 – Pocałunek? – zapytał Harry.

 – Pocałunek… z tobą – poprawiła go i westchnęła. – Muszę ci coś powiedzieć, więc proszę wysłuchaj mnie…

 – Oczywiście – obiecał.

Ginny nadal była w jego ramionach. Chciała się odsunąć, lecz jej na to nie pozwolił.

 – Kocham cię Harry Potterze – powiedziała na jednym wydechu. – Pokochałam cię, gdy pierwszy raz cię zobaczyłam, w chwili gdy odprowadzaliśmy Rona na peron… Przez te wszystkie lata nic się nie zmieniło… I niech Merlin mnie broni, nic się nie zmieni…. Ale ja mam dość…

 – Ginny – wyszeptał.

 – Nie – odepchnęła go. – Naprawdę się starałam! Patrzyłam, jak nie możesz oderwać wzroku od Cho… To były najboleśniejsze chwile mojego życia. Chciałam, żebyś na mnie tak patrzył!

 – Nie wiedziałem. – Ginny zaśmiała się z goryczą na widok jego zmieszanej miny.

 – Wiem, że nie wiedziałeś – prychnęła. – Po co zwracać uwagę na młodszą siostrę swojego przyjaciela?

 – To nie tak – próbował się wytłumaczyć.

 – Nie musisz czuć się winny – odparła ze smutnym uśmiechem. – Po prostu nie jestem ważna.

 – Jesteś! – zaprotestował gwałtownie.

 – Możliwe – zgodziła się. – Ale nie dla ciebie…. Życzę ci szczęścia Harry…

 – Posłuchaj ja…. – zaczął, lecz nie pozwoliła mu skończyć, podeszła do niego i pocałowała czule.

 – Nie mam już siły Harry – wyszeptała ze łzami w oczach. – Chcę być kochana… I dlatego postanowiłam wyjechać, nie mogę czekać w nieskończoność, aż wreszcie mnie zauważysz!

 – Zauważyłem cię! – wykrzyknął i przytulił ją mocno. – Ginny od dwóch lat, gdy zamykam oczy, widzę ciebie! Gdy polowaliśmy na horkruksy, cały czas myślałem o tobie!

 – To czemu…

 – Czemu ci nic nie powiedziałem? – zapytał, a gdy przytaknęła, westchnął. – Gdybym się z tobą związał, byłabyś zagrożona. Nie mogłem cię narażać!

 – Lepiej było, gdy cierpiałam? – prychnęła zła i wyrwała się z jego objęć. – Harry Potterze, jesteś najgorszym imbecylem, jaki chodzi po świecie! Większym niż Ron! A myślałam, że to niemożliwe!

 – Chciałem, żebyś była bezpieczna – mruknął zmieszany.

 – Jesteś idiotą! – powiedziała, po czym spojrzała na niego, mrużąc oczy. – Jeżeli myślałeś o mnie od dwóch lat to znaczy…

 – Znaczy że cię kocham – wyznał, rumieniąc się. Chcąc pozbyć się zmieszania, zaczął czyścić swoje okulary.

 – Kochasz – wyszeptała z promiennym uśmiechem, po czym spoważniała i z rękami na biodrach stanęła przed nim. – Teraz panie Potter radzę ci zapamiętać, że jeżeli mnie kochasz, to od dziś koniec z tymi twoimi głupimi pomysłami! Masz mnie pytać o zdanie, co uważam, że będzie lepsze dla mnie! Zrozumiano?!

 – Tak – odpowiedział z nieśmiałym uśmiechem. – Więc dasz mi szansę?

 – Dam nam szansę – poprawiła go i pocałowała gorąco.

 – Kocham cię Ginewro Weasley – powiedział uroczystym tonem.

 – A ja ciebie Harry Potterze – odparła. Nagle Harry zmarszczył czoło. – Co się stało? – zaniepokoiła się Ginny.

 – Dostałaś się do drużyny. – Oparł czoło o jej czoło.

 – Tak – przyznała, bawiąc się guzikiem jego koszuli. – Ale…

 – Nie ma żadnego ale – przerwał jej. – Ja wiem, co chcesz zrobić!

 – Niby co? – oburzyła się.

 – Zrezygnować – mruknął. – Ale ja się nie zgadzam!

 – Ale… – odetchnęła głęboko. – Ja nie chcę się z tobą rozstawać…

 – Nie rozstaniemy się – obiecał. – Pojadę z tobą!

 – Ze mną? – spojrzała na niego z nadzieją.

 – Oczywiście, że tak – przytaknął. – Jestem aurorem Gin, mogę pracować wszędzie!

 – Harry! – krzyknęła zachwycona, zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała głęboko.

Ginny Weasley, a po pół roku Potter, zdobyła mistrzostwo z drużyną Harpii, po półtorej roku i wielu zwycięstwach, zrobiła sobie przerwę od Quidditcha, by…

 – Potter! – krzyknął Bill, wpadając do Nory.

Harry i Ron siedzieli przy stole i rozmawiali o ostatnim meczu.

 – Co się stało? – zapytał wybraniec, marszcząc czoło.

 – Ja cię zabiję! – warknął rudzielec, zbliżając się do niego z wściekłą miną.

