Uparty Wilkołak...

Uparty Wilkołak...

Taki prezent na Dzień Kobiet :D Dziewczyny Wszystkiego Najlepszego!

Beta: Kite Millie

Wiecie jak to jest… Mężczyzna kocha kobietę, kobieta mężczyznę, więc powinni być szczęśliwi, żyć razem i cieszyć się każdym wspólnym dniem.

Lecz Merlin stworzył też takich mężczyzn, którzy, niestety dla kobiet, są uparci i kierują się, ich zdaniem, logiką…. Zostawiają swoje wybranki dla ich dobra, by znalazły sobie innego, przystojniejszego, mądrzejszego, hojniejszego, wyższego, milszego mężczyznę. A kobieta? Ta biedna istota musi wbić tym głupcom trochę mądrości do głowy, by przestali decydować za nie i dali szansę szczęściu…

Hermiona nie należała do osób, które się poddawały. Zawsze walczyła do końca o to, na czym jej zależało. Tym razem także miała taki zamiar.

Kto był jej celem? Remus Lupin, wilkołak, który był najbardziej upartym mężczyzną, jakiego znała. Pokonał w tym nawet Severusa Snape’a, a to nie lada dokonanie!

Gryfonka teleportowała się w okolice jego domu. Odetchnęła głęboko i ruszyła do jego drzwi. Zapukała i czekała…

Po chwili zobaczyła mężczyznę, który na jej widok zmarszczył czoło.

 – Hermiono, mówiłem, żebyś nie przychodziła – powiedział i chciał zamknąć drzwi.

Jednak dziewczyna była szybsza. Pchnęła drzwi i weszła do środka, nie zważając na poirytowane spojrzenie Remusa.

 – Dużo rzeczy mówiłeś – prychnęła. – Ale postanowiłam je zignorować.

 – Muszę odpocząć – odparł przez zaciśnięte zęby. – Więc będę ci wdzięczny…

 – Gdy ci potowarzyszę? – dokończyła ze słodkim uśmieszkiem. – Oczywiście Remusie! Z miłą chęcią!

 – Hermiono, posłuchaj…

 – Nie! – przerwała mu i odwróciła się gwałtownie w jego stronę. – Dumbledore powiedział, że ostateczna walka rozegra się w niedalekiej przyszłości. Nie mam zamiaru tracić być może ostatnich chwil razem, tylko dlatego że masz jakieś urojone obawy!

 – Urojone?! – wykrzyknął wzburzony. – Jestem wilkołakiem, Granger!

 – Nie boję się ciebie. – Machnęła ręką. – Zapamiętaj to sobie.

 – Nie wiesz, co mówisz – odparł spokojnie Remus. – Gdy jest pełnia…

 – Zażywasz eliksir – przerwała mu.

 – Pamiętasz swój trzeci rok? Moment, w którym zmieniłem się w wilkołaka, bo zapomniałem go zażyć? – przypomniał. – O mało was wtedy nie zabiłem!  

 – Ale na szczęście nic się nie stało – powiedziała i spojrzała na niego z niemą prośbą. – Remusie… kocham cię, a ty mnie. – Widząc, że chce coś powiedzieć, wyciągnęła dłoń. – Nie zaprzeczaj! Udowodniłeś to wielokrotnie!

 – Przez co teraz jesteś zagrożona! – mruknął.

 – Przez ciebie? – zaśmiała się. – Lupin, nie wiem, czy pamiętasz, ale jestem Hermioną Granger! Najlepszą przyjaciółką Harry'ego Pottera! A jak wiem, to on jest największym wrogiem Voldemorta!

 – Hermiono…

 – Kochasz mnie? – zapytała.

 – Posłuchaj…

 – Powiedz, czy mnie kochasz! – zażądała.

 – Tak kocham! – wykrzyknął i zaraz schował twarz w dłoniach.

 – A ja ciebie – wyszeptała z uśmiechem i dotknęła jego dłonie. – Poradzimy sobie.

 – Nie daruję sobie, gdybym podczas pełni coś ci zrobił – wyszeptał.

 – Jeżeli tak się obawiasz swoich przemian… – zastanawiała się gorączkowo. – To mogę obiecać, że przez jakiś czas w czasie pełni będę trzymała się daleko!

 – Kłamiesz – zaśmiał się.

 – Nie boję się – przypomniała. – Zaryzykujmy, proszę!

 – Jeżeli znowu zapomnę zażyć eliksir…

 – Będę ci o nim przypominać!

