Powrót do domu...

 Dzięki wspaniałej becie miniaturka dzień wcześniej :)

Taka nietypowa para... :) Mam nadzieję, że się spodoba :)

Beta: Kite Millie

Luna spojrzała w swoje odbicie i uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Może i miała zostać w domu, ale co poradzi na to, że stęskniła się za przyjaciółmi? Pójdzie tam tylko na chwilę! Dosłownie półgodziny i wróci do łóżka.

Poprawiła sukienkę i weszła do kominka by przenieś się do Hogwartu. Dziewczyna z uśmiechem przemierzała Hogwarckie korytarze. Tyle tu przeżyła. Były to zarówno dobre jak i złe chwile…

****

 – Nie chcę już z tobą być – powiedział Ron, wzruszając ramionami.

 – Co ja takiego zrobiłam? – zapytała, powstrzymując łzy – Jesteśmy razem od pół roku i nagle ci się znudziłam?

 – Postanowiłem dać Lavender szansę – odparł rudzielec i odwrócił się – Myślałem, że zrozumiesz…

****

Po zerwaniu z Ronem, przez miesiąc dochodziła do siebie. Po tym czasie dyrektor poprosił ją, by wyruszyła na poszukiwania pewnej księgi. Na szczęście nie podróżowała sama…

****

Luna patrzyła na mężczyznę z nadzieją w oczach.

 – Zapomnij o tym – warknął i ruszył do drzwi.

 – Nie mam takiego zamiaru – odpowiedziała i szybko do niego podeszła – Powiedziałeś, że mnie kochasz i proszę cię, żebyś nie cofał tych słów..

 – Dlaczego?

 – Ponieważ to oznacza, że moje uczucia są odwzajemnione – wyszeptała z nieśmiałym uśmiechem.

****

Właśnie dzięki temu zdarzeniu nie była sama…

Weszła do Wielkiej Sali i od razu znalazła się w ramionach pani Weasley.

 – Tak się o ciebie baliśmy skarbie – zawołała.

 – Nic ci nie jest? – zapytała Ginny.

 – Czemu nie wracałaś? – dodał Ron.

 – Usiądź i opowiadaj! – poprosił Harry.

Blondynka uśmiechnęła się nieśmiało i zajęła miejsce przy stole gryfonów, gdzie siedział cały Zakon.

 – Ja.. – zaczęła.

 – Gdzie byłaś? Nie mogłaś się z nami kontaktować? – posypały się pytania, na które nie nadążała odpowiadać.

 – Ja… – znów zaczęła i uśmiechnęła się do przybyłych – Układałam sobie życie…

 – Bez nas? – oburzył się Ron.

 – A miałam brać ciebie pod uwagę? – prychnęła.

Wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni zachowaniem Luny.

 – Zmieniłaś się – odezwała się zaskoczona Ginny.

 – Każdy się zmienia – powiedziała blondynka – Gdzie Hermiona?

 – Żebyśmy wiedzieli – warknął Ron, zakładając ramiona na piersi.

 – Też zniknęła, tak jak ty! – powiedział Harry – Ale cieszę się, że wróciłaś.

 – Ja też – Luna rozejrzała się po pomieszczeniu – Tęskniłam za tym miejscem.

 – Trzeba było nie znikać – odparł zirytowanym głosem Ron.

 – Nie mam ochoty znosić twojego zachowania – odpowiedziała, wstając, nagle złapała się stołu, podtrzymując się, by nie upaść.

 – Luna! – krzyknął Harry i ją złapał.

Posadził ją ostrożnie na krześle.

 – Nic mi nie jest – uspokoiła ich.

 – To co… – zaczął Ron, podchodząc, lecz nie dokończył.

 – Zbliż się do niej łasico, a nie przeżyjesz tego dnia – warknął Snape, pojawiając się znikąd i klęknął przed blondynką. – Podobno Krukoni są tacy inteligentni – zadrwił Snape, podając jej fiolkę z eliksirem.

