Nie wykorzystałem cię Hermiono!

-Że niby co mam robić?- zapytała zaszokowana Hermiona, patrząc na Rona i bliźniaków.

- Masz udawać dziewczynę Freda – powtórzył Ron z radosnym wyrazem twarzy.

- To nie był mój pomysł- odezwał się Fred, wyglądając na niepewnego.

- Oczywiście, że nie twój , tylko największego geniusza w naszej rodzinie!- powiedział George wyrzucając ramiona w górę.

- Billa?- zapytała Hermiona ze słodka minką.

- Zabawne – mruknął George i wypiął dumnie pierś- Oczywiście , że chodziło o mnie.

- A niby czemu mam udawać , że jestem z Fredem?- zapytała zakładając ręce na pierś.

- Ponieważ moi bracia to kretyni- odpowiedział jej Fred, na co ona uśmiechnęła się lekko.

- Co prawda to prawda- przyznała i spojrzała znacząco na Rona.

- Ej- obruszył się rudowłosy- To nie o mnie teraz mowa!

- Dobra- powiedział George i zwrócił się do Hermiony- Za Fredem ugania się jedna dziewczyna, która przychodzi do naszego sklepu…

-… i nie słucha , gdy mówię , że nie jestem nią zainteresowany – dokończył Fred.

- A co ja mam niby zrobić?- zainteresowała się Hermiona.

- Poudawać , że jesteście parą- odpowiedział za brata Ron .

- Ja…- zaczęła , nie wiedząc czy zgodzić się na ich pomysł, gdy jej wzrok padł na Frada wpatrującego się w nią z nadzieją – Dobrze , zrobię to.

- Hermiona jesteś…- zaczął George.

-.. WSPANIAŁA!- dokończył Fred z promiennym uśmiechem.

Hermiona odetchnęła głęboko i otworzyła drzwi sklepu Weasley’ów, weszła do środka i zauważyła Freda stojącego obok ładnej blondynki , która widać było , próbuje zwrócić na siebie jego uwagę.

Hermiona nie chcąc zawieść chłopaka, podeszła do niego.

- Fred- zawołała i pocałowała go w policzek.

- Witaj Herm- odparł lekko zdenerwowany.

- Idziemy na obiad?- zapytała łapiąc go za rękę.

- Oczywiście – przytaknął Fred i spojrzał na blondynkę- Poznaj Keri , moją dziewczynę Hermionę , Herm, to Keri.

- Miło mi – powiedziała Hermiona z promiennym uśmiechem.

- Mi też – mruknęła Keri i zmierzyła ją spojrzeniem-Odkąd jesteście parą?

- Od dwóch miesięcy- odpowiedziała Hermiona od razu, widząc że Fred patrzy z niepokojem na blondynkę.

- To ja już pójdę, dowidzenia Fred- powiedziała Keri i nie żegnając się z Hermioną wyszła ze sklepu.

- Cześć- odparł rudzielec z westchnieniem ulgi – Nareszcie poszła.

- Nie bardzo- powiedziała Hermiona i wskazała na okno, za którym stała blondynka , jakby na coś czekała.

- Co ona tam robi?- zdumiał się Fred.

- Czeka , żeby sprawdzić , czy na pewno jesteśmy parą i idziemy na obiad- odparła dziewczyna ze śmiechem.

- Więc chodźmy – powiedział rudowłosy – George wychodzimy!

- Ok!!- odkrzyknął drugi z bliźniaków, z zaplecza.

- To gdzie idziemy?- zapytała Hermiona , gdy wyszli ze sklepu.

- Może do herbaciarni u pani Puddifoot?- zaproponował Fred od niechcenia.

- Do madame Puddifoot?- powtórzyła zaszokowana- To najbardziej romantyczne miejsce na całej Pokątnej!

- Mamy udawać prawda?- rudzielec popatrzył na nią z nadzieją.

- Eee tak- zgodziła się Hermiona i uśmiechnęła się lekko- Zawsze chciałam iść do tej herbaciarni.

- Więc, Pani pozwoli- powiedział poważnie Fred , ukłoniwszy się podał jej ramię .

Hermiona ze śmiechem przyjęła jego ramię i w wyśmienitych nastrojach ruszyli w dalszą drogę.

Hermiona i Fred od prawie miesiąca udawali parę, chodzili razem na obiady, kolacje, na spacery…

Dziewczyna, ze zdziwieniem odkryła , że uwielbia spędzać z nim czas, z niecierpliwością wyczekiwała momentu, w którym miała zjawić się w sklepie , lub gdy Fred przychodził po nią , by zabrać ją na „randkę”.

Najbardziej lubiła spacerować z nim po parku, trzymali się za ręce , on opowiadał jej o nowych wynalazkach, co zawsze wywoływało u niej napad śmiechu gdy , opisywał skutki niektórych wymyślonych rzeczy, które testowali na sobie.

-Naprawdę , zmieniliście się w pandy?- zapytała chichocząc.

- To nie było takie śmieszne- burknął udając obrażonego .