 – Posłuchaj… dla twojego dobra…

 – Lupin zamilcz, zanim cię uderzę! – wykrzyknęła, tracąc cierpliwość. – Doskonale znam ten scenariusz! Ty dla mojego dobra mnie zostawiasz, odchodzisz, nie oglądając się za siebie, a ja nie mam zamiaru ci się narzucać. Dla twojej wygody sumienia nie zostawię cię! Więc zapamiętaj sobie cholerny wilkołaku, że nie będę potulną gryfoneczką, którą byłam w Hogwarcie! Dorosłam i zauważ to wreszcie! Wiem, czego chcę i nie rozstajemy się! Zapamiętaj to! – Prychnęła na widok jego zdumionej miny, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju.

 – Gdzie idziesz? – zawołał.

 – Ugotować obiad idioto! – odkrzyknęła. – Może ty lubisz się nad sobą użalać w ciszy, ale ja lubię rzucać przedmiotami! A pierwszym czym rzucę, będzie zastawa wybrana przez Tonks!

Lupin uśmiechnął się pod nosem i ruszył za nią. Gdy wszedł do kuchni, uchylił się przed lecącym talerzem.

 – To ładny komplet – powiedział, opierając się o framugę.

 – To go naprawisz – warknęła. – Jako były profesor powinieneś znać zaklęcie Repero!

 – Znam też wiele innych zaklęć – pochwalił się z dumnym uśmieszkiem. Widząc, jak chwyta następny talerz, westchnął i podszedł do niej. – Przepraszam…

 – Za co? – zapytała, mrużąc oczy. – Za to, że jesteś kretynem? Za to że chciałeś się mnie pozbyć, niby dla mojego dobra? Czy może…

Remus zamknął jej usta pocałunkiem. Gdy oderwali się od siebie, oparł czoło o jej czoło.

 – Za wszystko – powiedział. – Za to, że pozwoliłem ci myśleć, że wciąż czuję coś do Tonks, za to, że chciałem żebyś odeszła… No i za to, że jestem kretynem – dokończył z uśmiechem.

 – Za to ostatnie powinieneś najbardziej przepraszać – stwierdziła, zarzucając mu ramiona na szyję.

 – Chciałem…

 – Chciałeś, żebym była szczęśliwa i tak dalej – przewróciła oczami. – A ja jestem z tobą szczęśliwa! Próbuję ci to powiedzieć od początku, ale w twoim wieku problemy ze słuchem…

 – W moim wieku? – powtórzył oburzony i chwycił ją na ręce.

 – Co ty robisz? – zawołała zaskoczona.

 – Pokazuję, że w moim wieku jeszcze jestem zdolny do paru rzeczy!

 – Tylko do paru? – przekomarzała się, gdy wnosił ją po schodach.

 – Sama ocenisz – odparł, kładąc ją na łóżku.

 – Z przyjemnością – wyszeptała, przyciągając go do siebie.

Rano obudziła się z uśmiechem na ustach. Wtuliła się w śpiącego Remusa.

 – Śpij – mruknął zaspanym głosem.

 – Śpię – zaśmiała się, gładząc go po piersi.

 – Wątpię – odparł i pocałował ją w czoło.

Już miała odpowiedzieć, gdy w sypialni pojawił się srebrzysty jeleń.

 – Voldemort planuje zaatakować dziś Hogwart – usłyszeli głos Harry'ego. – Dumbledore zwołuje zebranie Zakonu! – Po tych słowach jeleń rozmył się.

 – Zaczęło się – powiedział Remus, szybko wstając i ubierając się.

Hermiona jeszcze przez chwilę siedziała na łóżku, wpatrując się w miejsce, gdzie widziała patronusa…

 – Obiecaj mi, że przeżyjesz – poprosiła, patrząc na niego ze strachem.

Remus zastygł w bezruchu, po czym usiadł ciężko na łóżku i przyciągnął ją na swoje kolana.

 – Muszę walczyć – odezwał się. – To jest moim obowiązkiem!

 – Wiem o tym – wyszeptała. – Ale uważaj na siebie! Nie pozwól… 

 – Obiecuję, że na tyle, na ile to będzie zależeć ode mnie, postaram się przeżyć – obiecał z lekkim uśmiechem. – Natomiast ty uważaj! Znając ciebie, Harry'ego i Rona, znajdziecie się tam, gdzie nie powinniście!

 – My… – zaczęła, lecz widząc jego minę, westchnęła: – Postaram się nie narażać – obiecała i pocałowała go namiętnie. – Przeżyjemy oboje i będziemy żyć długo i szczęśliwie! – powiedziała stanowczo i wstała, by się ubrać.