 – Na pewno mądrzejsi od Ślizgonów – odparła Luna, pijąc eliksir – Sam widziałeś, że wstawałam wolno! Po prostu mi się w głowie zakręciło!

 – Miałaś siedzieć w domu! – powiedział wściekły, patrząc na nią uważnie.

 – Dobrze się czuję – uśmiechnęła się czule i ku zaskoczenie wszystkich pogładziła go po policzku!

 – Luna… – zaczął Ron.

 – Zamilcz – warknął Snape, nie patrząc nawet w jego stronę, po czym zwrócił się do Luny – Zawsze musisz robić wszystko po swojemu? Mam nadzieję, że nasze dziecko będzie miało charakter po mnie – mruknął, wstając i kierując się do wyjścia.

 – Merlin na pewno się nad nami zlituje – zaśmiała się Luna.

 – Jakie dziecko?! – wykrzyknął rudzielec.

 – Severusie, o co chodzi? – zapytał zdumiony Dumbledore.

 – Luna, powiesz nam, co się dzieje? – Ginny usiadła obok niej.

 – Ja… – zaczęła blondynka, ale przerwał jej Snape.

 – Nie wasz cholerny interes! – warknął, wziął ją za rękę i skierował się do wyjścia.

 – Severusie… – zaczęła Luna, lecz wystarczyło jedno spojrzenie Mistrza Eliksirów, by zrozumiała, że nic nie skłoni go do pozostania w Hogwarcie.

Gdy znaleźli się w domu, Luna usiadła w fotelu, nie spuszczając wzroku z mężczyzny, który podszedł do barku i nalał sobie Ognistej.

 – Alkohol nie sprawi, że zapomnę o twoim zachowaniu – powiedziała po chwili Luna.

 – Moim zachowaniu? – prychnął – Czyżbym nie był uroczy?

 – Kochanie..

 – Severusie! – usłyszeli.

 – Są za drzwiami – zaśmiała się blondynka, gdy Severus zaczął się nerwowo rozglądać dookoła.

 – Wiem – warknął i usiadł w fotelu obok niej.

 – Nie masz zamiaru otworzyć – domyśliła się.

 – Nie – przyznał, wzruszając ramionami.

 – Dlaczego?

 – To są wkurzający kretyni! – odparł.

 – Czemu tak uważasz?

 – Którego słowa nie zrozumiałaś? Wkurzający  czy kretyni?! – zapytał, marszcząc czoło.

 – Zachowujesz się jak rozkapryszony pięciolatek! – podsumowała Luna i ruszyła, by wpuścić gości do środka.

 – Coś ty powiedziała?! – wykrzyknął, wstając gwałtownie.

 – A którego słowa nie zrozumiałeś? – zapytała słodko – Rozkapryszony  czy pięciolatek?

 – W co ja się wpakowałem – mruknął, opadając na fotel. gdy po chwili do salonu wszedł Dumbledore w towarzystwie Minerwy, Pottera i Weasley’ów, założył ramiona na piersi i popatrzył na nich z nienawiścią.

 – Nie wierzę! – Minerwa opadła na kanapę – Jesteście małżeństwem?!

 – Małżeństwem? – powtórzył Harry – Skąd pani to wie?!

 – Może stąd, że dopiero teraz zauważyłyśmy obrączkę na palcu Luny – odpowiedziała Ginny.

 – Niemożliwe – mruknął blady Ron – Przecież Luna nie mogła zostać żoną tego…

 – Kogo Weasley?! – zapytał Snape z jadem w głosie – Luna nie ma obowiązku nikomu się tłumaczyć! A tym bardziej ja!

 – Czemu nic nie wiedzieliśmy? – zapytała Minerwa – Jak to możliwe, że tak dobrze to ukrywałeś…

 – Nic nie ukrywałem – uśmiechnął się krzywo.

 – Severus też ma obrączkę na palcu – wytłumaczyła Luna na widok ich zdumionych spojrzeń – Ale żadne z was tego nie zauważyło, choć codziennie widzieliście się z nim…

 – Ja.. – Minerwie zabrakło słów.

