Współpraca Gryfonów i Ślizgonów?

Beta: Kite Millie

 – Może to jeszcze przemyślmy – mruknął Harry, idąc wraz z Ronem przez ciemne korytarze Hogwartu.

 – Już to robiliśmy i wiesz, że nam to nie wychodzi za dobrze – odparł rudzielec, chowając ręce do kieszeni.

 – Ale to nasza przyjaciółka!

 – Przecież wiem – westchnął Ron. – Ale musimy to zrobić! Dla dobra wszystkich!

 – Ona nas zabije – powiedział Wybraniec, stając przed pustą ścianą, gdzie po chwili pojawiły się drzwi.

Gdy weszli do środka, ujrzeli dwóch ślizgonów.

 – Nadszedł ten czas – zaczął Teodor Nott.

 – Że ślizgon dogaduje się z gryfonem – dokończył Zabini i skrzywił się. – Ma się nikt o tym nie dowiedzieć!

 – My raczej się tym nie pochwalimy – prychnął Ron.

 – Nawet na torturach od niego tego nie wyciągną – obiecał Harry.

 – Mam nadzieję – odparł Nott.

 – Dość tej miłej pogadanki – przerwał im Zabini. – Musimy zrealizować nasz plan.

 – To nasz przyjaciel – zaznaczył Nott, patrząc na gryfonów poważnie – Ale przez jego zachowanie jesteśmy skłonni do zbrodni.

 – Krwawej zbrodni – poprawił go Zabini.

 – A to nasza przyjaciółka – odpowiedział Harry.

 – Może nie chcemy dokonać mordu, ale trochę … – zaczął Ron i nie dokończył, szukając odpowiedniego słowa.

 – Ona jest straszna – pomógł mu Harry. – Nie do wytrzymania, więc jesteśmy zmuszeni z wami współpracować!

 – Dobrze wiedzieć, że obydwie strony nie są zadowolone ze współpracy – Nott wyciągnął kartkę i pióro. – Do pracy! Jak to zrobimy?

 – Związać ich!

 – Zaciągnąć siłą!

 – Zamknąć w pomieszczeniu, z którego nie będą mogli wyjść – usłyszeli ze strony drzwi i zaskoczeni ujrzeli Ginny i Pansy.

 – I musieli się dogadać – dodała Parkinson.

 – Co wy tu robicie? – wydukał zaskoczony Ron.

 – Pomagamy wam matoły – prychnęła Pansy. – Więc notuj Teo.

Gdy Harry wszedł do pokoju wspólnego, Hermiona siedziała samotnie w rogu pochylona nad książkami.

 – Mionka? – usiadł obok.

Spojrzała na niego pustym wzrokiem.

 – O co chodzi? – zapytała, a w jej głosie można było wyczuć smutek.

 – Ron potrzebuje twojej pomocy – powiedział szybko. – Jest w sali zaklęć… nie potrafi zmienić szczura w….

 – W nic – przerwała mu Hermiona i z westchnieniem ruszyła do drzwi.

 – Wstawaj idioto! – krzyknął Zabini, wbiegając do sypialni Draco Malfoya.

 – Odwal się – warknął blondyn, zakładając koc na głowę.

 – Rusz się – Diabeł zerwał z niego koc i rzucił na łóżko ubranie. – Mamy dziesięć minut!

 – Na co? – zapytał Smok, niechętnie wstając.

 – Na sprawienie byś przestał zachowywać się jak gryfon – prychnął Zabini.

Hermiona weszła do Sali zaklęć i rozejrzała się po pomieszczeniu.

 – Ron? – zawołała.

 – Co ty robisz kretynie?! – wykrzyknął zbulwersowany Dracon, gdy Zabini siłą wepchnął go do Sali.

 – Co ty tutaj robisz? – zapytała Hermiona, robiąc krok w tył.

 – Ja… – zaczął, ale przerwał mu trzask drzwi. – Zabini zmusił mnie, bym tutaj przyszedł – odparł, prostując się dumnie.

 – Zmusił – powtórzyła Hermiona ze smutkiem – Jakby inaczej.

 – O co ci chodzi Granger? – warknął. – Czyżbyś się ze mną stęskniła?

 – Chciałbyś – odparła, zakładając ramiona na piersi.

 – Nie bardzo – powiedział z beznamiętnym wyrazem twarzy.

 – To świetnie – wyszeptała, opuszczając głowę. – Więc można uznać naszą rozmowę za zakończoną…

 – Tak – usłyszała odpowiedź. Gdy była już przy drzwiach, Draco szybko do niej podszedł i stanął przed nią, uniemożliwiając jej wyjście. – odpowiedz mi tylko na jedno pytanie…

 – Jakie? – spojrzała mu w oczy i z trudem powstrzymała się, przez zarzuceniem mu ramion na szyję.

 – Czemu odeszłaś?

 – Nie dałeś mi powodu, bym została – padła odpowiedź.