Hermiona wraz z Lupinem teleportowała się do Hogwartu. Przy drzwiach rozdzieli się. Remus udał się do dyrektora, Hermiona natomiast poszła szukać przyjaciół.

Zmarszczyła czoło, patrząc na Harry'ego i Rona pochylonych nad mapą Huncwotów.

 – Nie chcę wam przeszkadzać w tym jakże fascynującym zajęciu, ale… – zaczęła, podchodząc do nich.

 – Malfoy kręci się przy wieży gryfonów – przerwał mu Ron.

 – Co on tam robi? – zdziwiła się, pochylając nad mapą.

Zaraz jednak zrozumiała, gdy ujrzała imię osoby, która się do niego zbliżyła.

 – Ginny! – wykrzyknął Ron, zrywając się na równe nogi. – On może jej coś zrobić.

 – Raczej nie – mruknęła Hermiona, nie ruszając się z miejsca.

Harry tylko westchnął.

 – Czemu nic nie robicie?! – oburzył się rudzielec.

 – Oni są razem – powiedział po chwili Harry.

 – Co?!

 – Ginny chodzi z Malfoyem – wytłumaczyła Hermiona. – I nie rób takiej miny. Ma do tego prawo! A teraz wybacz, że wam przerywam, ale walka za niedługo się zacznie.

 – Masz rację – przyznał Harry. – Chodźmy.

 – Ale jak chodzi z Malfoyem? – zapytał Ron, gdy szli korytarzami Hogwartu. – To jest przecież niemożliwe!

 – A niby dlaczego? – zapytała Hermiona, przewracając oczami. Tylko Ron mógł przejmować się w czasie wojny tym, że Ginny spotyka się ze Ślizgonem.

 – A to dlatego, że to moja siostra – odparł stanowczo. – I ja się nie zgadzam na…

 – Twoje zdanie się nie liczy Ronaldzie – usłyszeli za sobą.

Gdy się odwrócili, zobaczyli Ginny trzymającą za rękę Draco, który patrzył na rudzielca z dumnym uśmieszkiem.

 – Jak możesz! – krzyknął Ron. – Z nim? Nie mogłaś znaleźć sobie kogoś normalnego?

 – Normalnego? – zakpił Malfoy. – A ja niby kim jestem?

 – Fretką – odpowiedzieli wspólnie i z wielką powagą Harry i Ron.

Hermiona i Ginny parsknęły śmiechem. Dracon pokręcił tylko głową.

 – Idioci – prychnął.

 – Ty też się do nich zaliczasz – przypomniała mu Hermiona. – A teraz może byśmy przygotowali się do walki?

 – W ostateczności – powiedział z westchnieniem Draco i, nie zważając na wściekłą minę Rona, pocałował namiętnie Ginny. – Uważaj na siebie skarbie.

 – Ty też – wyszeptała rudowłosa i patrzyła, jak blondyn znika w drzwiach.

 – Gdzie on polazł? – prychnął Ron. – Chowa się?

 – Ma inne zadanie, kretynie – odparła Ginny, patrząc na brata z politowaniem. – Dorośnij!

 – Marzenia – mruknęła Hermiona. – Chodźmy! – powiedziała szybko, widząc, że rodzeństwo Weasleyów szykuje się do kolejnej kłótni.

Gdy znaleźli się w Wielkiej sali, obecny był już cały Zakon. Hermiona podeszła do Remusa i wsunęła dłoń w jego rękę. Spojrzał na nią, marszcząc czoło. Ona tylko uśmiechnęła się lekko i skupiła na słowach dyrektora.

 – Podzielimy się na pięć zespołów – mówił. – Pierwszym dowodzę ja, drugim Severus, trzecim Remus, czwartym Kingsley, piątym … – tu westchnął ciężko – Wielu z was może się z tym nie zgadzać, ale to najlepsze wyjście – spojrzał na Harry'ego – Będziesz dowodził…

 – Nie zgadzam się! – krzyknęła Pani Weasley. – To jeszcze dziecko!

 – Które…

 – Nie praw mi teraz o tym, ile razy już był w niebezpieczeństwie Albusie! – oburzyła się Molly. – Oni wszyscy powinni być ewakuowani! To dzieci! Mają być bezpieczne i..

 – Będziemy walczyć – przerwał jej Harry.

 – Jesteśmy dorośli Pani Weasley – dołączyła się Hermiona.

 – Wybacz mamo, ale nie ma innej opcji – powiedział Ron, wzruszając ramionami. – Nasza trójka nie może przecież być grzeczna i nie sprawiać kłopotu.