- No nie oczywiście , że nie- przytaknęła Hermiona ze śmiechem- Chciałabym to zobaczyć.

- Wierz mi byłem najpiękniejszą rudą pandą na świecie- zapewnił Fred z dumą.

- A George?

- On się nawet do mnie nie umywał – prychnął rudzielec i wybuchną śmiechem.

- A dlaczego rude?

- Skutki uboczne- wytłumaczył Fred- każdy zmienia się w pandę koloru swoich włosów.

- Rude pandy – mruknęła radośnie Hermiona.

- Idziemy coś zjeść?- zaproponował chłopak ,po chwili.

- Oczywiście, a na co masz ochotę?

- Mhh, nie wiem jak ci to powiedzieć …- zaczął i się zarumienił.

- No powiedz- ponagliła go Hermiona z lekkim uśmiechem.

- Wiesz gdzie można zjeść pędy bambusa?- zapytał z nadzieją.

- Pędy bambusa?- Hermiona nie wytrzymała i wybuchnęła śmiechem.

- Nie moja wina … to znaczy moja , ale wolę zwalić to na George’a , że skutkiem ubocznym , jest chęć jedzenia bambusa!- zaperzył się rudzielec.

- Nie martw się , zaraz znajdziemy jakieś bambusy- zapewniła ze śmiechem i pocałowała go w policzek, na chwile oboje nie wiedzieli jak się zachować – Chodźmy- powiedziała Hermiona i szybko ruszyła przed siebie.

- Szkoda- mruknął Fred , podążając za nią.

Pewnego dnia , doszła do szokującego odkrycia, nie mogąc się z tym pogodzić, przeniosła się do Ginny i Harrego.

- Gin!- zawołała wychodząc z kominka w ich domu.

- Już!- usłyszała głos przyjaciółki ,która po chwili zjawiła się w salonie- Hermi , jak dobrze cię widzieć !

- Mam problem- wyrzuciła z siebie Hermiona i spojrzała na nią załamana – Gdzie jest Harry?

- W pracy – odpowiedziała Ginny i usiadła na kanapie- Mionka co się stało?

- Pamiętasz ten genialny pomysł George’a ?- zapytała cicho.

- Tak – westchnęła rudowłosa- On i te jego genialne pomysły.

- Właśnie , no więc zaczęliśmy z Fredem udawać parę, a mi naprawdę zaczęło się to podobać – powiedziała Hermiona przygryzając dolną wargę.

- Podobać? – zapytała z uśmiechem Ginny- Znaczy czujesz coś do Freda.

- Tak- przyznała cicho Hermiona.

- To cudownie- wykrzyknęła rudowłosa radośnie.

- Co jest w tym cudownego?- zapytała patrząc na nią smutno- Mieliśmy UDAWAĆ! A ja się w nim zako..- nagle przerwała i zatkała usta ręką.

- Zakochałaś się w nim?- Ginny wyglądała na prze szczęśliwą.

- Ale on nie może wiedzieć!! Miałam udawać!- wykrzyknęła Hermiona załamana – UDAWALIŚMY parę, żeby Keri się odczepiła!

- Keri?- zapytała Ginny marszcząc brwi.

- Tak Keri, taka…

-… blondynka- dokończyła za nią Ginny, Hermiona spojrzała na nią zdumiona.

- Skąd wiesz?- zapytała patrząc na nią uważnie.

- Keri Anderson, jest dziewczyną George’a!- powiedziała Ginny poważnie.

- Żartujesz ?- Hermiona spojrzała na przyjaciółkę błagalnie a gdy ta zaprzeczyła , wstała gwałtownie i weszła do kominka, by po chwili znaleźć się na zapleczu Dowcipów Weasley’ów.

Zobaczyła Freda stojącego w rogu sklepu i wpatrującego się w ulice, podeszła do niego szybko.

- Jak mogłeś mi to zrobić?- zapytała gwałtownie , rudzielec odwrócił się do niej zdumiony.

- O co chodzi?- patrzył na nią , nic nie rozumiejąc.

- Czemu chciałeś , żebym udawała Twoją dziewczynę?

- Ponieważ Kari…

- Nie prawda! Ona jest dziewczyną George’a!- krzyknęła ze łzami w oczach- Więc powiedz mi dlaczego kłamaliście!

- Nie chciałem Hermiono ..ja…- zaczął lecz nie pozwoliła mu skończyć .

- Nie chciałeś ,ale mnie okłamałeś!- powiedziała i ze złością otarła łzy , spływające po policzkach.

- Ja ci to wszystko wytłumaczę – zapewnił Fred.

- Założyliście się , czy co?- zapytała smutno- Dlaczego mnie wykorzystałeś?

- Nie wykorzystałem- krzyknął zdenerwowany- Hermiono , plan był inny….

- A ja głupia się w tobie zakochałam – wyszeptała i spojrzała na niego stanowczo- Nie chcę cię już nigdy więcej widzieć!