 – Niby jaki powód by cię zadowolił? – zakpił. – Padnięcie na kolana? Wyznanie dozgonnej miłości? A może…

 – A może tak? – odparła, powstrzymując płacz – Jesteśmy… byliśmy ze sobą od zakończenia wojny, minęło już pół roku, a ja nigdy nie usłyszałam, że mnie kochasz! Nigdy nie chwyciłeś mnie za rękę, nie przytuliłeś, nie pocałowałeś…

 – A niby co robiłem?! – oburzył się.

 – W pokoju! – wykrzyknęła – Nikt oprócz naszych przyjaciół nie wiedział, że jesteśmy razem! I to nie był mój pomysł!

 – A czego oczekiwałaś? Że wejdę do Wielkiej Sali, trzymając cię za rękę? Że wprawimy wszystkich w szok? – szydził. – Że…

 – Że nie będziesz się mnie wstydził – przerwała mu. – Że mnie kochasz tak jak ja ciebie kretynie! Ale nie! Wielki Pan Malfoy, pieprzony arystokrata, nie liczy się z uczuciami nikogo! Na co miałam czekać? Na chwilę w której rodzice wybiorą ci narzeczoną? Albo gdy ci się znudzę? Może i nie mam powodzenia, ale może teraz ktoś zwróci na mnie uwagę i mnie pokocha? Bo na to zasługuję, kretynie! –  Wykrzyknąwszy to, zaklęciem otworzyła drzwi i wybiegła.

Na korytarzu Harry, Ron, Teodor, Blaise, Ginny i Pansy spojrzeli na wychodzącego Dracona.

 – Mówiłem, że to schrzani – powiedział Harry, patrząc na ślizgona z odrazą.

 – Idiota – prychnął Ron.

 – Nie zasługujesz na nią – dodała Ginny i cała trójka gryfonów ruszyła za Hermioną.

 – Zmarnowałeś taką szansę – westchnął Zabini.

 – Czy ciebie ojciec nie upuścił na posadzkę, gdy byłeś mały? – warknęła Pansy. – Stracisz ją!

 – Droga wolna – mruknął Malfoy, chowając ręce do kieszeni.

 – Nie zostawisz tak tego – Teodor przypatrzył mu się uważnie. – Co knujesz?

Na ustach blondyna pojawił się drapieżny uśmieszek.

 – Sprowadźcie tu tych przygłupów Granger – powiedział tylko.

Mecz finałowy. Gryfoni przeciwko Ślizgonów.

Gryfoni prowadzą trzydziestoma punktami….

 – Malfoy ruszył! Chyba zobaczył znicz! – krzyknął komentator. – Potter podążył jego śladem!

Wspaniały unik przed tłuczkiem ścigającego ślizgonów! Potter nurkuje! Znicz jest coraz bliżej... Nie! Malfoy go złapał! Slytherin wygrywa!

Na trybunach domu węża zawrzało, wszyscy cieszyli się ze zwycięstwa.

 – Teraz… – zaczął komentator, lecz zamilkł i zaczął wpatrywać się w drużyny. – Co się dzieje?

Wszystkie oczy zwróciły się na Dracona Malfoya i Harry’ego Pottera, którzy po wylądowaniu zaczęli się naradzać.

 – Co oni robią? – zapytała Hermiona, marszcząc czoło.

 – Nie mam pojęcia – odparła Ginny, nagle krzyknęła. – Malfoy uderzył Harry’ego! Chodź! – pociągnęła ją za rękę.

Gdy wbiegły na boisko, nagle wszyscy zawodnicy podlecieli do nich i otoczyli Hermionę.

 – Co to ma znaczyć? – wykrzyknęła.

 – Dałem się uderzyć, żeby dać temu kretynowi szansę odzyskania cię – powiedział Harry, puszczając jej oczko.

 – Musiałem zmusić cię do zejścia – odezwał się Draco, podchodząc.

 – Wystarczyło poprosić – prychnęła Hermiona.

 – Na to nie wpadliśmy – przyznał Zabini – Źle na nas działa współpraca z Gryfonami.

 – Zamknij się – rozkazał Draco i stanął przed Hermioną. – Wyjaśnijmy sobie coś Granger! Byliśmy ze sobą pół roku i nie zakończyłbym tego nigdy? Dlaczego? Bo cię kocham, idiotko!

 – Nie powiedziałeś…

 – Nie przerywaj mi z łaski swojej – warknął. – Nie powiedziałem, bo ja nie gadam o uczuciach! Nie zauważyłaś?

 – Ja…

 – Czego nie rozumiesz w słowach „Nie przerywaj mi”? – prychnął. – Nie chciałem, żeby wszyscy się dowiedzieli, bo sama nie chciałaś być uważana za moją następną zdobycz!

 – Nie pozwoliłbyś…

 – Oczywiście, że nie pozwoliłbym, żeby ktoś cię obrażał, ale zabić wszystkich ślizgonów i gryfonów, to trochę głupie, więc postanowiłem poczekać na koniec roku szkolnego i dopiero wtedy powiedzieć wszystkim tym niedorozwojom, że jesteś moja!

 – A nie wpadłeś na to, żeby mnie o tym uświadomić? – odezwała się wścieka. – Ślizgoni to idioci! Wystarczyło mi powiedzieć! Nie cierpiałabym przez ostatnie dwa tygodnie, gdy z tobą zerwałam!