 – Nie możemy zawieść zaufania profesora Snape’a – dodała Hermiona.

 – Właśnie! – wtrącił się Harry. – Musimy co jakiś czas coś wysadzić, zniszczyć lub kogoś zdenerwować! A wojna to najlepszy sposób – skończył żart Harry.

Na niektórych twarzach pojawił się uśmiech. Lecz pani Weasley nadal pozostała głucha na ich słowa.

 – Mamo – odezwała się Ginny, przytulając matkę. – Wiedziałaś, że ten dzień nadejdzie… Po prostu musimy mieć nadzieję, że za jakiś czas, staniemy tutaj znowu… w tym samym składzie.

 – Doskonale powiedziane – pochwalił ją Dumbledore. – Wracajmy jednak do najważniejszego! W piątej grupie… pan Potter, pan Weasley, panna Granger, panna Weasley, bliźniaki Weasley, pan Longbottom, panna Lovegood…

 – Same dzieci – załkała Pani Weasley.

 – Są doskonale przygotowani Molly – pocieszył ją Lupin.

 – Każda grupa ma swoje zadanie – kontynuował dyrektor. – Harry, musicie zabić węża, jest on ostatnim horokruksem, potem…

 – Voldemort będzie śmiertelny – dokończył wybraniec poważnie.

 – Tak – przyznał Dumbledore. – Do dzieła, reszta zna swoje zadania! Powodzenia!

Hermiona zarzuciła ramiona na szyję Remusa.

 – Uważaj – poprosiła i pocałowała go czule.

 – Ty też – odparł, przytulając ją mocno.

 – Hermiono! – usłyszała głos Harrego. Pogłaskała jeszcze Remusa po policzku, posłała pokrzepiający uśmiech pani Weasley i wybiegła za przyjaciółmi.

 – Każdy wie, co ma robić? – zapytał poważnie Harry, a gdy wszyscy przytaknęli, uśmiechnął się lekko. – No to do dzieła!
 – Dorwiemy jaszczura! – wykrzyknął Fred.

 – I pokarzemy mu… – George się zamyślił.

 – Bracie starzejesz się. – Fred poklepał brata po plecach.

 – Pokarzemy mu, że czarodzieje z narządem węchu są o wiele silniejsi, niż pacan udający wielkiego Pana! – powiedział po chwili George.

 – Dobre – zaśmiał się Ron.

 – Wy nigdy nie dorośniecie, prawda? – zapytała rozbawiona Hermiona.

 – Po co? – zapytali jednocześnie. – Tak jest dobrze!

Rozmowę przerwał krzyk.

 – Zaczyna się – powiedział Harry, wszyscy spoważnieli i ruszyli do swoich zadań.

Hermiona patrzyła z ukrycia na Voldemorta kroczącego w towarzystwie Lastrange i Nagini.

 – Zaraz… – mruknął Harry. – Jeszcze chwila…. Teraz!

W tym momencie w stronę Voldemorta zostały posłane zaklęcia Crusiatus.

 – Myślicie, że takie dzieciaki jak wy mnie pokonają? – zakpił.

 – Zabij je panie! – zawołała Bella z szaleństwem w oczach.

Hermiona, korzystając z tego, że Voldemort i Bella są zajęci, rzuciła kamieniem w węża, który spojrzał na nią i zaczął się zbliżać. Odchodziła coraz dalej, chcąc odciągnąć Nagini od Voldemorta…

Nagle zauważyła, że wąż szykuje się do ataku.

 – Teraz Nevill! – krzyknęła. I w jednej chwili Nevill uciął głowę Nagini mieczem Godryka Griffindora!

 – Nagini! – wrzasnął Voldemort. Wściekły machnął różdżką, odrzucając Freda, Georga, Lune, Rona i Ginny na ścianę.

 – Ja się zajmę Bellą – powiedziała Hermiona do Harry'ego.

Potter skinął jej głową i ruszył za Voldemortem, który wściekły szedł do wielkiej Sali.

 – Szlama Granger – warknęła Bella. – Wreszcie mogę dokończyć to, co zaczęłam.

 – Nie sądzę – odparła Hermiona. – Crucio!

Bellatriks ze śmiechem ochroniła się przed zaklęciem.

Hermiona nie miała zamiaru się jednak poddać.

 – Crucio! Confringo! Defondio! – krzyczała Hermiona.

 – Nie pokonasz mnie mała szlamo! – śmiała się Bella histerycznie. – Myślisz, że taka nic nie warta dziewczynka ma ze mną szansę? Gdy z tobą skończę, zajmę się twoim wilkołaczkiem!