 – To prawda – przyznał dyrektor zdumiony, lecz po chwili się roześmiał – Ale nas przechytrzyłeś Severusie! Gratuluje!

 – Gratulujemy – Pani Weasley chwyciła Lunę w objęcia.

 – Dziękuję – blondynka uśmiechnęła się lekko.

 – Eh, teraz jakby się Hermionka znalazła – westchnęła pani Weasley.

 – Ona się nie zgubiła – prychnął Snape.

 – Wiesz, gdzie jest? – zainteresowała się Minerwa.

 – A czy on czegoś kiedyś nie wiedział? – zaśmiała się Luna i spojrzała na zegarek – Hermiona miała zjawić się na balu za godzinę, więc jeżeli teraz wyślemy jej wiadomość, to pojawi się tutaj…

 – Hermiona jest w Anglii? – zdziwiła się Ginny.

 – Wrócili wczoraj – odparł Severus, popijając Ognistą.

 – Wrócili? – Pani Weasley spojrzała na nich uważnie – Z kim wróciła?

 – Malfoy Manor coś ci mówi? – odpowiedział Snape z wrednym uśmieszkiem.

 – To niemożliwe! – wykrzyknął Ron i wraz z Harrym wybiegli.

 – Nie w ten sposób powinieneś im o tym powiedzieć – zganiła go Luna, gdy reszta towarzystwa poszła w ich ślady.

 – Tylko mi mają przeszkadzać? – prychnął Snape.

 – Musimy tam iść – Luna wstała i chwyciła go za rękę – Nie możemy zostawić Mionki samej.

 – Nie będzie sama – mruknął Mistrz Eliksirów i przyciągnął Lunę do siebie – To raz, a dwa chyba nie chciałaś się idiotko teleportować?!

 – Chciałam… – odpowiedziała niepewnie i zmarszczyła czoło.

 – Widać Krukoni wcale nie są tacy inteligentni, jeżeli to dopiero do ciebie dotarło – zakpił.

 – Nie jestem jeszcze przyzwyczajona, że w ciąży czegoś nie mogę robić – wytłumaczyła i spojrzała na niego zmartwiona – To jak się tam dostaniemy?

 – Kominek coś ci mówi? – kręcąc głową popchnął ją w stronę sieci fiuu.

 – Ale przecież nie mamy połączenia…

 – Mamy – na jej uniesioną brew wzruszył ramionami – Granger rekwiruje alkohol, ty moje cygara, więc musimy mieć jakieś inne źródła…

 – Porozmawiamy o tym później – przerwała mu – Żeby czasami przez te wasze krętactwa chochliki nie wyżarły wam ostatnich szarych komórek – dodała poważnie i zniknęła.

Gdy pojawiła się w Malfoy Manor, Hermiona leżała na kanapie i czytała książkę.

 – Luna jak miło, że wpadłaś – zawołała była gryfonka i wstała.

 – Nie cieszyłbym się tak z naszej wizyty Granger – warknął Snape, pojawiając się obok Luny.

 – Dlaczego? – zapytała, ale zanim ktoś jej odpowiedział, usłyszała pukanie do drzwi.

 – Harry, Ron, Ginny, państwo Weasley, profesor McGonagall i Dumbledore – wyliczyła Luna.

 – Oni tu są? – zapytała Hermiona, blednąc – To nie tak miało wyglądać…

 – Widocznie plany się zmieniły – oznajmił Snape, siadając w jednym z foteli i przywołał do siebie szklaneczkę Ognistej – Niech przedstawienie się zaczyna!

 – Jesteś… – zaczęła Luna, lecz tylko prychnęła i spojrzała na Hermionę – Gdzie…

 – W pracy – odpowiedziała szybko Hermiona i odetchnęła głęboko – Dlatego nie pojawiliśmy się jeszcze w Hogwarcie… – powiedziawszy to, ruszyła ku drzwiom.