 – I właśnie teraz dochodzimy do sedna – powiedział stanowczo. – Otóż, ty panno Granger nie masz prawa ze mną zrywać! Nie masz prawa ode mnie odchodzić! Nie po to oznajmiłem rodzicom, że ich synową zostanie mugolaczka!

 – Co zrobiłeś? – zapytała, patrząc mu w oczy z nadzieją.

Draco westchnął i przyciągnął ją do siebie.

 – Kocham cię, Hermiono – wyszeptał jej do ucha. – I czy tego chcesz, czy nie, wyjdziesz za mnie!

 – Aleś ty romantyczny – fuknęła ze łzami w oczach.

 – Chcesz romantyzmu? – uniósł w górę brwi, gdy z uśmiechem przytaknęła, padł na kolana – Hermiono Granger, piękna i cudowna niewiasto, która…

 – Przestań! – przerwała mu śmiejąc się.

 – Nie przerywaj, Granger! Mam wenę!

 – Właśnie nie przerywaj! – krzyknął Zabini.

 – Ron, zapisujesz to? – zawołał Harry.

 – Słowo w słowo! – przyznał rudzielec.

 – Będziemy mieli materiał do szantażu.

 – Z kim ja się zadaje – westchnął Draco i wstał. – Wyjedziesz za mnie Hermiono?

 – Tak – odparła i pocałowała go namiętnie.

Na trybunach zawrzało. Wszyscy zaczęli klaskać, nawet nauczyciele wstali i przyłączyli się do uczniów.

 – Jesteśmy genialni – powiedział Zabini, patrząc na całującą się parę.

 – My jesteśmy genialni – poprawił go Harry.

 – Ja i Pansy jesteśmy genialne – prychnęła Ginny.

 – Bez nas nic byście nie zrobili – poparła rudowłosą Parkinson.

Trzy lata później

 – Dobra mały – Draco spojrzał na syna śpiącego w kołysce. – Zanim twoja mama wróci, musimy sobie coś wyjaśnić! Śpisz całą noc! Twoja matka nie chce słyszeć o niani, więc ja muszę zarywać noce, by się tobą zajmować! No przecież, nie pozwolę jej wstawać, gdy cały dzień się tobą opiekowała! Jestem wspaniałym mężem! No więc, masz spać! A nie drzeć się w niebogłosy. Jeżeli już chcesz beczeć, masz mi to oznajmić tak dwie godziny wcześniej, żebym się przygotował! I oczywiście żebyś mi i Hermionie nie przerwał w robieniu… przyjemnych rzeczy – odchrząknął. – Jak będziesz starszy, to o tym porozmawiamy! Więc…

 – Więc muszę chyba znaleźć ci innego tatusia Tim, bo ten się popsuł – zapiła Hermiona, stając w drzwiach – Czy ty dobrze się czujesz Malfoy? – zapytała męża.

 – Rozmawiam z synem – odparł wyniośle, podchodząc do niej i pocałował ją czule. – Musimy sobie coś wyjaśnić.

 – Może Timothy odziedziczył inteligencję po mnie i zrozumiał? – zapytała Hermiona ze śmiechem, rozwiązując mężowi krawat.

 – Mam wrażenie, że zrozumiał – Draco uśmiechnął się seksownie i chwycił Hermionę na ręce. – Więc na pewno będzie spał grzecznie, gdy my będziemy zajmować się sobą – położył ją na łóżku i pochylił się, by pocałować ją, gdy nagle rozległ się płacz – Timothy Do Diabła Malfoy! – wykrzyknął Draco, odsuwając się od żony. – Żartujesz sobie z ojca?!

Hermiona zachichotała.

 – Widocznie twoja rozmowa nie pomogła – powiedziała, udając powagę.

 – Na to też jest sposób – warknął Draco, wstał i wziąwszy syna na ręce, wyszedł z sypialni.

 – Co ty robisz?! – krzyknęła za nim Hermiona.

 – Nie ruszaj się z łóżka, Granger! – usłyszała.

Westchnęła i położyła się wygodnie na łóżku, po minucie Draco wszedł do sypialni bez syna.

 – Gdzie… – zaczęła Hermiona, lecz blondyn nie dał jej dokończyć, tylko przyciągnął ją do siebie i pocałował gorąco, rozpinając jej sukienkę.

 – Zaniosłem go do Zabiniego – powiedział między pocałunkami. – Za godzinę ma się nim zająć Potter z rudą, potem Rudy z Pomyluną, a na końcu znowu ma trafić do Zabiniego i Pansy. Niech się nim zajmują! Są wreszcie cholerną rodziną.

 – Mój pomysłowy Ślizgon – wymruczała mu do ucha i pocałowała jego punkt na szyi. – Więc cieszmy się kilkoma godzinami spokoju, kochanie.

 – O spokoju możesz zapomnieć, maleńka – ostrzegł i udowodnił jej to, lecz Hermiona nie była z tego powodu nieszczęśliwa, a wręcz przeciwnie… była wprost zadowolona.