Hermiona słysząc to, zamarła.

Nagle poczuła wściekłość.

 – Wara od Remusa – warknęła. – Avada Kedavra!

Gdy po chwili ujrzała martwe ciało Lastrange, zamkneła oczy.

Nagle usłyszała wiwaty.

 – Harry – krzyknęła i co sił pobiegła do Wielkiej Sali.

To, co ujrzała, sprawiło, że jej serce zamarło…

Harry stał po środku z różdżką Voldemorta, a jego samego… nie było!

 – Koniec Hermiono! – podbiegł do niej Remus i złapał w objęcia. – Harry go zabił!

Hermiona poczuła, jak wszystkie wątpliwości, strach i niepewność z niej opadają. Zarzuciła Lupinowi ręce na szyję i rozpłakała się ze szczęścia. A wszyscy wokół świętowali pokonanie Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać!

Dwa lata później

 – Niby jak to chcesz zrobić geniuszu? – zaśmiała się Hermiona, patrząc na Remusa, który pochylał się nad częściami drewna.

 – Poradzę sobie – mruknął niepewnie.

 – Możesz po prostu machnąć różdżką i… – zaczęła, lecz przerwała na widok jego oburzonej miny.

 – Powiedziałem, że sobie poradzę! – warknął. – To nie może być trudne! Nie zawsze posiadałem różdżkę!

 – Ale widocznie składanie kołyski cię przerasta – odezwał się Harry, wchodząc do salonu Lupinów razem ze swoją żoną Pavarit.

 – Odezwał się facet, który przez dwa dni składał nasze łóżko – prychnęła Parvati, siadając obok ciężarnej Hermiony.

 – Złożyłem! – obruszył się Harry i usiadł obok Remusa na podłodze. – Nie ważne, że z Ronem użyliśmy na koniec zaklęcia – mruknął cicho tak, by tylko Lupin słyszał.

 – Nie dziwię się – roześmiał się Remus.

 – Dobrze! – powiedziała Hermiona, wstając z ciągnieniem. – Wy tutaj ją składajcie… Ostrzegam, że macie mało czasu!

 – Jeszcze dwa tygodnie – mruknął Remus, przykręcając jedną część.

 – Raczej dwie godziny – poprawiła go Hermiona, idąc powoli w stronę kominka.

 – Za godzinę skończę i… – nagle przerwał i gwałtownie wstał. – Jak dwie godziny?! I po co ci płaszcz? A ta walizka? Granger coś ty znowu wymyśliła?!

 – Pomyślałam sobie, że przecież jest taki słoneczny dzień – odparła, przewracając oczami. – To czemu nie urodzić dziecka dzisiaj?

 – Pomóc ci? – zapytała Parvati.

 – Chyba musisz – westchnęła Hermiona. – Bo ci dwaj – wskazała Remusa i Harry'ego – chyba oberwali Petrificusem...

Remus i Harry ocknęli się szybko i ruszyli na pomoc. Lecz zapomnieli o kawałkach drewna i częściowo złożonej kołysce.. Przekładając, zniszczyli wszystko.

 – Nasze dziecko nie będzie miało gdzie spać – podsumowała Hermiona ze śmiechem, patrząc, jak jej mąż i przyjaciel podnoszą się z podłogi, lecz nagle krzyknęła, gdy przeszył ją silny skurcz. – Remus…

 – Już kochanie. – Lupin objął ja ramieniem i pomógł wejść do kominka. – Mung!

Dwie godziny później jak przewidziała Hermiona, na świat przyszła ich córeczka.

 – Rossa – wyszeptał Remus, delikatnie dotykając maleńkiej rączki córki.

Hermiona uśmiechnęła się zmęczona.

Gdy kilka dni później wyszła z kominka, stanęła zdumiona na widok salonu.

 – Skąd? – zapytała, patrząc na Remusa, który pojawił się z Rossą w ramionach.

 – Hm? – Lupin wyglądał na zmieszanego. – Harry ma długi język… Powiedział wszystkim, że nie zdążyłem skończyć kołyski, więc…

Hermiona nie wytrzymała i roześmiała się. Cały salon zagracony był kołyskami!

 – Każdy przyniósł. – Remus wzruszył ramionami.

 – Nasza córka będzie mogła codziennie spać w innej – powiedziała Hermiona i pocałowała męża. – Kocham cię!

 – Ja ciebie też – odparł z uśmiechem i ułożył Rossę w pierwszej kołysce z brzegu, po czym objął Hermionę. – Was obie!