 – Pani, jacyś ludzie – przy drzwiach stała skrzatka i zaczęła jej się nisko kłaniać.

 – Wiem, Rundy – przerwała jej Hermiona z uśmiechem – Poradzę sobie, możesz odejść – otworzyła drzwi i stanęła oko w oko z czerwonym z wściekłości Ronaldem.

 – Co to ma znaczyć?! – wrzasnął na powitanie.

 – Też miło cię widzieć – odparła i otworzyła szerzej drzwi – Wejdźcie, proszę.

Gdy wszyscy znaleźli się w salonie, Hermiona usiadła obok Luny i czekała…

 – Nie wierzę, że znikasz sobie na dwa lata i nagle wracasz, i gdzie cię znajdujemy?! – Wrzeszczał dalej Ron – W jaskini tych Śmierciożerców! Jak mogłaś związać się z fretką?!

 – Nie związałam się z fretką – przerwała mu i zaczęła się denerwować. Dlaczego musi go właśnie teraz nie być…

 – To niby z kim? – zapytał Harry.

 – Niby nie powinno cię to interesować – odezwał się Lucjusz Malfoy, wchodząc do środka – Severus mnie zawiadomił – odpowiedział na widok zaskoczonej miny Hermiony.

 – Na szczęście – mruknęła i szybko do niego podeszła.

 – Jaki jest powód waszej jakże niechcianej wizyty? – warknął, przyciągając do siebie Hermionę, która uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek.

 – Powiedz nam, że to nie z nim się związałaś – poprosiła Ginny.

 – Wyszłam za Lucjusza – odparła Hermiona dumnie, gdy poczuła, jak jej mąż napina wszystkie mięśnie – I nie, nie zmusił mnie, i nie, nie poi mnie eliksirami, i nie, nie przetrzymuje mnie tu siłą, i nie, nie odejdę od niego – dokończyła, patrząc wyzywająco na Rona i Harrego.

 – To miał być zwykły bal – mruknął Harry.

 – Oh, drogi chłopcze, na balach w Hogwarcie zawsze zdarza się coś niespotykanego – odpowiedział uśmiechnięty dyrektor – Cieszymy się bardzo, że obie wróciłyście do Anglii i, jak widzę, jesteście w dobrych rękach.

 – W najlepszych – Hermiona przytuliła policzek do ramienia blondyna, a Luna chwyciła Severusa za rękę.

Ginny odetchnęła głęboko i podeszła do Hermiony.

 – Przepraszam – powiedziała i po chwili obie trwały w mocnym uścisku.

 – Ja też cię przepraszam – wychlipała Hermiona.

 – I znowu się zaczyna – odezwał się zrezygnowanym tonem Malfoy, patrząc na płaczącą żonę.

 – Nie można sobie już popłakać? – zapytała Luna, ścierając z policzka łzy.

 – Nie jest to niezbędne – mruknął Snape, podając jej chusteczkę i westchnął, kiedy ją zignorowała i przytuliła się do jego piersi, w ten sposób wycierając resztę łez.

 – Tak się cieszę, że wszystko się wyjaśniło – powiedziała wzruszona Pani Weasley.

 – Nie przeszkadzamy już – Dumbledore wstał – Pora wracać na bal!

 – Odezwiemy się jutro – obiecała Ginny, a Ron i Harry przytaknęli.

 – Dobrze – Hermiona pożegnała się ze wszystkimi, i gdy zostali sami wtuliła się w Lucjusza.

 – Wszystko w porządku? – zapytał, zmuszając ją, żeby spojrzała mu w oczy.

 – Jak najlepszym – odparła.

Bała się tego spotkania, bała się reakcji przyjaciół na jej małżeństwo z Lucjuszem.

Na szczęście wszystko ułożyło się wspaniale i mogła teraz cieszyć się chwilami z ukochanym.

 – Ron zerwał z Luną w sposób wysoce naganny! – powiedziała Hermiona.