 – Ja pierwszy! – odezwał się Charlie, wchodząc do środka.

 – A mogę dowiedzieć się, dlaczego chcecie, żebym zniknął z tego świata? – zapytał znudzony.

 – W sumie ja też bym chciał to wiedzieć – mruknął Ron.

 – Przez niego moja… – zaczął Bill.

 – Nasza! – poprawił go Charlie.

 – Tak… nasza siostrzyczka cierpi! – dokończył Bill.

 – Co? – Ron zmarszczył czoło. – Ginny cierpi przez Harry'ego?

 – A kto jej dziecko zrobił? – warknął Charlie.

 – Ja – wyjąknął Harry. – Ale, chłopaki to było prawie dziewięć miesięcy temu… Do was dopiero teraz to dotarło?

 – Potter… – zaczął groźnie Bill.

W tym momencie do środka wbiegła Hermiona.

 – Co ty tutaj jeszcze robisz? – wykrzyknęła zdumiona.

 – A tobie o co chodzi? – zapytał Ron, nie rozumiejąc zachowania przyjaciółki.

 – Harry, Ginny rodzi! – zawołała Hermiona.

 – CO?! – Harry wstał gwałtownie i rzucił się do wyjścia, po chwili usłyszeli trzask teleportacji.

 – Eeeee – zaczął Charlie.

 – Co się znowu stało? – zapytała zniecierpliwiona Hermiona.

 – A powiedział mu ktoś, gdzie ona rodzi? – Bill wyglądał na rozbawionego.

 – To nie powiedzieliście mu?! – oburzyła się.

 – Nie zdążyliśmy – bronił się Charlie, widząc minę Hermiony.

 – Nie patrz tak na nas – poprosił Bill. – Małżeństwo z Malfoy’em źle na ciebie wpływa!

 – Zaraz was przeklnę! – ostrzegła, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła.

Harry zdążył do Munga w samą porę, by poznać swojego pierworodnego…

 – James Potter – wyszeptała zmęczonym głosem Ginny.

 – James Syriusz Potter. – Harry spojrzał na swojego syna i żonę. – Nie wierzę, że po tylu latach wreszcie mam rodzinę.

 – Miałeś ją już Harry, gdy pierwszy raz spotkałeś Rona – odpowiedziała czule Ginny. – Już wtedy zostałeś jednym z nas…

 – I codziennie za to dziękuję – przyznał Harry i pogłaskał delikatnie policzek Jamesa.

 – Możemy zobaczyć małego? – zapytała Hermiona, wchodząc do pokoju, w którym leżała rudowłosa.

 – Oczywiście – potwierdziła Ginny z uśmiechem.

Hermiona otworzyła drzwi i z uśmiechem wprowadziła trzy letnią córeczkę.

 – Twoi rodzice zaraz tutaj będą – powiedziała, pochylając się nad przyjaciółką i pocałowała ją w policzek. – A twoi bracia czekają, aż Harry wybaczy im, że od razu nie powiedzieli, że rodzisz…

 – Trochę to potrwa – mruknął Potter i podniósł Emily, by zobaczyła Jamesa.

 – Malutki – wyszeptała z zachwytem, wpatrując się w maleństwo.

 – Słodki – Hermiona westchnęła. – Prawdziwy cud.

 – Spraw sobie z Lucjuszem syna – poradziła Ginny rozbawiona, a widząc rumieniec na twarzy przyjaciółki, pisnęła: – Już?

 – Już – zaśmiała się Hermiona. – Emily będzie miała rodzeństwo za jakieś sześć miesięcy.

 – Mam Smoczka – odezwała się rezolutnie dziewczynka, odrywając wzrok od dziecka.

 – Draco już wie? – zapytał Harry.

 – Tak – przyznała Hermiona. – Dowiedział się wczoraj, was miałam powiadomić dzisiaj, no ale James postanowił pokrzyżować mi plany. – Uśmiechnęła się do chłopczyka. – Ale zostaje mu to wybaczone.

 – A gdzie masz męża? – zapytał Harry.

Hermiona przewróciła oczami.

 – Pytasz, jakbyś nie znał mojej drugiej połówki – prychnęła.

 – Tatuś pracuje – odpowiedziała za matkę Emily. – Powiedział, że narodziny potomstwa tego… – zrobiła zamyśloną minę – tego psygłupa! – krzyknęła – są nie ważne! Hermiono jak nasz syn bądź córka będą się rodzić, mozes być pewna, że tam będę!

 – Emily – jęknęła Hermiona.

 – Tak? – zapytała dziewczynka, nie wiedząc, o co chodzi matce.

 – Kocham cię kochanie – powiedziała i pocałowała córeczkę. – A teraz zostawmy wujka, ciocię i małego Jamesa. Chociaż na chwilę pobądźcie sami, zanim wszyscy się zjawią – poradziła im i uśmiechnęła się iście ślizgońsko. – A ja idę podenerwować mojego męża.

 – Milej zabawy – zawołał za nią Harry, po czym spojrzał na żonę. – Jesteś szczęśliwa?

 – Niewyobrażalnie. – Wyciągnęła do niego rękę.

Harry położył się obok niej, obejmując swoją rodzinę.

 – Ja też – przyznał z uśmiechem. – Niewyobrażalnie!