- Hermiono!- krzyknął Fred, gdy dziewczyna odwróciła się i wybiegła ze sklepu- To nie tak!

                                                  *****

- Kochanie ktoś do ciebie – powiedziała Pani Granger , wchodząc do pokoju córki.

- Nie chce nikogo widzieć – odparła Hermiona nie odrywając się od czytanej książki.

- Ale ja nie wyjdę , dopóki nie wytłumaczę- odezwał się Fred wchodząc do pokoju, Pani Granger wycofała się i cicho zamknęła za sobą drzwi.

- Nie musisz- powiedziała Hermiona , nie patrząc na chłopaka.

- Zakochałem się w tobie dwa lata temu, ale byłaś dziewczyną Rona, gdy zerwaliście rok temu, byłem szczęśliwy, ponieważ byłaś wolna, więc miałem minimalne szanse , by cię sobą zainteresować, lecz przecież nie mogłem od razu po waszym rozstaniu , rzucić się na ciebie , więc odczekałem, George wpadł na pomysł , by udawać , że Keri nie daje mi spokoju, Ron zgodził się nam pomóc i..- Nie dokończył , ponieważ Hermiona wstała z łóżka i stanęła przed nim z ramionami  skrzyżowanymi na piersiach.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś ?- zapytała poważnie.

- Bałem się, że możesz mnie wyśmiać – powiedział czerwieniąc się.

- Myślałam , że znasz mnie na tyle , żeby wiedzieć , że nie mogłabym być tak nieczuła!- odparła gniewnie.

- Znam cię – wyszeptał i spojrzał jej prosto w oczy– Hermiono wiem, że ten plan , był idiotyczny, ale nie miałem innego pomysłu. Wybacz mi…

Hermiona westchnęła , podeszła bliżej i z lekkim uśmiechem pocałowała, zaskoczonego chłopaka w usta.

- Naprawdę mnie kochasz?- zapytała gdy oderwali się od siebie.

- Tak – przytaknął i odsunął się od niej o krok, po czym ukłonił się – Czy uczynisz mi ten zaszczyt, i pójdziesz ze mną dziś na randkę?

- Z przyjemnością- odparła z promiennym uśmiechem.

- Naprawdę?- zapytał z nadzieją rudzielec.

- Naprawdę – przytaknęła radośnie dziewczyna i znów pocałowała chłopaka , który objął ją mocno i oddawał pocałunki z pasją.

Dziesięć lat później

-Mamo!- Hermiona wbiegła przerażona do salonu, by w następnej chwili wpatrywać się zdumiona w swojego ośmioletniego syna który był … niebieski!

- Nick , coś ty zrobił?- zapytała groźnie.

- To nie ja tylko Rick!- obruszył się .

- Rick!- zawołała Hermiona i za kanapy wychyliła się rudowłosa czupryna.

- To nie ja, nie ma dowodu , nie ma sprawy , nie ma kary!- powiedział chłopiec stając obok brata bliźniaka.

- Który z was to zrobił?- zapytała próbując zachować powagę , choć było to trudne, patrząc na dwóch niebieskich synków.

- To on!- krzyknęli na raz i popatrzyli na siebie wściekle.

- To ty wymyśliłeś!- oburzył się Rick.

- Jasne ja.. a ty co ? Obserwator?- odpyskował Nick.

- Wydziedziczę cię!- warknął Rick.

- A co mi byś zapisał ? Skarpetki?- zapytał szyderczo Nick.

- Dziurawe- mruknął Rick.

Chłopcy spojrzeli na siebie , potem na matkę i powiedzieli jednocześnie.

-To Arina!

- Naprawdę?- Hermiona udała zdumioną – Chcecie mi powiedzieć , że wasz DWULETNIA siostra, sprawiała że jesteście niebiescy?

- Tak?- powiedzieli niepewnie.

- Jesteście gorsi niż wasz ojciec i wuj George!- prychnęła – Macie szlaban! Zero latania na miotłach , przez tydzień!

-Ale mamo!- jęknęli załamani .

-Ależ mamo!- usłyszeli rozbawiony głos ojca stojącego w drzwiach i uśmiechającego się.

- Fred! Widzisz co TWOI synowie zrobili?- zapytała mrużąc oczy.

- Dlaczego oni są MOIMI synami, gdy coś zmalują?- zapytał podchodząc do niej i przytulając do siebie.

- Ponieważ to TWOJE geny- odparła z lekkim uśmiechem.

- Nie prawda, jak możesz ga..- zaczął lecz ,zamilkł- Dobra… zła strategia… Chłopcy idźcie zjeść jabłko, wtedy powinniście stracić ten kolor.

- A musimy?- zapytał Rick.

- A chcecie mieć dwa tygodnie szlabanu?- zapytała Hermiona.

- Oj mamo- mruknął Nick i pociągnął brata do drzwi.

- Są gorsi niż ty i George- powiedziała Hermiona do męża.

- Wiem- przyznał z dumą.

- Fred!- oburzyła się.

- Też cię kocham – powiedział i pocałował ją namiętnie.