 – Nie chciał dawać jej nadziei – Ginny próbowała tłumaczyć brata.

 – Ale w taki sposób?

 – Nie przesadzaj Mionka – rudowłosa machnęła lekceważąco ręką – Już po sprawie!

 – Moim zdaniem nie jest po sprawie! Widziałaś Lunę? Jest załamana!

 – Przejdzie jej…

 – Odkąd stałaś się taka nieczuła? – zdziwiła się Hermina.

 – Jestem taka jak zawsze – oburzyła się rudowłosa.

 – Kiedyś ochrzaniłabyś Rona, a Lunę pocieszała!

 – Widocznie mam inne sprawy na głowie!

 – Widocznie tak! – wykrzyknęła Hermiona i odeszła od przyjaciółki.

****

 – Granger, co ty tutaj robisz? – zapytał Lucjusz Malfoy, wchodząc do swojego gabinetu – Nie powinnaś być w szkole?

 – Już ją skończyłam – odparła i spojrzała na niego poważnie – Podobno szuka pan sekretarki….

****

 – Obiecaj, że to nie będzie na chwilę – poprosiła cicho, gdy leżeli u niego w sypialni.

 – To będzie na zawsze głupia Gryfonko – odparł i pocałował ją w czoło – Zapamiętaj sobie, że Malfoy’owie nie oddają czegoś, co jest dla nich cenne.

 – Strasznie się plątasz w tym wznawianiu miłości – odważnie spojrzała mu w oczy.

 – Widocznie nie mam takiej wprawy – odparł z iście ślizgońskim uśmieszkiem.

 – Kocham cię – wyszeptała mu do ucha.

 – Ja ciebie też Granger – warknął, nie chcąc zabrzmieć ckliwie.

                                               ****

 – Granger, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – warknął Malfoy.

 – Och przepraszam – pocałowała go czule – Zamyśliłam się.

 – Miałaś mi coś powiedzieć – odparł, podchodząc do barku.

 – Miałam – uśmiechnęła się tajemniczo.

 – No więc.. – ponaglił ją, nalewając sobie Ognistej Whisky i wyciągając cygaro.

Hermiona podeszła do niego i wyrwała mu cygaro z ręki.

 – Granger, co ty do cholery robisz? – oburzył się.

 – Nie możesz palić w moim towarzystwie – odpowiedziała.

 – Odkąd ci to przeszkadza? – warknął – Jedno cygaro po pracy jeszcze nikomu…

 – Naszemu dziecku może zaszkodzić – przerwała mu i z uśmiechem czekała na jego reakcje.

 – Dziecku – powtórzył i przyciągnął ją do siebie – Granger …

 – Tak? – spojrzała mu w oczy i zobaczyła radość…

 – Zero cygar – obiecał głaszcząc ją po policzku, po czym pocałował namiętnie.

****

 – Jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna i iść do Hogwartu, gdy kazałem ci odpoczywać?! – wykrzyknął Snape, gdy tylko przekroczyli próg domu.

 – Wstałam i poszłam – odpowiedziała Luna z uśmiechem – Tak się cieszę, że wszystkim spotkałam…

 – Miałaś leżeć – warknął.

 – Miałam, ale stwierdziłam, że naszej małej wilii nic się nie stanie – odparła, gładząc się po brzuchu.

 – Ale mogłaś zemdleć po drodze – narzekał dalej – Gdyby cię nikt nie znalazł…

 – Nie kracz – przerwała mu i pocałowała namiętnie – Wszystko ułożyło się doskonale…

 – Kiedyś cię zabiję – mruknął, opierając brodę o czubek jej głowy. Poczuł, jak zachichotała.

 – Wiesz, że cię kocham? – zapytała i spojrzała na niego czule.

 – Coś o tym słyszałem – odpowiedział i przytulił ją mocniej – Skrzacie, ja przez ciebie kiedyś oszaleje…

 – Może nie będzie tak źle – zaśmiała się i przyznała w duchu, że bardziej szczęśliwa chyba nie mogłaby być.